Bokt.nl

**Geplaatst**: 04-01-09 20:40

Re: M'n thuissituatie, en een dilemma...

Geplaatst: 04-01-09 20:40

daNiielle_ schreef:
Hoe moeilijk het ook allemaal is, je kunt niet zomaar weglopen.

Waarom niet? En dan bedoel ik niet echt weglopen maar afstand nemen van de situatie door eventueel deels zelfstandig te gaan wonen...

**Geplaatst**: 04-01-09 20:49

Re: M'n thuissituatie, en een dilemma...

Geplaatst: 04-01-09 20:49

BraveSpots schreef:
daNiielle_ schreef:
Hoe moeilijk het ook allemaal is, je kunt niet zomaar weglopen.

Waarom niet? En dan bedoel ik niet echt weglopen maar afstand nemen van de situatie door eventueel deels zelfstandig te gaan wonen...

Ze gaf zelf aan dat zelfstandig wonen financieel niet te redden viel, toch?
Natuurlijk kun je weglopen, maar de problemen zullen toch in je hoofd blijven zitten. Bij mij tenminste wel.
Ik zou er niet mee kunnen leven, dat ik wéét dat wanneer ik naar mijn ouders kom, dat de problemen weer terug zijn.

Zolang zij thuis woont, kan je in elk geval niet weglopen. En hoe was je van plan dit in de toekomst te doen? Iedere keer maar weer weggaan, wanneer er een probleem op je pad komt?
Ik weet wel dat dit misschien net iets anders is, maar dit is even een vergelijking. Lachen

**Geplaatst**: 04-01-09 20:53

Re: M'n thuissituatie, en een dilemma...

Geplaatst: 04-01-09 20:53

bij mij heeft het wel geholpen het huis uit te gaan. de situatie bij mij thuis was ook niet bepaald goed voor een kind

ik hield het niet meer en ben toen ik 19 was meteen weggegaan. had 1 klein zolderkamertje ergens, moest alles delen, lening bij IBG en me drie slagen in de rondte werken, ging uit met 5 gulden.. maar ik was zó opgelucht. Ik kon eindelijk een eigen leven leiden, mijzelf ontdekken, wie ik was, wat ik wilde. Mijn leven draaide niet meer om de problemen van een ouder.
In sommige situaties is weggaan niet vluchten, maar kiezen voor controle over jezelf en een eigen leven.

**Geplaatst**: 04-01-09 21:02

Re: M'n thuissituatie, en een dilemma...

Geplaatst: 04-01-09 21:02

daNiielle_ schreef:
Ze gaf zelf aan dat zelfstandig wonen financieel niet te redden viel, toch?
Natuurlijk kun je weglopen, maar de problemen zullen toch in je hoofd blijven zitten. Bij mij tenminste wel.
Ik zou er niet mee kunnen leven, dat ik wéét dat wanneer ik naar mijn ouders kom, dat de problemen weer terug zijn.
Zolang zij thuis woont, kan je in elk geval niet weglopen. En hoe was je van plan dit in de toekomst te doen? Iedere keer maar weer weggaan, wanneer er een probleem op je pad komt?
Ik weet wel dat dit misschien net iets anders is, maar dit is even een vergelijking.

Ik had het meer algemeen bedoelt.

Nou, bij mij komen de problemen niet terug als ik voor een paar daagjes terug ga naar mijn ouders, dan zorgen we alletwee dat we aanpassen voor die paar dagen en lukt het wel om de dag leuk door te komen.

Het is juist met 24/7 op elkaars lip te zitten dat de problemen bij ons komen (en dan komen ze meteen ook goed helaas Scheve mond

).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-01-09 21:21

Re: M'n thuissituatie, en een dilemma...

Geplaatst door de TopicStarter : 04-01-09 21:21

Ik snap wat je bedoelt Danielle, ik ben toen ook weggelopen die nacht omdat ik het niet meer aankon. M'n ex heeft me toen overtuigd dat ik moest laten zien, met praten lukte het totaal niet om m'n gevoel en m'n mening te geven. Het heeft me ouders doen schrikken, en puur omdat ze dus inzagen dat ik totaal niet lekker in m'n vel zat. Heb ook direct gezegd, dit is eenmalig en doe ik nooit weer. Want van huis weglopen is niet goed, dat weet ik zelf ook.

Echter dat karakter veranderen, we krijgen zoveel hulp, en zovaak gesprekken over de problemen onderling en hoe je moet reageren enzovoorts. We worden eigenlijk juist geholpen met karakter veranderen. Echter wordt je karakter gevormd door dingen die je mee maakt, tuurlijk zit er een deel in wat echt van jou is zoals jij bent. Dit kun je dus niet veranderen, maar enkele dingen wel. Als jij bv. altijd gaat schreeuwen wanneer je boos bent kun je daar wat aan doen. Anderen kunnen hier ook in mee helpen, als je maar van mekaar begrijpt wanneer iemand bv. boos wordt Knipoog

Maar voor mij is het puur dat ik het zo lastig vind worden, ik ben nu dus 17. Woon hier al 17 jaar, hou onwijs veel van m'n ouders, maar ik merk gewoon dat ik vaker niet dan wel mij hier echt fijn voel. Dit komt dus ook door alles van m'n vader (en dan is het niet alleen die autisme en die stemmingswisselingen stoornis), maar ook alle gebeurtenissen er om heen. Ik wil zo graag m'n eigen leven in goede banen leiden, maar elke keer wordt het in de war geschopt. Wil ik bv. goed aan de slag voor school, lukt dat weer niet omdat hier thuis een erg gespannen sfeer hangt etc. Of wanneer ik ruzie met m'n moeder heb gehad, na de hand praten is goed, maar probeer dan ook te veranderen waar een ander zo aan ergert. Datm 'n ouders zoveel aan hun hoofd hebben, vooral m'n moeder, is voor hun ook moeilijk. Bv. 's avonds voordat m'n moeder naar bed toe gaat loopt ze iedereen te comanderen wat nog allemaal gedaan MOET worden volgens haar. En dat moet dan direct, ik snap ook wel dat zij dan niet fijn slaapt. Maar dan denk ik, 1x zeggen is voldoende. Dat ze dan bv. zegt van; "Ik zou graag willen dat jullie zorgen dat dit end it nog vanavond gebeurt" ipv "Dit en dit moet vanavond nog gebeuren! En ik heb geen zin in gedram en gezeur" ondertussen zit ze dit dus 100x te zeggen, en komt het op mij iig heel erg zeurderig over waardoor die iritaties komen.

Het zijn problemen, en ik wil er niet van weglopen. Maar ik merk dat ik hier dus zelf aan onderdoor gaan, puur omdat het geen normale situatie is. En dat zei m'n tante dus ook, eigenlijk is het heel normaal hoe jij je gedraagt, hoe je broertje zich gedraagt. Maar je ouders kunnen dit gewoon niet goed aan ook, waardoor het allemaal uit de hand loopt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-01-09 23:23

Re: M'n thuissituatie, en een dilemma...

Geplaatst door de TopicStarter : 05-01-09 23:23

Ik moet dit gewoon echt van me af schrijven,, mijn reactie is niet goed ik weet het. Ik moet er eigenlijk wel voor open staan en juist met jeugdzorg gaan praten. Maar ik ben het niet eens met hun. ZE LIEGEN!!

We hebben NU PAS een brief thuis gekregen, met de samenvatting van het gesprek in oktober. Toen werd er door hun Intensieve Orthopedagogische Gezinsbehandeling (IOG) aangeraden, om te helpen met de terugkomst naar huis. Gezien ik een maand bij m'n oom en tante toen was zouden hun helpen om weer thuis te komen. Nooit wat van gehoord, en inmiddels dus weer thuis. Verder geen ernstige problemen ontstaan.

Verder voel ik me dus écht niet blij met jeugdzorg, zit nu zo opgefokt achter de computer. Het is dus uit met m'n vriend net, en ze hebben het daar elke keer over vriendje en vriendinnetjes.. HALLO ZEG BEN GEEN KIND VAN 12 Scheve mond

Ook het persoontje,, en dan dat vreselijke nummer, staat er: Kenmerk: *Nummer*,, alleen in het verslag staan namen Scheve mond

wordt daar zo pissig van. De tender heeft toen jeugdzorg geadviseert omdat ze daar natuurlijk meer ervaring hebben met jongeren, maar daar heb ik het gevoel dat ze me als een kind van 12 behandelen. Bij de tender wordt je gewoon als volwassen behandeld, minder als je ouders natuurlijk maar wordt er toch naar je gekeken als iemand van 17. Die ook best mee mag en kan praten, en dat wordt gezegd dat dat goed van mij is dat ik dat wil en kan. En bij jeugdzorg gaat alles via m'n ouders, ben blij dat m'n ouders mij die brief ook door laten lezen. Dat ik dan vervolgens zo boos wordt, zegt toch wel iets? Ben gewoon zo geflipt ben tegen m'n moeder gaan schreeuwen (waar ik nu spijt van heb) van; IK GA NIET NAAR DIE JEUGDZORG HEEN, IK HOU ME MOND ANDERS STIJF EN STIJF DICHT ZE KRIJGEN GEEN WOORD UIT ME!! m'n meoder kan er ook niks aan doen, en ze bedoelt het goed. Daarom heb ik er nu ook zo'n spijt van, mjah waar komt die woede in mij vandaan? Ik denk odmat ze me daar zo als 'kind' behandelen, terwjil ik dus bij de tender heel anders gewend ben. Daar heb ik m'n eigen contactpersoon met wie ik het goed kan vinden, kan met haar over heel andere dingen ook praten. En zij geeft mij ook het gevoel dat ik dingen wél kan, dat ik wél kan plannen. Ze legt mij uit hoe m'n ouders denken en dit begrijp ik volkomen. Soms staat ze met open mond te kijken hoe goed ik me kan inleven in m'n ouders. En ik heb gewoon het gevoel dat ik daar wel serieus wordt genomen.. Lachen

Sorry maar moest dit echt van me afschrijven en misschien is het wel niet goed maar voelde me drect van t begin al niet fijn bij jeugdzorg.. en nu al helemaal niet meer Scheve mond

Hoe kan ik dan goed hulp van hun accepteren..??

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-01-09 19:44

Geplaatst door de TopicStarter : 24-01-09 19:44

UPDATE

Hallo,,

Nou k moet m'n verhaal weer even kwijt..
Ondertussen hebben we (m'n moeder en ik) een gesprek gehad met de huisarts, we kwamen voor iets anders en na het onderzoek vroeg ze nog even hoe het nou eigenlijk thuis ging. Nou wij er over hebben enzo, vraagt ze aan mij of het geen idee voor mij is om straks met m'n 18e het huis uit te gaan. Ik heb gezegd dat ik dit zelf heel graag wil, maar dat ik financieel zelf niet kan opbrengen en daarvoor m'n ouders nodig heb. Bovendien moeten ze het goed vinden. Ze zei dat ze even versteld stond dat ik zo nadacht, en toen kwam ze met ideetjes waardoor het misschine mogelijk is. In ons dorp zelf hebben we mogelijkheid om op jezelf te gaan enzo, en ik wist niet eens dat we dat hadden. Ze wou haar oren open houden voor mij

Dat vond ik toch wel fijn om te horen, m'n huisarts vond ook dat ik erg goed nadacht en al erg volwassen.. Maar volwassen nadenken en je als een volwassene gedragen is toch wel anders

*Bv. kwa dingen die je moet doen enzo*

Afijn heb er verder niet op in gegaan en nog niet weer contact met m'n huisarts gehad. Ik heb zo iets van ja, wil wel graag op m'n eigen. Maar hoe? Denk er toch (onbewust) veel aan, zo ook ken iemand die heeft nu ook net een eigen huisje en vind het geweldig! Iemand anders is net op kamers en vind het ook geweldig. En dan vooral dat je je eigen ding echt kan doen, en dat is nou net wat hier thuis misloopt. Ik wil m'n eigen ding doen, en ik raak helemaal in de war en gefrustreerd en kan dan soms zelfs heel boos over worden als dat niet kan. Wat dus vaak het geval is want je hebt gewoon naar je ouders te luisteren als je bij ze thuis woont. Njah, voor mij vooral erg frusterend en ik vind het ongelovelijk zwaar. Vooral omdat ik ook zo op m'n tenen voor m'n pa moet lopen, als hij boos wordt wordt ie zo boos dat ie echt uit z'n slof ziet. Is al een keer gebeurd, en een keer toen ik niet thuis was. En dan is het echt oppassen geblazen, die keer dat ik niet thuis was, waren m'n moeder en ik doodsbang dat het echt goed mis zou gaan. Hij werd gewoon echt niet rustig. En dat is heel erg vermoeiend als je zo op je tenen moet lopen. Merk het aan m'n moeder ook, ik probeer m'n ouders zoveel mogelijk mte rust te laten. Ik doe m'n eigen dingen, heb ik iets nodig koop ik het zelf, moet ik ergens heen regel ik het zelf etc. Komt meer omdat ik m'n ouders met rust wil laten. Njah, nu moet ik (nog steeds) m'n spullen bij m'n oude vzpony's ophalen. Dit kan ik niet alleen op de scooter doen, dus ben bij dit wel van m'n moeder afhankelijk (evt. wou m'n nicht mee, maar dan wordt m'n vader weer boos dat ik niet gewoon m'n eigen moeder vraag). Nou ik vraag dus 1 dingetje, of ze even mee wil rijden (met de auto). Direct heel gezeur dat ze het spuugzat is dat gezuer, en dat ze nu x aan haar zelf moet denken etc. Oftewel, mijn vraag kon ze niet meer aan en ik krijg de hele laag. Heb haar dit ook gezegd dat ik dat best onredelijk vind, maar haar wel snap. Heb ook gevraagd of ze toch wil proberen dit volgende keer anders te formuleren. Dit komt namelijk wel regelmatig voor en ik was het ook goed zat dat ze zo reageerde. Njah, nu eindelijk een datum afgesproken dat we m'n spullen op gaan halen.

Nouja, gisteravond was het weer raak. Ik slaap 's nachts heel slecht en moest er vandaag vroeg uit. Ik probeer dan toch zo optijd mogelijk naar bed te gaan zodat ik de volgende ochtend niet heel moe ben. Het is voor mij gewoon heel moeilijk om in slaap te komen, en door te slapen (wordt meestal rond een uur of 3/4 nog weer wakker, en dan blijf ik zo een uur wakker etc.) Nou goed ik was vergeten m'n scooter binnen te zetten (kan gebeuren toch?) Maakt m'n moeder me daarvoor wakker om 1 uur (lag er net een anderhalf uur in, en sliep denk ik net een half uur). Ik was dus behoorlijk pissig dat ze me wakker maakte om zo iets, dan denk ik van laat dat toch voor een keertje. Maarja pakte ze m'n dekens af en flink wat schreeuwen en doent egen mij. Heb die scooter dus binnen gezet, en heb een hele dunne kleine fleecedeken van beneden gepakt + een kussen van de bank.. Tjah wat moet je dan.. Hup over m'n t-shirt (daar slaap ik in

) een badjas aangetrokken en ben gaan slapen. Heb nog nooit zo'n slechte nacht gehad $:\$

Goed, vandaag. Wij aan het eten en ik dacht echt serieus dat m'n broertje aan de beurt was met hond uitlatne. Ik ga dus na het eten douchen enzo, wordt m'n mvader ontzettend kwaad dat ik de hond uit moest laten en doet de douche kwaad uit trekt mij er van weg en wil me zo op straat zetten :oo

Naakt, en haren onder de shampoo.. $:\$ Ik sputterde dus tegen, ga zo de straat tog niet op!? En zei dus van dat ik eerst m'n haar uit wou spoelen en ff wat kleren aan wou trekken. Zegt die dat ik de hond maar gewoon naakt uit moest laten? Njah k dus helemaal verbijsterd, wist niet wat ik moest doen. Uiteindelijk na heel wat gebek en geschreeuw (en een vader die steeds kwader werd, waar ik echt doodsbang van ben) utieindelijk toch gelukt dat ik eerst mogt uitspoelen en drogne. Heb het nog nooit zo snel kunnen doen, bang als ik was $:\$

En voor mij is de druppel nu weer gewoon gekomen, en wil nu het aller liefste uit huis $:\$ Van t zomer willen ze eindelijk m'n kamer op zolder maken.. en dan geeft dat weer hoop dat het goed gaat etc. En als die eenmaal af is wil ik ook best (proberen) om het wat langer uit te houden. Uit respect voor m'n ouders dat ze toch een nieuwe kamer voor me maken enzo. Maar als het elke keer zo gaat, wat dus het geval is dan wordt dat voor mij knap lastig..

**Geplaatst**: 25-01-09 11:29

Geplaatst: 25-01-09 11:29

Pff, wat een situatie...

Ik ben niet bekend met zulke situaties, dus kan je niet verder helpen met advies ofzo...

Kan je vader niet 'opgenomen' worden ofzo? Ik bedoel, als je doodsbang van hem wordt, denk ik niet dat hij goed bezig is $:\$

Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 25-01-09 11:35

Re: M'n thuissituatie, en een dilemma... Update pag 2

Geplaatst: 25-01-09 11:35

ppfftt dat is niet niks
denk dat je maandag toch weer eens afspraak moet maken met de huisarts. Toch maar even verder vragen hoe en wat. Wie weet kan er voor jou eerder een oplossing zijn. Enne volgende keer badkamerdeur opslot.

**Geplaatst**: 25-01-09 11:43

Re: M'n thuissituatie, en een dilemma... Update pag 2

Geplaatst: 25-01-09 11:43

Zou jeugdzorg niet wat voor je kunnen doen?

**Geplaatst**: 25-01-09 11:46

Re: M'n thuissituatie, en een dilemma... Update pag 2

Geplaatst: 25-01-09 11:46

Is kamertraining misschien wat voor je?

**Geplaatst**: 25-01-09 18:34

Geplaatst: 25-01-09 18:34

Nibbit schreef:
Zou jeugdzorg niet wat voor je kunnen doen?

misschien moet je de rest ook even lezen....

**Geplaatst**: 25-01-09 19:42

Re: M'n thuissituatie, en een dilemma... Update pag 2

Geplaatst: 25-01-09 19:42

Jeugdzorg is niks in Nederland allemaal ellende,maak het van dichtbij mee.
Het is altijd gezeik en luisteren doen ze niet.
Misschien moet ktc eens proberen en dan misschien in een andere stad als je dat wil dan ben je even helemaal weg...
Het weglopen is te begrijpen in deze situatie kunje niet bij een famielilid terecht?
Probeer wat te werken en wat te sparen mocht je er toch alleen voor komen te staan heb je igg wat achter de hand.,,,

En als laatste waar een wil is een weg meid....
T lukt je wel misschien niet meteen maar het gaat je wel lukken en tot dietijd moet jet roeien met de spanen die je hebt.....

Gr Gemma

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-09 23:36

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-09 23:36

Bedankt allemaal

Dat geeft gewoon alleen al zo'n 'fijn' gevoel dat iemand naar je luistert enzo oké er luisteren wel veel mensen naar me mjah k weet ik heb het gevoel dat ik hun dan soms te veel tot last ben ofzo, en gisteravond zakte ik ook even in een. Lekkere nummers luisteren op m'n mobiel enzo,, heb toch wel even weer ff tranen gehad.

@ Esmeralda, ik heb m'n kamerdeur ook wel is opslot gedraaid als ik bang was voor m'n ouders. Echter worden ze dan alleen maar kwader. Ik durfde dus ook echt de deur niet op slot te draaien. Ik denk dan, als ik het op slot draai hou ik ze wel even buiten maar ze worden kwader en kwader (vooral m'n vader), en ik weet dat hij dan neit meer weet wat hij precies doet, en stel hij zou die deur intrappen (en mensen zijn in staat daarvoor, zeker met die deuren hier) dan heb je een nog groter probleem, en wie weet wat er dan gebeurt? Ik durf het gewoon niet op slot te draaien meer.

@ Zitaswoon; M'n vader is opgenomen geweest, echter bracht dit alleen maar meer ellende met zich mee. En is hij er uiteindelijk slechter uitgekomen.

@ Luna1; Ontzettend bedankt! Dat is zo'n beetje ook m'n levensmotto geworden, ik heb echt een doel voor ogen en streef daar ook echt na. Problemen die ik onderweg tegen kom probeer ik zo goed mogelijk op te lossen. Maar goed dat waren voor als nog heel wat kleinere dingen, maar toen voor je al een groot ding eigenlijk. Nu ik dit mee maak denk ik veel meer na (en ja nog meer piekeren zorgt voor nog meer slechte nachten maar goed liever te veel denken dan een overhaaste beslissing nemen). Ik denk er ook veel over na om straks 'op mezelf' te gaan. Wanneer ongeveer en hoe. Het liefst dus als ik straks 18 ben, maar het ziet er niet naar uit dat dit echt gaat lukken (ik ga nog een afspraak bij de huisarts maken om hier over te praten). Maar wil ook écht niet tot m'n 24e in huis blijven zitten. Tjah k leef naar dat moment ben 'onbewust' heel erg om me heen aan het kijken, en steeds 'zelfstandiger' aan het worden. En dat is soms best raar eigenlijk..

Ik las hier ook over een familielid, ja die staan zeker wel voor me klaar. Ik kan zo bij m'n oom en tante aan kloppen als ik wil praten (heb toen ook een maand bij hun gezeten, zijn dezelfde). Maar toch ja, k vind het niet fijn om elke keer bij hun aan te komen.

**Geplaatst**: 27-01-09 10:57

Geplaatst: 27-01-09 10:57

Jeetje wat een verhaal!
Weten je ouders wel dat jij zo bang voor hun bent? En willen je ouders je financieel niet even steunen? Als het belangrijk is voor jullie gezinssituatie dan lijkt met dat toch wel een stap in de goede richting.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-01-09 22:47

Re: M'n thuissituatie, en een dilemma... Update pag 2

Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-09 22:47

Nou ze 'wimpelt' het min of meer weg, en het enigste wat er een beetje 'laggerig' uit kwam was toen; "Jah ik vind het jong mjaah"

Niet echt duidelijk dus..
Mjah ook nu weer, wordt je gewoon echt als een klein kind behandeld. Moet m'n scooter binnen zetten, prima doe ik voor dat ik naar bed ga (vaak is m'n vader eerder, maar hij weet dat ie het ook kan laten staan (ik ga soms later naar bed dan dat hij de hond uitlaat, en zet hij snel even de scooter binnen)). En dan maakt m'n moeder er zo'n groot probleem van, moet ik per direct de scooter binnen zetten wanneer zij naar bed gaat (en dan ben ik net met een schoolopdracht bezig, of net in een druk gesprek op msn of njah wanneer het mij gewoon niet uitkomt, en 5/10 min later wel. Maar nee dan moet het direct en dan gaat ze echt zeggen van; "Oké morgen niet naar de paarden"

Dat zei ze toen ik 12 was, toen een ehle tijd nooit meer en nu begint ze er weer mee. Gewoon van die kleine kinder achtige dingen.

En vind het gewoon gemeen dat ze zo handeld, en dan zeurt ze zolang door en komen alle frustraties tegen mij eruit.. K heb gewoon echt het gevoel dat ik hier niks goed kan doen. En wanneer ik dus thuis ook dingen doe (dat gebeurt ook) dan ehb ik er zelf een naar gevoel over want dan heb ik het idee dat ik gewoon heel klein ben en hun heel groot en dat ze zo beangstigend en dreigend en heel dominant boven je staan uit te laggen. Waar dat vandaan komt is voor mij een groot raadsel maar dat gevoel is er eenmaal.

En dan ben je 17, en dan heb je je altijd zo sterk voor gedaan maar zak gewoon in mekaar. Loop te huilen 's avonds, op school onder een evaluatie van presentatie waar ik heel afwezig was vroegen ze wat er was (ze weten er inr uime zinnen van af wat er hier gebeurt) en toen kwamen er gewoon weer tranen (m'n ogen waren zeikerd nat maar kon ze niet laten lopen) toen ik alleen vertelde dat ik van het weekend weer flinke ruzie had gehad $:\$