Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-09-15 13:48

Geplaatst: 18-09-15 13:48

Lieve TS wat een heftig verhaal maar goed dat je hier je verhaal hebt gedaan.
Die rotzooi aan ellende moet er uit en dit is een goede start.

Jou is onrecht aangedaan en dat mag benoemd worden, dat dit spannend is lijkt mij niet meer dan begrijpelijk.
Hou daarin de regie in handen, schrijf een brief met behulp van therapeut en doe dit op jou tempo.
Als ik jou verhaal zo lees en je latere reacties dan heeft iedereen in de familie door dat er iets gaande is. Dat jou moeder aan jou vraagt wat er speelt geeft al aan dat ze begaan met jou is.
Probeer niet in te vullen hoe je ouders en je broer gaan reageren, laat je ook niet leiden door deze angst want daarmee kom je niet verder.
Houd voor ogen waarom het van belang is dat jij gaat vertellen wat je is overkomen.
En dat belang is jou verwerking, die nu stil staat omdat je nog steeds geconfronteerd wordt met een geheim waardoor je vast zit in een soort van gevangenis.

Werken aan je vertrouwen daar zijn geen handvaten voor.
Mensen vertrouwen heeft tijd nodig om te groeien en vertrouwen kan pas groeien als jij bezig bent met je verwerking.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-10-15 23:20

Geplaatst door de TopicStarter : 02-10-15 23:20

Sorry voor de late reactie, ik ben op vakantie geweest..

Pff, op vakantie ben ik mezelf goed tegen gekomen. Ik voel zo veel druk dat ik met hem moet gaan praten, dat ik eigenlijk compleet in paniek raak en het enige wat ik wil doen is onder de dekens gaan liggen.. Ik word gewoon echt misselijk van angst bij het idee alleen al.
En toch... Zo vele van jullie zeggen dat ik het moet doen. Dat dat de enige manier is om verder te komen. En ik wil zo graag van dit verdriet af. Van dit gevoel van nooit goed genoeg te zijn, het niet waard zijn. De afgelopen dagen heb ik echt slecht dagen gehad, voelde constant die negatieve emoties. En het voelt alsof ik het mezelf aandoe. Dat ik zwak ben door niks te zeggen, waardoor ik me nog minder goed voel..

Afgelopen week was de verjaardag van mijn nichtje (dochtertje van mijn broer) Dit werd bij mijn ouders gevierd en daardoor voelde ik me eigenlijk wel bijna verplicht om te gaan. Als ik die kindjes zo zie, die lieve kindjes.. Dan denk ik; dat verdriet kan ik ze toch niet aandoen..? Tuurlijk als ik mijn hoofd gebruik weet ik dat ik niet de schuldige ben en dat ik ze dit niet aandoe. Maar ik kan ze dat verdriet wel besparen. Verdriet waar zij nu misschien niks (of weinig) van meekrijgen, maar uiteindelijk mee geconfronteerd worden. Met alles wat ze nog gaan meemaken, wil ik dat ze zo iets met zich mee moeten dragen?
Of denk ik er dan weer te zwaar over?

**Geplaatst**: 03-10-15 00:01

Geplaatst: 03-10-15 00:01

Lieve lieve vrouw, wat een verdriet is jou aangedaan. Dit verwacht je ook niet

Natuurlijk is het niet gek dat je bij je broer sliep: welke reden had jij om dit te verwachten bij iemand waar je je volledig veilig bij voelde?

Maar... Ik proef wel dat je dit niet los kan laten als je er niets mee doet. Het blijft opbouwen... Je tantezeggers staan er los van, die staat erbuiten en blijven daar ook buiten. Ik zou voor een gesprek wel een plek uitkiezen waar jullie écht even alleen zijn. De berg waar je tegen op ziet, wordt steeds groter naar mate tijd verstrijkt en elke keer zal er wel een reden zijn om het uit te stellen.

anders toch eens aankloppen bij een andere psycholoog als je liever eerst met een neutraal persoon kan sparren en je handvatten kan geven? Dat je toch je toch iets productiefs met je emoties en gedachten kan doen. Soms is wisselen van hulpverlener ook erg nuttig om weer een stap verder te komen.

Of misschien een lotgenoten groep opzoeken (geen idee of die er voor dit is, maar misschien kan de hulpverlener daar je ook bij helpen) zodat je met (helaas) gelijkgestemden het erover kan hebben.

**Geplaatst**: 03-10-15 01:15

Re: misbruikt en nu vertrouw ik mezelf niet meer....

Geplaatst: 03-10-15 01:15

Dit is een trauma die je moet verwerken. Pas dán kan je werken aan hetgeen dat erna is verandert helaas. Stap 1 is een psycholoog zoeken die traumabehandeling doet, liefst mbv emdr ook. Met haar kan je gaan overleggen wat te doen.

**Geplaatst**: 03-10-15 01:50

Geplaatst: 03-10-15 01:50

Lieve ts,

Normaal gesproken reageer ik niet op dit soort topics aangezien ik best heftig uit de hoek kan komen. .
Als eerste vind ik je heel dapper dat hulp zoekt en dat je erkent dat je dit niet in je eentje kan dragen.

Bij andere mensen in dit topic vraag ik me af of ze compleet idioot geworden zijn?!

Misschien was het een foutje? Oké. . Dus als 1 van jullie misbruikt word Door hetzij een bekende/ onbekende met een slokje teveel op dan vragen wij ons voortaan af of dat een foutje was??? 8)7

Dan worden er dagelijks, heel erg ontzettend veel foutjes gemaakt!!

En ja, natuurlijk gaat de broer van ts hier onder gebukt, want wat als het uitkomt? Als haar broer enige vorm van fatsoen had gehad de afgelopen jaren was hij op zijn knieën naar ts gegaan en om vergiffenis gesmeekt.

Ts, als jij met hem in gesprek gaat, kan dit dan met jou psycholoog erbij? Of in elk geval met een vertouwenspersoon zodat iemand de confrontatie kan leiden?

Ik wens je heel veel kracht en sterkte. :+:

**Geplaatst**: 03-10-15 03:49

Geplaatst: 03-10-15 03:49

Ano_2015 schreef:
Afgelopen week was de verjaardag van mijn nichtje (dochtertje van mijn broer) Dit werd bij mijn ouders gevierd en daardoor voelde ik me eigenlijk wel bijna verplicht om te gaan. Als ik die kindjes zo zie, die lieve kindjes.. Dan denk ik; dat verdriet kan ik ze toch niet aandoen..? Tuurlijk als ik mijn hoofd gebruik weet ik dat ik niet de schuldige ben en dat ik ze dit niet aandoe. Maar ik kan ze dat verdriet wel besparen. Verdriet waar zij nu misschien niks (of weinig) van meekrijgen, maar uiteindelijk mee geconfronteerd worden. Met alles wat ze nog gaan meemaken, wil ik dat ze zo iets met zich mee moeten dragen?
Of denk ik er dan weer te zwaar over?

Aan de andere kant, weet je zeker dat hij bij hun wel zijn handen thuis kan houden?

**Geplaatst**: 03-10-15 05:32

Geplaatst: 03-10-15 05:32

janderegelaa schreef:
Maartje1990 schreef:
Ik vind het bizar dat ts wordt aangeraden te gaan praten met diegene die haar misbruikt heeft. Was dit iemand anders dan haar broer geweest was dat gaar vast niet aangeraden

Dat werkt juist heel erg goed. Het helpt bij de verwerking en geeft opluchting.

http://repository.tudelft.nl/assets/uui ... -59413.pdf

Correctie. Het KAN heel goed werken, maar dat is lang niet in alle gevallen zo.

**Geplaatst**: 03-10-15 09:42

Geplaatst: 03-10-15 09:42

Jeetje, ik sla hier even stil van zeg..wat een afschuwelijke gebeurtenis en dan ook nog door je broer, iemand die je volledig vertrouwde!

Het is zo makkelijk om vanaf de zijlijn te praten..ik zou met hem gaan praten. Je blijft met je broer geconfronteerd worden, via je geest die je dwingt ermee aan de slag te gaan én via je familie, waar je geregeld je broer tegen zult komen.

Ik zou me nog geen zorgen maken over wat de rest van de familie er van zou vinden..ik zie niet in waarom zij hierbij betrokken moeten raken in eerste instantie.
Eerst met hem in gesprek gaan, hoe jij je voelt, het waarom etc..wellicht met een derde persoon erbij, die hiervoor geleerd heeft.
Hij zal hier ook wel hulp voor nodig hebben gok ik zo...of dit bewust of onbewust is gebeurd, dat het meer dan een probleem is, is duidelijk en je maakt mij niet wijs dat hij zich dit niet herinnert (afgegaan op je tekst de volgende ochtend)...

Je zelfvertrouwen zal groeien naarmate je dit meer verwerkt hebt..dit kan gewoon niet in een potje gestopt worden waar je de deksel keihard van op slot draait.het gaat zich openwrikken op een gegeven moment en het vormt je...

Wens je heel veel sterkte..dit is niet niks...

**Geplaatst**: 03-10-15 10:05

Geplaatst: 03-10-15 10:05

Amy77 schreef:
Ik zou me nog geen zorgen maken over wat de rest van de familie er van zou vinden..ik zie niet in waarom zij hierbij betrokken moeten raken in eerste instantie.
Eerst met hem in gesprek gaan, hoe jij je voelt, het waarom etc..wellicht met een derde persoon erbij, die hiervoor geleerd heeft.
Hij zal hier ook wel hulp voor nodig hebben gok ik zo...of dit bewust of onbewust is gebeurd, dat het meer dan een probleem is, is duidelijk en je maakt mij niet wijs dat hij zich dit niet herinnert (afgegaan op je tekst de volgende ochtend)...

Je zelfvertrouwen zal groeien naarmate je dit meer verwerkt hebt..dit kan gewoon niet in een potje gestopt worden waar je de deksel keihard van op slot draait.het gaat zich openwrikken op een gegeven moment en het vormt je...

Wens je heel veel sterkte..dit is niet niks...

Dat dacht ik nou ook.... Er wordt gepraat over die reageert zus en die zo..... Het lijkt me dat je beter klein kan beginnen.
Schrijf het van je af. Wat er gebeurt is en wat nu je probleem is en wat je graag zou zien. (begrip, excuses enz.)
Zoek hulp buiten de deur, iemand die je vertrouwd en die er bij kan zijn als jullie eventueel gaan praten met elkaar.
Als je broer zich nu zo op de achtergrond houdt zal hij zich misschien ook geen houding weten te vinden, weet niet wat jij er van denkt en kan zich wel enorm schuldig voelen. Je gaat tenslotte ook niet zomaar op de koffie om tegen iemand te zeggen : sorry dat ik aan je hebt gezeten.

Stel dat je broer door het stof gaat en zich ook heel erg rot blijkt te voelen, zich oprecht ontzettend schaamt en zijn excuses aanbied... Dus jouw erkenning geeft voor jouw gevoelens, moet de rest dan wel weten wat ere gebeurt is. Is dat dan wel nodig om de boel op de kop te zetten ?

En dan nog een stukje...die wil to please, altijd rekening houden met andere, niemand verdriet willen doen enz.... dat is niet alleen van daar. Dat zit er "in".
Je moet proberen te zorgen voor iets waar jouw interesse liggen, waar je lol in hebt en waar je goed (beter in) wordt. Zo kan je zelf vertrouwen groeien en ga je beter in je velletje zitten. Dat kan zijn in werk waar je gewaardeerd wordt, vrijwilligers werk, een sport of een andere hobby.

Als je waardering voelt, voel je je prettig en groeit je zelfvertrouwen. Dat gaat met vallen en opstaan maar het werkt wel. De wil to please wordt dan iets minder omdat je dan ook aan je zelf durft te denken.
Helemaal gaat het niet weg maar dat hoeft ook niet. Het maakt je ook een mooi mens ! Als je ook maar aan jezelf kan denken !!

**Geplaatst**: 03-10-15 10:58

Geplaatst: 03-10-15 10:58

ellepel schreef:
Ga met je broer praten.
Het is allemaal heel rot wat er is gebeurd, maar je hebt in dit geval 2 keuzes.

Of je praat met je broer,want die is de veroorzaker van dit alles.
Of je doet het niet en dan blijf je er mee lopen.

Misschien was je broer inderdaad wel dronken met dat feestje en heeft hij een fout gemaakt dacht dat jij een ander meisje was en voelt hij zich net zo rot?
<snap> Geef jezelf een mega schop onder je kont dat je nu niet langer "slachtoffer "wilt blijven
ellepel schreef:
Dit is een mega hoge drempel voor jou waar je overheen moet.
Desnoods neem je iemand mee <snap> Maar ga eerst met je broer praten, en pas daarna komt de rest van het gezin.
De kans dat hij ontkent is net zo groot als de kans dat hij toegeeft.

Ik merk dat ik me erg stoor aan dit soort ongenuanceerde posts. (Wat is jouw achtergrond Ellepel?)

Lieve TS, je broer zat fout. Punt. Zwaar fout zelfs. Dat is op geen enkele manier goed te praten.
Laat je alsjeblieft niet óók nog eens aanpraten, dat je huidige gevoel je "eigen schuld" is of dat je een "trap onder je kont" nodig hebt!!! Dat is echt zo'n ongelofelijke onzin ...

Zelf sluit ik me helemaal aan bij Geryon:

Geryon schreef:
Dit is een trauma die je moet verwerken. Pas dán kan je werken aan hetgeen dat erna is verandert helaas. Stap 1 is een psycholoog zoeken die traumabehandeling doet, liefst mbv emdr ook. Met haar kan je gaan overleggen wat te doen.

Je kan controleren of je de juiste hulpverlener gevonden hebt (Traumabehandeling/ EMDR). En blijf a.u.b. vooraf in gesprek met je hulpverlener over de volgende stap. Dus een stap die in joúw proces het beste past en jóu het meeste gaat helpen..
En mocht je er ooit zélf (!!!) aan toe zijn om zaken te gaan bespreken, dan kan je KIEZEN omdat bijvoorbeeld samen met je hulpverlener te doen. Of bijvoorbeeld een vertrouwenspersoon binnen familiekring te zoeken, die dit voor je kan en wil oppakken.

Een hulpverlener kan je ook helpen met je verwachtingen over een dergelijk gesprek. En verwerken van mogelijke te verwachten reacties. Maar jij staat nu eerst op nummer 1. En dan verwijs ik weer naar de quote van Geryon..

Heel veel sterkte TS :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-10-15 11:20

Re: misbruikt en nu vertrouw ik mezelf niet meer....

Geplaatst door de TopicStarter : 03-10-15 11:20

Dank jullie wel voor de lieve reacties!

Ik heb een aantal jaren geleden therapie gehad. Zij heeft ook EMDR toegepast. En achteraf gezien, heeft zij echt niet bij mij gepast. Ja door de EMDR kan ik makkelijker het voorval benoemen, maar doe ik dat ook gevoelloos. Toen is het zo oppervlakkig gebleven.
De therapeute van nu ging veel dieper, ik ben echt zo geconfronteerd met hoe mijn gedachtengang was, mijn manier van handelen. En nog steeds bleef ik "gevoelloos" Op een of andere manier kon ik niet bij mijn gevoel. Bij haar is dat heel erg verbeterd, maar ik merkte dat ik erg bleef hangen. Als ik de praktijk inliep met het gevoel dat het wel oke ging, kwam ik er helemaal verslagen uit. Alles leek zo veel erger, en ik moest zo veel nog..
Zij heeft mij door verwezen naar een cranio-sacraal therapeut (in combi met hapto) om meer in contact met mijn gevoel te komen. Daar ben ik nu 3x geweest en ik merk dat er echt een stormvloed gevoelens boven komen. Vooral verdriet.
Erbij opgeteld dat mijn relatie over is en ik daardoor meer ruimte heb voor andere dingen, komt er zo veel omhoog! Zo veel verdriet en onrust. Dit heb ik dus al die tijd weg gestopt. En dan niet alleen wat er met mijn broer gebeurd is, maar echt alles.. Cranio heb ik nu even op stop gezet omdat er gewoon te veel omhoog kwam. Maar ik wil wel verder bij een psycholoog. Maar bij een andere dan voorheen. Ik kwam daar niet meer verder.

Ik weet wel zeker dat ik het gesprek niet alleen aan zou gaan. Mss dat die cranio therapeute erbij wil zijn, bij haar voel ik me heel prettig. En zij is heel erg recht voor zijn raap, bij haar heb ik het gevoel alsof ze mij zal beschermen. Dus ik denk dat ik me daar veilig zal voelen. Alleen weet ik niet of ik zo ver ben.

Wat betreft pleaser zijn. Ja dat ben ik en dat zal ik altijd zijn! Ik hoop alleen dat ik uiteindelijk het zelfvertrouwen ga krijgen om te zeggen dat ik voor mezelf kies, zonder bang te zijn niet geaccepteerd te worden. Ik moet daar zelf echt sterker in worden. Mij minder afhankelijk maken van mensen, zoals ik wel heel erg afhankelijk was van mijn ex. Lastig is dat hoor! Je en niet open durven te stellen, maar intussen wel heel erg aan iemand hangen en bang zijn iemand kwijt te raken. Erg vermoeiend! En het stomme is, dat ik het in mijn hoofd zo goed weet. En tegen andere zo stoer kan vertellen.. Maar de uitvoering, daar ben ik nog niet sterk genoeg voor.. Maar ik vecht er wel voor!

**Geplaatst**: 03-10-15 11:36

Geplaatst: 03-10-15 11:36

Zo te lezen ben je de ( voor jou ) juiste mensen om je heen aan het verzamelen. En dat is goed. ( Evenals afscheid nemen van hen, die je niet verder helpen

).

Het is een bekend fenomeen, dat onderstaande gevoelens júist naar boven kunnen komen bij belangrijke gebeurtenissen. Zoals bijvoorbeeld een verbroken relatie of ontslag of een overlijden. Dan lijkt het net alsof álles in een keer oppopt.. een kettingreactie van alle emoties..

Ano_2015 schreef:
Erbij opgeteld dat mijn relatie over is en ik daardoor meer ruimte heb voor andere dingen, komt er zo veel omhoog! Zo veel verdriet en onrust. Dit heb ik dus al die tijd weg gestopt. En dan niet alleen wat er met mijn broer gebeurd is, maar echt alles... Cranio heb ik nu even op stop gezet omdat er gewoon te veel omhoog kwam. Maar ik wil wel verder bij een psycholoog. Maar bij een andere dan voorheen. Ik kwam daar niet meer verder.

Fijn dat cranio zo helpt en ik kan me zomaar voorstellen, dat je dit weer oppakt wanneer je ook weer een goede hulpverlener hebt gevonden? (Bijvoorbeeld om de losgemaakte emoties verder een plek te geven). Ik wens je nogmaals heel veel sterkte en succes op deze "reis" :(:)

.

**Geplaatst**: 03-10-15 13:00

Geplaatst: 03-10-15 13:00

Jeetje TS, wat ontzettend naar dat dit is gebeurd!

Het lijkt me wel echt nodig dat je eerst eens te horen krijgt hoe het verhaal van je broer zijn kant uit zit, het is ontzettend suf dat jullie hier nooit over gepraat hebben... dat gaat dan inderdaad zitten "rotten" zoals al eerder gezegd is :(:)

Ik ben eerlijk gezegd reuze benieuwd hoe jouw broer hier aan terug denkt, beseft die überhaupt wel wat er gebeurd is...? Je hoort toch vaak zat verhalen van mensen die met een flinke slok op vanalles uitspoken en de dag erna oprecht geen idee meer hebben van wat ze hebben gedaan... het is wellicht niet bepaald ondenkbaar dat hij in een roes van slaap en alcohol dit gedaan heeft, niet beseffend in welke situatie hij daadwerkelijk bezig was?

Dan kan ik me ook wel voorstellen dat hij de volgende ochtend heel erg onzeker kijkt (wat je zegt, dat gezicht met die onzekerheid die hij uitstraalde) misschien liep hij met wazige flarden in zijn hoofd van niet precies weten wat er gebeurd is, en als jij dan ook nog doet alsof er niets aan de hand was dan zal hij wellicht helemaal gedacht hebben dat het hij heel vreemd gedroomd heeft of iets...?

Dan zwijgt hij het niet dood / doet niet alsof er niets aan de hand is maar hoopt wellicht vanuit de grond van zijn hart dat er toch geen rare dingen gebeurd zijn die hij niet heeft gewild?

Als ik jou was zou ik echt eerst het verhaal van je broer willen weten, voordat je een hele beerput open gaat trekken en de rest van de familie erbij gaat betrekken, kans is groot dat je daar zelf ook totaal niet vrolijker van wordt...

Durf je geen brief(je) aan je broer te schrijven (waarbij je er in eerste instantie even van uitgaat dat het van hem geen kwade opzet was) met uitleg van jouw kant waarom je je zo gedraagd, en dat het je zou helpen om te horen wat hij zich van die nacht herinnert?

Dan kun je aan de hand van zijn reactie verder bedenken / luisteren naar je gevoel over wat je denkt dat er verder moet gebeuren.

Denk er wel goed over na dat je wellicht beter eerst voor jezelf het hele verhaal duidelijk kan krijgen voordat de rest van het gezin zich er tegenaan gaat bemoeien, dat maakt het misschien alleen nog maar vervelende en ingewikkelder namelijk.

Je broer moet eerst zelf door jou geconfronteerd worden met wat er die nacht gebeurd is, zodat je zeker weet dat hij het verhaal van jouw kant kent en niet met twijfels zit over die nacht...

**Geplaatst**: 03-10-15 13:08

Re: misbruikt en nu vertrouw ik mezelf niet meer....

Geplaatst: 03-10-15 13:08

Ja, net wat pmarena zegt, dat dacht ik ook: misschien een brief schrijven aan je broer? Gewoon vertellen hoe jij je voelt, sinds wanneer en waarom. En deze persoonlijk afgeven (niet door brievenbus, want dan weet je niet zeker wie de envelop openmaakt). Je kunt dan mondeling evt. wel toelichten dat je met hem wilt praten, maar het nog niet kan en dat het je echt heel erg hoog zit en dat je daarom maar een brief geschreven hebt. En als er dan tranen komen, laat maar komen... dan is het voor hem alleen maar een éxtra toelichting wat hetgeen in die brief staat met jou doet... toch?

**Geplaatst**: 03-10-15 13:23

Geplaatst: 03-10-15 13:23

Maartje1990 schreef:
Ik vind het bizar dat ts wordt aangeraden te gaan praten met diegene die haar misbruikt heeft. Was dit iemand anders dan haar broer geweest was dat gaar vast niet aangeraden

Hier zit dan ook precies het verschil, qua daad niet. . . maar de gevolgen en uitwerking zijn wel degelijk anders, althans op sommige vlakken.

**Geplaatst**: 03-10-15 13:45

Geplaatst: 03-10-15 13:45

pmarena schreef:
Jeetje TS, wat ontzettend naar dat dit is gebeurd!

Je hoort toch vaak zat verhalen van mensen die met een flinke slok op vanalles uitspoken en de dag erna oprecht geen idee meer hebben van wat ze hebben gedaan... het is wellicht niet bepaald ondenkbaar dat hij in een roes van slaap en alcohol dit gedaan heeft, niet beseffend in welke situatie hij daadwerkelijk bezig was?

Dan kan ik me ook wel voorstellen dat hij de volgende ochtend heel erg onzeker kijkt (wat je zegt, dat gezicht met die onzekerheid die hij uitstraalde) misschien liep hij met wazige flarden in zijn hoofd van niet precies weten wat er gebeurd is, en als jij dan ook nog doet alsof er niets aan de hand was dan zal hij wellicht helemaal gedacht hebben dat het hij heel vreemd gedroomd heeft of iets...?

Precies dit dacht ik zelf ook. Ik had een vriend en met een slok op kon die nog wel eens dingen in zijn slaap doen waarbij hij echt geen besef had (Het was dan wel mijn vriend, maar om even aan te geven dat het gewoon gebeurde in zijn slaap). Ik probeer echt niet goed te praten wat hij heeft gedaan, maar wat pmarena zegt, misschien weet hij het echt niet.

Maar aan de andere kant.. Als ik kijk naar mijn broer. Die zou na een tijdje naar mij toe komen en vragen wat er gebeurd was dat ik me zo gedraag. Want als hij het echt niet meer weet zou het voor hem totale onzin zijn als jij je zo gedroeg. Echter doet hij dit niet, dus vraag me oprecht af of hij niks meer weet.

Daarnaast zeg je ook dat communiceren niet echt meegegeven is uit jullie familie. Ik herken mezelf daar heel erg in. Vaak hebben we het gewoon niet over dingen omdat het teveel pijn doet om het er wel over te hebben. Dmv psycholoog ben ik er achter gekomen dat ik heel veel verdriet heb om dingen die mijn broer heeft gedaan. Maar tot op heden heb ik het er nooit met hem over gehad. Dus ik weet dat het heel moeilijk is om dat te doen en het zou onwijs dapper zijn als jij dat wel durft!

Je kan denken aan een brief schrijven naar hem. Maar misschien kan je ook denken aan bellen over de telefoon. Zo hoef je hem niet onder ogen te zien, maar kan je wel goed emoties horen. Heeft hij er echt spijt van? Of zegt hij dat alleen maar? Je kan een hoop opmaken uit de intonatie. Zorg er dan natuurlijk wel voor dat beide van jullie echt alleen zijn.

**Geplaatst**: 03-10-15 13:52

Geplaatst: 03-10-15 13:52

Ailill schreef:
Maartje1990 schreef:
Ik vind het bizar dat ts wordt aangeraden te gaan praten met diegene die haar misbruikt heeft. Was dit iemand anders dan haar broer geweest was dat gaar vast niet aangeraden
Hier zit dan ook precies het verschil, qua daad niet. . . maar de gevolgen en uitwerking zijn wel degelijk anders, althans op sommige vlakken.

Precies. Gevolgen en uitwerking kunnen zelfs vele malen heftiger zijn. Want niet alleen is alle basisvertrouwen in (lichamelijke) integriteit wegeslagen, maar óók nog eens alle basisvertrouwen in hen die het dichtst bij je zouden moeten staan.... Dus je familie; aan wie je normaal gesproken je basis-zekerheid en houvast kan ontlenen...

Reden te meer om heel goed voor jezelf te zorgen :(:)

. En vooraf in ieder geval goed voor ogen te hebben, wat je doel is van "ter sprake brengen" (oftewel: "confronteren"). En wat je hoopt en wat je verwachtingen zijn en waarin je eventueel teleurgesteld kan gaan worden. (as in: "worse case scenario").
Al was het alleen maar om een extra (2e) traumatisering te voorkomen... Want ook dat is mogelijk, wanneer familieleden zelf niet toegerust zijn om met dergelijke gebeurtenissen adequaat om te gaan...
(zie bijvoorbeeld http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?p=93832816#p93832816 Bianca's verhaal )

Laatst bijgewerkt door Hasjam_Poe op 03-10-15 13:56, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 03-10-15 13:54

Geplaatst: 03-10-15 13:54

pmarena schreef:
Durf je geen brief(je) aan je broer te schrijven (waarbij je er in eerste instantie even van uitgaat dat het van hem geen kwade opzet was) met uitleg van jouw kant waarom je je zo gedraagd, en dat het je zou helpen om te horen wat hij zich van die nacht herinnert?

hij is haar broer! Hoeveel alcohol hij ook op had, dat vergeet/verdring je niet. Misschien dat zijn herinnering de volgende dag inderdaad wat minder is dan, maar op het moment zelf...

TS, blijkbaar en je begonnen met het verwerken. Wat goed van je, hoe heftig ook. Ik hoop dat je bij je eigen gevoel kan komen wat je daarvoor nodig hebt. Los van wat wij bokkers zeggen. Wij kennen hem niet, jouw familie niet en jou niet

Hopelijk cijfer je jezelf niet weg, ook niet voor zijn kinderen. Zoals je de situatie nu beschrijft, is er toch ook spanning. Misschien beseft hij wel niet wat het bij jou teweeg heeft gebracht. En als je dat wel naar voren brengt. Houdt hij zijn handen bij anderen wellicht ook wat makkelijker thuis. Het kan ook dat het geheel anders werkt, maar dat weet je toch niet. Dus hopelijk kies je voor jezelf.

**Geplaatst**: 03-10-15 14:26

Geplaatst: 03-10-15 14:26

Ik ben zelf nooit dronken geweest, maar ken zat verhalen van mensen die zo van het padje af waren dat ze ècht niet meer weten wat ze uitgespookt hebben in een nacht...en zich dan doodschamen als ze een filmpje zien dat hun maten heel lief (

) van hen gemaakt hebben...als bewijs dat ze het niet verzinnen.

Hele verlegen en altijd super lieve jongens die dan ineens belachelijk uitbundig en opdringerig worden enzo, die dan echt nog helemaal rood aanlopen en door de grond gaan van schaamte als vrienden ze er weer aan herinneren :(:)

Kijk fout is fout natuurlijk, maar drank doet veel kwaad hoor... kan mensen totaal anders maken... en dingen heel erg troebel maken of zelfs weglaten in de herinnering.

Je hebt best kans dat broer van hetzelfde type als TS is, en er niet over durft te beginnen of er die nacht inderdaad rare dingen zijn gebeurd...

Misschien twijfelt hij, of misschien weet hij het echt niet meer en merkte hij die ochtend toch wel dat TS van haar stuk was ondanks haar "toneel" dat er niets aan de hand was, en keek hij daarom zo onzeker... zo van jeetje wat is er met haar gebeurd...?

Wie weet denkt hij zelfs wel dat er tijdens het uitgaan iets voorgevallen is! En schaamt hij zich ervoor dat hij dat niet gemerkt heeft en denkt hij dat ze daarom boos is omdat hij haar niet beschermd heeft daar tegen als grote broer zijnde, en wil hij er niet over beginnen als zij er zelf niet over begint.

Pure speculatie natuurlijk.

Maar het verhaal kan echt alle kanten op gaan, de werkelijkheid is vaak vreemder dan je kan verzinnen....
vandaar dat het zo belangrijk is om de broer te vragen hoe hij zich die avond herinnert, best kans dat hij zich te pletter schrikt als hij het verhaal van TS hoort :(:)

**Geplaatst**: 03-10-15 14:28

Geplaatst: 03-10-15 14:28

Guinevere schreef:
Ano_2015 schreef:
Afgelopen week was de verjaardag van mijn nichtje (dochtertje van mijn broer) Dit werd bij mijn ouders gevierd en daardoor voelde ik me eigenlijk wel bijna verplicht om te gaan. Als ik die kindjes zo zie, die lieve kindjes.. Dan denk ik; dat verdriet kan ik ze toch niet aandoen..? Tuurlijk als ik mijn hoofd gebruik weet ik dat ik niet de schuldige ben en dat ik ze dit niet aandoe. Maar ik kan ze dat verdriet wel besparen. Verdriet waar zij nu misschien niks (of weinig) van meekrijgen, maar uiteindelijk mee geconfronteerd worden. Met alles wat ze nog gaan meemaken, wil ik dat ze zo iets met zich mee moeten dragen?
Of denk ik er dan weer te zwaar over?

Aan de andere kant, weet je zeker dat hij bij hun wel zijn handen thuis kan houden?

Over kortzichtig gesproken, wat hebben eigen (jonge) kinderen gemeen met een volwassen vrouw?

**Geplaatst**: 03-10-15 14:36

Geplaatst: 03-10-15 14:36

En wat hebben ze gemeen? Ze zijn allemaal familie

Ik denk dat ze bedoeld dat deze man blijkbaar zijn grenzen niet helemaal op orde heeft/had.

Maar het is inderdaad goed om niet te veel te speculeren

**Geplaatst**: 03-10-15 14:39

Geplaatst: 03-10-15 14:39

Ano_2015 schreef:
Dank jullie wel voor de reacties!

Een brief schrijven is een heel goed idee, gewoon alles eruit gooien. Wij hebben van thuis uit het communiceren niet mee gekregen. Waar niet over gepraat word is er niet. Ik vind het ook in een relatie heel moeilijk om aan te geven wat me nu dwars zit. Ik wil altijd de lieve vrede bewaren. Door ruzie ga ik echt in paniek, bang om dan diegene te verliezen daardoor. Misschien dat het door op te schrijven dan wel lukt!

Waar ik met therapie achter ben gekomen is dat ik heel erg bang ben ten eerste om mijn ouders te kwetsen. En ten tweede dat zij de kant van mijn broer zullen kiezen. Mijn broer heeft nooit ergens verantwoording voor af hoeven te leggen. Het is echt een beetje een zorgenkind geweest en is dat nu nog steeds (hij is in de 40, met 2 kinderen. In de bijstand, niet omdat hij niet kan werken. Maar gewoon omdat hij elke baan die hij gehad heeft, echt verprutst heeft) gaan mijn ouders geregeld met een kist vol boodschappen die kant op. Ik weet dat mijn ouders ook echt gek op mij zijn. Maar toch ben ik bang dat ze zijn kant zullen kiezen, omdat ik toch wel voor mezelf kan zorgen. Of nog erger dat ze me niet serieus nemen. En wat doe ik dan?

Wat betreft mijn broer.. tja, hij is voor mij mijn broer niet meer. Dus of ik hem ermee "kwijt raak" maakt me nog niet eens uit.
Maar meer het idee dat hij dan daar zit en ontkent.. Wat doe ik dan?

Misschien help je je broer ook met praten als jij begint.
Wellicht is dit probleem ook zijn probleem en uit het zich in geen werk kunnen behouden.

**Geplaatst**: 04-10-15 22:20

Re: misbruikt en nu vertrouw ik mezelf niet meer....

Geplaatst: 04-10-15 22:20

TS, wat ik volgens mij niet gelezen heb is dit, wat wil je eigenlijk? Wil je dat het goed komt? Wil je terug wat jullie vroeger hadden? Wil je excuses? Wat wil JIJ van hem zodat je ermee om kan gaan wat er gebeurd is en verder gaan met je leven?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-10-15 23:23

Re: misbruikt en nu vertrouw ik mezelf niet meer....

Geplaatst door de TopicStarter : 05-10-15 23:23

@storm; ja dat is een hele goede vraag! Ik weet het niet zo goed.
Wat als hij het erkend en zijn excuses aanbied? Kan ik het dan vergeven en normaal tegen hem doen? Dat denk ik niet, voor mij veranderd er dan niks. Ik zou dat op dit moment doen omdat ik het gevoel heb dat dat "hoort" Niet omdat ik wil weten waarom. Ik merk dat ik gewoon echt boos op hem ben, ik hem een l*l vind en hem echt soms kan slaan. Aan de andere kant komt er heel soms ook een vlaag boven van hoe het was. En ik zou zo graag willen dat het zo was gebleven!
Ik blijf nu steeds denken; ik wil dat het nooit gebeurd was! Waarom is dit gebeurd? Maar ik kan het niet meer on doen, het is gebeurd...

Maar hoe kom ik verder? Op dit moment denk ik door het te accepteren? Door mezelf terug te vinden en mijn eigen kracht. Mijn zelfvertrouwen en eigen waarden. Want het werkt echt door in mijn leven. Ik heb een bepaald patroon ontwikkeld waardoor ik altijd mezelf aanpas, heel onzeker ben en me om geaccepteerd te worden naar andere schrik. Dit zit er voor een deel natuurlijk al in. Maar ik wil er vanaf! Ik wil gewoon weer onbevangen leven. Met een man kunnen praten zonder meteen heel bang te zijn dat hij meer wilt. Zonder bang te zinn dat ik geen nee durf te zeggen. Want ik houd iedereen op afstand. Durfde mijn ex niet dichtbij te laten komen, maar ondertussen klamde ik mij ook vast. Doodsbang dat hij iemand zou vinden doe leuker is en mij niks zou vertellen en voor de gek zou houden.

Maar hoe bereik ik dat? Ik durf wel te zeggen dat ik af en toe goede momenten heb, dan sta ik open in het leven. Dat moet wel stabieler worden, want er hoeft maar iets te gebeuren of ik ben uit het veld geslagen.

**Geplaatst**: 05-10-15 23:45

Geplaatst: 05-10-15 23:45

Door ervaring kan ik je laten weten dat je eerst de confrontatie aan moet gaan met wat er diep in jou kapot is gaan.
Schrijf alles in een brief met de gedachte dat je hem (nog) niet gaat overhandigen.
Met alles bedoel ik je diepste pijn en de smerigste details.
Dat is wat jij nu nog met je mee draagd en jou ook tegen houdt om te herstellen.
Die boosheid en die verdriet moet er uit.
Ga geen excusses bedenken waarom je het niet kan doen maar bedenk waarom het nodig is.

Je kunt er heel lang om heen worstelen maar ik garandeer je dit is de eerste stap naar jou vrijheid!