Bokt.nl

Cayenne schreef:

Goh, dat bovenste verhaal heb ik afgelopen week ook ergens gelezen. Weet alleen niet meer waar.

Dit is ook een moraalverhaal, wel een hele leuke
(Je moet hem wel helemaal afkijken voor het moraal )

Cayenne schreef:

Die plaatste ik net ook al
Hij is idd erg mooi! Ik vind hem alleen in het Engels mooier.

Saskia9 schreef:

Even weer opgezocht,deze vind ik erg mooi maar wel verdrietig

De trouwe hond

Er was er eens een man die gelukkig leefde met zijn vrouw en hun enige pasgeboren zoon. Op een dag zei de vrouw tot haar man: "Jij blijft hier met onze zoon terwijl ik naar het badhuis ga. Ik zal niet lang weg blijven." Terwijl de man thuis zat en zijn zoon boven lag te slapen, kwam er een boodschapper van de koning. De koning wilde dat de man onmiddellijk naar het paleis kwam. De man kon daarom niets anders doen dan de koning gehoorzamen en naar het paleis gaan.

De man maakte zich geen zorgen om de jongen die hij alleen moest achterlaten in het huis omdat hij een trouwe hond had om hem te bewaken. Deze hond die bij hen was komen wonen toen het nog een puppy was, was een deel van de familie geworden. Daarom kon de man de deur van het huis met een gerust hart sluiten en op weggaan samen met de boodschapper. Toen de man terug kwam van het paleis liep de hond naar de deur zoals gebruikelijk om zijn baasje enhousiast te begroeten. Toen de man de hond over zijn kop aaide zag hij dat de haren om zijn bek onder het bloed zaten. Onmiddellijk kwam de gedachte bij hem op dat de hond zijn zoon aangevallen moest hebben, en dat het bloed op de bek van zijn hond dat van zijn zoon moest zijn. In een aanval van blinde woede pakte de man zijn stok en begon de hond te slaan. Hij bleef doorgaan met slaan. Op het laatst kon de hond de klappen niet meer aan en stierf...

De man droeg de hond naar buiten om hem te begraven toen hij plotseling een baby hoorde huilen. Hij liep op het geluid af dat achter een struik vandaan leek te komen. Eenmaal daar aangekomen, zag hij zijn zoon liggen. Levend. Naast zijn zoon lag een wolf. Een wolf die door zijn trouwe hond was gedood om het kind te beschermen.... Plotseling realiseerde de man welke fout hij had begaan, een fout die nooit meer ongedaan kon worden gemaakt.

Multatuli schreef:

Oepi was een man die stenen hieuw uit rotsen. Zijn werk was zwaar en hij werkte veel. Maar hij verdiende niet veel geld en was ontevreden.

Hij zuchtte en wenste dat hij rijk was, zodat hij kon rusten op een baleh-baleh (rustbank uit bamboe) met klamboe (gordijn) van rode zijde. En er kwam een engel uit de hemel die zei: “Zoals u wenst, u zult rijk zijn.” En hij was rijk en ruste op een baleh-baleh en de klamboe was van rode zijde.

En toen de keizer voorbij kwam, begeleid met ruiters voor en achter zijn wagen werd hij jaloers. Hij wenste dat, net zoals bij de keizer, ook bij hem een gouden pajong (zonnescherm) boven het hoofd werd gehouden. Hij zuchtte en riep: “Ik wenste de keizer te zijn.” En er kwam een engel uit de hemel die zei: “Zoals u wenst, u zult keizer zijn.” En hij was keizer. En voor zijn wagen reden vele ruiters, en er waren ook ruiters achter zijn wagen en boven zijn hoofd hield men een gouden pajong.

En de zon scheen met hete stralen en verbrandde het aardrijk, zodat het gras dor werd. En de keizer klaagde dat de zon hem verbrandde in het gezicht en machtiger was dan hem. En tevreden was hij niet. Hij zuchtte en riep: “Ik wenste de zon te zijn.” En er kwam een engel uit de hemel die zei: “Zoals u wenst, zult u de zon zijn.” En hij was de zon. En hij zond zijn stralen in alle richtingen. Hij verschroeide het gras op de aarde en verbrandde het gelaat van de keizers die op de aarde waren.

En een wolk stelde zich tussen de aarde en hem. En de stralen van de zon stuitten daarop terug. En hij werd jaloers dat zijn macht weerstaan werd en hij klaagde dat die wolk machtiger was dan hem. En tevreden was hij niet. Hij wilde de wolk zijn die zo machtig was. En er kwam een engel uit de hemel die zei: “Zoals u wenst, zult u de wolk zijn.” En hij werd een wolk en hij plaatste zich tussen de zon en de aarde en ving de stralen op, zodat het gras groen werd. En de wolk regende in grote druppels op de aarde en deed de rivieren zwellen. Hij verwoestte door veel water de akkers.

En hij viel neer op een rots die niet week. En hij klaterde in grote stromen, maar de rots week niet. En hij werd jaloers omdat de rots niet wilde wijken. En tevreden was hij niet. Hij riep: “Die rots is machtiger dan ikzelf. Ik wenste die rots te zijn.” En er kwam een engel uit de hemel die zei: “Zoals u wenste, zult u rots zijn.” En hij werd rots en bewoog niet als de zon scheen en niet als het regende.

En daar kwam een man met houweel en met puntige beitel en een zware hamer, die stenen hieuw uit de rots. En de rots zei: “Wat is dit, die man is machtiger dan ikzelf en houwt stenen uit mijn schoot!” En tevreden was hij niet. Hij riep: “Ik ben zwakker dan deze. Ik wenste die man te zijn.” En er kwam en engel uit de hemel die zei: “Zoals u wenste, u zult die man zijn.” En hij was een steenhouwer. En hij hieuw stenen uit de rots en werkte veel. En zijn werk was lastig en hij verdiende niet veel geld. Nochtans was hij tevreden.

Saskia9 schreef:

Zelfbeheersing

Er was eens een jongen met zeer weinig zelfbeheersing.
Zijn vader gaf hem een zak spijkers en zei tegen hem dat elke keer als hij zijn zelfbeheersing verloor, hij een spijker in de achterkant van de schutting moest slaan. De eerste dag sloeg de jongen 37 spijkers in de schutting. Over de volgende paar weken, toen hij leerde om zijn kwaadheid onder controle te krijgen, werd het aantal spijkers dat hij in de schutting sloeg geleidelijk aan minder. Hij zag in dat het gemakkelijker was om zijn zelfbeheersing niet te verliezen, dan al die spijkers in de schutting te slaan....... Uiteindelijk, kwam de dag dat de jongen zijn zelfbeheersing niet meer verloor.
Hij vertelde dit aan zijn vader en zijn vader stelde voor dat de jongen nu voor elke dag dat hij zijn zelfbeheersing behield hij een spijker uit de schutting haalde.
De dagen gingen voorbij en de jonge man was eindelijk zover dat hij zijn vader kon vertellen dat alle spijkers waren verdwenen.
De vader nam de jongen bij de hand en ging met hem naar de schutting.
Hij zei: "Je hebt het goed gedaan, mijn zoon, maar kijk nu eens naar al die gaten in de schutting. De schutting zal nooit meer hetzelfde zijn. Als je dingen zegt in woede, dan laten ze een litteken achter net als deze gaten. Je kunt iemand met een mes steken en het mes er weer uit trekken. Het maakt niet uit hoe vaak je zegt dat het je spijt, de wond zal er blijven."
Een verbale wond is even erg als een fysieke wond.

Saskia9 schreef:

Even weer opgezocht,deze vind ik erg mooi maar wel verdrietig

De trouwe hond

Er was er eens een man die gelukkig leefde met zijn vrouw en hun enige pasgeboren zoon. Op een dag zei de vrouw tot haar man: "Jij blijft hier met onze zoon terwijl ik naar het badhuis ga. Ik zal niet lang weg blijven." Terwijl de man thuis zat en zijn zoon boven lag te slapen, kwam er een boodschapper van de koning. De koning wilde dat de man onmiddellijk naar het paleis kwam. De man kon daarom niets anders doen dan de koning gehoorzamen en naar het paleis gaan.

De man maakte zich geen zorgen om de jongen die hij alleen moest achterlaten in het huis omdat hij een trouwe hond had om hem te bewaken. Deze hond die bij hen was komen wonen toen het nog een puppy was, was een deel van de familie geworden. Daarom kon de man de deur van het huis met een gerust hart sluiten en op weggaan samen met de boodschapper. Toen de man terug kwam van het paleis liep de hond naar de deur zoals gebruikelijk om zijn baasje enhousiast te begroeten. Toen de man de hond over zijn kop aaide zag hij dat de haren om zijn bek onder het bloed zaten. Onmiddellijk kwam de gedachte bij hem op dat de hond zijn zoon aangevallen moest hebben, en dat het bloed op de bek van zijn hond dat van zijn zoon moest zijn. In een aanval van blinde woede pakte de man zijn stok en begon de hond te slaan. Hij bleef doorgaan met slaan. Op het laatst kon de hond de klappen niet meer aan en stierf...

De man droeg de hond naar buiten om hem te begraven toen hij plotseling een baby hoorde huilen. Hij liep op het geluid af dat achter een struik vandaan leek te komen. Eenmaal daar aangekomen, zag hij zijn zoon liggen. Levend. Naast zijn zoon lag een wolf. Een wolf die door zijn trouwe hond was gedood om het kind te beschermen.... Plotseling realiseerde de man welke fout hij had begaan, een fout die nooit meer ongedaan kon worden gemaakt.