Bokt.nl

**Geplaatst**: 04-12-19 07:24

Geplaatst: 04-12-19 07:24

SnuitjeLove schreef:
Zijn jullie alyltijd elkaars enige liefdes geweest? Wellicht is hij nieuwsgierig naar een andere bedpartner, of een wat vrijer leven? Of misschien twijfelt hij zelfs over zijn geaardheid?

Amai... sorry maar vooral dat laatste echt waar?! Iemabd beëindigd zijn relatie en dan twijfelt hij misschien iver zn geaardheid.

**Geplaatst**: 04-12-19 08:06

Geplaatst: 04-12-19 08:06

Klinkt bekend..ik had een relatie vroeger van mn 15e tot mn 23e. Hij woonde ook vanaf zn 15e bij mijn moeder en mij in. Op een gegeven moment toch uit elkaar geroeid en meeeen wat koste het eem moeite om elkaar los te laten!! Achteraf was het veel beter zo! Ben nu 45 en zie hem nooit meer maar ook geen behoefte aan. Sterkte

**Geplaatst**: 04-12-19 08:22

Re: Mijn partner houdt niet meer van me..

Geplaatst: 04-12-19 08:22

Dit klinkt heel bekend, ik stuur je straks even een pb.

**Geplaatst**: 04-12-19 08:27

Re: Mijn partner houdt niet meer van me..

Geplaatst: 04-12-19 08:27

Geen ervaring mee, maar pff wat een poedersuiker zeg :(:)

Ik las ergens hier boven dat iemand had gezegd dat je juiste afspraken moest maken over het contact wat jullie gaan hebben en ik ben het hier volkomen mee eens. In onzekerheid zitten is echt niet tof en maakt je echt helemaal gek meestal. Probeer de tijd dat je hem niet ziet echt voor jezelf te gebruiken en geef hem de ruimte die hij nodig heeft. Heel veel sterkte ts :(:)

**Geplaatst**: 04-12-19 08:43

Geplaatst: 04-12-19 08:43

Sterkte, dit lijkt mij ontzettend moeilijk voor je nu,
Ga vooral dingen voor jezelf doen, niet thuis op de bank blijven zitten en ellendig voelen maar ga leuke dingen doen. Ik denk dat je hem nu niet kan helpen, hij moet zelf eerst alles op een rijtje zetten en als hij rust en ruimte wilt moet je hem die geven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-12-19 08:50

Re: Mijn partner houdt niet meer van me..

Geplaatst door de TopicStarter : 04-12-19 08:50

Bedankt voor de ondersteunende reacties iedereen, doet me goed!

De vlieger gaat hier inderdaad op van: hij moet eerst van zichzelf houden voor hij weer van mij kan houden. Hij is gisteravond bij z'n ouders geweest en zij wilde graag dat hij thuis kwam wonen. Ze wilde gelukkig ook graag dat hij professionele hulp zou gaan zoeken.

Donderdag en zaterdag zouden we Sinterklaas bij mijn en zijn ouders vieren. Mijn ouders heeft hij afgezegd. Hij wilde nog wel graag dat ik kwam zaterdag, want 'we zijn niet uit elkaar' zei hij. Dat soort dingen geven me dan weer hoop. Maar vervolgens kroop ik hem gisteravond heel stevig aan, onder het mom van misschien is het de laatste keer. En hij zei dat hij er echt totaal geen gevoel bij heeft als ik dat doe, dat soort dingen doen dan enorm pijn en blijven door m'n hoofd spoken.

Ik heb niet een groot sociaal netwerk. Mede doordat ik hem altijd maar ook vanuit mezelf omdat ik lichtelijk einzelgänger ben. Maar gelukkig wel genoeg waar ik de komende tijd terecht kan. Het idee om in de donkere maanden alleen in groot donker huis te zitten krijg ik echt de kriebels van.

Ik heb inderdaad met hem afgesproken dat qua contact het initiatief bij hem weg moet komen. Super moeilijk, maar ik heb denk ik geen andere keus. Ik hoop zo dat z'n gevoel weer terug komt, maar diep van binnen heb ik zo m'n twijfels..

**Geplaatst**: 04-12-19 08:58

Geplaatst: 04-12-19 08:58

blubblabhoi schreef:
Bedankt voor de ondersteunende reacties iedereen, doet me goed!

De vlieger gaat hier inderdaad op van: hij moet eerst van zichzelf houden voor hij weer van mij kan houden. Hij is gisteravond bij z'n ouders geweest en zij wilde graag dat hij thuis kwam wonen. Ze wilde gelukkig ook graag dat hij professionele hulp zou gaan zoeken.

Donderdag en zaterdag zouden we Sinterklaas bij mijn en zijn ouders vieren. Mijn ouders heeft hij afgezegd. Hij wilde nog wel graag dat ik kwam zaterdag, want 'we zijn niet uit elkaar' zei hij. Dat soort dingen geven me dan weer hoop. Maar vervolgens kroop ik hem gisteravond heel stevig aan, onder het mom van misschien is het de laatste keer. En hij zei dat hij er echt totaal geen gevoel bij heeft als ik dat doe, dat soort dingen doen dan enorm pijn en blijven door m'n hoofd spoken.

Ik heb niet een groot sociaal netwerk. Mede doordat ik hem altijd maar ook vanuit mezelf omdat ik lichtelijk einzelgänger ben. Maar gelukkig wel genoeg waar ik de komende tijd terecht kan. Het idee om in de donkere maanden alleen in groot donker huis te zitten krijg ik echt de kriebels van.

Ik heb inderdaad met hem afgesproken dat qua contact het initiatief bij hem weg moet komen. Super moeilijk, maar ik heb denk ik geen andere keus. Ik hoop zo dat z'n gevoel weer terug komt, maar diep van binnen heb ik zo m'n twijfels..

Ik zelf zou een reactie hebben vastklampen en laten weten dat ik dit niet zou willen en hem niet kwijt wil maar ik ben bang dat dit ave rechts werkt en je beter nu zelfstandig dingen kan ondernemen, zelf sterk worden, of het dan goedkomt of niet het kan nooit kwaad zelf dingen te ondernemen en te ontdekken dat er ook een wereld buiten hem is. Ga sporten, ga iets doen wat je al lang wil maar nooit gedaan hebt, start een cursus.

**Geplaatst**: 04-12-19 09:00

Geplaatst: 04-12-19 09:00

Geef elkaar de tijd en ruimte, en ja vooral praten over alles werkt het best. Komt vast allemaal goed, of jullie nou beide een andere route in slaan of weer bij elkaar komen. Jullie zijn nog jong.

Ik ben helaas ook weer alleen, niet zolang als jij, ts, bij m'n partner. Maar we kenden elkaar al vanaf dat we 16 en 18 waren. Helaas na twee jaar werd ik door hem aan de kant gezet, met de woorden denk dat we bet r vrienden kunnen blijven. Sinds dien heb ik dan ook niets meer gehoord. Ja een kaartje voor m'n verjaardag met 30 euro er in. Maar nu zo'n 2 maanden later gaat het toch al stukken beter met mezelf. En komt het wel weer goed

**Geplaatst**: 04-12-19 09:24

Re: Mijn partner houdt niet meer van me..

Geplaatst: 04-12-19 09:24

Wat een ellendig verhaal TS

Denk dat het voor nu belangrijk is om hem echt even te laten. Geef hem de kans om je te missen en doe vooral ook even je eigen ding. Door aan 'm te gaan sleuren en bij ieder contact druk op te leggen ga je dit niet oplossen. Heel veel sterkte! :(:)

**Geplaatst**: 04-12-19 09:24

Geplaatst: 04-12-19 09:24

Jeetje TS wat een heftige bom heb je op je pad gekregen.... Dikke knuffel :(:)

Jullie zijn heel lang samen, vanaf heel jong en nu nog heel jong. Dat maakt ook dat de bal alle kanten op kan rollen nu. Je zegt zelf al iets cruciaals: hij moet eerst van zichzelf gaan houden en zichzelf terugvinden, om jullie weer in het complete plaatje te kunnen zien. Hoe moeilijk het ook is, en dat doet echt veel pijn, geef het tijd Y;(

Ik heb geen advies maar wil je wel veel sterkte wensen...

Ik heb aan de andere kant van het verhaal gezeten helaas. Het is gewoon echt k.ut.
Wij waren wel minder lang samen, ik was 17 en hij 19. Op mijn 20e gaan samenwonen.
Toen ik 24 was barstte bij mij de bom. Ik was het gevoel al een poosje kwijt maar heb het steeds weggestopt en niet willen erkennen: ging wel weer over, vast een fase. Dat heeft ook zo'n jaar zo geweest en ik heb niets laten merken. Ik had steeds meer tijd nodig om uit de auto te komen als ik thuis kwam, tot ik zo'n 20 minuten op de parkeerplaats zat.. ik ging steeds eerder naar bed om maar te slapen voor hij in bed kwam. Dat soort dingen.
Tot ik rock-bottom bereikte en écht niet verder kon. Toen pas kwam het hoge woord er uit, en dat was niet omdat ik het daarvoor niet wilde bespreken; ik kón het gewoon echt niet want ik stopte de signalen ook voor mezelf weg.
Ik ben bij mijn ouders gaan logeren, om het ruimte te geven en allebei te kunnen bedenken wat we wilden.
Voor hem was het net zo plotseling als voor jou, en hij had heel veel moeite om mij ruimte te geven. Appjes, willen bellen in de avond. Ik was jarig en hoewel ik het niet wilde vieren kwam hij langs bij mijn ouders. Ik heb alleen maar met m'n knieën opgetrokken op een stoel gezeten met m'n armen er omheen geklemd. Ik voelde me zo erg in het nauw gezet, ik sliep niet, ik wist echt niet wat ik moest. Uiteindelijk even helemaal geen contact afgedwongen en ik heb hulp gezocht via de huisarts op aandringen van mijn ouders en hem.

Ik kreeg de hulp in de vorm van een aantal gesprekken. Omdat ik niet goed meer kon praten door al het wegstoppen moest ik het gaan opschrijven. Ook kreeg ik medicatie om mijn hoofd tot rust te brengen en ik kon voor het eerst sinds weken weer slapen zonder piekeren.
En toen ik die rust weer had kon ik weer helder nadenken. En toen hebben we de relatie beëindigd.

Het was een zware periode, hoewel ik bij m'n ouders terecht kon moest er heel veel geregeld worden qua spullen verdelen enz. En ik wilde alleen maar heel hard ervoor wegrennen. Achteraf gezien had ik het allemaal anders en netter willen aanpakken, maar toen ging het niet. Ook voor mij was het een intense rouwperiode.

Ik werd al heel snel over m'n oren verliefd op iemand en was net een puber. Uiteraard liep dat op niets uit en moest ik eerst weer mezelf als mezelf uitvinden. Ik was zo lang en zo jong deel geweest van een twee-eenheid.
Ik moest dus eerst op mezelf wonen, mezelf leren redden. Een andere baan, andere verantwoordelijkheden. Eigen hobby's terugvinden. Dat soort dingen.
Tussendoor wel wat dates gehad maar ik had toch nooit ruimte bij mezelf voor een ander, ook al dacht ik van wel.
Tegen de tijd dat ik mijn huidige vriend tegenkwam was ik er klaar voor, ook al wist ik dat toen zelf nog niet.

Tijd heelt alle wonden, zo cliché als het ook is. Niet altijd even netjes, maar in mijn geval is het voor beide partijen beter uitgepakt. Hij is getrouwd en heeft een kind. Ik woon 120km verderop en heb hele andere dromen waargemaakt.
Ik spreek hem nooit meer, ik heb er ook nooit meer behoefte aan gehad nadat de laatste spullen waren opgehaald. Het was echt klaar. Echt klaar. We hebben er beide van geleerd. Van de tijd dat we samen waren hebben we het grootste deel echt veel van elkaar gehouden, maar het had echt een houdbaarheidsdatum.

**Geplaatst**: 04-12-19 09:25

Geplaatst: 04-12-19 09:25

Oh meisje, wat erg voor je.
Maar ik denk dat je het nu goed aanpakt. Je geeft hem ruimte en laat het contact van hem afhangen. Hou dit vol. Geef hem ruimte. Wat voor jou is, komt wel weer terug. Ga zeker niet wanhopig jezelf vasthouden aan hem, dat werkt averechts.
In deze tijd, ga aan jezelf werken, hoe moeilijk dat ook is. Ga leuke dingen, met vrienden maar dat kan ook alleen. Ga niet in een hoekje zitten, daar wordt het voor je vriend ook niet aantrekkelijker van.
Hij moet in gaan zien dat jij nog steeds de meest geweldige aantrekkelijke en leuke vrouw bent.
En houden van is loslaten. Nogmaals, als hij de ware is, komt hij wel weer terug.
Sterkte, niet makkelijk. Maar blijf hier op bokt lekker van je afpraten, wij slepen je hier doorheen, welke kant het ook op zal gaan.

**Geplaatst**: 04-12-19 09:28

Geplaatst: 04-12-19 09:28

Het is heel hard, maar als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik mezelf gaan voorbereiden op een leven zonder hem. Je hoeft niet direct alle banden te verbreken, maar om jezelf voor te bereiden op een breuk die toch op handen lijkt te zijn. En een beetje onafhankelijker kan ook geen kwaad.

Ja, hij heeft zijn ruimte nodig, maar jij uiteindelijk ook. Je hart is even vertrappeld hier zeg.

Heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 04-12-19 09:34

Re: Mijn partner houdt niet meer van me..

Geplaatst: 04-12-19 09:34

Kan me voorstellen dat dit een hele harde klap is geweest voor je die nog lang niet geland is. Tijd geven en de ruimte oké, voor nu is dat prima, zeker om er achter te komen wat hij wil, wel en niet voelt en mist. Hij zegt ook we zijn niet uit elkaar, dan vind ik ook dat er best op een bepaalde manier ook rekening met jou kan worden gehouden, niet alles draait alleen maar om hem, ook jij hebt gevoelens en na verloop van tijd zeker recht op antwoorden en verklaringen. Het is nu wel zo dat hij in eerste instantie voor zichzelf er achter moet komen wat hij wil en voelt, maar daarbij mag hij jou zeker niet uitsluiten in dat proces (is mijn mening!).

**Geplaatst**: 04-12-19 10:04

Geplaatst: 04-12-19 10:04

blubblabhoi schreef:
Bedankt voor de ondersteunende reacties iedereen, doet me goed!

De vlieger gaat hier inderdaad op van: hij moet eerst van zichzelf houden voor hij weer van mij kan houden. Hij is gisteravond bij z'n ouders geweest en zij wilde graag dat hij thuis kwam wonen. Ze wilde gelukkig ook graag dat hij professionele hulp zou gaan zoeken.

Donderdag en zaterdag zouden we Sinterklaas bij mijn en zijn ouders vieren. Mijn ouders heeft hij afgezegd. Hij wilde nog wel graag dat ik kwam zaterdag, want 'we zijn niet uit elkaar' zei hij. Dat soort dingen geven me dan weer hoop. Maar vervolgens kroop ik hem gisteravond heel stevig aan, onder het mom van misschien is het de laatste keer. En hij zei dat hij er echt totaal geen gevoel bij heeft als ik dat doe, dat soort dingen doen dan enorm pijn en blijven door m'n hoofd spoken.

Ik heb niet een groot sociaal netwerk. Mede doordat ik hem altijd maar ook vanuit mezelf omdat ik lichtelijk einzelgänger ben. Maar gelukkig wel genoeg waar ik de komende tijd terecht kan. Het idee om in de donkere maanden alleen in groot donker huis te zitten krijg ik echt de kriebels van.

Ik heb inderdaad met hem afgesproken dat qua contact het initiatief bij hem weg moet komen. Super moeilijk, maar ik heb denk ik geen andere keus. Ik hoop zo dat z'n gevoel weer terug komt, maar diep van binnen heb ik zo m'n twijfels..

Jullie zijn niet uit elkaar, maar hij zegt wel jou ouders af. Jij kruip tegen hem en hij heeft daar geen gevoel bij. Ik heb het idee dat hij jou wat manipuleert. Zijn gevoel is weg voor jou, maar hij heeft de deur voor jou op een kiertje gezet. Jij bent zijn stok achter de deur. Dat sprankeltje hoop waardoor jij trouw blijft. Als hij terug wil dan ben je er gewoon. Kortom: Hij heeft de touwtjes volledig in handen.

Het is een enorm nare situatie ts, maar hij stelt duidelijk zijn familie en gevoel boven dat van jou. Ik zou persoonlijk ook niet naar zijn ouders gaan als hij niet naar die van jou gaat. Ik wil jou veel sterkte wensen. 11 jaar is niet niets.

**Geplaatst**: 04-12-19 10:20

Geplaatst: 04-12-19 10:20

bigone schreef:
Wanneer je vanaf je dertiende een vaste partner hebt dan sla je zeker bepaalde fases over . Hoeft helemaal niet erg te zijn maar het is gewoon een feit dat mensen tussen hun puberteit en het volwassen worden wel degelijk veranderen. Gaat dat gelijk op , geen probleem maar vaak lopen levens uit een doordat er andere verwachtingen of bepaalde gedachten zijn die gewoon niet meer overeen komen.

Dan ga je er vanuit dat die fase er is...
Maar de fase zoals die context is er niet eentje die binnen de psychologie als fase is vastgelegd.

Of je 13, 18, 25 , 30 of 75 bent, als je een relatie start, kan het gewoon zijn dat de koek op is na een tijdje.

Het is de vraag of zoals we het leven hebben ingericht een natuurlijke aaneenschakeling van fases is.

Er zijn zoveel vormen.

TS, het is een vrij normaal iets dat de ene partner, de andere partner van alles als leerpunten probeert te geven, zoals jij die nu vindt dat hij meer van zichzelf moet houden.

Ik lees alleen wat jij schrijft en denk juist....wat wanhopig vastklampen, dat meidje moet veel meer van zichzelf gaan houden.
Ik heb een ex gehad die zich zo vastklampte, dat vind ik zo enorm afstotelijk...
Dat mocht er nog een restje houden van hebben gezeten, ik dan heel hard wegren, de deur dicht sla en hem dichttimmer.

Ongeacht wat er met de partner wel of niet aan de hand is, ga met jezelf aan de slag, geef je over aan je verdriet en wanhoop....maar maak hem geen deelgenoot.

Ga ook niet zitten wachten....verwerk de scheiding, groei en als je dan samen komt, dan ben je in ieder geval `schoon`

**Geplaatst**: 04-12-19 10:26

Re: Mijn partner houdt niet meer van me..

Geplaatst: 04-12-19 10:26

Wat naar voor je. Klinkt voor mij alsof hij depressief is, of dat door zijn gevoel over jullie relatie komt, of door iets anders is natuurlijk niet duidelijk.
Goed dat je hem de ruimte geeft. Sterkte!

**Geplaatst**: 04-12-19 10:57

Re: Mijn partner houdt niet meer van me..

Geplaatst: 04-12-19 10:57

Ik vind het heel erg voor je TS.
Kan me zo voorstellen wat dit met je doet :'(

Maar ik ga mee met de bokkers die zeggen dat je hem moet loslaten, hoe hard het ook is.

Jij bent een volwassen vrouw geworden die weet wat ze wil, en klaar is voor (bij wijze van spreken) huisje tuintje boompje.

Jouw vriend is nog lang niet op dit punt. Voor veel mannen is 24 echt nog jong. Er bestaat zelfs zoiets als een tweede puberteit!
Ik denk dat jouw vriend zich liever losmaakt van de vaste relatie, jullie huis, en alles wat voor hem momenteel verstikkend aanvoelt. Hij moet even zijn vleugels kunnen spreiden want waarschijnlijk voelt hij intuïtief aan, dat als hij nu niets onderneemt, hij heel zijn leven in dit patroon zal vastzitten.

Neem het niet persoonlijk als dat zo zou zijn.
Je kan het vergelijken met dat 1 van beide partners na een jarenlange relatie erg ziek wordt. Met alle gevolgen van dien. Dat kan ook serieuze consequenties hebben, en geen één van beide partners kiest hier bewust voor.

Veel sterkte in elk geval...

**Geplaatst**: 04-12-19 11:08

Geplaatst: 04-12-19 11:08

Ik weet niet of hij depressief is zoals hier eerder is gezegd, ik denk juist dat hij heel eerlijk is in zijn gevoel.Bereid je maar vast voor op een leven zonder hem, ik wens je veel sterkte toe.

**Geplaatst**: 04-12-19 11:10

Re: Mijn partner houdt niet meer van me..

Geplaatst: 04-12-19 11:10

Pas idd op met dergelijke uitspraken. Zijn nogal pittige diagnoses om via internet te stellen

kan behoorlijk kwetsend zijn.

**Geplaatst**: 04-12-19 11:11

Geplaatst: 04-12-19 11:11

marleen_usar schreef:
Ik weet niet of hij depressief is zoals hier eerder is gezegd, ik denk juist dat hij heel eerlijk is in zijn gevoel.Bereid je maar vast voor op een leven zonder hem, ik wens je veel sterkte toe.

Realistische reactie

Sterkte TS, maar ik denk dat je niet teveel vast moet houden aan hoop dat het misschien wel weer goed komt.

**Geplaatst**: 04-12-19 11:14

Geplaatst: 04-12-19 11:14

Percy schreef:
Blussem, wat geef jij toch steeds nare reacties.

Maar heel eerlijk, zo is het toch? Als het er niet meer is, dan is het er niet meer.. Ze zijn nog zo jong, ik begrijp zijn gevoel deels wel.. Nieuwsgierig naar iets anders, misschien wel denken, is dit het?

Natuurlijk is het verschrikkelijk rot voor TS en is het voor haar heel fijn om hier haar hart te kunnen luchten :(:)

TS, geef hem de ruimte, ik hoop echt dat het goed komt, veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 04-12-19 11:14

Geplaatst: 04-12-19 11:14

Wat ontzettend rot...

Maar om er een cliché in te gooien, liefhebben is ook loslaten

**Geplaatst**: 04-12-19 11:19

Geplaatst: 04-12-19 11:19

Ik had al een paar keer bijna iets gestuurd, maar toch weer verwijderd.

Ga het toch doen.

Vriendin van mij had hetzelfde verhaal, zij waren nog niet zo lang bij elkaar en ook wat ouder. Vriend kwam vanuit hoge noorden, zij vanuit zuiden en zijn in het zuiden gaan samenwonen. Hij miste op een gegeven moment zijn vriennden ed, maar dacht daardoor niet meer van haar te houden/bij haar te willen zijn. Ging uit, nu wonen ze samen in het hoge noorden.

Is de kans groot dat dit bij jou ook gaat gebeuren? Misschien wel, misschien niet.
Ik zou je wel willen adviseren om dit niet af te gaan zitten wachten. Ga je leven leiden. Ga leuke dingen doen, spreek af met familie, vrienden, paarden net wat. Je bent niet afhankelijk van hem of van elkaar.
Ook in een goede relatie heeft ieder zijn eigen dingen en dit zou ook zo moeten zijn.

Ben ik graag bij mijn vriend en dus graag thuis, jazeker, maar ben ik helemaal down en depri als hij een weekend weg is met vrienden, nee? Want ook ik heb mijn eigen dingen.

Mijn inbox staat altijd open voor je mocht je je verhaal kwijt willen, maar in ieder geval sterkte

edit:
Blussum heeft schijnbaar beetje vreemde kijk op deze wereld, maar goed ieder zijn ding..

**Geplaatst**: 04-12-19 11:19

Geplaatst: 04-12-19 11:19

Ik schrik oprecht van je post, maar wat heeft hem er van weerhouden om veel eerder open kaart te spelen?.
Maar geef hem die ruimte,en werk ook aan jezelf mbt je verdriet blijf wie je bent en hoe je jezelf voelt.
Bedenk ook wat je moet regelen als het definitieve einde daar is.Maak er een lijstje van omdat het erg emotioneel is dan kun je afvinken wat er al gedaan is en wat niet.
Veel kracht en moed want dat kost een nieuw begin, maar misschien veel later zul je ervaren dat alles toch nog niet zo slecht was ookal is het nu vreselijk :(:)

**Geplaatst**: 04-12-19 11:23

Geplaatst: 04-12-19 11:23

blubblabhoi schreef:
Donderdag en zaterdag zouden we Sinterklaas bij mijn en zijn ouders vieren. Mijn ouders heeft hij afgezegd. Hij wilde nog wel graag dat ik kwam zaterdag, want 'we zijn niet uit elkaar' zei hij. Dat soort dingen geven me dan weer hoop.

blubblabhoi schreef:
Maar vervolgens kroop ik hem gisteravond heel stevig aan, onder het mom van misschien is het de laatste keer. En hij zei dat hij er echt totaal geen gevoel bij heeft als ik dat doe, dat soort dingen doen dan enorm pijn en blijven door m'n hoofd spoken.

blubblabhoi schreef:
Ik heb inderdaad met hem afgesproken dat qua contact het initiatief bij hem weg moet komen.

Deze quotes doen bij mij alarmbellen afgaan. Hij investeert niets meer in de relatie, maar verwacht dat toch nog wel van jou (naar zijn ouders gaan). En dat terwijl hij heel dubbel met jou communiceert: de relatie is niet over, maar hij voelt niks als zijn vriendin met hem knuffelt.
Daarenboven zal hij wel bepalen wanneer er naar elkaar gestuurd wordt. Met andere woorden: jij zit waarschijnlijk smachtend op een berichtje van hem te wachten, met een hart dat een sprongetje maakt wanneer je een berichtje van hem krijgt en een antwoord van jou binnen de 5 minuten. Wanneer jij echter behoefte hebt aan contact, mag je niets sturen, want dat heb je nou eenmaal met elkaar afgesproken.

Een relatiebreuk is nooit leuk, nooit. En ik begrijp dat hij het moeilijk heeft. Maar jij mag ook jezelf niet uit het oog verliezen. Jij bent ook een individu in dit verhaal, met wensen, met voorkeuren en met gevoelens. Blijf trouw aan die wensen, voorkeuren en gevoelens en cijfer ze niet volledig weg.