Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-03-12 14:46

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst: 13-03-12 14:46

Och ts.., jammer te lezen dat het niet lekker gaat..
Heb je al gedacht aan ander werk?
Waar ben je bang voor? Wat is het ergste wat er zou kunnen gebeuren als je toch hulp vraagt?
Wat zou voor jou de stap makkelijker maken om deze stap te zetten? Zijn er mensen die je kan vragen om samen met jou die stap te nemen?
Je geeft zelf aan hulp nodig te hebben! Dat is enorm goed! Weg lopen heeft geen zin, maar dat weet je zelf als de beste natuurlijk...! Weet je dat heel veel hulpverleners hulp nodig hebben?
Ik werk met autistische kinderen in een wooninstelling. Nu hebben wij zelf ook een auti. Kind en krijgen ook hulp. Wel iets anders natuurlijk, maar ik bedoel er mee te zeggen dat het niet automatisch hoeft te betekenen dat je je werk niet goed kan doen omdat je zelf hulp nodig hebt.

Kom op ts! Schouders er onder en zorg dat je niet verder afglijdt!!
Mocht je behoefte hebben, pb gerust.

**Geplaatst**: 13-03-12 14:52

Geplaatst: 13-03-12 14:52

ik heb er niet veel verstand van maar is het een idee om hier eerst eens mee naar je huisarts te gaan?
als ik je verhaal zo lees denk ik dat je wel degelijk hulp nodig hebt en volgens mij is naar je huisarts de eerste stap.

heel veel sterkte

**Geplaatst**: 13-03-12 14:59

Geplaatst: 13-03-12 14:59

jiperdepip schreef:
ik heb er niet veel verstand van maar is het een idee om hier eerst eens mee naar je huisarts te gaan?
als ik je verhaal zo lees denk ik dat je wel degelijk hulp nodig hebt en volgens mij is naar je huisarts de eerste stap.

heel veel sterkte

Dat is het juist, ze durft geen hulp te vragen dus ook niet bij haar huisarts

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-03-12 15:00

Geplaatst door de TopicStarter : 13-03-12 15:00

waar ik bang voor ben is gezichtsverlies....mijn toekomst..
klinkt misschien heel sneu,maar ik ben heel trots op wat ik toch bereikt heb,wat ik overwonnen heb.
ik schaam me voor mezelf,voor mijn tekortkomingen.
Vind mezelf een slechte dochter,een slechte vriendin en gewoon een slecht mens...die niks kan terwijl ik hersens genoeg heb.
Mijn leven voelt als een afgang...begonnen op vwo en 'afgegleden'naar dit..
Bij mijn clienten en andere mensen heb ik er wél respect voor hoe ze zijn,en ik geloof in hen.
alleen niet in mezelf...

heb net uwv gebeld en wordt teruggebeld,nu de huisarts dan maar bellen....

edit:vanmiddag huisarts...kon nog terecht

**Geplaatst**: 13-03-12 15:12

Geplaatst: 13-03-12 15:12

super knap dat je toch je huisarts gebeld hebt,
en fijn dat je vanmiddag nog terrecht kunt.
praten over je gevoel is niet gemakkelijk, maar probeer het toch te doen bij de huisarts
het is belangrijk dat hij een goed beeld krijgt van hoe je nu voelt zodat hij gericht kan helpen.

succes voor straks !

**Geplaatst**: 13-03-12 15:18

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst: 13-03-12 15:18

Ik had een heel bericht getypt maar dat is weer eens verdwenen..

Ik ben het eens met bovenstaande bericht, wees eerlijk!

Heeft iemand eens gezegd dat je slecht bent enzo? Of is dat je eigen gevoel?
Natuurlijk moet je trots op jezelf zijn!! Je zit nu in de knoop met jezelf, daar heb je even hulp bij nodig. Geeft niets!!! En dat weet jezelf net zo goed! Ik begrijp best wel dat je je rot voelt omdat je werk zo dicht bij jou welzijn staat.

Heel goed dat je vandaag naar de huisarts gaat!! Echt!! Hoe moeilijk ook..

**Geplaatst**: 13-03-12 15:23

Geplaatst: 13-03-12 15:23

Goed van je dat je gebeld hebt +:)+

Tja...heel simpel gezegd maar je bent zoals je bent , daar valt weinig aan te doen.

Er tegen vechten daar word je over het algemeen alleen maar ongelukkig van....je zwakke punten kun je proberen iets te verbeteren , maar doen alsof ze er niet zijn maakt ze vaak alleen maar erger

Probeer juist je sterke punten goed in te zetten

Zoals in jouw geval zou je echt wel je eigen problemen mooi kunnen koppelen aan je werk door als ervaringsdeskundige te gaan werken. Dat is toch veel fijner en trotser werk (super stoer als je gewoon uit komt voor je zwakke punten...en er sterk mee omgaat +:)+

) dan heel bang en stiekem doen alsof alles wel goed is....maar van binnen helemaal weg teren :(:)

If life gives you lemons....make lemonade , dat werkt toch het beste

Je kunt trots zijn op wat je bereikt hebt...maar je kunt ook trots zijn als je leert op een sterke en wijze manier met je zwakke punten om te gaan...en als je eerlijk durft te zijn tegen jezelf en de wereld om je heen. Dan hoef je ook niet bang te zijn dat mensen ergens achter komen ofzo...je bent ze lekker een stap voor en niemand kan je dan meer iets maken

**Geplaatst**: 13-03-12 15:48

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst: 13-03-12 15:48

Ik herken het wel hoor wat jij verteld, dat is het lastige aan deze psyche. Het gaat of goed of niet goed, zwart of wit maar grijs is er niet (heel soms een klein beetje maar neigt toch weer naar zwart of wit).
Het is heel moeilijk maar tegelijk ook makkelijk. Je moet gewoon bellen en je verhaal doen (al heel goed dat je het tegen je huisarts hebt gezegt) zodra je het verhaal hebt neer gelegd voel je je zo opgelucht valt er een enorme last van je schouders af. En elke keer loop je hier opnieuw tegen aan de stap te nemen om voor jezelf te kiezen en actie te ondernemen.

Leer om dit steeds vaker/ sneller te doen je zal er vertrouwen in krijgen dat het juist ondanks dat het heel moeilijk is heel verlichtend is. Dan ben jij ''iets'' kwijt en kun je er weer weken/maanden tegen aan.

Het is een leer proces wat je moet doorlopen hoevaker jij naar jezelf kijkt en er ook echt wat mee doet (stress verbanning noem ik het altijd) hoe makkelijker je in het leven gaat staan.

BV: Je hebt een heel naar gevoel op je werk tussen jou en je collega's en dit speelt al maanden. Je hoort ook dingen die er gezegd zijn achter je rug en je bent het spuug zat. Die drempel om er wat mee te gaan doen is hoog. Tja want dan moet je naar je leiding gevende en dit aangeven (het idee al dat je gaat staan huilen nee dat maakt je zwak). Naar je collega's wil je ook niet stappen want stel dat ze zeggen nee hoe kom je erbij dat ligt echt aan jou hoor. Tja daar sta je dan toch weer voor paal. Zullen ze dat onderling ook wel weer zeggen.
mensen denken teveel wat als.... en daardoor voel je je snel naar kijk maar naar je patienten.
uiteindelijk breekt het je op en doe je er alsnog wat mee. Het kan ontslag nemen zijn of toch de confrontatie met je collega zijn of naar je leiding gevende. En hoe voel je je daarna? Opgelucht je bent duidelijk geweest dat je er van spuigt, wat ze er ook van vinden jij bent het dan kwijt.

Dit is een voorbeeld en iedereen gaat er natuurlijk anders mee om maar uiteindelijk gaat het om de drempel die je over stapt en het gevoel wat je hierna krijgt.

Over jou werk als jij daar prima kan functioneren maakt het niets uit wat voor achtergrond je hebt ervaring is juist fijn je kan je inleven in anderen. ( kan me niet voorstellen dat een psycholoog/hulpverlener ervoor kiest om dit werk te gaan doen zonder dat hij ook maar iets heeft mee gemaakt in zijn leven althans in mijn opleiding had iedereen uit mijn klas wel wat achtergrond)

Ik wil je heel veel sterkte toewensen en hoop voor jou dat je snel je nare gevoel verband!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-03-12 17:30

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst door de TopicStarter : 13-03-12 17:30

net naar huisarts geweest.
ze zei'ik vind dat je het sowieso goed doet'...dat gaf traantjes...want dat vind ik dus niet.
ik heb veel meegemaakt,gaf ze ook aan....ja klopt....maar dat ontken ik het liefste.

al met al sta ik nu op de wachtlijst bij hun psycholoog aan de praktijk(die huren zij in).

maar wachten dus...lost op dit moment helaas weinig op.

**Geplaatst**: 13-03-12 17:39

Geplaatst: 13-03-12 17:39

Maar jij hebt wel een goede stap gezet..

We zijn trots op je meid..

**Geplaatst**: 13-03-12 17:46

Geplaatst: 13-03-12 17:46

Probeer sowieso te werken aan het accepteren van wie en wat je bent, dan gebruik je de tijd van het wachten op een hele goede manier. Niet ontkennen, niet verbergen, niet jezelf schamen of iets...je bent zoals je bent en je hebt heel wat voor elkaar gekregen +:)+

Alleen wel een beetje ten koste van jezelf...dat moet je op een andere manier aanpakken zonder het gevoel dat je iets verborgen moet houden

Voor wie heb je zelf meer bewondering , wie is er in jouw ogen sterker , en wie denk je dat gelukkiger is:

Iemand met problemen die ze uit alle macht ontkent en verborgen probeert te houden en constant bang is dat de problemen ontdekt worden / niet meer verborgen te houden zijn.

Of iemand die EXACT hetzelfde probleem heeft maar dit accepteert, het niet verbergt, zijn haar leven opbouwt op een manier waardoor het probleem ineens helemaal niet meer zo'n probleem is....en er gewoon trots op is dat hij / zij ondanks dit probleem TOCH gewoon een heel prima leven heeft kunnen opbouwen.

Jij kunt nu niet jezelf zijn omdat je iets verborgen "moet" houden van jezelf.

Wanneer je heel anders met deze baan begonnen was, dus gewoon open en eerlijk over je eigen situatie...dan zou je nu deze last niet op je schouders dragen en niet het gevoel hebben dat je elk moment problemen kunt gaan krijgen als mensen er achter komen wat er werkelijk speelt...maar dan zou je het gevoel hebben dat je trots kunt zijn op wat je bereikt hebt...ook omdat andere mensen het WETEN dat je juist heel sterk bent

Als je eerlijk bent kun je laten zien hoe sterk je bent.

Nu ben je heel sterk en krijgt daar helemaal geen waardering voor...in tegendeel zelfs , je bent constant bang dat je geheim uit komt en je ineens heel zwak lijkt... en door die angst wordt je juist ook zwak en maak je ook niet snel vrienden....mensen merken ook wel dat je iets "verbergt"

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-03-12 18:03

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst door de TopicStarter : 13-03-12 18:03

ja,achteraf had ik misschien dingen anders moeten doen.
maar vergis je niet in de hulpverlening,achter de schermen wordt er soms niet zo vriendelijk en respectvol over clienten gepraat...heb nu verschillende werkgevers gehad en overal was dit zo...

Geen vrienden maken,vind ik niet heel erg...goed,soms voel ik me eenzaam,maar ik ben heel mijn leven al een beetje een 'loner'geweest.
Voel me niet thuis in klassen,groepen,teams...nooit gedaan ook.

Op school spijbelde ik regelmatig,ben blijven zitten,ben ooit gepest en hoorde er simpelweg niet bij.
Waarom?geen idee. ik was anders.

nu durf ik niet op mijn werk te zeggen hoe het ervoor staat...dat gaan ze me gewoon niet in dank afnemen,ik ben niet eerlijk geweest....

misschien maar verder kijken. ik weet niet.
heb net wat kalmerends genomen en ben nu zo duf als een konijn.

**Geplaatst**: 13-03-12 18:51

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst: 13-03-12 18:51

Daarom is het wellicht ook verstandiger om een heel nieuw leven op te bouwen, met een basis waarin je eerlijk bent tegen en over jezelf en je problemen accepteert, aanpakt en er mee werkt...in plaats van er tegen werkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-03-12 11:19

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-12 11:19

ik moet wel een nieuw leven opbouwen denk ik...

wachttijd voor een gesprek bij psych is 4 weken...ik hoop dat ik dat nog volhoud.
anders maar iemand anders bellen...

gisteenavond zat ik wat rond te zoeken op vacatures,de schrik slaat me dan om het hart dat ik niet genoeg verdien,niet geaccepteerd word,niet voor 'vol'wordt aangezien.
mijn vriend zei dat geld het láátste is om me druk over te maken...
helaas is in mijn hoofd mijn eigen gezondheid zo'n beetje het laatste...

**Geplaatst**: 14-03-12 11:25

Geplaatst: 14-03-12 11:25

flesje schreef:
waar ik bang voor ben is gezichtsverlies....mijn toekomst..
klinkt misschien heel sneu,maar ik ben heel trots op wat ik toch bereikt heb,wat ik overwonnen heb.
ik schaam me voor mezelf,voor mijn tekortkomingen.
Vind mezelf een slechte dochter,een slechte vriendin en gewoon een slecht mens...die niks kan terwijl ik hersens genoeg heb.
Mijn leven voelt als een afgang...begonnen op vwo en 'afgegleden'naar dit..
Bij mijn clienten en andere mensen heb ik er wél respect voor hoe ze zijn,en ik geloof in hen.
alleen niet in mezelf...

heb net uwv gebeld en wordt teruggebeld,nu de huisarts dan maar bellen....

edit:vanmiddag huisarts...kon nog terecht

waar komt die drang vandaan dat je je steeds moet bewijzen?
Ga gewoon weer studeren als je dat leuk vindt!
Het leven is maar kort,het is zaak om het zo in te delen dat het ook leuk blijft!
En dat wil zeggen op zo een manier dat jij je lekker voelt....heeft helemaal niets met presteren te maken.
Presteren wil vaak zeggen op je tenen lopen,en dat is niet echt ontspannend.

Trouwens nobodys perfect hoor!
sterkte bij de huisarts!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-03-12 20:27

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-12 20:27

Ik wil sowieso geen 4 jaar meer studeren maar wil wel eigen baas in iets worden
(verduidelijking evt via pb,voordat mensen me herkennen).

Ook vandaag een rotdag.
Op facebook lees ik allerlei berichten van collega's,en ik weet dat het eng klinkt,ik krijg er een misselijk gevoel bij.
Gaat niks over mij, gewoon privé dingen die ze posten,maar ik word er argwanend van.
lees echt dingen die er niet zijn...
('ze reageren nooit op mijn post,dus ze mogen me niet' 'ze hebben vandaag ongetwijfeld over mij gepraat'.
'ik hoor er niet bij'....)

uwv zou bellen,hebben ze niet gedaan....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-03-12 12:27

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst door de TopicStarter : 20-03-12 12:27

Het gaat steeds minder goed.
sluit me helemaal af voor mensen,heb ook echt het idee dat ik me compleet de nesten in gewerkt heb momenteel..
liefste bel ik mn werk op,met de mededeling dat ik nooit meer terug kom...
maar dat kan natuurlijk niet....

**Geplaatst**: 20-03-12 13:35

Geplaatst: 20-03-12 13:35

Flesje, ik herken heel veel in je verhaal.
Ik heb de stempel bipolaire stoornis.
Voor dit begon was ik een gewone gezellige meid die overal aan mee deed, werkte als een paard tot ik letterlijk omviel.
Ik ben hierdoor ook in de WAO terecht gekomen en toen ik dat vonnis hoorde dacht ik ook...dit is het einde, ik hoor nu nergens meer bij, sta aan de zijlijn van de maatstchappij.
Dat heb ik heel lang gehad maar ben inmiddels 16 jaar verder en heb in die tijd door heel wat dalen gegaan, maar heb me er nu echt bij neer kunnen leggen.
Ik heb tussentijds nog wel wat dingen geprobeerd maar het ging domweg niet dus daar ben ik mee gestopt.
Moet er ook bij zeggen dat ik daarnaast ook chronische ziekte van lyme heb waardoor het lichamelijk ook steeds slechter gaat.

Maar gooi alsjeblieft die trots opzij!!!
Het is helemaal geen schande dat wat jij hebt, er zijn velen met je en probeer er toch over te praten meid!
Ik ben vis het ziekenhuis momenteel weer wekelijk een IPT verpleegkundige thuis (Intensieve psychische Thuiszorg) en dat heb ik de afgelopen 3 jaar iedere keer rond deze tijd gehad.
In het begin dacht ik ook...wat moet ik daar mee, maar toch....ze luisteren en geven je net even wat handvatten aan waar je geleiderlijk aan weer een beetje mee aan de gang kunt.

Wel herken ik heel goed dat je vaak het gevoel hebt dat andere over je praten/je niet mogen/je negeren.
Maar ondertussen weet ik dat dat mijn probleem is...want ik denk dat, het IS niet zo.
Ben ook geen mens voor in groepen aanwezig te zijn, dat geeft ook niet vind ik, de een is meer een groeps dier dan de ander.
Ik ben ook meer een einzelganger...maar dat accepteer ik van mezelf omdat ik weet dat ik het daarop het beste doe.
Probeer eens voor jezelf op een rijtje te krijgen en desnoods schrijf het op...wat jij nu graag zou willen.
Noteer eerst alles wat er in je op komt, ook al zou het niet eens haalbaar zijn.
Maar zo krijg je meer inzicht in jezelf en dan kan je gaan selecteren uit dat alles wat wél haalbaar voor jou zou zijn.
Desnoods doe dat samen met je vriend, ga er eens voor zitten.
Blijf ook met je vriend over je gevoel praten want ik krijg de indruk dat hij je wel steunt en als je een fine relatie hebt waarin de partner begrip heeft voor je situatie, dan maak daar gebruik van, durf ook te vragen, durf ook zwak te zijn.
Mensen die hun zwakheden durven toe te geven worden er op den duur alleen maar sterker van, echt waar!

Ik hoop dat je snel weer wat lichtpuntjes gaat zien meid, want ik herken het zo goed.
Zet hem op en als je wilt, mijn pb box staat voor je open! :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-03-12 17:47

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst door de TopicStarter : 23-03-12 17:47

Uwv vandaag gebeld...na enige miscommunicatie.

vrouw was vriendelijk.
ze adviseerde mij eerst me ziek te melden,of(ieks)bespreken met personeelszaken.
Ik heb haar uitgelegd dat dit écht geen optie is,want ze weten niets van mij,ik wil er niet meer werken en ik kan gewoon niet meer eerlijk zijn.
Kan sowieso niet veel meer,ben echt op...
Sleep me steeds nog met mijn allerlaatste krachten naar het werk toe.
Dit vond ze wel erg vervelend om te horen.
Ze gaat overleggen met de arbeidsdeskundige...maandag meer..

Ik heb al dagen gigantische hoofdpijn,prikkellbaar,ruzie zoekerig....

weet niet meer////

**Geplaatst**: 23-03-12 17:59

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst: 23-03-12 17:59

Van een afstandje is het makkelijker oordelen, dat weet ik, maar het ontgaat me even waarom je je situatie niet zou kunnen bespreken met personeelszaken ?

Een tijdje terug begreep ik dat je niet wilde dat je collega's van je "probleem" af zouden weten omdat je je dan erg ongemakkelijk zou voelen tijdens je werk.

Maar nu je besloten hebt dat je daar toch niet meer wilt werken heb je eigenlijk niks meer te verliezen toch ? Dan kun je toch gewoon eerlijk zijn

Als je het te eng vindt om lijfelijk naar iemand toe te gaan dan kun je het wellicht opschrijven.

Je kunt je excuseren voor het ongemak / slechte nieuws / dat je je probleem verborgen hebt (alhoewel je ook weer niet alles hoeft te vertellen....dat is geen liegen, tenzij ze er naar gevraagd hebben en jij ontkennend geantwoord hebt natuurlijk

) , en de situatie even kort uitleggen. En dan daarbij uitleggen dat je nu op een punt gekomen bent waarop je jezelf niet meer in staat voelt om te werken. Maar dat je wel graag tot een voor beide partijen goede oplossing wilt komen.

Je toont dan je goede wil door ze (alsnog) op de hoogte te stellen en dat is wel belangrijk....ook voor jezelf denk ik

Het lijkt er op dat je nu het ergste verwacht...wanneer dat zo is en ze heel vervelend reageren , dan is dat misschien nog minder vervelend als dat echt gebeurt....dan dat je de hele tijd de angst hebt ervoor dat het nog gaat komen. Je kan het maar beter achter de rug hebben : doorprikken die zweer , de rotzooi moet er toch een keer uit :(:)

En wie weet....misschien valt het allemaal wel heel erg mee , die kans bestaat natuurlijk ook nog !

Maar het lijkt me wel erg belangrijk dat je zèlf even contact opneemt met je werkgever om ze de situatie uit te leggen, daar kweek je veel meer goodwill mee dan wanneer je zomaar ineens weg blijft (in hun ogen) of wanneer ze misschien al wel gemerkt hebben dat je absoluut niet lekker in je vel zit....maar je door blijft ploeteren en hen niet in vertrouwen durft te nemen.

Wie weet kunnen ze wel heel wat gewicht van je schouders nemen als je het aan ze vertelt

Sowieso wordt de last er niet minder op als je hem alleen blijft dragen en met angst en beven probeert het informeren van je werkgever uit te stellen.

Zet hem op, nog even schouders eronder...tik een net mailtje aan je werkgever , dat kun je vast

**Geplaatst**: 23-03-12 18:00

Geplaatst: 23-03-12 18:00

heb nog even geduld hoe moeilijk het ook is nu
probeer iets leuks te gaan doen dit weekend
hoe klein het ook iets gewoon om even niet aan de rest te moeten denken

wat pmarena ook zal zei schrijf het op
dan heb je misschien wat rust in je hoofd

de hulp komt er aan het is gewoon nog even volhouden
je kan het

heel veel sterkte dit weekend

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-03-12 10:31

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst door de TopicStarter : 26-03-12 10:31

het probleem is echt heel groot Pmarena.
En ik merk dat ik ook echt bij een kern kom van mijn probleem:
denken voor anderen,rekening houden met anderen,wat ánderen van mij willen,ik ben mezelf kwijt.

personeelszaken vertrouw ik niet,ik ben bang over hun oordeel...bang wat mijn collega's vinden.
bang wat de baas vindt.
de buurman vindt,als ik thuis zit.
wat mijn schoonouders denken,wat mijn ouders denken,wat mijn vriend denkt want ik kán niet geloven dat hij me steunt en begrijpt---->MIJ???????waarom???

Ik zit half e huilen terwijl ik dit type want verstandelijk wééét ik dat ik gewoon knetters overspannen ben.
Maar dat mág ik niet.
Ik heb al lang thuis gezeten,therapie gehad IK MOET WERKEN EN BETER ZIJN!!

zit dus constant in een tweestrijd met mijzelf.
uwv belde net,ik sliep nog en ik ben nu zo bang voor het telefoontje dat komt....ben er misselijk van.

**Geplaatst**: 26-03-12 10:44

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst: 26-03-12 10:44

Ik begrijp het helemaal hoor, wat je nu opnoemt zijn idd. typische overspannenheids-klachten, van iemand die de lat gewoonweg onhaalbaar hoog voor zichzelf legt en daardoor constant met veel spanning op eieren moet lopen....dan kan het eigenlijk niet anders "eindigen" dan dat je jezelf een keer keihard tegenkomt.

Je zal moeten inzien dat je (eigenlijk) niks te verliezen hebt omdat je door deze situatie nu het belangrijkste al verloren bent: jezelf.

Je zul moeten leren wat meer schijt te hebben aan de wereld en het los moeten leren laten om voor anderen in te vullen en te denken aan wat anderen willen. Als je niet meer naar dit werk toe wilt dan maakt het geen fluit uit wat ze over je denken....het maakt wel voor jezelf uit hoe je dit afhandelt : op een manier waarop je trots op JEZELF kunt zijn dat je het netjes gedaan hebt...of dat je maar in angst en beven af gaat zitten wachten wat er gebeurt.

Het laatste is veel slopender en enger

**Geplaatst**: 26-03-12 11:06

Geplaatst: 26-03-12 11:06

Weet in ieder geval dat het geen falen is als je in een andere richting werk gaat zoeken. Ik heb jaren voor de klas gestaan en heb nu ook bewust gekozen dit niet meer te willen. Niet om collega's of om de kinderen, maar gewoon voor mezelf gekozen.
Dat is soms moeilijk, maar soms moet je keizen voor jezelf en wat een ander denkt? Makkelijk zeggen dat je je daar niet druk om moet maken, maar misschien denken ze juist wel; Gelukkig, ze is even thuis.. ze zag er uit alsof had ze even tijd voor zichzelf nodig.

Alles om je heen verander je naar heel negatief. Geloof me, de mensen houden van je zoals je bent, met alle dingen die erbij horen.. :(:)

**Geplaatst**: 26-03-12 16:01

Re: vast, ik weet het echt niet meer...

Geplaatst: 26-03-12 16:01

Jeetje... Ik wens je heel veel sterkte!!

Niet bang zijn voor dat telefoontje! Ik denk dat het eerder meevalt dan tegen

Kom op meis! nu is het even jouw tijd!! Wat andere mensen zullen denken? Die vinden het vast heel goed van jou dat je eindelijk even aan jezelf gaat denken