Bokt.nl

gr_roos schreef:

Suzanne F. schreef:

Bovenstaande quote schoot bij mij een beetje verkeerd en ik vermoed bij vele andere vrouwen ook. Echter zijn er dus ook vrouwen die voelen dat het hun schuld is als de man ervandoor gaat. Is dit een ouderwetse gedachte, hebben ze gefaald? Is het onzekerheid of een gevoel van minderwaardigheid? Graag hoor ik jullie mening hierover.
Er zijn zat vrouwen die dolgraag wilden vechten voor hun relatie maar pakweg ingeruild werden voor een ander, omdat 'het gevoel weg was' of 'hij het niet meer zag zitten' of 'verliefd is op een ander'.
Moet je dan als vrouw blijven vechten voor zoiets? Ten koste van wat? Voel je het als jouw schuld?

Ik vind het niet de schuld van iemand, maar als het dik gedrukte de oorzaak is vind ik niet dat je de man daar alle schuld van kan geven en wrok tegen hem moet koesteren. Zulke dingen gebeuren en ik denk niet dat iemand bij de eerste de beste vlinder weg vliegt. Als iemand ongelukkig is in zijn of haar huwelijk dan heeft een ieder het recht om dat te beeindigen. Wel vind ik dat vrouwen vaak in de slachtofferrol kruipen, ook als ze zelf een relatie beeindigen en dat is nergens voor nodig. Scheidingen uit relaties waar geweld bij gebruikt worden zijn anders, dan ben je werkelijk het slachtoffer.
Hoewel een manlijke ex collega ook door zijn vrouw in elkaar werd geslagen, die heeft wel eens de afdruk van een strijkbout op zijn gezicht gehad. Zijn ex vrouw speelt nog steeds het zielige vrouwtje naar de buiten wereld toe, maar ze is verschrikkelijk agressief en als ze over de rooie gaat mept ze met alles wat ze voor handen krijgt.

Brainless schreef:

@Pentax
Maar dan moet de man ook praten, als hem wat dwars zit.
Vaak zie je dat ze wel met hun (vrouwelijke) collega's hun thuis problemen bepraten, maar thuis niets zeggen.
Vrouwelijke collega's tonen veel begrip en tada... man valt voor zijn collega (die daar ook op in springt).

Soms hebben vrouwen wel door als er wat is met hun partner, maar mannen hebben ook vaak een hekel aan een vrouw die vraagt: "Is er wat... je bent zo stil".
Als hun vrouw dan ook nog eens begint van: "We moeten even praten... ik voel me zo afgewezen/niet aantrekkelijk, heb het gevoel dat we naast elkaar leven enz. " dan heeft een man vaak ook zo iets van "Vrouw wees aub stil".

(dit allemaal gegeneraliseerd, natuurlijk)

VDB schreef:

Twee stelletjes hadden er zelden over gecommuniceerd en is de man gewoon vertrokken met de horizon. Weg, verdwenen of met een andere vrouw ervandoor gegaan.
Eén van die vriendinnen heeft ook nog twee kindertjes en haar dure hobby: paarden.

Deze 4 vriendinnen moesten uit noodzaak stoppen met de paardensport. Manlief is weg en zelf kunnen ze het niet betalen.
1 van de mannen heb ik gesproken en zegt: "ik neem NOOIT meer een vrouw die een dure hobby heeft, tenzij ze het geheel zelf kunnen betalen en dat we ook geld over hebben om met z'n tweetjes iets leuks te kunnen ondernemen!"

Amalarab schreef:

Arme vriendinnen, hebben ws veel tijd gestoken om manlief en kids te verzorgen en als afleiding hadden ze hun paarden en dat wordt ze ook nog ontnomen. Maar man kreeg ws niet genoeg aandacht!
Hier had best een compromis kunnen komen. Zo doen wij het ook. Wij hebben land gekocht als investering en ja daar kunnen de paarden dan mooi het gras korthouden. Ik werk zelf ook om ze te betalen(+gezinskosten) en heb voor een dierenartskostenpotje gespaard.
Er was bij je vriendinnen vast méér aan de hand dan alleen die dure hobby van de vrouw....jaloezie op de aandacht en toewijding naar de paarden toe oid?
En man had zelf geen echte vrijetijdsbesteding?
Je moet elkaar wel wat gunnen, mijn man moet ook gewoon een nieuw muziekinstrument/vervoermiddel kopen als hij dat wenst of weet ik veel wat....
Mits je allebei maar realistisch genoeg bent dat die dure hobby's van beiden niet betekenen dat je de hypotheek niet kunt betalen of kleding/eten voor je gezin....

Lotje02 schreef:

Maar er zullen ook best gevallen zijn waarbij een van de 2 'opeens' besluit om er vandoor te gaan terwijl de partner denkt/dacht dat het goed zat met de relatie.

Saul schreef:

wat wij vrouwen vergeten en niet willen/kunnen accepteren is dat mannen en vrouwen een verschil is als dag en nacht.

Een vrouw zoekt liefde, romantiek, genegenheid, iemand die haar gevoel begrijpt etc etc.

Mannen zitten anders in elkaar, zij zoeken acceptatie, waardering en genot.
we spreken dan misschien dezelfde taal, althans dat denken we, maar de communicatie is waar het op fout loopt. Een vrouw kan bijv. Voor haar gevoel iets ontzettends liefs zeggen/doen voor haar man. Wat op hem overkomt als totaal het tegenovergestelde.
Hier hebben mannen en vrouwen beide schuld aan.

Dat vrouwen zichzelf een slachtoffer rol toe eigenen ben ik het niet mee eens. Vrouwen zijn wat dat betreft enkel emotioneler betrokken bij dit soort dingen.

Goed ik kan hier een heel boek over schrijven maar dat ga ik niet doen.
Kortom mannen en vrouwen zijn verschillend

Pinda_Dipje schreef:

Ik denk dat beiden veelal schuld hebben.

In mijn vorige relatie, met de vader van mijn kind, bedroog hij mij min of meer tijdens de zwangerschap.Toen mijn zoon 5 weken oud was, merkte ik wederom op dat hij met anderen vrouwen bezig was. Ik vond zo nu en dan msnconversaties die erg erotisch/sjansend getint waren, ik was al weken van te voren op de hoogte van zijn intenties om met enkele vrouwen af te spreken tijdens een weekendje A'dam. Ik had het kunnen zeggen, ik had er een stokje voor kunnen steken... Maar in plaats daarvan nam ik afstand, deed bot tegen hem, hield mijn mond, zocht geen lichamelijk contact meer. Kortom hij kon de *piep* krijgen. Omdat ik wel nog veel emotionele binding met hem had, en ik van binnen stiekem kapot ging van verdriet, besloot ik hem te laten traceren.. Om definitief te stap te zetten, en bij hem weg te gaan. Zwart op wit incl foto's en cameramateriaal kreeg ik alles aangeleverd door een rechercheur. Ik heb hem opgebeld, maar hij ontkende alles... Juist die leugen was de druppel voor mij. Ik had het zwart op wit, ik kon het niet langer ontkennnen voor mezelf... En heb hem met heel veel pijn in het hart vertelt dat hij niet meer thuis hoefde te komen.

Ik kan zeggen dat het allemaal zijn schuld is geweest, want HIJ is immers degene die is vreemdgegaan. Echter ben ik er 100% zeker van dat ik zelf ook een groot aandeel heb gehad, en het mogelijk zelfs in de hand heb gewerkt. Als ik hem had geconfronteerd met mijn weet van zijn intenties, dan was hij nooit naar A'dam gegaan, daar ken ik hem te goed voor. Ik had mijn hele relatie zonder enige twijfel kunnen redden, en besef dondersgoed dat ik zelf de wringende knelpunten extra nadruk heb gegeven. In perspectief geplaatst durf ik dus gerust te stellen dat ik bijna net zo fout als hem ben geweest.

Het is situatie afhankelijk, maar vrouwen zijn geen lieverdjes. Veel minder dan zij vaak zelf beseffen, hebben mannen anderen behoeften dat ligt in hun natuur. Zoals ik de meeste mannen ken, begrijp ik prima dat zij uiteindelijk voor bijv. een one night stand kiezen, als vrouwlief altijd maar met veel tegenzin/zelfs helemaal niet het bed wil delen. Ze verlangen weer terug naar de spanning, de wederzijdse zin, de spontaniteit...
Om me heen zie ik zo ontzettend veel vrouwen die nadat ze getrouwd zijn/kinderen hebben gekregen gewoon zoiets hebben van "Ik heb hem, ik zit safe"... Ze sloven zich steeds minder uit voor hun man, komen zonder schaamte 25kilo aan in gewicht, verliezen steeds vaker hun spontaniteit, de verleiding is minder... En daarmee zonder twijfel voor veel mannen ook de aantrekkelijkheid. "Hij moet me maar nemen zoals ik ben" of na hun zwangerschap "Ja die hangtieten zijn simpelweg het gevolg van de zwangerschap, deal with it". Vrouwen met die mentaliteit moeten het vooral zichzelf kwalijk nemen in mijn ogen.

MamboBeach schreef:

___Sanne schreef:

Als een man vreemd gaat vind ik het echt ZIJN schuld...hij kiest er zelf voor! Hij kan er namelijk ook voor kiezen om niet vreemd te gaan. En dan aan zijn vrouw/vriendin te vertellen dat hij de relatie misschien niet meer ziet zitten (ik weet geen andere reden om vreemd te gaan). Misschien is het dan zelfs nog op te lossen!
Je moet natuurlijk wel beide moeite doen voor een relatie, maar als de één het niet meer wil, dan kan de ander wel héél hard zijn best doen maar het gaan dan nooit werken...

Ben ik het niet mee eens, er zijn veel mannen die aangeven niet gelukkig te zijn en de vrouw denkt, kip ik heb je, die gaat nooit meer weg. Of mannen gaan vreemd en de vrouw wil het niet weten en zien... Maar als de man eenmaal de benen heeft genomen is de vrouw zielig. Daar ben ik het dus niet altijd mee eens. Het is natuurlijk wel zo dat ieder verhaal zijn eigen kant heeft.