Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-04-10 10:05

Geplaatst: 14-04-10 10:05

Herkenbaar

Altijd een perfectionist geweest, op school, in mijn privéleven en niets was goed genoeg. Hoge cijfers "moesten" en lager dan een 8 was een mislukking. Voor mijn gevoel waren de Bèta-vakken altijd mijn zwakke kanten, maar kijk ik naar rapporten van destijds, zie ik nog alleen maar 7-ens staan

Voor mijn gevoel telden alleen die 9-ens en okee, vooruit de 8-en die er op stonden. Een 6 kon ik niet verteren.

Qua uiterlijk ook altijd een perfectionist geweest en heb mijn lichaam ook bijna letterlijk gesloopt met veel jo-jo diëten, amfetamines om af te vallen, allerlei zooi en ellende en ongezonde levensstijl.

De knop ging ongeveer 3 jaar geleden om toen ik een hersenbloeding kreeg en met de neus op de feiten gedrukt werd - het leven kan niet altijd perfect zijn. Van een goed betaalde baan met dito salaris viel ik ineens terug naar een uitkering. Ik werd zelfs gedeeltelijk hulpbehoevend, ging van ziekenhuis naar ziekenhuis, kreeg te maken met een chronische ziekte waarmee ik om moest leren gaan en die ik maar had te leren accepteren, perfectionist of niet.
Daar waar ik voorheen werkelijk álles moeiteloos kon onthouden en wist, ging ik naar gatenkaas en moest een mega-agenda aanschaffen. Ik verloor mijn rijbevoegdheid, werd afhankelijk en werd ook volledig op mijzelf teruggeworpen.

Daar zit je dan, met je mooie cijferlijsten, leuke baan (die ook ineens niet meer is, want je baas hoeft je dan ook ineens niet meer, ook leuk) en alles wat je dacht te hebben bereikt.
Het meest werd ik op mezelf teruggeworpen toen ik 3 weken in een epilepsiekliniek werd opgenomen en mijn belangrijkste taak werd: 4 uurtjes per dag knutselen

Het werd ergotherapie genoemd, maar feitelijk was het knutselen - je mocht kleurplaten inkleuren, dromenvangers maken, breien of haken. En ik? Twee dagen heb ik gejankt en het gehaat, maar de derde dag zat ik daar, dromenvangers te weven

Ik heb mijn leven opnieuw moeten leren waarderen, het perfectionisme is in zekere mate gebleven, want ik vraag nog steeds veel van mezelf, train mezelf nog iedere dag, probeer het meeste uit mezelf te halen, maar binnen de grenzen van mijn nieuwe kunnen. Ik ben nog steeds goed in wat ik destijds kon (docent Engels) maar kan niet goed meer omgaan met bepaalde dingen die ik voorheen wel kon.
Je kunt door blijven gaan met stoempen, maar je kunt ook denken: Wat brengt het me op de lange termijn? HEt geluk wat ik zoek? Of niet?

Ik ben wel iemand van lotsbestemming en ik denk dat uiteindelijk alles wat gebeurd is, goed geweest is, mij in heeft laten zien dat ik bezig was mezelf te vernietigen in die altijd maar voortdurende druk van presteren, nooit was iets goed genoeg. Ik leefde onder hoogspanning.

Op de momenten dat ik weer dat perfectionisme voel bovendrijven, dan kan ik nu beter mezelf voorhouden dat het niet altijd MOET, maar dat dingen ook goed zijn als ze niet-perfect zijn. Sterker nog, de wereld is vaak een stuk leuker als het niet-perfect is

**Geplaatst**: 14-04-10 10:22

Re: Perfectionisme: als goed nog beter moet...

Geplaatst: 14-04-10 10:22

Je best doen is echt niet verkeerd, maar probeer de balans te vinden, en die is - zoals ik dat zo zie - op dit moment zoek. Je helpt jezelf echt de vernieling in door steeds het uiterste van je te vergen, en vooral: op het moment dat je met mensen in aanraking komt, kun jij het nog zo perfect voor ogen hebben, de ander geeft er een eigen draai aan. Hoe ga jij om met leerlingen die er een potje van maken? Is alle energie die je in een leerling stopt en die nergens toe leidt uiteindelijk niet verspilde energie?

Een mens heeft maar een bepaalde energie om weg te geven. Daar moet je heel zuinig mee omgaan. Ineens is het potje leeg, en bijvullen gaat zo makkelijk niet.

**Geplaatst**: 14-04-10 10:23

Geplaatst: 14-04-10 10:23

Zo Barmat, dat is heftig!
Petje af trouwens hoe je daar door gekomen bent.

**Geplaatst**: 14-04-10 10:29

Re: Perfectionisme: als goed nog beter moet...

Geplaatst: 14-04-10 10:29

Perfectionisme kan leiden tot ernstige stress, probeer iets te zoeken dat je van die stress kan afleiden. Yoga oid.

paardrijden is ook een goede therapie, een paard is nl niet perfectionistisch en zal af en toe een slechte dag hebben. het leren accepteren dat het niet altijd goed kan gaan, zal je hierdoor moeten leren.

Zelf ben ik ook behoorlijk perfectionistisch en ijverig. Door mijn paard een aantal keer volledig op stang te hebben gejaagd met mijn perfectionisme (wijken bleek lastig) ben ik hier aan gaan werken en af en toe valt het wel mee met mijn perfectionisme

Succes!

**Geplaatst**: 14-04-10 10:38

Geplaatst: 14-04-10 10:38

Herkenbaar

Vooral vroeger had ik er last van. Kan me nog goed herinneren, bij de citotoets.. twee mensen hadden de hoogste score (360 of wat was dat?), de rest van mn beste vriendinnen hadden 359 punten.. en ik 'maar' 358.. En ik vond het VRESELIJK!

Kon mezelf wel voor mn kop slaan..
Uiteindelijk ben ik er wel makkelijker in geworden wat punten halen op school betreft, vooral bij sommige vakken was ik al tevreden met een 7

Toen ik mijn rijexamen haalde (meteen de eerste keer, maar wel maar nét) zat ik bijna te janken omdat ik t op een paar punten toch niet zo goed had gedaan :')

En ook als ik op het werk iets verkeerd doe vind ik dat vreselijk! Alles moet perfect, en als dat niet lukt dan begin ik gewoon opnieuw, al is het maar een lijntje wat scheef staat en me stoort. Zo gaat dat ook met tekenen en schilderen. Sommige schilderijen bestaan uit ruim 20 lagen over elkaar omdat het steeds niet perfect was :')

Of een schilderij dat scheeft hangt.. of een potje dat scheef staat, of een pak eten of drinken dat niet dicht is, of een deksel die scheef op de pan ligt, daar kan ik me vreselijk aan ergeren

Maar met andere dingen ben ik weer helemaal niet perfectionistisch, dingen die me weinig interesseren raffel ik snel af. Ik heb ook een geheugen als een theezeefje en dingen die me niet boeien vergeet ik ook weer direct. Zoals dingen die ik voor andere mensen moet maken of meebrengen.. stomme afspraken.. van dat soort dingen..
Ja, mensen zijn meestal erg blij met mij :Y)

**Geplaatst**: 14-04-10 10:40

Geplaatst: 14-04-10 10:40

Het is een goede tip om iets te zoeken wat je afleidt van de stress. Maar dat is wel symptoombestrijden.

Zoals ik eerder al zei: Ga op zoek naar de achterliggende overtuigingen en ga daarmee aan de slag.

**Geplaatst**: 14-04-10 10:51

Re: Perfectionisme: als goed nog beter moet...

Geplaatst: 14-04-10 10:51

Mystic : Max. CITO-toets score was bij ons 550 punten , weet niet of dat veranderd is in de loop der jaren

Ik had geloof ik als enige (of laten er 2 of 3 geweest zijn , dat weet ik niet meer , zo lang geleden

) gewoon de volle 550 punten , maar had toch nog best veel fouten , iets van 12 of 17 ofzo. Vond het echt stom dat je dan nog de maximale score kreeg , hoeveel fouten moesten de mensen die nog onder de 540 zaten dan wel niet gemaakt hebben

**Geplaatst**: 14-04-10 10:53

Geplaatst: 14-04-10 10:53

Barmat, wat een verhaal zeg! :(:)

En knap dat je er toch die positieve punten uithaalt! +:)+

**Geplaatst**: 14-04-10 10:59

Re: Perfectionisme: als goed nog beter moet...

Geplaatst: 14-04-10 10:59

550 punten? Zou best kunnen hoor, is al zo lang geleden

In ieder geval waren er 2 mensen met de volle score, stuk of 4 met 1 punt minder, en ik had dus 2 punten lager, en ik vond t vreselijk

Ik heb geen idee hoeveel fouten we hadden, volgens mij hebben ze dat niet eens verteld. Maar inderdaad, snap niet dat de gemiddelde score landelijk nog zo laag lag, als je met meer dan 10 fouten toch nog de hoogste score kreeg

**Geplaatst**: 14-04-10 11:10

Re: Perfectionisme: als goed nog beter moet...

Geplaatst: 14-04-10 11:10

Oei wat is dit vreselijk herkenbaar... Ik ben zelf ook erg perfectionistisch. Dit nekt me dit jaar echt met samenwerkingsopdrachten tijdens de studie. Ik kan het niet uitstaan dat er mensen zijn die de prioriteiten niet zo stellen dat de hele groep een mooi cijfer haalt. Gaan voor 8 is meestal een streven. Maar de groep is blij met een 6. Ook heb ik een gruwelijke hekel aan te laat komen en dat zie je mij dan ook eigenlijk nooit doen. Zit in een heel zwaar jaar van mijn studie , zelfs voro mij is het veel werk me bijna over de kop . Kan geen goede verdeling maken dus school , werk , stage en prive en dat is best frustrerend. Bij mij staat school en stage voorop en dat moet perfect. Ondertussen ben ik ook best onzeker van mezelf en faalangstig dat helpt ook niet echt mee. Dus wil wel eens weten hoe ik hier van af kom!!

**Geplaatst**: 14-04-10 11:36

Geplaatst: 14-04-10 11:36

Oei eroslover, kijk maar uit dat je jezelf niet de vernieling in werkt. Mensen met deze kenmerken zijn gevoelig voor burnout e.d.
Ik herken mezelf heel erg in wat jij schrijft. Zo was ik tijdens mijn opleiding ook. Toen ik na mijn opleiding een baan had ging het echter mis (daar was ik namelijk net zo).

**Geplaatst**: 14-04-10 11:54

Re: Perfectionisme: als goed nog beter moet...

Geplaatst: 14-04-10 11:54

Ik herken het verhaal van de TS ook. Ik ben altijd al wel een streber geweest en omdat ik alles zonder al te veel moeite haal, blijf ik de lat voor mezelf steeds hoger leggen. Na de maximale Cito-score kwam het cum laude halen van mijn VWO-diploma, toen wilde ik cum laude mijn Propedeuse van mijn opleiding Geneeskunde en nu probeer ik cum laude mijn artsenbul te halen. In sporten ben ik net zo: zonder wedstrijden vind ik er niets aan, ik heb punten nodig om mijn prestaties mee te kunnen meten.
Mijn omgeving verklaart me voor gek en mijn moeder heeft al eens aangegeven dat ze bang is dat ik mezelf in een burn-out werk. Het vervelende is dat het een positieve verslaving voor de buitenwereld is, je haalt goede cijfers, presteert goed op je werk en in je sport, geen probleem toch?
Bij mezelf denk ik dat het vooral onzekerheid is waardoor ik opzoek ben naar bevestiging. Heb alleen nog nooit een goede oplossing gevonden om de lat van minder hoog te leggen, maar ergens wil ik dat ook helemaal niet...

**Geplaatst**: 14-04-10 12:09

Geplaatst: 14-04-10 12:09

Herkenbaar,

ik had wel moeite met leren e.d. en wilde altijd minimaal een acht halen,
omdat ik erg laag begonnen ben, dus iedere x omhoog,
werden mijn punten automatisch lager!

Ik ben zo gemotiveerd dat het lastig is als mensen om mij heen dat niet zijn,
ik doe alles goed en anders niet, maar ik stel de eisen die ik aan mij zelf stel ook aan anderen,
en dat is niet goed! dat doe ik inmiddels minder maar het blijft moeilijk

ik ben te kritisch als het op mijn werk aankomt,
ook in de sport, ik vind altijd dat het beter had gekunt.

maar ik ben me gaan realiseren dat andere zoveel fouten mogen maken, de kantjes ervan aflopen
en alles voor elkaar krijgen, ik doe nog steeds voor % 200 mijn best,

maar wil niet meer die laat zo hoog leggen dat ik der aan onderdoor ga!

heb ook mijn stage nu afgesloten met een 9, en ben hier blij mee maar verder

**Geplaatst**: 14-04-10 12:15

Geplaatst: 14-04-10 12:15

Hier nog een perfectionistje. Grappig om te zien hoe dat zich bij iedereen anders uit. Bij mij kwam het pas echt naar boven toen ik met mijn afstuderen bezig was. Voor vakken haal ik meestal 7's of 8en, maar omdat ik hier nooit overdreven veel tijd in steek en daarnaast nog van alles meer wil doen vind ik dat aanvaardbaar. Maar mijn afstudeeronderzoek werd echt mijn kindje, en ik moest en zou een hoog punt halen. Vooral vlak voor het inleveren bleef ik maar kijken wat er nog beter kon, anders moest..

Maar naast studie uit het zich bij mij vooral in andere dingen. Ik ben vrij streng opgevoed met veeleisende ouders, met als resultaat dat ik het gevoel heb dat het nooit genoeg is wat ik doe. Zo heb ik tijdens mijn studie een bestuursjaar gedaan en doe ik op dit moment 2 Masters. Uit interesse, maar ook omdat ik ergens het gevoel heb dat 'alleen maar' een universitaire studie afronden niks voorstelt. Dat ik er toch minstens van alles naast moet doen en me op alle gebieden moet kunnen ontwikkelen. Erg vermoeiend soms.
Verder doe ik van alles in mijn vrije tijd. Ik heb brede interesses, maar moet wel oppassen dat ik ook daarin niet neig naar 'ik moet ALLES doen en kunnen'. Van sporten tot overal altijd bij zijn (feestjes, vrienden dingen, enz). Daarnaast heb ik veel last gehad van het gevoel dat iedereen mij aardig moet vinden, en dat ik anders een losertje zou zijn. Nu merk ik dat naarmate ik ouder word, dit gevoel steeds minder wordt. Maar ik kan me nog wel druk maken om bv het leren kennen van familie en vrienden van mijn nieuwe vriendje.

Nu ik het zo beschrijf ga ik trouwens twijfelen of dit wel perfectionisme is.. Streberig is het iig wel

. En veel komt voort uit onzekerheid denk ik. Terwijl ik niet onzeker ben over mijn kunnen en ook niet echt meer over mezelf (ben wel in het stadium 'ik ben een leuk persoon en als mensen dat niet vinden, liggen we elkaar blijkbaar niet zo' beland).

**Geplaatst**: 14-04-10 12:20

Re: Perfectionisme: als goed nog beter moet...

Geplaatst: 14-04-10 12:20

Bij mij kwam het ook voor een deel uit onzekerheid

De schoolcijfers enzo. Vandaar dat ik daar nu ook veel minder last van heb, ik ben een stuk zelfverzekerder geworden naarmate ik ouder werd.
Vroeger ben ik ook vaak naar verlegenheidscursus en faalangst cursus geweest enzo. Werd het alleen maar erger door eigenlijk

**Geplaatst**: 14-04-10 12:24

Re: Perfectionisme: als goed nog beter moet...

Geplaatst: 14-04-10 12:24

Ik heb ook zo'n faalangstcursus gedaan hielp een tijdje iets , maar je zakt toch terug in je oude patroon. Op dit moment zit ik op een vrij streberig punt. Wil het allemaal heel erg goed doen.

**Geplaatst**: 14-04-10 12:25

Geplaatst: 14-04-10 12:25

Perfectionisme kan je pluspunt zijn, je behaald immers goede punten, maar je perfectionisme is ook een grote valkuil aangezien je je er niet beter door voelt. (zo komt het over in je post)

Eigenlijk, het klinkt heel erg hard, zou je eens flink hard op je bek moeten gaan. Gewoon een keer een onvoldoende halen en dan leren dat dat niet erg is en dat je er wel weer overheen kunt komen (mentaal). Ook ik ben perfectionisch, maar heb, mede dankzij faalangsttraining, geleerd dat ik dingen los moet laten en af en toe is het niet erg om eens slecht te scoren, er zijn meer belangrijke dingen in het leven..

Zo vond ik het vreselijk toen ik naar een begrafenis moest omdat ik daardoor een toets niet kon maken. Ik schaamde me daar enorm voor en heb me eroverheen gezet, inmiddels heb ik de herkansing gemaakt en dat ging ook prima.

Ik begrijp dat het moeilijk voor je is, maar wanneer je er last van ondervind zul je het toch zelf moeten oplossen!

**Geplaatst**: 14-04-10 13:27

Geplaatst: 14-04-10 13:27

Ik kan 'het' alleen maar met grote ogen aanschouwen

.
Ik ben net het tegenovergestelde. Bij alles wat ik doe is voldoende goed genoeg. Ik hoor mijn hele leven niet anders dan dat ik (te) snel tevreden ben van mezelf.

Ik kan gewoonweg écht niet inzien waarom ik me extra zou moeten inzetten voor wat dan ook, als het zo ook gaat. Al die extra tijd kan ik wel leukere dingen verzinnen dan werken voor school

.

En dat gaat door op alle vlakken, paardrijden bevoorbeeld doe ik graag zolang ik er plezier aan beleef, als er teveel druk op komt dan hoeft het voor mij niet meer, tot frustratie soms van de lesgeefsters

.

Soms wou ik dat ik wat meer perfectionistisch was, bepaalde dingen zouden toch gemakkelijker verlopen denk ik.

**Geplaatst**: 14-04-10 13:36

Re: Perfectionisme: als goed nog beter moet...

Geplaatst: 14-04-10 13:36

ik herken het perfectionistische ook wel...
ik doe nu een MBO opleiding die onder mijn niveau is (Ik heb HBO niveau, maar doe door omstandigheden MBO) en ik vind dat ik daar dus voor alles minstens een 8 moet halen.
Vandaag hoorde ik van klasgenoten dat ik voor een verslag maken waarschijnlijk een onvoldoende heb, en ik kan gelijk mijn tranen bijna niet meer inhouden....
(ik snap het nog steeds niet, maar ik kan morgen pas navragen bij de docent).

Ik wordt bijvoorbeeld ook snel boos op mijn projectgroepsgenoten omdat die hun huiswerk nooit maken en dan doen alsof het ze niets uitmaakt...

**Geplaatst**: 14-04-10 18:27

Re: Perfectionisme: als goed nog beter moet...

Geplaatst: 14-04-10 18:27

Ik merk ook dat het pushen van mijn moeder ook aan meewerkt. Nu sta ik op blijven zitten ( 2 vieren op rapport maar de rest is allemaal 7+) en alle 9ens en 8en die ik haal, zijn niet goed genoeg voor haar. Ja, ze vind het niet slecht, maar die 2 vakken waar ik onvoldoende voor staan zijn belangrijker. Nu ga ik juist meer werken voor de vakken waar ik geen onvoldoende voor sta, kijken of ze het dan wel goed vindt als ik bv een 8.5 haal voor Frans ipv 8, en zo gaat het steeds verder. $:\$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-04-10 18:44

Geplaatst door de TopicStarter : 14-04-10 18:44

Ik heb even bijgelezen, een jeetje, wat verhelderend om te lezen hoe het bij andere bokkers werkt

In sommige dingen herken ik me heel erg, in andere weer minder.

Zo ben ik echt nauwelijks faalangstig, ik zie alles namelijk als een uitdaging en stort me er direct op. Ik denk ook maar zelden: mhm, ik weet niet of dit me wel gaat lukken...

Wel herken ik me dan weer in het stukje 'aardig gevonden willen worden'. Ik vind het bijvoorbeeld moeilijk om 'nee' te zeggen, mijn grenzen aan te geven. Ik vind het belangrijk om met iedereen samen te kunnen werken, maar vind samenwerken ook weer héél moeilijk soms. Zeker wanneer er, zoals tijdens mijn studie, samengewerkt moet worden

Ik vind het moeilijk om (in mijn ogen) fouten of minder inzet van anderen te accepteren en ben dus erg geneigd werk naar me toe te trekken, dan heb ik er tenminste controle over. Meer dan eens heb ik een groepswerk praktisch alleen gemaakt, anderen vinden dat natuurlijk al gauw prima

En dat dat hoge cijfer dan het hele groepje toekwam, maakte me niet uit, ík had tenminste ook een goed cijfer.

Ik merk al dat ik steeds vaker 'nee' durf te zeggen of taken heel bewust niet aanneem. Het is arrogant om te denken dat ik het beter dan een ander doe, dat durf ik ook toe te geven...

**Geplaatst**: 14-04-10 18:53

Re: Perfectionisme: als goed nog beter moet...

Geplaatst: 14-04-10 18:53

Ik ben gelukkig geen perfectionist... Ik wil je alleen 1 ding meegeven, als je nooit fouten maakt kun je ook niets leren!!! Ik heb dat in mijn oren geknoopt, en neem mezelf nu niet zo gauw meer iets kwalijk. Wel probeer ik overal van te leren, ik denk dat dat belangrijker is dan altijd alles maar perfect te willen doen.

(alhoewel ik wel baalde dat ik 1 fout had tijdens het theorie examen(rijbewijs), toch een klein beetje perfectionistisch dan maar

)

**Geplaatst**: 14-04-10 19:23

Re: Perfectionisme: als goed nog beter moet...

Geplaatst: 14-04-10 19:23

Mae, het punt wat Cassidy aanhaalt over het kunnen verkroppen van het niet-voldoen van andere mensen is wel terecht. Je zult in de werksituatie nog heel erg veel momenten meemaken dat de mensen die met je samen moeten werken niet op dezelfde manier met zaken omgaan als jij. Ze gooien er met de pet naar, ze zijn niet nauwkeurig, ze zijn niet geinteresseerd en noem alle mogelijkehden maar op. Er komt een moment dat het niet meer iets is wat jij helemaal alleen kan recht trekken en dan kom je in een lastige situatie als je er niet mee leert omgaan. Wat je van jezelf verwacht moet je zelf weten, maar verwacht niet teveel van de wereld.

**Geplaatst**: 14-04-10 19:55

Geplaatst: 14-04-10 19:55

Hier is er nog eentje... Met school ook altijd hoge cijfers, moet wel zeggen dat ik een stuk makkelijker geworden ben sinds ik het toch ietwat druk kreeg op het gymnasium, in combinatie met een eigen paard. O, en niet te vergeten de leuke afstand tussen school en huis die natuurlijk ook afgelegd moest worden (25 km), dus dan ben je eigenlijk al je hele dag kwijt zonder dat je ook maar iets aan je huiswerk hebt kunnen doen. Eerst voelde ik me daar wel een beetje rot over, maar daar heb ik me toch vrij snel bij neergelegd. Maar goed, m'n cijfers zijn nooit echt mega hoog geweest, maar een 6,5 is in mijn ogen wel écht het minimale. Dus als ik een onvoldoende heb, baal ik daar ook echt van. Voordeel is wel dat ik dan extra gemotiveerd ben voor de volgende repetitie, met als gevolg dat ik dan weer een goed cijfer haal. Alhoewel, voor school is het nu niet meer zo'n groot probleem. Ik kan het beter accepteren dat ik iets wat minder goed maak, en ik kan het ook van mezelf accepteren dat ik er wat minder voor leer.

Probleem nu is eigenlijk op concours. Niet het rijden van proeven (waar ik ook gruwelijk perfectionistisch in ben), want kan me er dan meestal wel over heenzetten als er iets fout gaat en gewoon proberen de rest van de proef te knallen. Ben wat dat betreft wel echt een wedstrijdmens, op het moment dat het écht moet gebeuren, ben ik er ook (m'n paard overigens ook, dat helpt ook wel mee). Ik start hem nu in de M1, bij debuut bijv. 1e met 206. Hij liep superfijn en had echt lekker gereden. En tóch kan je er niet helemaal van genieten, want je wilt meer meer meer. Terwijl je ook goed beseft dat er op dat moment niet nog meer in zat. Blij ben je er natuurlijk wel mee, maar niet van lange duur. Want het moet allemaal nog een heel stuk beter. En als het dan een stuk beter is, ben je er nog niet helemaal tevreden mee.

Moet overigens wel even zeggen dat ik de laatste tijd een beetje moeilijk met mezelf om kan gaan, vooral m.b.t. blij zijn met jezelf. Eigenlijk ben ik gewoon ontzettend onzeker (wat mensen nooit aan mij zien, net zoals ze nooit zien dat ik heel zenuwachtig kan zijn), ik krop die emoties op en probeer die uitbarsting te voorkomen. Niet echt het recept voor een tevreden zelfbeeld... En hoogstwaarschijnlijk draagt dat weer bij aan het perfectionisme: een soort vlucht, weg van de realiteit. Gewoon iets zodat je hoopt dat je jezelf beter kunt accepteren. Of tenminste, zo denk ik dan een beetje

**Geplaatst**: 14-04-10 21:51

Geplaatst: 14-04-10 21:51

Helaas behoor ik ook tot deze categorie mensen........naja helaas een beetje dan.
Op school heb ik er niet zoveel last van gehad omdat ik het goed kon verbergen.

Toen ik ging werken kwam het sterker naar boven, ik had een tijdelijk contract en wou natuurlijk graag een vaste aanstelling.
Die kreeg ik ook, ik werkte destijds in de psychiatrie met jong volwassen.
Had het reuze naar m'n zin en alles liep op rolletjes, ik werkte op een groep met 2 andere collega's binnen de dagbesteding.
1 collega werd op een gegeven moment ziek en bleef lang thuis, na enkele maanden werd ook mijn andere collega overspannen en ook hij kwam ziek thuis te zitten.
Omdat beide collega's voorlopog niet meer terug zou komen mocht er een tijdelijke vacature komen voor bepaalde tijd, ik helemaal blij.
Maar er reageerde bijna niemand op of de soll. waren niet geschikt.
Ondertussen zat ik alleen op een groep die met minimaal 3 medewerker moet draaien.
Ik wou alles laten verlopen zoals dat altijd ging toen de 2 collega's er nog waren.
En deed mijn uiterste best om alle clienten een zinvolle en gestructureerde dagbesteding te bieden.
Ik rende en vloog alle kanten op, werd in de loop van de maanden steeds gestrestder......de clienten merkte dit uiteraard op en de ene vond het sneu voor mij en de ander werd steeds agressiever.
Kortom een beetje een chaos op de groep, maar omdat ik niet alleen perfectionistisch ben maar ook nog eens een ernorme doorzetter....ging ik door en door.
De agressie was nog nog te hendelen voor mij, maar juist de clienten die zagen hoe ik aan het veranderen was raakten me wel.

Na 4 jaar bijna totaal uitgeput en tegen de overspannenheid aan (de 2 collega's wouden niet meer terug op hun voormalige groep vanwege de werkdruk) heb ik met veel pijn in mn hart besloten ontslag te nemen...ik vond het vreselijk.
Ik had zulke leuke clienten en een super groep ik zou voor iedere client door het vuur zijn gegaan, maar het ging tenkoste van mezelf.
Ik werd na 3 weken aangenomen bij Justitie als ambtenaar....ja als ambtenaar, een wereld waarin je naar hartelust koffie kan drinken waarneer jij dat wilt...ik zal nooit vergeten dat ik op mijn eerste werkdag de koffieautomaat nog nooit zovaak gezien had als in al die jaren bij mijn vorige werkgever.
Ik kon naar de wc waarneer ik ook echt moest en hoefde dit niet een halve dag op te houden...wat een verademing.
Maar ik miste mijn clienten wel en na enkele maanden ben ik op visite geweest, dat had ik beter niet kunnen doen achteraf.
Die gezichtjes...zo hulpeloos en verward, er was bijna iedere dag een andere flex medewerker en 3 clienten wilden niet meer naar de dagbesteding en zaten 24 u.p.d op de woning.
Toen kwam de klap voor mij en ben 4 maanden thuis geweest en liep bij een psycholoog waar ik medicatie voorgeschreven kreeg.........nu was ik de client.
Dag perfectionisme...dag doorzettingsvermogen..ik was niks meer, 1 hoopje ellende die constant angstaanvallen had en in bed lag.

Toen ik na 4 maanden weer begon met werken, heb ik me 1 ding voorgenomen ik moest veranderen........
Inmiddels ben ik 3,5 jr verder en nog steeds een perfectionist, maar ik draaf niet meer zo door als voorheen..ho is ho en jammer dan als het niet zo goed gaat als ik hoopte.
Achteraf gezien kan ik mezelf wel voor mn kop slaan, wat dacht ik nou wel niet? dat ik het werk van 3 fulltimers wel even in mn eentje kon doen? en dan met dezelfde kwaliteit? ja vast.