Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-01-09 18:59

Re: Dit kan toch niet meer zo?

Geplaatst: 05-01-09 18:59

Hemel zeg, wat een verhaal.
Ik ga je nu misschien een hele confronterende vraag stellen: Wil jij nog wel bij je ouders blijven wonen?

Deze sfeer, dit gedoe, een vader die niet in staat is om je een stabiele en veilige opvoeding te bieden, lijken me niet erg goed voor je ontwikkeling.

Als je je in de steek gelaten voelt door jeugdzorg dan moet er een manier zijn om een andere oplossing te vinden.
Je kan jeugdzorg ook vertellen dat wie jij bent en wat jij doet ook gedeeltelijk ligt aan de situatie thuis. Uiteraard puber je en natuurlijk is een puber geen lieverdje maar een heleboel pubers die in hetzelfde schuitje zitten gaan op hele andere manieren met zo'n probleem om. Ik vind dat je het nog niet zo slecht handelt. Heb je ze dat al eens verteld?

Ik zou inderdaad ook naar de huisarts gaan en daar het hele verhaal uitleggen. Je vader heeft niet het vermogen om begrip op te brengen voor zijn kind. Ik denk dat hij zich daardoor behoorlijk rot voelt. Omdat hij er niet mee om kan gaan maakt hij rare opmerkingen ook.
Maar.......daar mag jij als kind zijnde niet onder lijden, hoe vervelend je vaders ziekte ook voor hem is. Misschien kan je een lijstje maken met alle problemen waar je tegenaan loopt, bv problemen met huiswerk maken, geen stabiele veilige thuissituatie, je eigen verdriet ivm je vaders ziekte en de gevolgen daarvan en dat dan meenemen naar de huisarts.
Je kan de huisarts vragen om bv contact op te nemen met jeugdzorg. Waarschijnlijk nemen ze een dokter wel serieus.

**Geplaatst**: 05-01-09 21:02

Re: Dit kan toch niet meer zo?

Geplaatst: 05-01-09 21:02

Whow, zit dit allemaal even te lezen met gemengde voelens. Dit toppic en je eerste post in dat andere toppic, het lijkt wel alsof ik dit zelf had kunnen schrijven.

M'n vader heeft ook last van depressie, hij heeft een stemmingswisselingenstoornis en autisme (zijn ze allemaal pas geleden achter gekomen). Hij heeft medicatie, vaak ook de verkeerde medicatie gehad, loopt bij psygiater en we hebben heel wat hulpverlening rondom ons hele thuissituatie heen zitten. En dat allemaal de laatste jaren gebeurd..

En al het gedoe kwam van vroeger uit, m'n vader is best klein (1.74) en heel tenger, waardoor ie vaak dus gepest werd. M'n oom noemde het zelfs "mishandeling". Hij is vroeger met uitgaan keer in de wc in elkaar gemept, een keer toen die aan het werk was door een oude buurjongen volgens mij, en pa jaar terug is er iets voorgevallen in een café hier in de buurt. Waardoor alles naar boven is gekomen, hij had gedronken, en z'n collega's waren grotendeels al weggegaan.. Hij zou ook veel eerder thuiskomen, was allemaal uitgelopen enzo. Iig kwamen er 2 jongens en 2 meiden bij hem aan tafel zitten, ze waren jonger denk ergens in de 20. Misschien waren ze ook wel uit op iets, een man van in de 40 alleen aan tafeltje Knipoog

Iig zei hij dat 1 v/d meiden over z'n been heen wreef. Dat heeft ie niet goedgekeurd en VRIENDELIJK gezegd. Het leek dus gewoon gezellig te gaan en m'n vader maakte een opmerking naar het groepje van; Nou dat is dus mooi 2 jongens en 2 meiden. Begonnen ze ineens van seksistisch dit en dat en werd ie achterover geduwd waardoor hij viel. M'n vader dus kwaad (door die 2 dingen die er eerder zijn gebeurd, dat ze hem ook al te grazen hadden genomen uit het niets, en nu dus weer.) Naar huis gegaan, hamer gepakt, auto gepakt (EN DAT TERWIJL DIE HAD GEDRONKEN Scheve mond

), terug gegaan.. en die hamer laten zien aan die jongens. Nou uitsmijter erbij, politie erbij, hij nacht vastgezeten. Toen zijn we ook in aanraking gekomen met de tender, nou die zijn nog steeds een belangrijk punt in de hulpverlening die wij krijgen. Uiteindelijk kregen m'n ouders daar dus relatietherapie en werd al gauw duidelijk dat t thuis ook niet allemaal soepeltjes verliep. Daardoor gingen mijn broertje en ik soms ook mee op gesprek.

Nou er is dus veel duidelijk geworden in die jaren, maar er is ook erg veel aangemodderd. Het is dat m'n ouders zo open staan voor die hulp, zelf had ik er veel moeite mee. "Waar bemoeien die mensen zich mee" dacht ik vaak, er is veel veranderd hier, en ik zie dingen veel duidelijker. Ik ben ook een puber (ben nu 17, was denk 14/15 toen dat voorval bij m'n vader gebeurde), en m'n ouders hebben ook wel moeite gehad met mij. Soms waren dingen ook wel mijn schuld, maar hoe m'n vader reageerde (in eerste instantie had ik het idee dat juist m'n moeder fout zat) was niet goed. M"n moeder schreeuwde veel, m'n vader deed niks. Trok zich terug en er is eigenlijk nooit wat gebeurd. Tot ie dus opgenomen is geweest omdat ie zich tegen mij had uitgevallen. Was op dat moment niet super bang, het ging alleen nog met woorden. Maar m'n moeder was zo bang! En ja toen is m'n vader ook opgenomen geweest, nog wel vrijwillig maar ze hebben hem wel moeten ompraten Knipoog

Dus eigenlijk ook uit "dwang". Hij heeft zich daar ook niet thuis gevoeld, ook het gevoel gehad dat ie tussen een stel maloten zat, wij hem in de steek lieten en noem maar op. Hij is dus ook sneller naar huis teruggekomen.

Dat gebeurde allemaal in m'n examenperiode, ik had er toen veel minder moeite mee als nu. Maar het komt ook omdat m'n vader nu veel erger is uitgevallen. Hij heeft me ook lichamelijk pijn gedaan, waardoor ik zo geschrokken ben. En ik was ook toen onwijs bang. Ik had een vrij goede band met m'n vader, en dat is nu allemaal kapot heb ik het gevoel van. Ik lijk ook onwijs veel op m'n vader, en hield hem dus soms echt een spiegel voor. Ik herken me dus wel erg in jou, dat je op je vader lijkt en dan dat je vader ineens stemmingswisselingen krijgt en dat ie zo boos op je wordt dat je echt moet vluchten. Het komt me allemaal zo bekend voor, en ik maak het nog van dichtbij mee.

Ik heb serieus gedacht aan uit huis gaan, omdat ik het niet meer trok. Maar het lijkt nu beter te gaan. We weten nu ook beter wát er precies aan de hand is, en jah ik heb ook heel weinig vertrouwen in die hulpverlening. De enigste plek waar ik goed kan praten is de tender, bij de huisarts echt niet. Maarja dat is ook net bij wie jij je vertrouwd voelt. Ook wij hebben bij jeugdzorg gezeten, wat was dat vreseiljk! Ik kreeg het gevoel alsof het allemaal mijn schuld was, alsof ik het probleemkind was etc. Waardoor ik dus ook heel afstandelijk werd. M"n ouders deden het woord, en als ze iets zeiden waar ik het niet mee eens was werd ik boos en zei er dus wat van. Echter vonden ze mij dus ook ontzettend gesloten en alles, terwijl ze bij de tender zeggen dat ik juist heel goed weet waar ik over praat. En erg volwassen ben voor m'n leeftijd, door wat er thuis allemaal gebeurd. Op het werk en op school kan ik het heel goed uitleggen waar ik ontzettend veel complimenten van krijg dat ze het zo knap vinden, veel volwassen kunnen dat niet. Ik uit m'n emoties ook niet, leg alleen het verhaal objectief uit. Daarom lijkt het zo knap, maar ze moesten is weten hoeveel moeite ik met alles had Knipoog

Ik vind het knap hoe je dit zo op bokt vertelt, en kan mezelf ook zo in jou herkennen. Jeugdzorg raad ik ook écht af, maar vertrouw toch op andere mensen. Echter moet de klik er eerst wel zijn, er zal een periode komen dat het moeilijk wordt en je ze minder vertrouwd. Heb ik echter wel gehad bij de tender, nu ben ik dankbaar dat ik door heb gepakt want nu pas zie ik de resultaten langzaam herkenbaar worden. En zoals m'n vader heel mooi kon zeggen; "Het moet eerst slechter worden voordat het beter kan worden" en zo is het precies zoals het bij ons thuis gaat. Ik durf alleen nog niet goed mezelf te zijn bij m'n vader, bang dat ik hem boos maak en loop nog wel op m'n teentjes. Maar er word hier weer meer overlegd, meer lol gemaakt en het is gezelliger. Tuurlijk zijn er mindere dagen, die zijn er nog veel te veel. En daarom is het allemaal soms zo moeilijk, maar meid probeer echt sterk te zijn en sta open voor hulpverlening. Geef alleen wél goed aan als jij je bij iets drect al niet fijn voelt, want dan gaat het ook niet werken. Knipoog

Heel veel sterkte en succes ermee Ach gut

Ik wens je echt het aller beste! Je kunt mij ook altijd pb'en Knipoog

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-01-09 20:24

Re: Dit kan toch niet meer zo?

Geplaatst door de TopicStarter : 06-01-09 20:24

Ik heb het er nu trouwens ook even met een vriend van mij over gehad en hij vind dat ik best wel respectloos reageer tegenover mijn vader. Toen heb ik tegen hem gezegd dat ik op zo'n moment ook totaal géén respect voor hem heb. Vervolgens beweerde hij dat je respect voor je vader hoort te hebben. Hij vind dat je vader ten alle tijde je baas is. En dat ík moet zorgen dat dat respect terugkomt, inplaats van dat mijn vader mijn respect terug moet verdienen. Is het heel raar dat ik me daar totaal niet in kan vinden. Het eerste zinnetje vind ik al krom. Waarom moét dat? Waarom zou je no matter what respect moeten hebben voor je ouders? Er zijn mensen die in elkaar geslagen worden door hun ouders, moeten die ook respect voor hun ouders hebben? Ik vind dat je respect moet hebben voor iedereen, tot ze hebben bewezen dit niet te verdienen. En ik vind dat je óók voor je ouders je respect mag verliezen..

Ok.. En nu even de stukjes hierboven lezen en op antwoorden, en dan NCIS en House Lovers

**Geplaatst**: 06-01-09 23:31

Re: Dit kan toch niet meer zo?

Geplaatst: 06-01-09 23:31

Heb je een pb gestuurd, ik zit/zat namelijk in dezelfde positie.
Ik ben het huis uitgegaan..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-01-09 14:28

Re: Dit kan toch niet meer zo?

Geplaatst door de TopicStarter : 11-01-09 14:28

Ietsje later dan Huilen van het lachen

@HBVisser, Ja, ik wil nog thuis wonen. Bij mijn moeder in ieder geval.
Denkje, dankje wel Bloos

ik dacht eerst eigenlijk altijd dat het aan mij lag, nu gelukkig niet meer. Als hij zo'n bui heeft is namelijk álles wat ik zeg en doe fout, en krijg ik wel een rare/vervelende opmerking naar mijn hoofd. Dan lijkt het altijd net alsof hij ruzie zoekt ofzo. Echt van die opmerkingen waarmee hij me echt uit mijn tent lokt..

Dat is een hele andere manier van bekijken. En ik kan me er eigenlijk best wel goed in vinden. En ik denk inderdaad dat ik zo'n lijstje ga maken voor naar die psycholoog. En dan print ik dit en het vorige topic erbij uit

@ _marinke_, Dat is inderdaad heel erg hetzelfde als bij mij inderdaad Bloos!

Bijna eng

Behalve het lichamelijke deel, dat is dus nog niet voorgekomen gelukkig. Zodra dat gebeurd eis ik dat mijn vader het huis uit gaat, en zo niet dan ga ik zelf wel. Dat is écht de grens voor mij. Ik heb nu al moeite om hem nog als vader te zien. Elke keer na zo'n ruzie sterft mijn vader voor mijn gevoel een beetje meer. Gelukkig dat het bij jullie nu beter gaat, uit huis gaan lijkt me eigenlijk maar niks Scheve mond

Ben ook best wel een moederskindje en nog best wel afhankelijk Nagelbijten / Gniffelen

Dat van dat jeugdzorg had ik precies hetzelfde. Als ik vond dat mijn ouders onzin banketstaaf werd ik boos en zei ik er wat van. Verder heb ik niks losgelaten. En mijn ouders eerst maar denken dat het zo goed ging en dat er voor mijn gevoel niks mis was omdat ik niks had gezegd.. Hoezo blind? Scheve mond

Nóg slechter, ben benieuwd hoe dan Huilen van het lachen

Maargoed, ik hoop dat ik het kan vinden met de persoon die me aangewezen wordt. Dat zou wel fijn zijn, anders gaat het waarschijnlijk precies hetzelfde als die keer bij jeugdzorg..

Heel heel erg bedankt, en ik zal het onthouden. Lachen