_MelloW_ schreef:Om jullie even up te daten na al jullie lieve woorden.
Gisteravond moest ik werken, ik werk in de zorg in de ouderenpsychiatrie. Er hing een negatieve sfeer, en normaal laat je het van je afglijden, de dubbelzinnige opmerkingen, de scheldpartijen. Maar gisteravond brak ik. Ik dacht ik zet het knopje wel om en ik ga ervoor. Maar kwam er achter dat dat niet zo maar even gaat. Huilend naar huis en echt niet meer kunnen stoppen. Ik ben op een gegeven moment maar binnendoor gereden en van de snelweg af gegaan. Eenmaal thuis zat mijn geweldige man thuis met heel veel knuffels liefde en geduld en hij brak ook om mij zo te zien, samen lekker even gejankt en heb alles wat ik deze week niet kon zeggen gezegd.
Dus bedankt allemaal voor jullie woorden.
Ook mijn moeder wel verteld van mijn angsten en dat ik van haar hou. En dat was een fijn gesprek.
Ik was deze week alleen maar bezig geweest met wat anderen voelden en zette mezelf even achteruit. Mijn broer is psychiatrisch patient en claimde mij van de week nogal. En ook mijn zus waarmee ik al tijden geen contact had moest dit weten dus die gebeld. Niet door hebbende dat dit energie vreet en ook wat doet met mij.
We gaan ervoor, ik ga haar bij staan welke weg we ook in slaan. Na alles eruit gegooid te hebben voel ik me niet meer zo alleen met mijn gevoel.
Dus iedereen die ook niet praat, zoek iemand waarbij je je veilig voelt en PRAAT. Het heeft mij zo opgelucht en ik had het nodig dat ik brak, had alleen niet verwacht dat het op mijn werk zou gebeuren.
Mocht dit topic die opening zijn, doe het dan hier, laat dit dan die opening zijn. Misschien kunnen we elkaar dan ook steunen.
Kentaro, Wat vreselijk, de periode waar jullie nu inzitten. Soms is de geest zoveel sterker dan het lichaam, maar je moeder wil nu dus nog voor jullie knokken. Hoe gek het ook klinkt. Omarm dat.
Dat ik zeg dat mijn moeder het niet voor ons moet doen is omdat ik iemand anders nooit zou willen laten lijden voor mij en ook mijn stiefvader denkt daar zo over. Maar jou moeder is zo sterk van geest dat ze zelf nog voor jullie wil gaan, voel je niet schuldig. Omarm de momenten die jullie nog hebben, wees trots op die powervrouw. Want dat ben ik ook, trots dat ik zo'n powervrouw als moeder heb. Als ik later ''groot'' ben dan is zij mijn voorbeeld (niet alles) over hoe ik in het leven zou willen staan.
Goed dat je met je moeder praat, blijf dit doen.
Zorg ervoor dat je alles wat je in je hoofd te binnen schiet even opschrijft zodat je alles wilt en kunt vragen.
Zoals ik lees is je moeder een heel sterk persoon.
Er is natuurlijk altijd een kans dat ze weer beter wordt.
Sta haar dicht bij zodat ze die sterke persoon blijft.
Dit komt misschien heel overdreven over. Maar ik heb deze kans niet gehad en ik zit nog met 100en vragen die ik niet meer aan mijn mama kan vragen en 100en dingen die ik haar te weinig gezegd heb.
Ik ben mijn moeder dik een jaar geleden verloren aan deze ziekte.
Toen wij te horen kregen dat ze kanker had heeft mijn moeder nog maar 3 dagen geleefd.
Geplaatst: 01-11-15 22:40 
