Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-02-09 15:37

Geplaatst door de TopicStarter : 18-02-09 15:37

Mijn man weet dat ik hem enorm waardeer.
Dat is hem wel duidelijk geworden toen ik explodeerde na de woorden van zijn ouders toen ze hem een nietsnut en snotneus noemden. De tranen liepen over zijn wangen toen ik hem een peptalk gaf! Hij weet ook dat ik hem vrij laat maar vind het enorm jammer dat het zo gaat.
Ik ben enorm eigenwijs dat weet ik maar kan me er niet toe zetten om daar heen te gaan, niet na alles wat ze hebben gedaan (ja er is nog veel meer hoor!) dat snapt hij wel maar ja hij blijft het jammer vinden.
Hoe zet je je erover heen als je weet dat je niet gewaardeerd/geaccepteerd wordt terwijl je daar bent?

**Geplaatst**: 18-02-09 15:43

Geplaatst: 18-02-09 15:43

tjonge!!!
ik vind dat je groot gelijk hebt!
je hebt alles voor die ouders gedaan mogen ze wel dankbaar voor zijn!
ik vind het knap van je dat je het zolang hebt volgehouden met die ouders
groot gelijk dat je er nu genoeg van hebt je hoeft niet alles te pikken
ik vind dat je man dit ook wel mag begrijpen

**Geplaatst**: 18-02-09 16:03

Geplaatst: 18-02-09 16:03

TS, ik vind je een kanjer, en je man ook trouwens!

Als je ziet hoeveel moeite jullie in de loop der jaren al voor je schoonouders hebben gedaan en dat terwijl je telkens weer nul op het rekest kreeg, en toch steeds bent blijven proberen, petje af. Dat je voor jezelf besloten hebt niet meer in deze kansloze relatie (met je schoonouders dus) te investeren is een wijs besluit. Dat je man nog wel regelmatig bij zijn ouders op visite gaat, is ook een wijs besluit. Het zijn tenslotte zijn ouders.

Ik begrijp hoe je je voelt maar mij lijkt het gevoel dat je hebt dat je man hierin niet steunt niet geheel juist. Jullie zijn al heel wat jaren samen en hebben inmiddels wel bewezen dat jullie relatie stabiel is en dat jullie van elkaar houden en dat daar niets tussen komt. Dat jullie nu over het bezoeken van zijn ouders van mening verschillen s zie ik niet als een probleem. Hij gaat wel naar zijn ouders en vraagt steeds of je mee wilt, waarmee hij jou dus de vrijheid van keuze geeft. Jij hebt duidelijk aangegeven waarom je niet mee wilt. Prima toch, jij hebt jouw keuze gemaakt, hij de zijne. Even goede vrienden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-02-09 17:01

Re: mag je van je partner verlangen dat hij achter je staat?

Geplaatst door de TopicStarter : 18-02-09 17:01

Ben in elk geval blij met de reacties!
Geeft mij toch het gevoel dat ik niet de meest vreemde gedachtengang hier over heb!!!

**Geplaatst**: 18-02-09 17:34

Geplaatst: 18-02-09 17:34

meggiemeg schreef:
Mijn man weet dat ik hem enorm waardeer.
Dat is hem wel duidelijk geworden toen ik explodeerde na de woorden van zijn ouders toen ze hem een nietsnut en snotneus noemden. De tranen liepen over zijn wangen toen ik hem een peptalk gaf! Hij weet ook dat ik hem vrij laat maar vind het enorm jammer dat het zo gaat.
Ik ben enorm eigenwijs dat weet ik maar kan me er niet toe zetten om daar heen te gaan, niet na alles wat ze hebben gedaan (ja er is nog veel meer hoor!) dat snapt hij wel maar ja hij blijft het jammer vinden.
Hoe zet je je erover heen als je weet dat je niet gewaardeerd/geaccepteerd wordt terwijl je daar bent?

Ik bedoel ook niet als je daar bent. Ik denk dat niemand dat zou kunnen. Maar in je gewone dagelijkse leven. Soms wordt het toch wat makkelijker als je het accepteert. Dit is zo'n ding waar toch niet echt een oplossing voor gevonden kan worden. Daarvoor zouden je schoonouders moeten veranderen en ik vermoed dat dat niet gaat gebeuren.
Iig veel succes ermee en je hebt zeker geen vreemde gedachtegang

**Geplaatst**: 18-02-09 17:38

Geplaatst: 18-02-09 17:38

Hey TS, dat is een lastige situatie waar jij in zit zeg!
Persoonlijk denk ik niet dat je hem kan dwingen te kiezen tussen jou en zijn ouders (om het maar even grof te zeggen). De loyaliteit naar ouders toe, in het algemeen, is vele malen sterker dan welke loyaliteit ook. Hij kan nog zoveel van jou houden, maar zijn ouders geven hem zijn 'bestaansrecht' om het maar even heel cru te zeggen.
Je kan wel voor jezelf kiezen en zeggen dat jij er niet meer in meegaat, dat is jouw goed recht, maar ik denk persoonlijk dat je het je man errug lastig maakt als hij achter jou gaat staan. Je vraagt daarbij bijna het onmogelijke van hem.
Ik zou er eerder voor kiezen om achter hem te blijven staan en daarbij je eigen grenzen te bewaken. Ik denk dat je hem daar het meest bij zal helpen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-02-09 18:10

Geplaatst door de TopicStarter : 18-02-09 18:10

Jarrah jij bedoelt dat ik dan gewoon maar met hem mee moet gaan en alle beledigingen en alles wat ze verder hebben gedaan maar zo moet vergeten?

Weet je wat het is, ik kan dat niet. Ik kan best vergeven en vergeten maar dan moet daar wel een hele goede verklaring tegen over staan om iets af te sluiten (zolang er niets uitgesproken wordt..).
Ik weet van mezelf dat als ik mee ga dat ik mijn mond er niet over kan houden, ik zal er dan toch over gaan beginnen.
Ik weet ook van te voren dat ze niets tegen mij zullen zeggen. Ze heeft in dat gesprek 1½ jaar geleden al te kennen gegeven dat ze met mij niet kunnen praten want ik ben niet gelovig.. De grootste onzin in mijn ogen. Onze directe buren komen uit dezelfde kerk en zij behandelen mij echt niet zo als de ouders van mijn man doen.

Natuurlijk is het lastig om er zo tussen in te staan voor mijn man maar ik mag toch wel verwachten dat hij, iets wat toch ook aan hem is beloofd, daar op terug komt in een gesprek?
Mijn gevoel zegt heel sterk dat zijn moeder dit alles beloofd heeft in het bijzijn van mijn man om hem in ieder geval overstag te krijgen. Ze vergeten echter dat hun gedrag niet zal veranderen en dat er straks vanzelf wel weer een periode zal komen van geen contact. Ze kunnen het niet laten om hun gedragingen te veranderen of minder zwaar te laten wegen.
Alles moet zoals zij het willen en niet anders.

**Geplaatst**: 18-02-09 20:58

Geplaatst: 18-02-09 20:58

Wat een gedoe, hartstikke vervelend! Maar ik ben bang dat je die verklaring die je zo graag wilt, wel kunt vergeten. Ik las laatst nog iets over ouders en schoonouders, het kwam er op neer dat zij niet zullen veranderen, de enige die kan veranderen ben jijzelf.
Ik denk niet dat je van je man kan verwachten dat hij breekt met zijn ouders, het blijven toch zijn ouders, hoe beroerd de relatie ook is. Hoe moeilijk het ook is, ik denk dat je je er maar bij neer moet leggen dat de situatie is zoals hij is. En dat hij waarschijnlijk over 5 jaar nog zo is. Geen leuk vooruitzicht, maar ik ben bang dat het gewoon zo werkt. Ik wens je heel veel sterkte ermee, ik weet uit ervaring hoe frustrerend dit soort dingen kunnen zijn (gelukkig niet zoals jij, maar in een light versie zeg maar

)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-02-09 21:06

Re: mag je van je partner verlangen dat hij achter je staat?

Geplaatst door de TopicStarter : 18-02-09 21:06

Alet74, Ik verwacht niet dat hij breekt met zijn ouders maar dat hij op dit front achter mij staat zegt maar, dat hij zijn moeder aan de belofte houdt die ze gemaakt heeft.
Je bent dus niet de enige! Maar dat wist je vast al wel! met schoonouders perikelen

**Geplaatst**: 18-02-09 21:21

Geplaatst: 18-02-09 21:21

Als ik het goed lees gaat het je vooral om het gevoel dat je man je zou moeten ondersteunen door het gesprek over die beloftes aan te gaan met zijn ouders. Terwijl de meeste mensen antwoorden dat die beloftes toch niet nagekomen zullen worden. En als ik dat zo lees zal dat ook niet. Maar ik weet niet of je dat ook echt verwacht? Wat verwacht je dat de reactie van je schoonouders gaat zijn als je man over die gedane beloftes begint? Ga eens voor jezelf na wat je daarmee hoopt te bereiken? Hoop je stiekem tegen beter weten in dat ze toch nog zullen bijdraaien? Of gaat het je enkel daarom dat je je door je man ondersteund wil voelen t.o.v. hen? Of is er nog een andere reden?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-02-09 21:32

Re: mag je van je partner verlangen dat hij achter je staat?

Geplaatst door de TopicStarter : 18-02-09 21:32

Soesita, het gaat me er om dat mijn man mij steunt t.o.v hen, dat het voor hen ook duidelijk wordt dat stoken geen zin heeft, dat wij elkaar steunen en achter elkaar staan!

**Geplaatst**: 18-02-09 21:38

Geplaatst: 18-02-09 21:38

Ja, die indruk had ik al.

Kan ik ook heel goed begrijpen want ik denk dat ik in jouw situatie die behoefte ook wel zou hebben. Zelfs als je weet dat het wel goed zit tussen jullie. Dat je man aan zijn ouders nog eens duidelijk laat blijken dat hij achter je staat en je keuzes respecteert.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-02-09 21:43

Geplaatst door de TopicStarter : 18-02-09 21:43

Het stoken wordt je zo moe van.
Eerst was het van: als je na al die jaren samen wonen nog niet weet of je met haar wilt trouwen moet je maar eens een einde maken aan de relatie. Nu is het stoken met: wordt het niet eens tijd voor kinderen? Je mag daar wel eens mee op schieten of weet je nog steeds niet of ze wel de juiste is voor je ???

**Geplaatst**: 18-02-09 21:52

Geplaatst: 18-02-09 21:52

als ik lees hoe schandalig zijn ouders jullie hebben behandeld na alles wat jullie voor ze hebben gedaan vind ik het je goed recht om daar niet meer heen te willen. Ik denk zelf dat de kans dat ze veranderen heel klein is. Na alles wat er is gebeurt vind ik het niet reëel dat je man van jou verwacht dat je daar nog heen gaat. Hij mag niet van jou verwachten dat je je onvrijwillig in een situatie gaat begeven waar je vantevoren al van weet dat je afgebrand gaat worden. Want dan zou hij je afvallen. En zoals je zelf al zegt, je wilt hem er niet in belemmeren dat hij naar zijn ouders gaat, maar dan zonder jou. (en geloof me, dit wordt niet beter. Mijn moeder zat in een vergelijkbare situatie. En die 'moest' er elke week 'verplicht' heen. Nu onlangs na 25 jaar de contacten eindelijk definitief zijn verbroken, heeft ze spijt dat ze al niet heel veel jaren eerder heeft geweigerd er nog heen te gaan.)

**Geplaatst**: 18-02-09 22:51

Geplaatst: 18-02-09 22:51

meggiemeg schreef:
Jarrah jij bedoelt dat ik dan gewoon maar met hem mee moet gaan en alle beledigingen en alles wat ze verder hebben gedaan maar zo moet vergeten?

Neeneenee, dat bedoel ik niet! Nu ik het teruglees is dat idd niet helemaal duidelijk!
Ik bedoel dat jij je eigen grenzen mag/moet stellen en ik je aanraad achter je man te blijven staan!
Laat hem in zijn waarde als het gaat om de loyaliteit naar zijn ouders, daar kom je nooit tussen. Maar kies wel voor jezelf. Hoe dat voor jezelf kiezen eruit ziet, weet jij zelf het beste, dat kan ik niet voor je beslissen. Maar ik denk dat het niet fair is van je man te verwachten achter jou te staan, als hij daarmee tegen zijn ouders kiest.
ik vind het moeilijk uit te leggen, maar ik hoop dat je het begrijpt zo!
Suc6 ermee!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-02-09 08:03

Re: mag je van je partner verlangen dat hij achter je staat?

Geplaatst door de TopicStarter : 19-02-09 08:03

Jarrah, nu snap ik je beter.
Zelf wil ik niet ergens naar toe waar ik weet dat ik niet welkom ben. Ik zit niet te wachten op schijnheilig gedoe, kan zelf ook absoluut niet schijnheilig doen.
Toen er de afgelopen 5 jaar totaal geen contact was, was er voor mij een gevoel van rust, met geen contact heb ik vrede een gevoel van rust. Voor mijn man is het hebben van soms contact als hij er behoefte aan heeft voldoende.
Mijn grens is bereikt in het inleven in die mensen, ik ga er geen tijd meer insteken door klaar te staan voor hun, het klinkt hard maar ik steek liever me tijd in iemand die me waardeert om wie ik ben en niet om hoe ik gekleed ga of dat ik wel naar de juiste kerk ga.

**Geplaatst**: 19-02-09 08:20

Geplaatst: 19-02-09 08:20

Hoe oud zijn je schoonouders?
Ik zou gewoon gaan en in het begin zeker niet over belofte enz spreken. Zelf heb ik ook tussen mijn moeder en mijn vriend gestaan en ging er kapot aan. Twee partijen trekken aan je.
Al ga je maar 1 x in het half jaar en ga je na het bezoek nog wat leuks doen met je man.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-02-09 08:37

Geplaatst door de TopicStarter : 19-02-09 08:37

Kohtje ze zijn begin 60.
Toen mijn man na het gesprek 1½ jaar geleden op een gegeven moment aangaf dat hij er naar toe wilde vroeg hij wel of ik mee ging, ik heb toen nee gezegd. Dat accepteert hij, hij kan zich ook wel vinden in mijn standpunt alleen vindt hij het wel jammer dat het zo moet.
Ik praat nooit op hem in van zou je nu wel gaan, wacht eens af of er wat van hun kant komt enzovoorts. Ik laat hem vrij.
Zijn ouders zijn hier de partij in trekken aan hem dat doe ik niet. In zoverre niet dat ik stook tegen hen. Ik zou het echter wel fijn vinden dat hij achter mij zou staan wat betreft dat gesprek en de gemaakte beloftes.
Als ik mee zou gaan wordt er over koetjes en kalfjes gepraat, plus dat die mensen denken dat alles weer goed is en dat alles klaar is. Zo hebben ze dan ook geprobeerd bij de broer en zijn vrouw van mijn man. Ja je bent hier nu toch dus dan is alles klaar en afgesloten. Dat dat zo niet werkt kan er dan bij hun niet in.
Dus mee gaan en net doen alsof is geen optie, althans voor mij niet!

**Geplaatst**: 19-02-09 08:48

Geplaatst: 19-02-09 08:48

ik heb ene heel kort antwoord(heb de reacties van aderen niet gelezen btw.)

hij moet achter jou staan, maar jij moet zijn wens toch contact te hebben met zijn ouders ook respecteren, en achter hem staan wat dat betreft...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-02-09 08:51

Geplaatst door de TopicStarter : 19-02-09 08:51

ikenindi: ik belemmer hem daar absoluut niet in, dat heb ik nooit gedaan! Het is alleen wel zo dubbel op! Hij respecteert mijn keuze om niet te gaan. Het enige wat ik graag zou willen is dat hij zijn moeder op haar beloftes aanspreekt, niet dat hij er niet heen gaat, dat is totaal iets anders.

ps met dat aanspreken bedoel ik dan, waarom beloftes maken en er vervolgens helemaal niets mee doen?

**Geplaatst**: 19-02-09 08:53

Geplaatst: 19-02-09 08:53

Ik begrijp ook dat jij niet stookt en het is van mijn kant ook zeker geen aanval naar jouw.
Maar denk dat toch moeilijk is voor je man. Als hij naar zijn ouders gaat heeft hij misschien toch het gevoel dat hij zich moet verantwoorden voor jouw afwezigheid.
Misschien als je een paar keer geweest bent en er wordt gedaan of dat er niets is gebeurt komt er toch vanzelf een gesprek. Nu wordt hun beeld bevestigt wat zij van jouw hebben . Geloof is in sommige plaatsen zo heilig dat hun zich er ook achter verschuilen want wat zullen de buren zeggen?
Ik zou die oude koeien nog even in die sloot laten liggen en misschien komt later dat gesprek.
Het leven is te kort om te blijven hangen in ruzie.
Wat ik al zij,voor je man af en toe mee gaan.

ps, waarom zijn de beloftes zo belangrijk voor je?

**Geplaatst**: 19-02-09 09:01

Geplaatst: 19-02-09 09:01

Je kan misschien uitleggen aan je man, dat jij er zo ongeveer kapot gaat aan het hele gedoe. Ik begrijp het helemaal als jij het niet meer kunt opbrengen naar hun toe te gaan. Waarom zou jij daar heen moeten, als deze mensen je min of meer al tot op het bot toe hebben beledigd, terwijl jij zo voor ze hebt klaar gestaan. Mochten ze weer ziek worden, maak het dan niet jouw probleem. Jij hebt alles gedaan wat binnen jouw macht ligt. Als hij contact met zijn ouders wilt houden, is dat prima, steun hem waar nodig, blijf geloven in jezelf en je relatie, en ga samen wat leuks doen.
Maar ga niet over jouw grenzen heen, als voor jouw de maat helemaal vol is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-02-09 09:03

Geplaatst door de TopicStarter : 19-02-09 09:03

Kohtje: Die beloftes zijn in zoverre belangrijk voor mij dat er eindelijk eens antwoorden gaan komen op mijn vragen, waarom zijn ze niet op de bruiloft geweest, waarom wel "gebruik" willen maken van mijn hulp maar mij als persoon niet accepteren, dat soort dingen. Waarom mij totaal links laten liggen als je er wel bent, ga zo maar door.
Plus dat ik het belangrijk vind dat die mensen eindelijk nu eens niet hun zin krijgen, dat dat wellicht ook de deur gaat openen voor de andere kinderen in het gezin die nu dus ook niet meer komen.
Ook al zijn het ouders dat wil dan nog niet zeggen dat dat wat zij doen altijd heilig is of maar gewoon geaccepteerd moet worden. Het geloof staat enorm hoog bij hun en ze verbergen zich daar zeker achter! Als je dan iets tegen ze zegt van in de bijbel staat heb uw naaste lief waarom is dat zo moeilijk voor jullie dan wordt het gesprek gedraait naar het weer want wat jij zegt is niet waar. Als je vraagt waarom een rok terwijl in de bijbel daar niets over geschreven staat beginnen ze over dat het zo zielig is voor pietje van klaas en beppie of we dat al hadden gehoord.. Het continu weg lopen voor dingen die confronterend zijn, het continu ontkennen, het continu verschuilen...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-02-09 09:10

Geplaatst door de TopicStarter : 19-02-09 09:10

toverpaardje: je hebt gelijk hoor als het klaar is dan is dat zo. Ik ben van dag 1 af aan niet geaccepteerd geweest want ja ik ben een heiden die hun zoon daar in mee heeft gesleurd. Dat hij al voor dat wij elkaar leerden kennen zijn twijfels had over de manier waarop zijn ouders geloven dat willen ze niet zien. Dat 4 van de 5 kinderen niet leven zoals ze opgevoed zijn willen ze ook niet zien aan het feit dat alles altijd afgedwongen werd.

In de tijd dat ik daar nog wel kwam werd ik gewoon straal genegeerd, als je binnen kwam werd er wel gedag gezegd tegen mijn man en tegen mij eigenlijk bijna niet, als er drinken werd ingeschonken werd ik zogenaamd altijd vergeten, als ik mijn mond niet los trok van: ja lekker een kopje thee dan werd ik gewoon overgeslagen, ik werd nooit in de gesprekken betrokken, als ik al wat zei dan werd dat genegeerd.

Als mijn man nu komt wordt er niet gevraagd waarom ik niet mee ben, ze weten dat donders goed waarom dat zo is, ze maken er echter wel dankbaar gebruik van door op hem in te gaan praten...

Laatst bijgewerkt door meggiemeg op 19-02-09 09:17, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 19-02-09 09:12

Geplaatst: 19-02-09 09:12

Ik denk dat het niet gaat lukken, schoonouders zullen echt niet toegeven dat ze loze beloftes hebben gedaan omdat ze anders hun zin niet kregen. Wil je antwoorden, zul je zelf de confrontatie moeten aangaan.. Zoals je het hierboven omschrijft: waarom wel hulp aannemen maar je niet accepteren.. Waarom bewust je kind kwetsen door niet op de bruiloft te komen. En zodra ze het onderwerp wisselen, zeggen dat dit het onderwerp is, en dat we nu niet spreken over Beppie of Klaas, maar over hun beloftes/bruiloft/hulp.. Is het misschien het mogelijkheid om de hulp van hun Dominee (of wie dan ook de kerk voorzit daar) en het met zijn bemiddeling te doen??
Het enige waar je voor kan zorgen, is je man. Het moeilijke is dat je misschien niet alles terughoort wat zij zeggen over jou, en daar kun je dan niet op inspringen. Je man kan tegen zijn ouders zeggen, als ze stoken: Ik heb gekozen voor Meggiemeg, we leven ons eigen leven, en daar kunnen jullie als ouders niets in veranderen. Zo kwetst hij zijn ouders niet, en komt hij voor jou op. Het is wat een van de dames al noemde: je probeert altijd je ouders tegemoet te komen, of dat nu terecht is of niet, of ze het nu verdienen of niet.