Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
__Robijn__ schreef:zeker met deze aanvulling zou ik zeggen: Maak een afspraak en ga de aangifte doen!
Dit is veel meer dan alleen huiselijk geweld. Gezien hij nu nog steeds bezig is en blijft!
En als je het moeilijk vindt kun je ook vragen of de wijkagent een keer bij jou op gesprek wilt komen thuis. Dan kan hij ook wat meer vragen beantwoorden en wellicht jou op je gemak stellen?
Janneke2 schreef:Salora schreef:Ik zou aangifte willen doen puur uit bescherming voor mijn dochter.
Je kind beschermen is zo ongeveer het belangrijkstewat er is!
Maar idd: informeer jezelf goed, wat de beste stappen zijn - soms is dat niet de route aangifte-rechtszaak.Citaat:Straf hoeft hij van mij niet te krijgen.dat is lief van jou.
En binnen bepaalde grenzen erg verstandig: jezelf vastbijten in "de rechter moet en zal hem straffen" is niet goed voor je gemoedsrust.Citaat:Het liefst zou ik het lijntje tussen mijn dochter en hem geheel breken. Dat ze er nooit meer heen hoeft.
Hier ben ik mee bezig met advocaat samen. Waarschijnlijk komt er een naar schorsing.
Idd: een goede familierecht advocaat heeft hier kijk op.....maar let op de valkuil "ik wil dat andere mensen hem etc etc".Citaat:Ik wil de aangifte ook doen om het voor mezelf af te kunnen sluiten. Ik blijf er steeds aan denken. Hij loopt vrij rond. Beschuldigd mij van liegen en beschuldigen en manipuleren. Terwijl ik dat niet doe! Hij probeerde ervoor te zorgen dat ik geen woning zou krijgen. Probeerde mijn uitkering te saboteren. En nu heeft hij gelogen voor de rechter.
Maar ik ben de gene die alles doet.
Ik wil me losmaken van hem. Van zijm leugens. En ik had het idee dat als ik aangifte doe (wat me overigens al heel lang word aangeraden maar wat ik moeilijk aandurf) dat ze hem gaan zien zoals hij is.
En dat het vooruitzicht voor mijn dochter beter word
(Ook niet goed voor jouw gemoedsrust!)
En je mag uiteraard geschreven teksten meenemen bij de aangifte.
Maar een goede hulpverleenster, ervaren rond huiselijk geweld en mannen die liegen, dreigen en wat al niet kan echt zin hebben.Citaat:Ik heb;
Papieren van jeugdzorg waarin staat dat hulpverleners hem niet aan kunnen. Dat hij een emotieregulatiestoornis heeft en weigert hier hulp voor te nemen. (Hij heeft inmiddels hulp via huisarts maar volgens deze zelfde papieren is dat niet afdoende).
Papieren van gemeente dat hij mijn uitkering wilde dwarsbomen met daarbij bedreigingen.
Papieren van woningcoorperatie met dat hij woning wilde dwarsbomen. Ook met daarbij bedreigingen.
Ik heb een getuigenis van oud werknemer van het opvanghuis.
Ik kan vragen om getuigenis van mensen die er nog werken.
Mijn vader zou ook willen getuigen. (Die heeft er alles voor over om hem wat aan te doen).
Sta ik daarmee sterk genoeg? Ik wil me niet de hele zooi in mijn nek halen en dat het voor niks is geweest. Dan heb ik nadien meer problemen
Voor alle bedreigingen gedaan waar getuigen bij waren kun je aangifte doen. (En ook als er geen getuigen zijn! Maar dan wordt 'de bewijslast' ingewikkeld.)
Nu is bedreiging zelf al strafbaar!
Maar bedreiging is uiteraard net niet huiselijk geweld (al komen deze 2 vaker samen voor).
Dat hij een emotie regulatie stoornis heeft, maakt jouw verhaal beslist geloofwaardig.
(De regel in Nederland is dat de verdachte wordt veroordeeld als de rechter zijn schuld "wettelijk en overtuigend" bewezen acht. Jouw aangifte plus getuigen kunnen wettelijk bewijs zijn, dat hij therapie nodig heeft voor zijn wangedrag en dat niet echt doet maakt een en ander overtuigend - al is dat uiteindelijk toch een soort gevoelskwestie.)
Enne - heeft hij jou direct of indirect ingepeperd "dat niemand jou zou geloven"...?
Nogal wat rotzakken doen dat...
Mij lijkt deze waslijst "lang genoeg "!!!
(Op de dure voorwaarde dat je dit niet als verwijt mag lezen: meis,ik vind m veel te lang...
Goof schreef:TS vraag je af wat je wil met de aangifte, wat wil je bereiken?
Een bekende van me had enige tijd terug te maken met geweld (ze werd van de trap geduwd en de bewijzen stonden in haar lichaam) en ik (en anderen) heb haar aangeraden om aangifte tegen deze persoon te doen. Het was een bewuste handeling namelijk met voldoende bewijs.
Dat heeft deze persoon gedaan, de aangifte heeft uren geduurd en uiteindelijk is er niet meer gebeurt dan een politiebezoek bij de dader met het vriendelijke verzoek zich voortaan beter te gedragen. Behoorlijk teleurstellend dus.
Mijn bekende heeft nu (maanden later) nog steeds lichamelijke klachten, maar bovenal heeft ze mentaal een klap gekregen omdat ze heel veel spanning rondom de hele situatie, de aangifte, de afwachting van wat er zou gebeuren gehad en dat doet je ook niet heel goed.
Salora schreef:Waar ik nog steeds elke dag mee zit.. Is het wel echt zo erg wat hijgedaan heeft?
Ik heb een tweestrijd in me. Het ene moment denk ik van. Nee. Dat kon niet wat hij deed. Ik moet aangifte doen. Voor mezelf en mijn kind opkomen. Er moet wat gebeuren.
Maar meestal twijfel ik.. Heb ik wel genoeg bewijs? Nemen ze me wel serieus? Krijg ik niet te horen dat ik voor niks kom? Wat als ze hem ondervragen en hij ze ompraat en ze denken dat ik lieg?
Ik vind al het zo moeilijk voor mezelf.. Om toe te geven dat ik in zon situatie gezeten heb..
Als ik terugdenk aan die tijd. Of erover praat. Doe ik dat onbewust in mijn hoofd in derde persoon.
Ik heb soms zo het gevoel dat het overdreven is.. Dat ik bet overdrijf.. Het niet zo erg is.. Dat ik het er zelf naar gemaakt heb..
Ja hij heeft me 2 keer aangeraakt. (Van wat ik me herinneren kan rn niet weggestopt heb iig). 1 keer toen ik zat en hij voor me stond en een klap op mn wang gaf.
De andere keer had ik mijn dochter op mijn arm en duwde hij me tegen het aanrecht.
Verder was hij vaak boos. Minimaal eens in de 2 weken. Dan schreeuwde hij. Ik deed niks goed. En dan riep hij dat hij zich van kant ging maken. Dat zijn leven niks voorstelde.
Maar in al deze ruzies ging ik ongeschonden verder? Was het dam wel echt zo erg? Maak ik het in herinnerigen niet erger?
Seks.. Soms kon ik er niet onderuit.. Ik deed het niet met plezier.. Ik vond het niet fijn.. Ik wou niet..
Maar ik heb nooit hardop gezegt dat ik niet wilde?
Goof schreef:TS vraag je af wat je wil met de aangifte, wat wil je bereiken?
Een bekende van me had enige tijd terug te maken met geweld (ze werd van de trap geduwd en de bewijzen stonden in haar lichaam) en ik (en anderen) heb haar aangeraden om aangifte tegen deze persoon te doen. Het was een bewuste handeling namelijk met voldoende bewijs.
Dat heeft deze persoon gedaan, de aangifte heeft uren geduurd en uiteindelijk is er niet meer gebeurt dan een politiebezoek bij de dader met het vriendelijke verzoek zich voortaan beter te gedragen. Behoorlijk teleurstellend dus.
Mijn bekende heeft nu (maanden later) nog steeds lichamelijke klachten, maar bovenal heeft ze mentaal een klap gekregen omdat ze heel veel spanning rondom de hele situatie, de aangifte, de afwachting van wat er zou gebeuren gehad en dat doet je ook niet heel goed.
Salora schreef:Denk je dat echt?
Ex doet het nu af als leugens. En ik heb 2maal de vraag gehad van "als dit echt waar is, waarom heb je dan nooit aangifte gedaan?".
kwita schreef:Goof schreef:(...)
Een bekende van me had enige tijd terug te maken met geweld (ze werd van de trap geduwd en de bewijzen stonden in haar lichaam) en ik (en anderen) heb haar aangeraden om aangifte tegen deze persoon te doen. Het was een bewuste handeling namelijk met voldoende bewijs.
Dat heeft deze persoon gedaan, de aangifte heeft uren geduurd en uiteindelijk is er niet meer gebeurt dan een politiebezoek bij de dader met het vriendelijke verzoek zich voortaan beter te gedragen. Behoorlijk teleurstellend dus.
Salora schreef:Denk je dat echt?
Dat hij vrijuit gaat als in geen straf vind ik prima.
Ik bedoel meer dat het nu nergens bekend is.
Ik heb bedreigingen op papier en getuigenissen. Waaronder hulpverleners van een opvanghuis. Ook van jeugdzorg een hoop.
Ik dacht zo dat als ik hiermee aangifte doe ik iets sterker sta en serieuzer genomen word.
Ex doet het nu af als leugens. En ik heb 2maal de vraag gehad van "als dit echt waar is, waarom heb je dan nooit aangifte gedaan?".
zimbabwe schreef:Anders dan de anderen ben ik van mening dat een aangfite wel degelijk iets goeds kan komen... Alleen al het versterkende effect dat het voor jezelf kan betekenen dat je je niet meer laat intimideren en het wereldkundig maakt, kan een zeer helende werking hebben, los van welke straf je kunt verwachten. Daarnaast is het ook een signaal dat huiselijk geweld niet wordt geaccepteerd!
Daarnaast kan het effect ook werken richting de toekomst, dossieropbouw mocht hij nog eens in een geweldsrelatie komen. Wat betreft omgang met de kinderen kan het ook een versterkende werking hebben.
Hoewel het een intensief traject is waarbij de uitkomst van een zaak vaak erg wisselend is, denk ik dat het doen van aangifte wel degelijk voor jezelf een positief effect kan hebben in de verwerking. Als je denkt dat je stevig genoeg in je schoenen staat, zou ik het zeker doen. Ook hier zou je ondersteuning in kunnen krijgen van slachtofferhulp of de reguliere hulpverlening.
Veel succe met je afweging en jij komt er wel als ik het zo hoor!