Geplaatst: 06-02-18 12:33 bigone schreef:Ayasha schreef:Dat is veelal een stuk simpeler gezegd dan gedaan bigone.. Klinkt allemaal heel simpel en heel terecht en zelfs als TS dat zelf ook weet/denkt/voelt dan is er toch een stemmetje dat zeurt....
Helemaal met je een Ayasha, echter, dat stemmetje hoor je altijd want ja, het is wel je familie. Of je er nu mee kapt, dan hoor je stemmetje maar ook wanneer je niet kapt. Het voordeel van kappen kan zijn dat je rust ervaart en eindelijk niet meer over je laat lopen omdat het nu eenmaal familie is. Gewoon kloten maar je familie krijg je en kies je niet. Voorbeelden te over van mensen die doodongelukkig zijn in familieverband . En dan kun je beter heel egoistisch voor je eigen toekomst en geluk kiezen, dan maar een bitch.
Ik weet dat je je familie niet kiest, Ik weet dat je dood-ongelukkig kan worden door familie en dat ouders soms meer kwaad doen dan goed aan je, geloof me maar als ik zeg dat ik dat weet.
Maar ik weet ook dat ondanks alles contact verbreken een hele moeilijke is en dat de rust die je daardoor ervaart niet altijd op weegt tegen het schuldgevoel, hoe raar dat ook mag klinken. En dat is iets waar je "naar toe werkt". En 2.5jaar is daarin gewoon nog heel erg kort. TS kiest al meer voor haar gezin, dat is een begin. Ze neemt enige afstand. En daarin kan je gaan zoeken naar een middenweg. Ook zulke ouders zijn niet alleen maar slecht en dat is wat het moeilijk maakt. Hoe hard ze TS ook kwetsen. Er zijn ook momenten dat ze je dan weer hoop geven (zoals ede vader die zegt dat de kleine welkom is.) en zelfs als je weet dat het valse hoop is, Tóch trek je je daar aan op, hoop je ergens dat het voor één keer echt is en maak je jezelf weer wijs dat het "ook maar mensen zijn die het moeilijk hebben."
Dit soort situaties zijn zoveel gecompliceerder dan je uit kan leggen...
Contact verbreken is zóveel moeilijker dan je denkt en de voordelen die je dat oplevert Inmiddels speel ik een soortgelijk spelletje al bijna 22 jaar met mijn moeder en broer. En tot op heden werkt "contact afbouwen maar niet verbreken" het beste.
En dat is echt niet makkelijk. Die grens gezet krijgen heeft jaren in beslag genomen. Eenmaal getrouwd ging dat wel iets makkelijker en kon ik daar eigenlijk pas echt goed aan beginnen maar zelfs toen was het alles behalve simpel. En nu pas zijn we op een punt gekomen dat er een zeker evenwicht is waarmee ik kan leven.
Dus dan spreken we over bijna 7 jaar dat het duurde eer ik het contact zo had dat ik me niet schuldig voelde maar dat het mijn leven ook niet mer "meer" beheerste dan gewenst.Edit; na een terechte opmerking even mijn bericht aangepast want had het fout neer geschreven.
Ik heb heel lang geen kinderen gewild uit schrik om te zijn zoals mijn ouders. Nu ik niet meer zo dicht bij hun sta heb ik pas beseft dat ik helemaal zo niet ben en mijn kinderen nooit ga kunnen aandoen wat zij mij hebben aangedaan.
voor jou. (En anderen in een soortgelijke situatie)