Heino schreef:Ik heb er ook dubbele gevoelens bij... Deels omdat ik zelf zie in mijn werk wat CGT kan (let op: kán) doen en ik het zonde vind om die optie meteen af te schrijven als "het zit gvd niet tussen mijn oren" (nee, maar psyche en lichaam hebben wel een enorme wisselwerking met elkaar!!!, bij allerlei aandoeningen!!!) en deels idd omdat het allemaal erg vanuit frustratie geschreven is, te emotioneel gekleurd.
Heino...de CGT an sich is het probleem niet.Dat kan zeker goed zijn als de patiënt moeite heeft met het acceptatie proces.Wat wel een groot probleem is,is dat deze CGT in samenwerking gaat met GET (Graded Exercise Therapy),het opbouwen van oefeningen waarbij dus je dus dwangmatig meer moet gaan bewegen.Daar zit hem de kneep...
Mijn ervaring met het opvoeren van activiteiten is dat ik snel achteruit ga.Mijn spieren verzuren razendsnel,ik heb een inspannings intolerantie.
In overleg met mijn therapeut hebben we de behandeling toen ook afgebroken,helaas vind het protocol dit niet voldoende en zou ik deze therapie nogmaals moeten gaan volgen.
Hier een stukje geschreven door Drs. P van Burken waarom je met ME patiënten voorzichting moet zijn met het opdringen van bewegen.
http://www.psychfysio.nl/Nieuws/Bewegen ... index.html
geerke schreef:wat triest
Ik heb het Blog nog niet gelezen....
Maar gaat ME altijd samen met tumoren dan?Of staat de tumor er los van?
ME en tumoren staan los van elkaar...
verootjoo schreef:Helemaal mee eens. Overigens is 'iets tussen je oren' niet gelijk aan 'je stelt je aan'. Je psyche kan echt heel veel met je doen. Zo zijn er mensen met een halfzijdige verlamming waar geen oorzaak voor is, maar die er wél is. Dat betekent niet dat die mensen dat verzinnen, maar dat betekent dat er is neurologisch, dus in de hersenen niet goed gaat. Psychisch dus.
Bij ME gaat er neurologisch, psychisch, iets niet goed. Psychisch betekent niet dat het er eigenlijk niet is, de klachten zijn er zeker wel, maar vereist een andere aanpak, medicijnen zijn er niet tegen. Je moet je hersenen anders programmeren. Het is lastig uit te leggen, maar doordat ik regelmatig met mensen met zulk soort aandoeningen werk begrijp ik wel beide kanten. Mensen denken vaak dat ze een aansteller genoemd worden.
Dit is dus een hardnekkig probleem...je wilt hersenen "anders programmeren" dan moet daar wel het probleem zitten.Er gaat neurologisch zeker iets mis...ME is geen spychische aandoening.Dat is enorm moeilijk om er bij mensen in te krijgen.
Dat een ME-patiënt psychische problemen krijgt is natuurlijk wel mogelijk,je moet vechten om te bewijzen dat je ziek bent.Daarbij moet je ook nog eens door een rouwproces...je bent je leven namelijk kwijt.Alles en iedereen moet je overtuigen dat je echt een slopende ziekte hebt..."je ziet er toch prima uit dus gaat het goed met je"
Er komt depressie voor maar het is niet zo dat het altijd samen gaat...helaas krijgen wel veel patiënten anti-depressiva voorgeschreven.Waarom...tsja...omdat met nog steeds verondersteld dat ME is een psychische aandoening is.
Medicijnen zijn er wel degelijk...alleen nog in experimentele fase...
Noorwegen experimenteerd met Rituximab...een chemokuur die je immuunsysteem platlegt.
Amerika: Ampligen....ook een medicijn wat werkt op het immuunsysteem.