Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-06-13 22:47

Re: Bokkers die een ouder of ouders zijn verloren..

Geplaatst: 12-06-13 22:47

Mijn opa is overigens op mijn negende leeftijd overleden. Aan Asbest kanker en een klein foutje van het ziekenhuis. Maar die man had pijn, dus daar heb ik vrede mee. Hoe vervelend het ook is.

**Geplaatst**: 12-06-13 22:47

Geplaatst: 12-06-13 22:47

Zo glitch dat is heftig. Allebei je ouders verloren. :(:)

Ik heb er gelukkig nog 1, mijn moeder. Mijn vader is 7 jaar geleden aan de gevolgend van complicaties na een operatie aan zijn hart overleden.

Laatst bijgewerkt door moi22 op 12-06-13 22:53, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-06-13 22:49

Geplaatst: 12-06-13 22:49

Ik ben mijn ouders verloren toen ik 4 was. Ze zijn om het leven gekomen bij een verkeersongeval.
Ik ben bij mijn Grootouders opgegroeid.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-06-13 22:52

Geplaatst door de TopicStarter : 12-06-13 22:52

xDenies, wel fijn dat je daar vrede mee hebt. Als hij pijn had kan ik je punt van vrede wel begrijpen. Kan ik dan weer niet bij mijn opa; pleegde zelfmoord.. Kende hem niet, vindt ik nog altijd jammer.

moi22, oefff das wel kl*te..

NatasjavE, pfff.. Twee ouders in 1 keer. Heb je dat kunnen verwerken?

**Geplaatst**: 12-06-13 22:52

Geplaatst: 12-06-13 22:52

Zo dat is ook heftig zeg. Of was je zo jong dat je het je nooit zo beseft hebt?

Door verhalen zoals die van jou Natasja en van glitch ga ik wel weer relativeren en ben ik blij dat ik mijn moeder nog heb en tot mijn 22 van mijn vader heb mogen genieten.

**Geplaatst**: 12-06-13 22:53

Geplaatst: 12-06-13 22:53

Eigenlijk val ik niet onder de topicvraag, mijn vader is overleden toen ik 45 was en mijn moeder toen ik 50 was en weet je, het is altijd te vroeg, hoe oud je ook bent. Natuurlijk is het iets gemakkelijker te verwerken als je ouder bent maar de klap komt net zo hard aan.

**Geplaatst**: 12-06-13 22:54

Geplaatst: 12-06-13 22:54

PINK schreef:
NatasjavE, pfff.. Twee ouders in 1 keer. Heb je dat kunnen verwerken?

Hoe doe je dat als je 4 jaar oud bent?

Ja ach, ik denk het wel. Ik heb het altijd erger voor mijn Oma gevonden als voor mij zelf. Zij was haar eigen kind verloren.
Ik ben nu zelf moeder en weet dat er waarschijnlijk niets erger is als de dood vn je kind.

**Geplaatst**: 12-06-13 22:55

Geplaatst: 12-06-13 22:55

moi22 schreef:
Zo dat is ook heftig zeg. Of was je zo jong dat je het je nooit zo beseft hebt?

Door verhalen zoals die van jou Natasja en van glitch ga ik wel weer relativeren en ben ik blij dat ik mijn moeder nog heb en tot mijn 22 van mijn vader heb mogen genieten.

Dat is natuurlijk helemaal waar. Maar ik denk dat het verdriet dan ook erger is.

**Geplaatst**: 12-06-13 22:55

Geplaatst: 12-06-13 22:55

Ik ben mijn vader op 6 jarige leeftijd verloren door een auto ongeluk. (totaal 3 mensen bij betrokken en alle 3 overleden waarvan een meisje van 11 jaar.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-06-13 22:55

Geplaatst door de TopicStarter : 12-06-13 22:55

Sommige kinderen gaan daarvoor in therapie. Wil niet zeggen dat dit altijd helpt, maar dat weet je natuurlijk nooit.

**Geplaatst**: 12-06-13 22:56

Geplaatst: 12-06-13 22:56

Natasja hoe bedoel je dat? In jouw geval of juist bij mij?

**Geplaatst**: 12-06-13 22:58

Geplaatst: 12-06-13 22:58

bigone schreef:
Eigenlijk val ik niet onder de topicvraag, mijn vader is overleden toen ik 45 was en mijn moeder toen ik 50 was en weet je, het is altijd te vroeg, hoe oud je ook bent. Natuurlijk is het iets gemakkelijker te verwerken als je ouder bent maar de klap komt net zo hard aan.

Hier hetzelfde hoor. Mijn vader is 14 december jl zeer plotseling overleden aan een hartstilstand, ik was 38. Maar het is enorm heftig.

**Geplaatst**: 12-06-13 22:58

Geplaatst: 12-06-13 22:58

Hier kan ik helaas ook over mee praten. In januari 2011 ben ik mijn moeder verloren na een vreselijke strijd tegen kanker.. Over het algemeen is het nog steeds koppie erop en gaan met die banaan. Niet teveel stilstaan bij hoe en wat. Al kom ik mezelf daardoor ook wel eens flink tegen..

Ik denk dat de 'discussie' over wat erger zou zijn achterwege gelaten moet worden, dat kun je vanuit een eenzijdig perspectief namelijk nooit beslissen. Het is allemaal erg verdrietig en zolang je niet exact weet wat iemand anders ervaart na het overlijden van een ouder of het weglopen van een ouder, heb je niet het recht om te zeggen dat het erger is voor de een dan voor de ander. Niemand niet..

**Geplaatst**: 12-06-13 22:59

Geplaatst: 12-06-13 22:59

Tja, er zijn mensen die ik weet niet wat in oorlogen meemaken en nooit PTSS ontwikkelen en er zijn mensen die een keer iets ergs mee maken en wel direct PTSS ontwikkelen.

En ik weet gewoon echt niet wat het precies met mij gedaan heeft. Ik was zo jong.
Mijn Oma vertelde me wel dat ik dagen heb lopen huilen om mijn papa en mama...

ja logisch natuurlijk.

**Geplaatst**: 12-06-13 23:00

Geplaatst: 12-06-13 23:00

moi22 schreef:
Natasja hoe bedoel je dat? In jouw geval of juist bij mij?

Wat bedoel je precies?

Ik had het over mezelf overigens

**Geplaatst**: 12-06-13 23:00

Geplaatst: 12-06-13 23:00

Mijn vader is op zijn 37e overleden aan een hartstilstand. Ik was toen 7 en mijn broertje 5. Vooral deze week van iedereen aan moeten horen dat ze vaderdag kadootjes zoeken maakt me verdrietig.

**Geplaatst**: 12-06-13 23:01

Geplaatst: 12-06-13 23:01

Mindim schreef:
bigone schreef:
Eigenlijk val ik niet onder de topicvraag, mijn vader is overleden toen ik 45 was en mijn moeder toen ik 50 was en weet je, het is altijd te vroeg, hoe oud je ook bent. Natuurlijk is het iets gemakkelijker te verwerken als je ouder bent maar de klap komt net zo hard aan.

Hier hetzelfde hoor. Mijn vader is 14 december jl zeer plotseling overleden aan een hartstilstand, ik was 38. Maar het is enorm heftig.

Je kan ze nooit missen. daar zijn het je ouders voor

**Geplaatst**: 12-06-13 23:02

Geplaatst: 12-06-13 23:02

K_im schreef:
Hier kan ik helaas ook over mee praten. In januari 2011 ben ik mijn moeder verloren na een vreselijke strijd tegen kanker.. Over het algemeen is het nog steeds koppie erop en gaan met die banaan. Niet teveel stilstaan bij hoe en wat. Al kom ik mezelf daardoor ook wel eens flink tegen..

Ik denk dat de 'discussie' over wat erger zou zijn achterwege gelaten moet worden, dat kun je vanuit een eenzijdig perspectief namelijk nooit beslissen. Het is allemaal erg verdrietig en zolang je niet exact weet wat iemand anders ervaart na het overlijden van een ouder of het weglopen van een ouder, heb je niet het recht om te zeggen dat het erger is voor de een dan voor de ander. Niemand niet..

Pas je wel op met koppie erop en gaan met die banaan. Ik kim mezelf nu echt tegen. Ik had/ heb de zelfde instelling als jij.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-06-13 23:03

Geplaatst door de TopicStarter : 12-06-13 23:03

K_im, was ook niet mijn bedoeling om daarin een discussie te starten. Wilde alleen even laten weten dat ik wat xSlvna zei niet helemaal fair vond. Neem je wel je rust als je deze nodig hebt? Of ben je ook (net als mezelf) iemand die doorgaat tot ze niet meer kan.

Bigone daarom stond op jonge leeftijd ook tussen sakker. Op latere leeftijd is het ook heftig!

Midim, jeetje is ook zo plotseling dan ineens..

**Geplaatst**: 12-06-13 23:04

Geplaatst: 12-06-13 23:04

NatasjavE schreef:
moi22 schreef:
Natasja hoe bedoel je dat? In jouw geval of juist bij mij?

Wat bedoel je precies?

Ik had het over mezelf overigens

Effe correctie...(terug gelezen..)

Nee ik bedoel juist bij jouw. Omdat het besef juist veel groter is dan als je zo jong bent als dat ik was.

**Geplaatst**: 12-06-13 23:06

Geplaatst: 12-06-13 23:06

Mijn moeder overleed toen ik 13 was aan de gevolgen van kanker. Helaas een te agressieve vorm, en een te late verwijzing van de (lakse) huisarts. Hij vond dat een jeukende, bloedende, grote moedervlek nog wel even kon wachten voor een directe verwijzing...
Mijn psycholoog zegt dat ik hierdoor psychisch geen puberteit heb meegemaakt. Met de jaren werd het verdriet minder, maar helaas de herinneringen ook. Gelukkig heb ik nog veel beeldmateriaal en ook wat opnames, maar ik kan me haar, haar gezicht, haar stem, haar persoonlijkheid steeds moeilijker voorstellen, en dat vind ik eigenlijk heel erg. Zeker nu ik 21 ben, samenwoon en graag had willen weten hoe zij vond dat ik het deed. Hoe mijn vader zou zijn, als ze er nog was, en of mijn broer dan een wat opener persoon zou zijn.
Ja, we missen haar nog allemaal. -O-

**Geplaatst**: 12-06-13 23:06

Geplaatst: 12-06-13 23:06

Helaas kan ik ook meepraten. Toen ik 17 was, bijna 18. (3 weken daarna). Jullie kunnen je wel voorstellen dat het een verschrikkelijke verjaardag is geweest.. Mijn vader was 50 een heeft zelfmoord gepleegd.. Hij heeft niks achtergelaten en was heel onverwachts. Het is nu 2 jaar geleden een ik zit in therapie.

**Geplaatst**: 12-06-13 23:07

Geplaatst: 12-06-13 23:07

Ik ben mij er inmiddels wel van bewust dat ik deze instelling ruim twee jaar na overlijden (tijdens haar ziek zijn had ik het ook al) nog steeds heb, dat is denk ik stap 1. Het is zo ontzettend moeilijk deze 'levenswijze' aan te passen. Die confrontatie ga ik veel liever, en over het algemeen makkelijker, uit de weg..

**Geplaatst**: 12-06-13 23:07

Geplaatst: 12-06-13 23:07

Geen idee waarom ik dit topic opende.
Ik ben 19 en mijn ouders leven beide nog, maar ik heb serieus tranen in mijn ogen.
Veel respect voor hoe sommige dit zo goed een plaats kunnen geven!
Veel respect en sterkte allemaal!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-06-13 23:09

Geplaatst door de TopicStarter : 12-06-13 23:09

Desire__ schreef:
Helaas kan ik ook meepraten. Toen ik 17 was, bijna 18. (3 weken daarna). Jullie kunnen je wel voorstellen dat het een verschrikkelijke verjaardag is geweest.. Mijn vader was 50 een heeft zelfmoord gepleegd.. Hij heeft niks achtergelaten en was heel onverwachts. Het is nu 2 jaar geleden een ik zit in therapie.

Heftig.. Hoe gaar je moeder er mee om? En zit je in therapie hiervoor? (mag ook via pb als je dat fijner vind). Lijkt me zwaar hoor..

Laatst bijgewerkt door PINK op 12-06-13 23:10, in het totaal 1 keer bewerkt