Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-02-09 14:55

Geplaatst: 25-02-09 14:55

Kan me voorstellen dat zo'n situatie behoorlijk lastig is. Ik denk ook dat de ouders in moeten grijpen, en desbetreffende persoon naar de dokter moeten brengen voor profesioneel hulp.

**Geplaatst**: 25-02-09 14:55

Geplaatst: 25-02-09 14:55

Het feit dat dit dus al niet de eerste keer was zou voor mij zwaar wegen.
De volgende keer rent hij je niet alleen maar achterna, maar gebeurd er ook echt iets.

Ik snap in dit geval je moeder ook niet. Dit is geen bekvechten meer, maar een serieus probleem.

Wat gaat er gebeuren als je broertje uiteindelijk iemand neersteekt en diegene overlijdt aan zijn verwondingen???? Ik denk serieus dat jullie dit vooral voor moeten blijven, niet je neus in het zand steken.

**Geplaatst**: 25-02-09 15:00

Geplaatst: 25-02-09 15:00

Indd hoe haal je het in je hoofd om een met een mes je punt duidelijke te willen maken aan je familie?
Uberhaupt sowieso aan iemand. Ik zou zo iemand toch even goed na laten kijken hoor!

**Geplaatst**: 25-02-09 15:13

Re: stel dat..

Geplaatst: 25-02-09 15:13

Ik denk ook dat je het beste naar zijn psychiater kan gaan. En overleggen, en met je moeder gaan praten anders moet die dan maar mee. Weet je moeder ook dat je bang voor hem bent?

En tsja, wil je moeder niet horen of luisteren. Dan zou ik toch aangiften gaan doen met die vriend erbij. Sorry, maar dan zou ik me eigen veiligheid toch even belangerijker vinden dan wat me moeder zou vinden.

**Geplaatst**: 25-02-09 15:13

Geplaatst: 25-02-09 15:13

Psychiater is het dacht ik mensen.. (de spelling

)

Heb je al een beslissing gemaakt?

**Geplaatst**: 25-02-09 15:17

Re: stel dat..

Geplaatst: 25-02-09 15:17

Ja ik zou hem aangeven. Als mijn broertje iets anders crimineels doet wat echt niet door de beugel kan geef ik hem ook aan. Daar had ik het laatst nog met mijn moeder over. Stel ik zie mijn broertje voorbij komen bij 'Opsporing Verzocht' ofzo, dan zou ik bellen.

**Geplaatst**: 25-02-09 16:05

Re: stel dat..

Geplaatst: 25-02-09 16:05

ja ik zou hem aangeven..
Overigens vind ik het vreemd dat je dit op internet zet met zon open profiel.. Maargoed. Uhm hond op een kamer?? Een labrador? Ik heb wel tientallen kamers bekeken en zon beetje nergens mag je een huisdier, alleen soms een kat. Overigens kun je een labrador niet houden in een kamer.. Dat is niet eerlijk

**Geplaatst**: 25-02-09 16:10

Geplaatst: 25-02-09 16:10

Moeilijk wel. Maar ik denk absoluut dat ik aangifte zou doen.

**Geplaatst**: 25-02-09 16:39

Re: stel dat..

Geplaatst: 25-02-09 16:39

Ja , ik zou hem aangeven.
Ik heb momenteel ook heel veel problemen met mijn puberend broertje van zestien. Gebruikt drugs, en de situatie thuis is onleefbaar, zo ook dat we al tweemaal de politie gebeld hebben omdat hij gewoon Zooo over de zeik was. Hij heeft toen ook mijn broer geslagen , blauw oog, Maar we hebben hier jammer genoeg geen klacht voor ingediend. Nu hadden we dat beter wel gedaan, omdat we al proberen contact op te nemen met bijzondere jeugdzorg, maar het is nooit 'ernstig' genoeg. Hadden we nu wel aangifte gedaan, dan zou zijn zaak bij de procureur terechtkomen en die zou het dan verder behandelen met de jeugdrechter, waarbij een uithuisplaatsing sneller mogelijk gemaakt word.

Als jou broer niet vrijwillig geholpen wilt worden, net als de mijne, en hij gaat ook zoo uit zijn dak. Dan lijkt het me beter dat je hem toch aangift, op een andere manier zal hij minder snel gedwongen kunnen worden.

**Geplaatst**: 25-02-09 16:47

Geplaatst: 25-02-09 16:47

Tuurlijk doe ik dan aangifte.
Je zal gek zijn als je het niet doet, ook al is het je broer.

**Geplaatst**: 25-02-09 17:02

Re: stel dat..

Geplaatst: 25-02-09 17:02

Nou, ik weet dat nog zo net niet.
Ik dacht net wel meteen "ja tuurlijk!" Maar het is wel mijn zus.
Moeilijke kwestie.

**Geplaatst**: 25-02-09 17:15

Geplaatst: 25-02-09 17:15

Ik heb laatst gedroomd dat ík mijn broer neerstak. Hij heeft me toen meteen aangegeven bij de politie, ja.
Wat ik zou doen als het andersom zou gebeuren - in real life -, weet ik eigenlijk niet...

Dat ligt er denk ik maar net aan hoe bedreigend de situatie is.

**Geplaatst**: 25-02-09 17:17

Re: stel dat..

Geplaatst: 25-02-09 17:17

Nou echt wel he. Gelijk aangeven die hap.
Wel of geen familie.

**Geplaatst**: 25-02-09 17:28

Geplaatst: 25-02-09 17:28

Het is ook wel zo dat als hij al eerder zulke pogingen gedaan hebt, je sowieso bang kan zijn dat hij ooit te ver gaat gaan, ookal heb je geen stappen ondernomen. Je kan alles laten zoals het is omdat je bang bent voor wraakacties, maar voor hetzelfde geld gaat hij morgen evengoed te ver en had je het kunnen vermijden door op tijd aan de alarmbel te trekken...

Je hoeft daarvoor niet direct naar de politie te stappen, maar ik zou je echt sterk aanraden om toch ergens met een hulpverleningsinstantie contact op te nemen. Zijn psychiater is al een goede zet, omdat zoals eerder gezegd deze persoon jouw broer ook wel zal kennen. En ik ken het Nederlandse systeem niet, maar ik weet vast dat er verder ook plaatsen zijn waar je terrecht kan met je probleem zonder dat je familie het moet weten. Deze mensen hebben een beroepsgeheim en je kan dus volledig anoniem met ze spreken. Wie weet hebben zij wel een oplossing waar jij nog niet aan gedacht hebt, kunnen zij er voor zorgen dat je ergens veilig terrecht kunt.
Vraag is alleen als je ertoe bereidt bent om alles op alles te zetten om weg te geraken uit je huidige thuissituatie, want makkelijk zal het absoluut niet voor je zijn. Als je broer niet uit huis geplaatst wordt, kan je er voor kiezen om lekker thuis te zitten, geen zorgen over een dak boven je hoofd en je lieve hond bij je, maar elke dag schrik hebben dat je broer te ver gaat gaan. Of je neemt het risico dat jij degene bent die uit huis gaat voor je eigen veiligheid, dat jij alles en misschien ook wel je huisdier moet achterlaten. Eigenlij is zo'n geval heel oneerlijk want dan ben jij zowat degene die zwaar gestraft wordt door jouw broers daden, maar je zal zelf moeten kiezen tussen een onveilig en kwasi gerust leven....

**Geplaatst**: 25-02-09 17:52

Geplaatst: 25-02-09 17:52

Ik heb weleens in zo'n situatie gezeten. Op dat moment wou ik echt wel aangifte doen, maar dan komt mijn moeder weer heilig boontje spelen.. Het is zo verdomde lastig, het ligt echt aan de samenhang van alle factoren.
Door je broer of zus aan te geven, maak je ook het gezin kapot. Vaak ligt het al in stukken, doordat broer of zus toch al niet al te makkelijk is in de omgang. Maar zoiets kan alle relatie's zo verpesten, dat is niet voor mogelijk.
Ik heb mijn vader al eens aan moeten geven. Ook mijn zusje aangeven zou erg zwaar zijn. Oké, mocht er ooit nog iets voorvallen, zal ik zeker de politie bellen. Ik zal ook nooit vergeten wat ze geflikt heeft. Maar het blijft toch je familie en bij vlagen kan ik ook goed met ze overweg. Noem me een watje, maar ik heb veel over voor de goede vrede..

**Geplaatst**: 25-02-09 18:02

Geplaatst: 25-02-09 18:02

De politie zal niet zoveel doen met "bedreiging", hooguit een gesprek. Hoe strafbaar het is als hij echt wat doet is ook nog de vraag als hij psychisch niet in orde is. Dus dat is niet echt de weg.
Zo´n broer moet simpelweg hulp krijgen op een manier dat hij niet het gezin ontwricht of bedreigd en dus uit huis. In het geval van agressie kan dat denk ik ook wel onder dwang (normaal is opname natuurlijk vrijwillig), maar ik ben daar geen specialist in. Ik denk dat je beter aan de bel kunt trekken bij bv maatschappelijk werk (die weten de wegen wel te bewandelen) en ik zou beginnen bij mijn eigen dokter. Die kent waarschijnlijk nl ook de broer wel en weet wellicht wat de beste oplossing is en kan doorverwijzen.

**Geplaatst**: 25-02-09 18:06

Geplaatst: 25-02-09 18:06

het zou er denk ik aan liggen wat de aanleiding is, in welke situatie het gebeurt (psychische wanhoop?) en wat de relatie met elkaar is. was die altijd al slecht?

**Geplaatst**: 25-02-09 18:06

Geplaatst: 25-02-09 18:06

Jee, wat rot voor je. :(:)

Ik zou het iig proberen aankaarten bij zijn psychiater, want je weet niet hoe hij tegen jou zal reageren als je hem aangeeft.. Het is een lastige situatie, maar ik zou het sowieso niet gewoon 'over' je laten gaan en dus aan zijn psychiater proberen te vertellen. Veel succes meid.

**Geplaatst**: 26-02-09 20:20

Geplaatst: 26-02-09 20:20

wemkelover schreef:
Ik denk ook dat je het beste naar zijn psychiater kan gaan. En overleggen, en met je moeder gaan praten anders moet die dan maar mee. Weet je moeder ook dat je bang voor hem bent?

En tsja, wil je moeder niet horen of luisteren. Dan zou ik toch aangiften gaan doen met die vriend erbij. Sorry, maar dan zou ik me eigen veiligheid toch even belangerijker vinden dan wat me moeder zou vinden.

Helemaal mee eens

**Geplaatst**: 26-02-09 20:29

Geplaatst: 26-02-09 20:29

rakkertjuuhh schreef:
ja ik weet ook niet waarom..
ze wil het niet en mag er met niemand over praten, maar ik ga er aan onder door.. en wil graag op me zelf en dacht nu aan kamers maar zit met me hond (labrador) en hij moet en zal mee...

hey,
jeetje wat zit je nu weer in een nare situatie..
ik zou inderdaad zo snel mogelijk een afspraak maken met zijn psych.
heb je het telefoon nr van die man/vrouw?
ik neem aan dat je namelijk wel kan bellen in 'noodgevallen'.
en t feit dat je broertje je probeerde neer te steken noem ik wel een noodgeval.

en even offtopic: hond weer helemaal beter?
in studenten huizen mag je vaak geen huisdieren meenemen, maar in een hoop 'normale' huurhuizen mag t soms ook niet.
ik heb bijvoorbeeld vanaf dinsdag een kamer in amsterdam, das een container woning en de enige die er gaat wonen ben ik. zit daar dus in mn eentje. maar daar zijn geloof ik ook geen huisdieren toegestaan. al hoop ik dat ik wel af en toe mijn honden mee kan nemen daar naar toe voor een dagje/nachtje.

**Geplaatst**: 26-02-09 20:33

Geplaatst: 26-02-09 20:33

Ja, ik zou aangifte doen. Grijpen naar een mes is in mijn ogen een optie die je niet zomaar kiest, dit betekend dat er meer speelt, al spanningen zijn en dit gaat veelal van kwaad tot erger, wanneer er dus een poging is geweest zal die aangifte een duidelijke grens zijn van (je weet wat er gebeurd als..) Ik heb er niet zo'n moeite mee, maar als je daarna wel weer samen in één huis moet wonen zullen er wel meer maatregelen moeten worden genomen.

Ben wel benieuwd waarom je dit wil weten

**Geplaatst**: 26-02-09 20:34

Geplaatst: 26-02-09 20:34

rakkertjuuhh schreef:
oke omdat mijn broertje die poging deed gister..
hij werd agresief en ron met mes op me af door een wellus nietes spelletje, en toen heeft een vriend van mij dikke vechtparty met mij gehad maar mocht geen politie bellen van me moeder.. en ik twijfel zo erg.....

mijn broertje is psychisch ok niet helemaal goed,loopt ook bij een pchigiater (sorry weet niet hoe je dit woord schrijft..) en kan me eigen broertje toch niet aangeven.. maar ben wel bang voor hem en hij is ook nog 2 jaar jonger.

wat zou er gebeurd zijn als er iemand tussen sprong of wat als het zich herhaald en er is iemand je te helpen........

**Geplaatst**: 26-02-09 20:36

Re: stel dat..

Geplaatst: 26-02-09 20:36

ja waarom niet!!
hij probeert toch oemand te vermoorden....
ik vind dat niet kunnen

**Geplaatst**: 26-02-09 20:50

Geplaatst: 26-02-09 20:50

desty schreef:
ja waarom niet!!

Ik denk dat de TS vooral met de angst speelt: wat als ik hem aanklaag, maar ze pakken hem niet op en hij komt er achter. Gaat hij dan misschien pas ècht door het lint? Plus dezelfde reden waarom zoveel vrouwen die naar een vrouwentehuis vluchten 2 dagen later terugkeren naar hun mishandelende partner: de grote angst voor de onzekerheid. Een vrouw die mishandeld wordt moet veel verduren van haar man, maar heeft tenminste een dak boven haar hoofd, werk en eten. Als ze weggaat, springt ze volledig in een zwart gat, ze heeft wel even opvang maar dan moet je helemaal zelf een nieuw bestaan in elkaar knutselen. Liever een zeker bestaan van mishandelen dan een onzeker bestaan van het zwarte gat.
Hier zit je voordurend in angst voor je broer, maar je weet tenminste zeker dat je elke avond kunt terugkeren naar een huis, met ouders en een hond. Als je de hele molen in werking stelt, riskeer je misschien een breuk met je gezien, je hond kwijt, een nieuwe start vanaf nul en een hoop onzekerheden. Imo zit je in een situatie waar je toch iets moet doen, omdat je leven bedreigd wordt, maar het vraagt evengoed een hele hoop moed om de stap naar de onzekerheid te durven zetten.