Geplaatst: 13-03-15 00:51 Hhilde schreef:Met het gevaar dat ik heel bokt over me heen krijg, wéét jouw collega ook dat hij je verkracht heeft? Of heeft hij vanaf het moment van verstijven misschien het gevoel gehad dat je toestemming hebt gegeven? Je zou zeggen dat hij aan je 'nee' en het wegduwen genoeg moet hebben gehad... Ik wil hiermee NIET zeggen dat het je eigen schuld is (want dat is het niet! Hij had heel erg duidelijke toestemming moeten hebben en dat heb jij zoals ik hier lees niet gegeven)! Hebben jullie het er nooit meer over gehad? Heb je nooit het idee gehad dat hij het niet als een verkrachting ziet?
Waarom zou hij ook maar een enkel moment denken dat ze seks met hem wou? Ze heeft aangegeven niet te willen dat hij haar aanraakte, heeft hem toen weggestuurd, was onder invloed van slaappillen en heeft überhaupt nooit ook maar een signaal gegeven dat ze geïnteresseerd zou zijn. Al die dingen zijn signalen dat ze geen enkele intentie noch wil had om met hem naar bed te gaan. Natuurlijk wist die kerel prima dat hij fout zat. Een fatsoenlijk mens heeft geen seks met een ander persoon tenzij ze er enthousiast hun toestemming voor geven. Dat heeft de TS in geen enkel geval gedaan. Verstijven is een teken van angst en ongemak, niet van toestemming, en wie dat als teken van toestemming is of op zoek naar een excuus of een psychopaat. Deze kerel is fout en op welke wijze dan ook suggereren dat hij het niet zo bedoelde of niet door heeft dat hij fout zat is enorm schadelijk.
TS, wat verschrikkelijk dat je hier doorheen hebt moeten gaan. Je hebt helemaal niets om je voor te schamen: ik weet dat het gevoel daarmee niet weggaat, maar ik wil je het toch op het hart drukken. Je hebt niets fout gedaan, je bent niet naïef, dom of vies, je bent niets minder waard omdat deze man misbruik heeft gemaakt van jouw menselijkheid. Hij is degene die fout zit hier, niet jij. Ik snap dat je er nu misschien nog niet klaar voor bent, maar ik raad je enorm aan om, wanneer je denkt dat je dat kunt, met iemand te gaan praten. Desnoods schrijf je je verhaal op (zoals je hier hebt gedaan) en geef je dat aan iemand. Dat hoeft absoluut niet de politie te zijn, als je dat (nog) niet wil. Je bent door een trauma gegaan, dat moet je nu verwerken, en daar heb je hulp bij nodig. Daar heb je steun bij nodig! Wat er met je gebeurt is, is op geen enkele manier schaamtevol, en je mag hierover praten, je mag mensen er over vertellen, zelfs als die mensen hem ook kennen. Je hoeft niet aan zijn reputatie of gevoelens te denken, dat is het laatste waar jij je mee bezig hoeft te houden. Mocht je je op den duur goed genoeg voelen dan zou ik dit zeker aan je baas vertellen, zodat er maatregelen getroffen kunnen worden. Mocht je er over na denken naar de politie te gaan, dan zou ik je aanraden dit niet alleen te doen, maar altijd te zorgen dat je iemand naast je hebt om je te steunen (dat geldt voor elke stap die je zet trouwens! Steun en hulp zijn beide zo belangrijk). Ik wens je enorm veel sterkte, liefde en steun toe, en ik hoop dat je de juiste mensen om je heen hebt of krijgt om je vooruit te helpen!
Edit: een praktische noot, de huisarts is een erg goed startpunt als je niet zo goed weet hoe je verder moet. Deze kan je doorverwijzen naar gespecialiseerde hulp. Ze zijn getraind om om te gaan met gevoelige zaken en kunnen je helpen het moeilijke begin door te komen!
. Die hebben we wel ja . Maar aangezien dat ook een man is
Dit zijn redenen voor ontslag op staande voet. 
