Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-01-09 23:04

Geplaatst: 16-01-09 23:04

Mijn manier van leven na een plotseling overlijden van mijn schoonvader en zelf een longembolie hebben is toch wel geworden:

Maak je niet druk de tijd gaat toch wel door.
De klok tikt wel verder en de dag gaat wel voorbij.

Ben onverwachts ineens thuis te komen zitten voor dik een maand met een longembolie(trombose) en zie nu in dat ik me niet drukker kan maken als ik al ben.Liep me zelf nog al eens voorbij qua gezin,huis,dieren en werk en nu wachten ze maar een keer op mij.

**Geplaatst**: 16-01-09 23:04

Geplaatst: 16-01-09 23:04

Hierin herken ik mijzelf in een aantal dingen hierboven.
Op verschillende vlakken. Bijvoorbeeld school. Na deze school lekker studeren; dan ga ik echt gelukkig zijn en dan ga ik pas echt genieten. Als ik -20 kg ben, later dus, dan zal ik pas echt gelukkig zijn. Als ik een liefhebbende vriend hebt, dan kan ik pas echt blij zijn met me zelf. Ik heb dan wel de neiging om niet gelukkig te zijn met mezelf, en 'sluit' ik me zelf af. Dat is dan ook te merken aan allerlei obsessies, impulsieve acties waardoor ik opeens echt zogenaamd heel gelukkig ben.

Even voor de duidelijkheid. Ik ben helemaal geen down figuur, maar iedereen heeft denk wel eens van die momenten dat alles gewoon even tegen lijkt te staan, toch?

Ik denk nu gewoon dat later niet per se beter wordt. Leef van dag op dag, wees blij met je leven en laat je niet weerhouden wat anderen daar van vinden. Jij moet jezelf gelukkig houden, niet anderen.

**Geplaatst**: 16-01-09 23:05

Geplaatst: 16-01-09 23:05

ik heb zowel psychische ellende meegemaakt als lichamelijke.

en daar heb ik veel van geleerd.

desondanks hecht ik nog steeds teveel waarde aan spullen. en waarom.. dat weet ik eigenlijk niet.

**Geplaatst**: 16-01-09 23:06

Geplaatst: 16-01-09 23:06

Mijn lichtpuntjes zijn ook absoluut geen 'dingen', maar de pony's, vrienden, liefde, gekkigheid, als het mooi weer is, dat soort simpele dingen in de ogen van anderen misschien.
Daarnaast waardeer ik de kleine dingen in het leven ook veel meer door alles wat ik heb meegemaakt, zoals een dagje zon, daar kan ik al gelukkig van worden, zelfs van fietsen in de regen kan ik hélemaal vrolijk worden. Dat soort 'kleine' en 'simpele' dingen..

**Geplaatst**: 16-01-09 23:07

Geplaatst: 16-01-09 23:07

RicardoOpa schreef:
Hierin herken ik mijzelf in een aantal dingen hierboven.
Op verschillende vlakken. Bijvoorbeeld school. Na deze school lekker studeren; dan ga ik echt gelukkig zijn en dan ga ik pas echt genieten. Als ik -20 kg ben, later dus, dan zal ik pas echt gelukkig zijn. Als ik een liefhebbende vriend hebt, dan kan ik pas echt blij zijn met me zelf. Ik heb dan wel de neiging om niet gelukkig te zijn met mezelf, en 'sluit' ik me zelf af. Dat is dan ook te merken aan allerlei obsessies, impulsieve acties waardoor ik opeens echt zogenaamd heel gelukkig ben.

Even voor de duidelijkheid. Ik ben helemaal geen down figuur, maar iedereen heeft denk wel eens van die momenten dat alles gewoon even tegen lijkt te staan, toch?

Ik denk nu gewoon dat later niet per se beter wordt. Leef van dag op dag, wees blij met je leven en laat je niet weerhouden wat anderen daar van vinden. Jij moet jezelf gelukkig houden, niet anderen.

heeel herkenbaar!

ik dacht ook altijd, een vriend. dat maakt alles anders. en ik heb een jaar een vriend gehad, veel van geleerd. heeft me veel geluk gegeven, maar niet gelukkiger gemaakt! en dat is de vergissing die veel, en ik zelf ook dus maken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-01-09 23:10

Geplaatst door de TopicStarter : 16-01-09 23:10

Woogy schreef:
Wat mij opvalt is dat mensen die psychisch ellende hebben gehad anders tegen zaken aankijken dan mensen die veel fisieke zaken hebben meegemaakt.
Ik zelf ben totaal niet materialistisch en hou me dan ook nooit vast aan iets wat ik kan vastgrijpen. 'De mooiste dingen in het leven zijn geen dingen'.
Ik hou van m'n paarden omdat het m'n vrienden zijn, ik heb weinig band met m'n familie omdat zij niet mijn vrienden zijn, ik kan niet op ze bouwen ik kan niet met ze praten. Ik moet weten wat ik aan iemand heb zonder er ooit over te praten. Mijn band wordt niet sterker met iemand die veel voor me doet, wel met iemand die veel voor me betekend.
De band van het vertrouwen het weten dat ze er zijn.

Als er iemand overlijd of ernstig ziek is doet het even zeer, maar dan haal ik m'n schouders op en ik ga verder. Ik ben misschien wel egoïstisch, maar dan krijg je m'n uitspraak weer. Ik ben de enige met wie ik moet leven, de rest is bijzaak. Je blijft eeuwig vrienden!! maar intussen gebeurt het nooit...It's fun as long as it lasts

Ik persoonlijk noem het dingen, omdat ik er geen concreet woord aan kan geven.
Ik kan verschrikkelijk genieten van een rustige ochtend, veel zon, fluitende vogels en muggen die boven het gras zweven.
Op zo'n moment kan ik me volmaakt gelukkig voelen.
Ik kan me ook vinden in het feit dat een band niet sterker wordt doordat iemand veel voor je doet. Daar hecht ik geen waarde aan, het telt wel mee, maar op een andere manier. Als iemand veel voor me doet, maar diegene mij niet aanstaat, dan hoef ik er niets van. Klinkt bot, maar dat aanstaan is dan door de uitstraling, door dingen die ik erbij voel.
Ik ben heel gevoelig wat dat betreft, ogen/uitstraling..

**Geplaatst**: 16-01-09 23:10

Geplaatst: 16-01-09 23:10

je kunt nu een stipje zetten door voor het topic te klikken, dit mocht, en mag niet meer!

**Geplaatst**: 16-01-09 23:12

Geplaatst: 16-01-09 23:12

heb ze ook beide meegemaakt, vanaf dag 1. Als kind begreep ik het nooit, nu sta ik er ver boven.

Alles wat van mij was, was van mij! Afblijven...nu heb ik het alleen nog maar met eten(lol kom niet aan m'n bord, ik heb voernijd!) voor de rest kan het me niet boeien.

'Met het uitvinden van het kennen stelt de mens zichzelf centraal in de wereld. Hij is dan geen deel meer van die werkelijkheid. '

**Geplaatst**: 16-01-09 23:13

Geplaatst: 16-01-09 23:13

ik kan vooral genieten van mijn paard, intens

**Geplaatst**: 16-01-09 23:17

Re: Hoe leef jij?!

Geplaatst: 16-01-09 23:17

Mijn paarden zijn de enigen die mij begrijpen voor de volle 100%.
Ik zou gerust onder een brug in twee sets kleren kunnen wonen als ik mijn echte vrienden maar niet kwijt raak.

Mijn leven is een sleur in de ogen van sommige mensen, in mijn ogen. Regelmatig. Het enige waarvan ik kan plannen hoe ik het indeel, dat het vrijwel elke dag hetzelfde is haalt niet uit blijkbaar voel ik me daar goed bij.

**Geplaatst**: 16-01-09 23:18

Geplaatst: 16-01-09 23:18

Even een snel antwoord, ga er later nog eens over nadenken. Ik ben nog jong (15

), maar ik wil echt NU leven, ik 'weet' (hoever kan je het weten op deze leeftijd) wat ik wil, maar zo leef ik niet. Ik heb niet het gevoel dat ik de vriendinnen om mij heen heb die ik om mij heen wil hebben. Het zijn niet de personen die ik na school nog zou zien. Ik wil graag een happy life, dat je met een lach wakker wordt en weer gaat slapen, maar daar mag ik nog aan gaan werken.

En ik ben totaal geen familiemens, dat is denk ook wat mij minder vrolijk maakt. Ben niet opgevoed om over je gevoelens te praten, probeer maar de rust te bewaren. Druktemakers in de familie... Ik heb ook zoeits, als ik in de toekomst kon kijken zou ik echt willen weten hoe het er dan uitziet. Contact met m'n familie en hoe goed? Misschien gaat het beter, misschien zie ik ze bijna nooit. Ik denk dat ik later ook best gelukkig kan zijn met paarden, lieve jongen en vrienden.

**Geplaatst**: 16-01-09 23:22

Geplaatst: 16-01-09 23:22

Hoe langer ik in dit topic zwerf hoe meer uitspraken er weer terug komen.
'when you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Learn, live and love so on the day you leave this world, you're the one smiling and everyone around you is crying'

**Geplaatst**: 16-01-09 23:24

Geplaatst: 16-01-09 23:24

Woogy schreef:
heb ze ook beide meegemaakt, vanaf dag 1. Als kind begreep ik het nooit, nu sta ik er ver boven.

Alles wat van mij was, was van mij! Afblijven...nu heb ik het alleen nog maar met eten(lol kom niet aan m'n bord, ik heb voernijd!) voor de rest kan het me niet boeien.

'Met het uitvinden van het kennen stelt de mens zichzelf centraal in de wereld. Hij is dan geen deel meer van die werkelijkheid. '

Heel mijn verhaal weg. nog maar een keer dan
ik heb ook beiden mee gemaakt, en begreep er als kind ook weinig van, was onhandelbaar, en niet voor rede vatbaar. ik heb het afgesloten en het is klaar, mijn ouders tjaa het zijn mijn ouders maar een echte band heb ik gewoon niet mee daarmee is er gewoon te veel gebeurd, ik vertouw weinig tot geen mensen.. en heb zown mensen kennis dat ik dwars door iedereen heen kijk..

4 maand geleden ben ik mijn beste vriend maatje verloren, en dat doet pijn het heeft zeker mijn ogen geopend en daarom ben ik dus ook van mening.. pak wat je pakken kan, want voor je het weet is het te laat, ik heb het een plekje kunnen geven. want ik wil/wou er niet in blijven om hangen wat heb ik er aan? helemaal niks. ik herriner hem zoals ik was. ik ben ook een paar keer bij zijn graf geweest en als ik eerlijk ben doet dat mij niks.. er staat een steen that's al klinkt mischien hard maar voor mij betekend het gewoon niks !!.

**Geplaatst**: 16-01-09 23:28

Re: Hoe leef jij?!

Geplaatst: 16-01-09 23:28

Klopt, de herrinering blijft en die telt. De mooie momenten in het leven. Mensen houden te veel vast aan een tastbare herinnering in de vorm van een graf.
Ik heb ze ook hoor, foto's talloze foto's op m'n muren van m'n paarden, overleden paarden waar ik gek mee was, paarden die ik nooit meer zal zien maar me dusdanig geraakt hebben dat ik ze soms nog even wil 'zien'.

Ik heb een vrij on-sociaal leven, ik werk ga naar m'n paarden. Tijd voor m'n vrienden heb ik niet meer, de gene die dat accepteren zijn er de rest is allang afgehaakt. 'Friends come and go, but to a precious few you must hold on'

**Geplaatst**: 16-01-09 23:31

Re: Hoe leef jij?!

Geplaatst: 16-01-09 23:31

inderdaad, uit het oog maar niet uit het hart, voor mij zit hij in mijn hart. wat heb ik aan een graf waarom zou ik daar heen gaan om dat zijn lichaam daar weg ligt te rotten !! ? mocht ik overlijden dan hoeven ze echt niet elke dag bij mijn graf staan te janken hoor hallo ! ik laat wel merken dat ik bij ze ben !!

ach jaa!! live goes on girls!!

**Geplaatst**: 16-01-09 23:34

Re: Hoe leef jij?!

Geplaatst: 16-01-09 23:34

Precies, als ik dood ben wil ik een naakte begravenis hebben open kist met m'n ogen open

waarom? om de wereld te laten zien hoe het hoort

Daarna mogen ze me opgraven en naar de pedigree pal fabriek brengen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-01-09 23:37

Geplaatst door de TopicStarter : 16-01-09 23:37

Als ik doodga, dan wil ik bij mijn geliefden rondspoken.
Lampen aan en uit drukken. Dat soort dingen..

Moest er even uit, zoveel drang heb ik om te leven!

**Geplaatst**: 16-01-09 23:44

Re: Hoe leef jij?!

Geplaatst: 16-01-09 23:44

Ik leef mijn leven, en ik val om weer op te kunnen staan.
zo en dat is mijn levensmotto.

als ik overleden ben.
Van mij apart gooien ze me in de sloot.
Nee grapje. Ik wil wel gewoon op een normale manier gecremeerd/begraven worden enzo.

En verder zie ik wel wat er op mijn pad komt, ik heb genoeg achter me gelaten en niet naar om meer gekeken.

**Geplaatst**: 16-01-09 23:51

Re: Hoe leef jij?!

Geplaatst: 16-01-09 23:51

als ik overleden ben.
Van mij apart gooien ze me in de sloot.

ach wat maakt het uit jij merkt het heus niet hoor jij staat heus niet spontaan weer op ahahaha

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-01-09 23:55

Re: Hoe leef jij?!

Geplaatst door de TopicStarter : 16-01-09 23:55

Ahahahahhaha _O-

**Geplaatst**: 16-01-09 23:57

Re: Hoe leef jij?!

Geplaatst: 16-01-09 23:57

Ja nou het is toch zo.
Daarom zeg k, geen mooie witte rozen, en een witte kist :')

**Geplaatst**: 17-01-09 00:00

Re: Hoe leef jij?!

Geplaatst: 17-01-09 00:00

Wish it
Dream it
DO it!

**Geplaatst**: 17-01-09 00:09

Geplaatst: 17-01-09 00:09

Keedie schreef:
Ja nou het is toch zo.
Daarom zeg k, geen mooie witte rozen, en een witte kist

hahahha inderdaad het is zooo !!

**Geplaatst**: 17-01-09 00:42

Geplaatst: 17-01-09 00:42

_Lott schreef:
is het niet live is life

Precies andersom: Life is Live...

En ik heb nu geen tijd voor een mooi lang antwoord, maar leven moet vooral intensief zijn... Ik werk aan een mooi leven, ik geniet iedere dag - maar soms is inmens verdriet ook iets dat past bij een mooi leven.

Inténs genieten, intense verwondering en soms intens verdriet:

Zing, vecht, lach, bid, huil, werk en bewonder....

**Geplaatst**: 17-01-09 00:55

Geplaatst: 17-01-09 00:55

Mijn kijk op het leven is: Het komt zoals het komt, en je veranderd er helemaal niks aan.
Ik heb hele stomme dingen gedaan toen ik iets jonger was (ben nog maar 23, dus oud ben ik nog niet

)
Van een aantal dingen heb ik verschrikkelijke spijt, en in mn naifiteit veel stomme dingen gedaan, die ik absoluut nooir had moeten doen. Daardoor een relatie gehad, met een hele slechte nasleep van 6 jaar. In die 6 jaar meer dan 20 kilo aangekomen, en angst gekregen om in het donker naar buiten te gaan. Moeten leren leven met een oog die kapot geslagen is en er niks meer door kan zien. Maar.... ook veel sterker eruit gekomen. Eind december het hele hoofdstuk van 6 jaar afgesloten, en nu kan ik er normaal over praten, en kan ik ermee leven.

Nu kan ik ook verder met mn leven, en ben ik weer druk aan het trainen en afvallen. Ik wil 25 kilo kwijt, en rustigaan een leventje op gaan bouwen. Huisje boompje beestje alles bij elkaar zien te krijgen

Ik ben een aantal jaar niet helemaal mezelf geweest en met een masker opgelopen voor de buitenwereld. Er niet over kunnen/durven praten, en eigenlijk begint dat langzamerhand helemaal weg te vloeien.

Ik ben door alle gebeurtenissen een heel sterk persoon geworden, en kan het leven gewoon helemaal aan. Heb geen angst meer, en doe lekker mn eigen ding. Alles wat ik wil doen doe ik. Zeker omdat je nooit weet wanneer het afgelopen is. Ben niet bang dat morgen mijn laatste dag is, maar heb er vrede mee mocht het zo zijn. Ik heb geleefd, en genoeg gedaan in de jaren

Heb niet echt een motto. Ik doe gewoon mn ding, en ik zie wel wat er op mn pad komt.