Geplaatst: 15-12-08 18:33 xDramaQueen schreef:ik heb het zelf meegemaakt, en gezien bij andere, als het eenmaal breekt, breekt het goed en is de strijd zonde van je tijd.
ik heb na jaren nog anderhalf jaar voor mijn toenmalige beste vriendin geknokt maar het ging niet meer, alles was zo anders.
Hier ben ik het niet mee eens.
Ik heb het zelf ook meegemaakt. Ik leerde mijn beste vriendin kennen toen ik 9 jaar oud was, zij was 7. We leerden elkaar kennen op het werk van mijn vader (pastor, lekker samen spelen op het schoolplein naast de kerk terwijl de oudjes koffie leuten). Sindsdien hele dikke vriendinnen geweest. Uiteindelijk bij elkaar op school gekomen, maar verschillende klassen. Zelfde middelbare school, zij een jaar lager en havo, ik vwo. We zouden tegelijk van school gaan. Mijn beste vriendin heeft periodes meegemaakt dat ze heel erg met zichzelf in de knoop zat en ik heb haar daar heel erg in proberen te steunen. Maar het kwam er op een gegeven moment op neer dat zij een beetje jaloers was hoe "makkelijk" (want zo makkelijk ging het helemaal niet) het bij mij allemaal ging. Ze was me iets te veel met zich zelf bezig en de irritaties begonnen (Van beide kanten) enorm op te lopen tot er echt een GIGANTISCHE bom is gebarsten. Ik was inmiddels 16. We kwamen elkaar vaak tegen op school, maar we negeerde elkaar compleet. Een half jaar lang hebben we elkaar genegeerd en boos aangekeken.
Je zou verwachten dat zoiets nooit meer goed komt toch?
Niet dus, na een half jaar raakte we weer een keer aan de praat. Het ging met haar inmiddels een stuk beter en ze zag inmiddels wel in dat ze niet echt lekker bezig was geweest en ik zag in dat ik misschien wel een beetje overdreven had. We werden weer vriendinnen. Niet zo heftig als voorheen, maar toch weer vriendinnen. Onze vriendschap ging kwa intensiteit met pieken en dalen. Soms spraken we elkaar 3 maanden niet, en zo zagen we elkaar iedereen week. Heel wisselend maar altijd even gezellig en altijd even vertrouwd.
Het laatste jaar trekken we al een jaar lang weer heel sterk naar elkaar toe. Ik inmiddels 22 en zij 20. Zo'n beetje de enige ECHTE bijzondere vriendschap die ik over heb gehouden uit mijn jeugd. We hebben niks meer met elkaar "gemeen" dat waar we elkaar tegen zouden komen. Ik woon in wageningen, zij in tilburg, haar ouders inmiddels in limburg, de mijne in eindhoven. Verschillende studies etc. en toch zoeken we elkaar zo vaak als we kunnen op en doen we leuke dingen.
We realiseren ons gewoon dat onze vriendschap zo ontzettend bijzonder is. Er is niemand (zelfs mijn ouders niet!) die mij zo goed kent als zij en die mij zo goed begrijpt als zij! En vise versa. Altijd kunnen we bij elkaar terecht, zo'n band heb ik met niemand. Ik houd gewoon ziels en ziels veel van haar! (en dan niet als lesbisch, gewoon echt als vriendschap) en tuurlijk hebben we nog wel eens ruzies en tuurlijk irriteren we ons nog wel eens aan elkaar, maar daar stappen we overheen.
Wij zeggen ook wel eens: Onze vriendschap heeft de pubertijd overleefd, waarschijnlijk groeien wij nooit! meer uit elkaar. Dat laten we gewoon niet gebeuren, daarvoor betekenen we gewoon teveel voor elkaar!
Dus het hoeft niet, als het eenmaal breekt kan het zeker wel weer goed komen. Die ruzie destijds heeft onze vrienschap nu zoveel sterker gemaakt, want we weten beide, DAT willen we niet meer.
Ik zou niet opgeven hoor! Zo te horen betekend ze heel veel voor jou. Stuur haar gewoon een kaartje, niet te dwingend, maar zet er in dat je haar ruimte hebt gegeven en nog meer wilt geven als ze dat nodig heeft, maar dat ze super veel voor jou betekend en dat jij het heel graag wilt oplossen omdat je haar mist! Schrijf de tekst vanuit je hart! En wie weet komt het bij jullie net als bij ons wel weer goed
Ik zou heeeel erg lang bereid zijn te wachten op mijn beste vriendinnetje! Daarvoor is ze me zoveel waard, ik zou haar (hoe koppig ze ook is) haar echt niet zomaar loslaten... niet zonder te vechten!
).
