Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-03-09 21:34

Re: Ik kan hem niet helpen.

Geplaatst: 02-03-09 21:34

Nee misschien kan je hem niet aan de deur zetten nee. Dat gaat te ver.
Maar zijn gedrag gaat ook tever en dat komt omdat de regie bij hem ligt en niet bij moeder. Wat ik overigens niet lomp bedoel.
Ik krijg een beeld van een wanhopige puber die echt op zoek is naar duidelijkheid en grenzen,die voor hem worden bepaald.
Duidelijkheid. Zekerheid.Veiligheid.

**Geplaatst**: 02-03-09 22:31

Re: Ik kan hem niet helpen.

Geplaatst: 02-03-09 22:31

Volgens mij zit er veel meer achter dan alleen dwars willen liggen. Er is een onderliggend probleem wat hij waarschijnlijk probeerd te verbergen? Niet naar school gaan kan ook komen omdat hij echt heel erg bang is, mischien wel enorme faalangst heeft en het liever zo probeerd te voorkomen dan ook maar iets van druk op zich te voelen?

**Geplaatst**: 02-03-09 23:17

Re: Ik kan hem niet helpen.

Geplaatst: 02-03-09 23:17

Och, arme, arme jongen, wat zit die met zichzelf in de knoop :(:)

Dat wat er gebeurd is zóveel met iemand kan doen, sta je niet bij stil vaak.
Ik zit zelf te denken aan een psycholoog of psychiater, om hem te helpen met traumaverwerking. Ik ken iemand die heeft EMDR therapie gevolgd, met heel positieve gevolgen. De weg erdoorheen is emotioneel heel zwaar, en voelt heel lang, maar het wérkt wel......

**Geplaatst**: 03-03-09 10:24

Re: Ik kan hem niet helpen.

Geplaatst: 03-03-09 10:24

Cooper " Maar ik heb hier geen schuld aan. toch?".
Jij hebt hier absoluut geen schuld aan, die gedachte moet je heel snel uit je hoofd halen.
Je broertje heeft problemen met zichzelf. Waarschijnlijk zit hij behoorlijk in de knoop met zichzelf maar weet dit niet onder woorden te brengen en reageert dit af door agressief te worden en overal tegen aan te schoppen. Degenen waar hij het meest om geeft die schopt hij het hardst.
Voor jullie moeder moet dit ontzettend moeilijk zijn daar ze er alleen voor staat, geen man die haar kan ondersteunen.
Toch zijn strenge regels en die ook uitvoeren waarschijnlijk de enigste optie. Mischien als jullie gaan samenwerken thuis dat het gaat lukken. Het vreet energie van jullie allemaal.

**Geplaatst**: 04-03-09 13:53

Re: Ik kan hem niet helpen.

Geplaatst: 04-03-09 13:53

ik weet niet of je vraag aan mij was maar mijn broer is nu 25 jaar. Maar ik persoonlijk heb absoluut geen band met mijn broer. Zeker niet nadat hij mij die mep heeft gegeven waardoor ik mijn examens heb moeten laten vallen en ik een jaar achter zat op iedereen. (ondertussen na anderhalf eindelijk bijgehaald maar nog steeds last van hoofdpijn ed dankzij die hersenschudding)
Het probleem is dat zij zich niet willen laten helpen! Hoe vaak ik heb moeten horen dat hij niet ziek is en dat hij niets heeft en dat wiet gezond is want het is van een plant en... Allemaal zever laten we het daar ophouden! Probeer jezelf zeker en vast niet schuldig te voelen! Ik weet niet of jouw broer dat doet maar mijn broer geeft altijd de schuld aan mijn moeder waardoor mijn moeder nu ook echt denkt dat zij hem verkeerd heeft opgevoed enzo... En zich dus zeer slecht en schuldig voelt! Ik zou niet willen dat jij ook in zo'n situatie terecht komt want daar heb je voor de rest van je leven gevolgen van! Misschien kan je zelf voor je persoonlijke gemoedsrust ook eens bij een psycholoog langs? (heb ik ook gedaan maar heeft bij mij het tegenovergestelde effect gehad. Maar die psycholoog had mijn broer ook in behandeling en vond het toch zo'n goede en sympathieke jongen en snapte daarom mijn probleem niet. Mijn broer kan zeerzeer goed toneel spelen!)
Wij zijnvoor de rest een normaal gezin dus niet gescheiden geen mishandelingen of weet ik veel wat! Ik heb er eigenlijk echt geen idee van wat er is misgelopen met mijn broer... Gewoon geestelijk serieus ziek ... En volgens mij nog helemaal niet beter!

**Geplaatst**: 04-03-09 14:04

Re: Ik kan hem niet helpen.

Geplaatst: 04-03-09 14:04

cooper schreef:
Wat in godsnaam kunnen we hiertegen doen? Hij weigert hulp te aanvaarden, praten doet hij niet, luisteren ook niet en er is niemand die ons echt kan helpen, of kan vertellen wat we net precies moeten doen om hem te helpen.

Ik denk dat hij in deze niets te weigeren of willen heeft, gezien zijn leeftijd. Wellicht dat je moeder eens naar de HA kan gaan om dit te bespreken en dat hij op haar vraag uit huis geplaatst kan worden.

**Geplaatst**: 04-03-09 14:10

Geplaatst: 04-03-09 14:10

Jeejtje wat een verhaal zeg..
Kunnen jullie heb niet gedwongen op laten nemen?
Snap dat jullie dat liever niet hebben maar misschien leert hij daar iets van

Trouwens belachelijk dat jullie geen hulp krijgen, maar er eerst iets fout moet gaan.. tja Nederland he zullen we maar zeggen

Succes met de situatie

**Geplaatst**: 04-03-09 14:19

Geplaatst: 04-03-09 14:19

Ja Cooper heeft misschien wel gelijk! Jouw situatie is wel anders dan dat het hier was aangezien mijn broer al meerderjarig was...

**Geplaatst**: 04-03-09 15:27

Geplaatst: 04-03-09 15:27

Die jongen kampt zo te horen met een vreselijk loyaliteitsprobleem!

Wanneer ouders scheiden wilden de meeste kinderen loyaal blijven naar beide ouders toe. Dit kan resulteren in ernstige gedragsstoornissen.

In het geval van het broertje, kijk eens hoe moeilijk dit voor hém is:
Hij werd eerst 'gedwongen' bij zijn moeder te blijven, waardoor hij zich tegen haar is gaan afzetten. Je moeder reageert & dit wordt een negatieve spiraal van actie - reactie. Je broertje zoekt zijn heil bij de vader, waar het ook allemaal tegenvalt. Dit is een enorme klap voor hem geweest; het besef dat zijn vader écht drinkt en géén 'god' is. Die dondert ineens van zijn voetstuk af.

Broertje gaat weer naar moeder. Ra-ra wat had hij op dat moment nodig? Troostende armen en woorden. Die jongen heeft te kampen met een enorme teleurstelling. In plaats daarvan voelt het voor hem nu alsof hij terug is gekomen met gezichtsverlies. ('Zie je wel dat je daar niet beter af bent? Nu moet je in de caravan slapen')
Ofwel; broertje voelt dit alsof hij geen thuis meer heeft, 'weggewerkt' is & gaat demonstratief in de huiskamer slapen. (ik wil er ook bijhoren!)

Hij gaat nadenken;
Misschien moet ik maar naar een internaat gaan en vind ik daar een thuis.
Uiteindelijk durft hij niet meer.
Hij zit klem en gaat blowen etc.
I.p.v. steun krijgt hij gezeur. Hij moet dit & hij moet dat, zonder dat er iemand écht stil staat bij zijn verdriet. (hij moet een lesje leren terwijl hij troost nodig heeft $:\$ )
Dit is écht een ENORME klap voor hem?!

Hij heeft een THUIS nodig, waar hij liefde en warmte krijgt; waar zij zich gerespecteerd én geaccepteerd voelt. Hem laten opnemen in één of andere instelling maakt dit alleen maar erger!

Het is absoluut niet mijn bedoeling om jullie thuis aan te vallen, maar ik heb het verhaal proberen te zien door zijn ogen.
Nogmaals; dit is dus een interpretatie van het verhaal & ik kan er volledig naast zitten, maar van wat ik uit de praktijk heb gezien steekt het toch opvallend vaak zo in elkaar...
Uit huis plaatsen lijkt MIJ in dit geval uit den boze. Dit zal de problemen enkel verergeren. Jou broer is op zoek naar acceptatie en waardering. ERKEN zijn probleem en verdriet. Wanneer hij zich weer veilig en geborgen voelt zullen zijn gedragsproblemen verdwijnen als sneeuw voor de zon...
Een doodnormale maatschappelijk werker kan jullie thuis bijstaan met dit probleem & jullie handreikingen geven om er met zn allen aan te werken.

**Geplaatst**: 04-03-09 15:57

Geplaatst: 04-03-09 15:57

Maar dat is waarschijnlijk het probleem Kyno. Als je je eenmaal zo voelt is het heel moeilijk om er weer anders over te gaan denken.

Ik denk dat je helemaal gelijk hebt met wat je zegt hoor. Hoewel ik ook denk dat hij voor de scheiding al last had van dingen die thuis gebeurden.

Het is nu juist de vraag.. hoe los je dit op? Je kunt nu niet poeslief tegen hem gaan doen en dan verwachtten dat hij spontaan ophoudt met 'slechte' dingen die hij nu doet. Dat gebeurt gewoon niet.

Wel denk ik dat het belangrijk is dat je hem laat weten dat je altijd voor hem klaarstaat en dat je van hem houdt. Maar dan nog, misschien is hij al wel te ver heen en lukt het jullie zelf niet meer om de situatie op te lossen. Te ver heen is misschien een slechte woordkeuze maar ik wist niets beters

Ik weet van mezelf dat mijn moeder totaal geen invloed meer op mij had. Ik had schijt aan haar, schijt aan alles, inclusief mezelf. En ook al zegt iemand ik ben er voor je en ook al heb je steun. Soms zie je dat gewoon niet meer omdat je alleen nog maar de negatieve dingen ziet. Daarom denk ik dat hem laten opnemen geen slechte invloed zal hebben. Mits je vaak langskomt, belt, kaartjes stuurt en hem dus laat weten dat je er hoe dan ook altijd voor hem bent. De mensen die daar werken zijn er voor opgeleidt om met mensen die problemen hebben om te gaan. Zij hebben 'trucjes' om je te laten zeggen wat er aan de hand is. En voor sommigen is het makkelijker om alles aan een buitenstaander te vertellen. Want je moeder of een zus.. dat staat erg dichtbij en je bent vaak ook bang dat wat je zegt kwetsend is. En je wilt niemand verdrietig maken..
Bij mij heeft professionele hulp goed geholpen ook al moest ik er in het begin niets van weten. Ik loog gewoon tegen iedereen, maar op een gegeven moment knapte ik en kwam alles eruit. Vanaf toen ging het heel geleidelijk aan wat beter.

Het is echt een enorm moeilijke situatie waarin je je als ouder en als broer/zus erg machteloos voelt. Geef de hoop iig niet op en laat hem niet vallen want hij heeft jullie nu heel hard nodig.

**Geplaatst**: 04-03-09 16:01

Geplaatst: 04-03-09 16:01

@mistery;

Ik zeg ook niet dat je poeslief tegen hem moet gaan doen.

Ik kan me juist aansluiten bij wat jij net opschrijft; je doet dit enkel iets gedetailleerder dan ik.
Professionele hulp ís nodig. Dat staat wat mij betreft buiten kijf.
Je hebt alleen verschillende soorten hulp en IMO is uit huis plaatsing hier totaal niet op zijn plek.

Daarbij komt dat er ook nog een verschil is tussen iets zéggen tegen iemand, & iemand iets laten voelen / merken.
Dat je iemand begrijpt en begrip voor iemand hebt, wil niet zeggen dat je zijn gedrag zonder meer moet accepteren.
Aggressief en dwingend gedrag is ten allen tijde onacceptabel!

Je kunt er alleen op verschillende manieren mee omgaan.
Ik ben zelf meer een voorstander van positieve bekrachtiging/benadering en motiverende gespreksvoering i.p.v. 'straffen'.

Laatst bijgewerkt door Kyno op 04-03-09 16:03, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 04-03-09 16:03

Geplaatst: 04-03-09 16:03

Ja,en hoe kan iemand zich veilig voelen?
door te weten waar de grenzen liggen.
dat is exact waar het momenteel aan ontbreekt.
als moeder consequent wordt en blijft,regels stelt en zich daaraan houdt, en ook goed gedrag vooral beloont..
dán pas kun je een veilig basisklimaat scheppen.

**Geplaatst**: 04-03-09 16:04

Re: Ik kan hem niet helpen.

Geplaatst: 04-03-09 16:04

Precies.

**Geplaatst**: 04-03-09 17:56

Geplaatst: 04-03-09 17:56

Ik word gewoon boos van joun verhaal!
Als zo'n rotjong niet naar jullie wil luisteren stapt hij toch lekker op?
Als het mijn zoon was geweest had ik hem allang naar een internaat gedaan, Want hij weigerd dus te luisteren.

Voor jullie is dit echt ontzettend vervelend, hij maakt dadelijk het hele gezin kappot.
Misschien kunnen jij en je moeder eens naar jeugdzorg om het probleem daar aan te katen.
En dan een afspraak maken zodat hij eens met je broertje kan praten, zij kunnen jullie ook ongetwijfeld tips geven.
En als hij dan die gene van jeugdzorg helemaal uitscheld weten zij precies waar ze aan toe zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-03-09 20:30

Re: Ik kan hem niet helpen.

Geplaatst door de TopicStarter : 04-03-09 20:30

Bedankt voor de vele reacties en sorry voor mijn late uitblijvende reactie, ik heb niet de mogelijkheid gehad om te reageren.

Kyno, darkchristal, mistery, wat jullie schrijven is inderdaad helemaal waar.

Het moet een enorme schok geweest zijn voor mijn broertje om eerst bij mijn moeder, dan bij mijn vader, dan bij mijn moeder, dan bij mijn stiefvader, en nu weer bij mijn moeder te verblijven. [ Hij mocht begin dit jaar bij mijn stiefvader gaan wonen, maar na twee weken maakte mijn stiefvader een einde aan de relatie en moest mijn broertje weer naar huis komen]

Hij mist een veilige thuis, waar hij geliefd is, waar vertrouwen, respect en eerlijkheid is. Ik heb een hele goede band met mijn moeder, ik weet dat mijn broertje daar heel jaloers op is.
Ik weet dat hij zich verstoten, mislukt en alleen voelt. Ik heb ook zoveel gesprekken met hem, waarin ik probeer duidelijk te maken dat hij er niet alleen voor staat, dat ik zijn gevoel begrijp omdat ik het ook meegemaakt heb.

Wonen in de caravan is alles behalve een pretje. Ik heb er zelf twee jaar in gewoond. Zomer én winter. Het ijs stond op de binnenkant van mijn dak toen. Ik heb toen ook gesmeekt om een eigen kamer, al was het maar een kleine ruimte. Mijn broer maakt hetzelfde mee, maar zet zich er meteen tegen af. Hij weigert daar te slapen, en de woonkamer is nu zijn slaapkamer.
Mama komt tv kijken bij mij op de kamer omdat mijn broer een ander programma kijkt. Hij heeft daar zijn eigen pc, zijn eigen 'bed' , alles. Rond acht uur is die helemaal voor hem. We houden daar rekening mee, omdat we weten hoe belangrijk privacy, een eigen ruimte is. Mama wilt zelfs voor hem een slaapkamer bouwen. Iets wat ze voor mij weigerde te doen.

Ook gaat ze met hem naar verschillende mensen om te praten, en we proberen ook zoveel mogelijk goed gedrag te belonen, en negatief gedrag niet te hard benadrukken, waardoor hij vaak zelfs Te makkelijk wegkomt met dingen.

Mijn gedacht was ook dat als we hem op internaat doen, of in een instelling, dan gaat hij zo van ons vervreemden , dat gaat zo'n afstand creeeren, dat hij misschien zijn uitspraken wél gaat waarmaken. Ik geloof hem een warme thuis bieden is heel belangrijk, proberen hem weer te 'integreren' in het gezin.

Ik weet ook op welke manier je hem moet aanpakken, en hoe je regels bij hem moet aanbrengen. Hij luistert naar mij beter dan mijn moeder, en ik probeer mijn moeder te leren hoe ze met mijn broer moet omgaan, en ik leer mijn broer om met mijn moeder om te gaan. Ik ben zo'n beetje de tussenpersoon. Ook als er ruzie is.

Nu, elke morgend staat mijn broertje dus huilend aan de deur, en mijn moeder staat al de hele week elke morgend om half zes op [ ook al werkt ze met late shiften] om mijn broertje op de bus te zetten [ terwijl de bushalte hier tien min vandaan is ] omdat hij anders niet opstaat, niet naar school gaat, of huilend ziek word. Als hij op school aankomt word dat meteen gemeld zodat we weten of hij aanwezig is. Maar we kunnen toch niet elke morgend om half zes opstaan om hem naar de bus te brengen?

De school waar hij nu zit, heeft een aanliggend internaat. Ideaal lijkt me dat aan de ene kant, omdat hij dan moet opstaan samen met andere mensen, samen naar school kan gaan, en hij de reisafstand van een uur niet moet doen. Maar als je zegt dat hij op internaat moet dan lopen de tranen alsof ze uit zijn hart komen.

Vandaag heeft hij weer een gesprek gehad met een begeleidster en die heeft hem uitgelegd hoe ambulante therapie werkt, want volgende week heeft hij een intake. Waarschijnlijk halen we hem van school dit schooljaar, zodat hij therapie kan volgen.
Maar of dat dan de oplossing is?

Het is dus niet zo, dat we ons best niet doen om hem een warm, veilig thuis gevoel te geven. We doen wel ons best, maar het heeft niet zoveel zin.

**Geplaatst**: 05-03-09 16:04

Geplaatst: 05-03-09 16:04

@ AlicavR
Vrij ongepaste reactie. Haar broertje is geen rotjong maar gewoon een jongen die een heel groot probleem met zichzelf heeft. En misschien ook even beter lezen want ze hebben al bij heel veel dingen hulp gezocht.

@ Ts. Ik geloof ook heus dat jullie je best doen. De situatie is wat ik al eerder, zei zo herkenbaar.

Ik zou zelf eerst ook van school gaan maar heb uiteindelijk kunnen regelen dat ik de helft van de vakken bleef volgen. Aangezien ik in het examenjaar zat en het anders zo zonde was als ik helemaal niets meer zou doen. Dus ikheb alleen examen gedaan in de wat makkelijkere vakken.
Maar ik heb het geluk gehad dat mijn school heel erg met ons meedacht en dat ze geen extra druk op me zetten door te zeggen je móet dit en dat doen.

Als ik niet meer wilde moest ik dat gewoon zeggen zodat ze in ieder geval op de hoogte waren van dat ik weg was en ze mijn moeder daarvan op de hoogte konden stellen, omdat ik altijd wegliep van huis. Dus als hij ijn zijn examenjaar zit zouden jullie misschien ook nog zoiets kunnen regelen? Dan is de druk het jaar erop ook wat kleiner. Maar als hij geen examenjaar heeft zoiets geen zin.

Dat hij nog zoveel huilt.. het is natuurlijk niet leuk.. maar het zegt wel iets goeds. Hij laat tenminste nog wel emotie aan jullie zien, hij laat wel merken dat hij een probleem heeft. En ik denk ook dat zijn verzet tegen jullie pogingen om hem te helpen op een keer op zal houden. Omdat het én teveel energie kost, want reken maar dat je lichamelijk ook helemaal op bent als je je zo rot voelt, maar ook omdat hij ergens toch echt wel hulp wil.

Ik hoop voor jullie dan maar dat de dag dat hij jullie wat meer toelaat snel komt..

En ik denk dat er verder niet veel op zit dan doorgaan met wat je aan het doen bent. Hoe uitputtend dat ook is voor jullie. Ik vind je iig een geweldig zorgzame zus, petje af voor hoe jij er mee om gaat +:)+

**Geplaatst**: 08-03-09 23:09

Geplaatst: 08-03-09 23:09

AlicavR schreef:
Ik word gewoon boos van joun verhaal!
Als zo'n rotjong niet naar jullie wil luisteren stapt hij toch lekker op?
Als het mijn zoon was geweest had ik hem allang naar een internaat gedaan, Want hij weigerd dus te luisteren.

Voor jullie is dit echt ontzettend vervelend, hij maakt dadelijk het hele gezin kappot.
Misschien kunnen jij en je moeder eens naar jeugdzorg om het probleem daar aan te katen.
En dan een afspraak maken zodat hij eens met je broertje kan praten, zij kunnen jullie ook ongetwijfeld tips geven.
En als hij dan die gene van jeugdzorg helemaal uitscheld weten zij precies waar ze aan toe zijn.

rotjong?
Ik werk in de jeugdhulpverlening en ik zou echt geen van "mijn"jongens onder het hokje"rotjong"willen scharen.
Hoe moeilijk ze soms ook zijn..ook de broer van de ts is geen rotjong in mijn ogen,maar iemand met een hulpvraag.

ts,ik ben benieuwd hoe een en ander uiteindelijk uitpakt thuis!