Bokt.nl

Jannepauli schreef:

Joolien ... je bent een jonge, maar wel volwassen vrouw.
Ik zal de eerste zijn om te bevestigen dat ouders een bepalende invloed op jouw leven en je persoonlijkheid kunnen hebben. Maar.... is het werkelijk zo erg dat je daarom onverklaarbaar depressief bent? Uit wat je geschreven hebt begrijp ik dat je moeder jou geweldig vindt, je kan geen kwaad doen in haar ogen terwijl je vader daarentegen meer met zichzelf bezig is ( narcistisch noemde je dat). En de totaalsom is dat jij hen beiden verwijt dat het met jou (op dit moment) niet goed gaat.

As buitenstaanders weten wij natuurlijk niks - maar wellicht wil je toch 's nadenken want deze oude vrouw te zeggen heeft, al is dat niet wat je in eerste instantie wilt horen.

Als je nog een klein meisje zou zijn dan is dat nog niet aan de orde, maar er komt toch een punt in je leven dat JIJZELF verantwoordelijk moet zijn voor je levensgeluk. De verantwoording om te blijven hangen in het verleden, in dingen die je niet (meer) kunt veranderen, die ligt bij jou. Jij beslist zelf of je andere mensen zoals bv je ouders, een stempel wil laten drukken op jouw 'zijn'. Waarom moet je als je ouder dan 25 bent, nog steeds je moeder opvoeden en veranderen naar het plaatje dat jij wilt zien? Kijk liever naar je zelf en je eigen (on)mogelijkheden om om te gaan met wat het leven of een situatie als deze je biedt. Jijzelf bent verantwoordelijk - vraag jezelf eens af waarom je er zulke problemen mee hebt. Wat kun je doen om er zelf beter mee om te gaan, beter in het leven te staan? Jouw gevoelens, hoe echt ook, zijn niet de verantwoordelijkheid van anderen - je hoeft niet toe te laten dat een ander je kwetst of ongelukkig maakt.

Je moeder "van haar voetstuk trappen" is een daad van een klein en behoeftig kind. Je kunt honderdduizend verwijten hebben, maar bedenk wel dat de eer aan jou is om daar beslissingen over te nemen. Wees sterk, geloof in je eigen kracht, maak keuzes om voor jezelf het leven beter en minder treurig te maken. Jij bent de enige die dat kan. Misschien met hulp van verstandige mensen die je verhaal willen aanhoren en die niet met je meehuilen. Wat zou er aan je leven veranderen als je moeder, je vader, je vriend, je kennissen anders waren dan dat ze zijn? Niks!! Want jij zit nog steeds met jezelf, je zou dan wellicht ngo steeds dat kleine meisje zijn dat bevestiging zoekt, dat droomt van een ideaal. Meid.. gelukkig of tevreden zijn is een keus. Een keus die je voor jezelf kunt maken en waarvoor niemand anders dan jijzelf verantwoordelijk bent. Praat met je vriend ook al is hij zoals je zegt, geen professional. Deel je gevoelens maar wees ook bereid om eens in de spiegel te kijken die ik je nu voorhoud: accepteer de mensen (je moeder, je vader) zoals ze zijn. Sta in je eigen kracht. Volgens mij kun je dat.

Joolien schreef:

Maar wat als ik in dat perfecte leventje van mijn moeder zit waar ik uit wil maar niet kan zonder eerlijk te zijn?

DaniBanani schreef:

Wat zou jij willen van je moeder? Als zij zou zeggen: "Lieve schat, wat moet ik anders doen?" wat zou jouw antwoord zijn?

Ik vind trouwens dat je best mag verwachten dat een ouder enigszins 'meebuigt' met een kind. Ik heb een redelijk vergelijkbare geschiedenis met mijn moeder. En ik bemoei me totaal niet met hoe zij zich gedraagt naar anderen, maar als zij iets doet waar ze mij mee kwetst dan geef ik dat wél aan. En dan is het aan haar wat ze daarmee doet, maar ik mag wel zeggen dat ze mij kwetst met iets en dat ik graag zou zien dat ze dat anders doet. Zónder dat ik van haar verlang dat ze haar persoonlijkheid verandert, want dat recht heb ik niet.
Heeft ze ook niet leuk gevonden in het begin. Maar ik móest leren om mijn grenzen aan te geven, anders bleven we in hetzelfde cirkeltje waar ik de dupe van werd.

Joolien schreef:

We hebben al eerder aangegeven dat ze eerlijk moet zijn, maar daar doet ze niks mee. Mijn vader heeft dit heel vaak tegen haar gezegd, ook dat ze me teveel voortrok, niet zoveel moest pushen en me soms met rust moet laten.
Gister heb ik dit voor het eerst gezegd, maar zoals ik al zei op een rustige niet vingerwijzende manier, maar meer om haar iets duidelijk te maken. Later ben ik in het mailtje wel duidelijk geweest, maar ook op een rustige manier. Maar ik ben heilig bij haar dus komt het misschien vanuit mij wat harder aan, ik kon nooit wat bij haar fout doen of zeggen.

Citaat:

Mmm jullie snappen niet helemaal wat ik bedoel. Grrrr ik kan het niet goed onder woorden brengen. Veranderen is misschien een groot woord, maar ze moet accepteren dat ik verander. Ze probeert me juist nog steeds te beinvloeden ondanks ik al volwassen ben.

Joolien schreef:

Dat is idd het probleem, ze ziet het niet. Het zit zo diep ingeworteld, zo narcistisch dat ze niet eens ziet dat ze iets 'verkeerd' doet. Alles in haar ogen is goed, ook al moet ze daar feitelijke waarheden voor verdraaien.
Ik werk heel veel aan mezelf nu, ben in therapie en alles. Door dit met mijn moeder aan te gaan lost het ook niet op, maar ik doe het ook niet alleen voor mezelf.

randie schreef:

Ja maar doet ze wel iets verkeerd ? Heb je broers of zussen? Denken die er hetzelfde over? Trek jij jezelf er niet gewoon TE veel van aan? MIsschien dat een anders het nl al wel naast zich neer had kunnen leggen?