Tijdens Hart van Nederland daar gaat de telefoon. Oma nu rond deze tijd, nee dat is niet gewoon. Je was toen van ons heengegaan, alsnog na zoveel jaar, Verlost uit je kleine zwakke lijf, wat had je het toch zwaar. 5 Jaar geleden alweer wat gaat de tijd toch vlug. En toch denk ik met veel plezier aan die tijd terug. Zoals ze samen krutselden en zochten naar je peen. Vandaag ben jij toch echt alweer 5 jaar van ons heen. Ik men vaak langs je grafje en blijf dan even staan. En laat mijn ogen telkens even over je grafje gaan.
Het is weer 24 mei, voor jou de grote dag. Dat je niet meer vechten hoeft en rustig zweven mag. Vleugels heb je toen gekregen, want het leven was te zwaar. Telkens naar het ziekenhuis dat was ook erg naar. Hopelijk heb je nu je rust en zie je ons van boven, En ooit zul je papa, mama, Laraine en Benjamin weer zien! Daar blijf ik in geloven!
deze zet ik bij haar grafje neer... gelamineerd en al
Een gedicht waar je trots op mag zijn, maar voor zeer verdrietige redenen geschreven. Zeer vervelend voor U dat dit zo gebeurt, maar een prachtig stukje tekst!