Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-11-08 19:48

Re: Mijn verdomde klote leven

Geplaatst: 12-11-08 19:48

Wat is men keihard... ik lees een jeugdtrauma, veel eenzaamheid en iemand die zich niet begrepen voelt... en haar vader heeft verloren.

Lieve meid, de dood is nooit leuk. Je tante, je kat... het zijn akelige dingen waar je natuurlijk verdriet om mag hebben.

Toch kan je ook een beetje trots op jezelf zijn! Je slaat je toch maar mooi door de middelbare heen en bent hard op weg naar een diploma, ondanks alles. En je hebt gelukkig je pony nog!

Ik hoop dat alles snel beter voor je word. Soms heb je gewoon even zo'n trieste bui... maar de zon gaat vanzelf weer schijnen.

Sterkte!!

**Geplaatst**: 12-11-08 19:50

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 19:50

Citaat:
ik heb zelf mijn moeder verloren toen ik 9 was na 1,5 jaar 2x per dag naar het ziekenhuis, uiteindelijk toch overleden.
toen ik 10 was is me vader er vandoor gegaan, ben nu 19, moet ik er om zitten huilen? nee... ik ga door en bekijk de positieve dingen in het leven. iets wat je imo ook eens moet proberen.

dat ben JIJ en niet ZIJ, jezelf vergelijken met een ander is kortzichtig. Knap van jou hoe je ermee om hebt leren gaan, maar jij bent geen maatstaf voor de gehele mensheid.

**Geplaatst**: 12-11-08 19:54

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 19:54

sommige mensen reageren wel een beetje (te) bot,

uit het hele rijtje tegenslagen valt mij het 'mijn vader is verdwenen wel op'. Ik kan mij voorstellen dat je het daar erg moeilijk mee hebt! Het is ook niet zomier iets.

Ik kan je alleen maar aanraden met emand te praten over de dingen die je dwars zitten, ga anders eens langs de HA als je het er zo moeilijk mee hebt en laat je evt doorverwijzen naar een hulpverlener

**Geplaatst**: 12-11-08 19:57

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 19:57

Weet je waar ik me aan erger in de post van de TS. Die schreeuw van zelfmedelijden. Ik snap dat het rot is om je vader te verliezen, je tante en kat doodgaan, en nog andere dingen.

Maar zelfmedelijden werkt imo voor niks. Je ziet de wereld alleen maar zwarter en zwarter zo. In plaats van zich rot te voelen zou de TS zichzelf moeten motiveren. Dat werkt een stuk beter om de wereld weer aan te kunnen vind ik.

**Geplaatst**: 12-11-08 19:58

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 19:58

nee hoor je hebt zeker geen fout gemaakt om dit te plaatsen , daarintegen denk ik juist dat je er goed aan hebt gedaan kun je alles van je af praten .
Dat ouders scheiden is tot daar aan toe maar dat je vader nu bijna een jaar niks van zich heeft laten horen vind ik zeer kwalijk .
kinderen denken al snel dat het aan hun zelf ligt en elk ander ding wat er dan bij komt ookal zijn dat voor sommige minder erge en dagelijkse dingen die komen er bij jou wel nog eens boven op en zijn dan groter voor jou .

jou zusje is nu aan het puberen maar ook die mist vast en zeker haar vader en ieder verwerkt dit op eigen manier .
mischien kun je er maar haar eens over hebben en kunnen jullie samen huilen over je vader .
vooral ook blijven praten met vriend of moeder .
ik heb zelf een puber in huis gehad een jaar lang die in de steek was gelaten door haar ouders en heb van dichtbij meegemaakt hoe het aan je kan vreten .

meid veel sterkte

**Geplaatst**: 12-11-08 19:58

Re: Mijn verdomde klote leven

Geplaatst: 12-11-08 19:58

Hej meis, relax maar Ach gut

Als je even goed leest zijn er ook genoeg mensen die je wel snappen Lachen

**Geplaatst**: 12-11-08 20:01

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 20:01

BraveSpots schreef:
Weet je waar ik me aan erger in de post van de TS. Die schreeuw van zelfmedelijden. Ik snap dat het rot is om je vader te verliezen, je tante en kat doodgaan, en nog andere dingen.

Maar zelfmedelijden werkt imo voor niks. Je ziet de wereld alleen maar zwarter en zwarter zo. In plaats van zich rot te voelen zou de TS zichzelf moeten motiveren. Dat werkt een stuk beter om de wereld weer aan te kunnen vind ik.

en weet je wat ik denk? dat het beter is om wel te praten of om het zo opte schrijven, omdat je het anders alleen maar opkropt, en dat je daar uiteindelijk alleen maar meer geklooi mee krijgt dan van 'zelf medelijden' zoals jij het noemt en wat ik het dus niet vind.
Ik wou dat ik toendertijd met bepaalde dingen heb durven praten (verkrachting om er maar 1tje te noemen) waarschijnlijk had ik het dan nu een stuk minder moeilijk.
Als de ts zich door al deze dingen bij elkaar rot voelt, begrijp ik haar volkomen, ik snap niet dat je zo kort door de bocht kunt zijn. Ze weet ook heus wel dat ze positief moet kijken naar het leven, maar iedereen heeft wel eens van die momenten dat alles tegen zit en dat je dat positieve even niet naar boven kunt krijgen..

Laatst bijgewerkt door Eleionomae op 12-11-08 20:02, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-11-08 20:01

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 20:01

_Lotjuh_ schreef:
Waarom wordt het niet gewoon geaccepteerd dat ik mijn verhaal even kwijt wil, net als al die mensen met hun liefdesverdriet verhalen. Waarom wordt daar wel normaal op gereageerd? Niemand die daar zegt dat ze zich aanstellen. Zal ik even m'n liefdesverdriet verhalen op gaan schrijven? Als jullie dat wel 'leuk' vinden.

Zie je dus je wilt wel medelijden: zeg je hier letterlijk: als het maar zo'n liefdesverdriet verhaal is wordt er wel NORMAAL op gereageerd. Lieve dame: de normale wereld is dat 1 op de 3 huwelijke eindigen in scheiding. Is dat leuk voor de kinderen: nee. Maar je vlakt ook een beetje erg makkelijk je eigen rol uit. Je moeder had een vriend: die heb je (volgens eigen zeggen) weggewerkt. Leuk dat je je moeder nieuw geluk niet gunt, omdat jij persé wilt dat je vader er weer is. Heeft je moeder ook nog iets in te brengen in het geheel, of moeten zij (je vader en je moeder) alleen maar rekening houden met jou ? Natuurlijk is het niet leuk dat je ze hebt horen ruziemaken, maar ze hadden wel het fatsoen dat te doen als jullie naar bed waren. Misschien heeft je vader er (na de knipperlichtrelatie) even genoeg van. Dat hij dan ze kinderen niet wil zien is niet netjes, maar iemand die ergens genoeg van heeft (bijv. je moeder) heeft misschien wel even helemaal geen zin meer in dit soort contact. Jij wilt misschien heel graag dat het weer goed is tussen hem en je moeder: hij kennelijk niet. Hij komt vast wel weer ergens in je leven (praat het niet goed, maar kan het wel begrijpen van zijn kant gezien).

Probeer je eigen leven is wat positiever te zien: je hebt je pony, gaat goed (mag ik aannemen op het VWO) op school en hebt een hele toekomst voor je. Je vindt het vervelend dat je zusje zo egoïstisch is, maar kijk eens in de spiegel. Ik denk dat jij er ook wat van kunt.

Het is heel rot als kinderen de scheiding van hun ouders mee moeten maken, rot ook dat ze zich daardoor niet veilig of prettig voelen en dat ze het liever anders willen zien. Maar als je een topic opent met deze titel denk ik toch: vált wel mee hoor ! Er zijn er die heel wat slechter af zijn.

Probeer je eigen rol eens niet uit te vlakken en besef dat zowel je moeder als je vader (nét als jij) recht hebben op een eigen leven en dat ze niet per definitie dat leven opzij moeten zetten om het jou naar de zin te maken (daar ben je inmiddels wel een beetje te groot voor).

**Geplaatst**: 12-11-08 20:06

Re: Mijn verdomde klote leven

Geplaatst: 12-11-08 20:06

Niets aan toe te voegen Netje, precies wat ik wou zeggen.

**Geplaatst**: 12-11-08 20:09

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 20:09

Frouk schreef:
BraveSpots schreef:
Weet je waar ik me aan erger in de post van de TS. Die schreeuw van zelfmedelijden. Ik snap dat het rot is om je vader te verliezen, je tante en kat doodgaan, en nog andere dingen.

Maar zelfmedelijden werkt imo voor niks. Je ziet de wereld alleen maar zwarter en zwarter zo. In plaats van zich rot te voelen zou de TS zichzelf moeten motiveren. Dat werkt een stuk beter om de wereld weer aan te kunnen vind ik.

en weet je wat ik denk? dat het beter is om wel te praten of om het zo opte schrijven, omdat je het anders alleen maar opkropt, en dat je daar uiteindelijk alleen maar meer geklooi mee krijgt dan van 'zelf medelijden' zoals jij het noemt en wat ik het dus niet vind.
Ik wou dat ik toendertijd met bepaalde dingen heb durven praten (verkrachting om er maar 1tje te noemen) waarschijnlijk had ik het dan nu een stuk minder moeilijk.
Als de ts zich door al deze dingen bij elkaar rot voelt, begrijp ik haar volkomen, ik snap niet dat je zo kort door de bocht kunt zijn. Ze weet ook heus wel dat ze positief moet kijken naar het leven, maar iedereen heeft wel eens van die momenten dat alles tegen zit en dat je dat positieve even niet naar boven kunt krijgen..

Van mij mag ze zeker haar verhaal doen, zoveel ze wil voor mijn part. Maar je verhaal doen en je hart luchten is imo niet hetzelfde als medelijden vragen van iedereen, toch? Voor mij zit daar allesinds nog een groot verschil tussen...

**Geplaatst**: 12-11-08 20:21

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 20:21

Dat is iets anders inderdaad, maar ach...we hebben allemaal wel eens medelijden met onszelf toch? En dan is er niets lekkerder dan ongegeneerd een potje te gaan janken, je vrienden bellen dat het leven poedersuiker is, jezelf weer bij elkaar rapen. In de spiegel kijken en lachen en je rug weer rechten Lachen

**Geplaatst**: 12-11-08 20:22

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 20:22

Een vader speelt in een bepaald stuk een heldenrol in het leven van een kind.
Jongens erger dan meiden.
Dit heb ik zelf meegemaakt.
Mijn vader is ook weggegaan, je voelt je als kind daar superverschrikkelijk door.
Ik ben ook zo erg geweest dat ik mijn nieuwe stiefvader met doodsangsten bijna het huis heb uitgejaagd.
Je denkt steeds: Maar ik heb toch niets verkeerds gedaan? Waarom laat hij mij/ons dan in de steek.
Meid, geloof me. Met de jaren gaat duidelijk worden wat jouw vader voor rol heeft gehad in jouw leven, in het leven van je moeder, zus en andere.

Is hij wel zo'n geweldige vader geweest?
Mis je hem echt?
Hoe zou het zijn geweest als hij nu nog bij je moeder zou zijn?
Heeft hij zijn vaderrol wel serieus genomen?
Was je er gelukkiger door geworden als hij er nu nog zou zijn.

Nu (als je dit lees) Zul je al deze vragen Keihard met JA beantwoorden. Dit deed ik ook toen ik zo oud was als jij.
Ik voelde me doodongelukkig. Net als jij op dit moment.
Maar hoe ouder je wordt, hoe realistischer je kunt gaan kijken naar heel de situatie.
En dan verzeker ik jou, dat deze bovenstaande vragen door jouzelf niet meer met alleen een JA beantwoord zullen worden.
En je je zoveel beter voelt als je dit kunt doen.
Jou leven draait om jou, hoe het ook loopt.
Denk aan jezelf, aan degene die er voor je zijn. Besteed daar aandacht aan.
Dit is niet om je af te zeiken, maar om je in te laten zien (misschien nu nog niet) dat dit waarschijnlijk niet eens zo slecht uit gaat pakken...

als je me wil PBen kan dat Lachen

**Geplaatst**: 12-11-08 20:28

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 20:28

He meid, de reacties van een aantal mensen kun je idd beter niet lezen Knipoog

Daar wordt het niet beter van.

Ik vindt het iig heel erg dapper dat je het hier zo neer durft te zetten.

Tuurlijk zijn er altijd mensen die een "erger"leven hebben, dat blijkt wel uit de reacties die ik hier gelezen heb, heel egoistisch. Dat is immers voor jou een ver van jou bed show.

Zo dat was het maatschappelijke praatje Knipoog

Zo te lezen heb je het idd niet makkelijk, en je vader is imo een dikke ... sorry dat ik het zeg, maar je kinderen laat je gewoon niet in de steek, nooit.
Als ik het zo lees vraag ik me af, of hij er ooit goed aan heeft gedaan om kinderen te nemen.
Is mss heel hard gezegd, maar zo voel ik het wel.
Een volwassen vertrouwens persoon, wat jou vader hoort te zijn, heeft hij flink in gevaald, hierdoor is mss het probleem bij jou ook wel met vriendinnen, ik vindt dat heel begrijpelijk.
Onbewust ben je gewoon bang om je te binden aan ze, omdat je bang bent dat je in de steek gelaten wordt, wat heel logisch is natuurlijk.

Een kind is een levenslange verantwoording, in goede en slechte tijden.
Jullie worden nu de dupe van zijn kinderachtige gedrag lijkt het wel.

Ik weet niet hoeveel jonger je zusje is, maar waarschijnlijk zit zij net in de pubertijd en jij een beetje in het midden of aan het eind.

Probeer te leven met wat je hebt, en haal de leuke dingen uit het leven, zoals je pony en je vriend.
Probeer je niet te veel te ergeren aan je zusje, want je hebt alleen je zelf er maar mee, zij komt ooit wel tot de conclusie dat dit geen manier van omgaan is, zij uit het verdriet waarschijnlijk op deze manier.
Of als je echt van haar houdt, ga een gesprek aan, gewoon rustig, en zeg gewoon dat je er niet meer tegen kunt en haar heel erg nodig hebt, samen sta je sterker dan alleen toch?

Trouwens van die spelfouten is weinig te lezen hoor Knipoog

Ik hoop dat er wat mensen zijn, die je hier serieus nemen, en je wat tips kunnen meegeven waar je wat mee kunt, of gewoon oprecht naar je verhaal luisteren/lezen.
Dat heb ik iig wel gedaan.

**Geplaatst**: 12-11-08 20:28

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 20:28

Smystique schreef:
Dat is iets anders inderdaad, maar ach...we hebben allemaal wel eens medelijden met onszelf toch? En dan is er niets lekkerder dan ongegeneerd een potje te gaan janken, je vrienden bellen dat het leven poedersuiker is, jezelf weer bij elkaar rapen. In de spiegel kijken en lachen en je rug weer rechten

Daar heb je gelijk in.

Maar dan is het aan ons (vind ik) om te zeggen dat het leven ook leuk kan zijn, in plaats van te bevestigen dat het idd poedersuiker is, en dat ze gelijk heeft met al dat zelfmedelijden...

**Geplaatst**: 12-11-08 20:34

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 20:34

Da's waar...maar soms heeft dat weinig zin toch?

hetzelfde als je vriend het uitmaakt en iemand zegt "geen hand vol maar een land vol" of "je bent beter waard"
Dat zijn de dingen die je wel weet, maar waar je dan niets mee kan, je wil dan veel liever horen dat het echt heel rot voor je is.

Toch Lachen

maar goed, wel reeel blijven inderdaad. Maar dat kan ook op een tactvolle manier Lachen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-08 20:58

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-08 20:58

Natuurlijk heb ik zelfmedelijden, dat is menselijk. Jullie medelijden hoef ik heus niet, laat dat alsjeblieft achterwege. Het enige wat ik wil is even m'n verhaal kwijt, even m'n hart luchten. Het is dat er ook een paar echt lieve, helpende reacties tussen zitten. Want als ik af zou gaan op de reacties met eigenlijk als enige inhoud dat ik me vrezelijk aanstel, zou ik alleen maar dieper zinken in zelfmedelijden. Dit omdat jullie mij schijnbaar echt niet begrijpen.

Ik wens het niemand toe om je vader zo te 'verliezen'. Misschien dat ik liever zou hebben gehad dat hij dood was gegaan *men zal hier wel weer over struikelen, maar zo denk ik er wel over*. Dan weet je tenminste wel dat je vader altijd van je heeft gehouden. Want mijn vader moet wel niet (genoeg) van me houden. Hij neemt immers wel contact op met mijn moeder, want haar wil hij niet kwijt.

Overigens lijdt mijn vader waarschijnlijk aan bordeline. Toen hij nog samen woonde met mijn moeder voldeed hij namelijk aan alle symtomen.

Nog even over 'die vriend uit huis werken'. Ik was toen 11! Vind je het heel gek dat een kind dat nog totaal aan het beeld moet wennen dat haar vader niet meer bij hun woont, een andere man in huis niet accepteerd? Mijn moeder heeft ong. 2 jaar later een relatie kreeg met de vader van een jeugdvriendje van mij en de man van een collega/vriendin van haar. Dit vond ik gewoon walgelijk, het idee dat iemand die je in een hele andere positie ziet het met je moeder doet, maar ik heb haar haar gang laten gaan. Nu is mijn moeder op het moment weer heel veel aan het daten, met mannen die ik niet ken, en dit vind ik allemaal prima! Natuurlijk gun ik mijn moeder dat geluk.

**Geplaatst**: 12-11-08 21:09

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 21:09

Id ei borderline gediagnosticeerd of is dat je eigen conclusie? Het is namelijk nogal wat Lachen

Maar goed, hoe dan ook, maakt niet uit, een ouder 'verliezen' is altijd klote. Maar goed, lees mijn onderschrift maar eens Lachen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-08 21:12

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-08 21:12

Ik hoop dat je onderschrift klopt Smystique. Borderline is een eigen conclusie, ik wil dus ook helemaal niet zeggen dat dat zo is, alleen het is voor mezelf stiekem wel fijn om dat als de reden te geven wanneer er vragen optreden. Denk maar niet dat me vader zich daar ooit op zou laten testen.

**Geplaatst**: 12-11-08 21:15

Re: Mijn verdomde klote leven

Geplaatst: 12-11-08 21:15

Poeh, het is blijkbaar heel erg moeilijk om je in de situatie van een ander te verplaatsen.
Jullie hebben blijkbaar nooit het gevoel dat alles in het leven tegenzit ook komt het ergens nog wel een keer goed.

Probeer het allemaal een beetje naast je neer te leggen _Lotjuh_ en vergeet niet dat het leven er vroeg of laat weer leuker gaat uitzien.

**Geplaatst**: 12-11-08 21:18

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 21:18

Citaat:
Ik hoop dat je onderschrift klopt Smystique.

tuurlijk klopt dat, ook voor jou Lachen

**Geplaatst**: 12-11-08 21:34

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 21:34

Tenenkrommend heb ik sommige reacties gelezen Lips are sealed

. Meid trek je je daarvan gewoon maar niets aan.
Tuurlijk is er ergens iemand die een veel moeilijker leven heeft.....maar daar gaat het nu niet over.....het gaat nu over jou! En jij hebt net zoveel recht als ieder ander om je een keer poedersuiker te voelen!
Probeer het opsommen van alle ellende niet te vaak te doen en maak ook eens een opsomming van alle dingen die bij jouw een glimlach op je gezicht kunnen brengen. Mocht dit je steeds moeilijker afgaan is het misschien niet eens zo een gek idee om eens met iemand te praten (op school, huisarts, vertrouwenspersoon).

**Geplaatst**: 12-11-08 21:38

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 21:38

ik vind de reacties soms toch wel erg. TS wil haar verhaal kwijt want blijkbaar heeft ze het voor het moment wat moeilijk en heeft ze nood aan een schouderklopje (daarom geen medelijden). Iedereen heeft wel eens zo'n moment ongetwijfeld, waar je wat steun kan gebruiken!

Kan je niet eens contact maken met je vader, afspreken ofzo en een goed gesprek hebben met hem? Misschien kan dit veel uitklaren, ik weet dat dit misschien onmogelijk lijkt, maar je kunt toch proberen, wie weet draait het positief uit. Je vader kan hier heel anders op reageren dan je denkt, misschien heeft ie niet eens een idee hoe jij je voelt...
Je vader bannen is misschien toch niet zo'n goede oplossing, een gesprek kan echt wonderen doen. Ik ga hier niet heel mijn levensverhaal uit de doeken doen, maar geloof me ik had ook zoiets dat ik niks meer van mijn vader moest weten, nu is hij er niet meer (zelfmoord) en ik heb hier echt enorm veel spijt van gehad...

Denk aub eens na over een gesprek, ook al lijkt je dat onmogelijk.
Verder wens ik je veel sterkte, want wat je ook doet, het zal niet makkelijk voor je zijn... Ach gut

**Geplaatst**: 12-11-08 21:41

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 21:41

Tja, soms lijkt inderdaad alles zwart te zijn.
Dat zijn periodes in het leven dat je jezelf staande moet zien te houden.
En weet je.....dat lukt ook.
Ik ben nu bijna 45 jaar, ook heel wat voor mijn kiezen gehad maar echt meid, het is steeds van tijdelijke aard en steeds komt de zon weer terug,ene keer duurt het wat langer dan de andere keer.
Mocht je hier toch echt heel erg mee zitten zou ik je adviseren om er eens over te gaan praten bij een psycholoog ofzo.
Je moet het altijd zelf doen, maar er kunnen je dan toch wat handvatten aangereikt worden.

**Geplaatst**: 12-11-08 22:39

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 22:39

Mijn haren gaan werkelijk recht overeind staan van sommige reacties die ik hier lees

. Niet iedereen steekt hetzelfde in elkaar, dat is nou juist emotie en emotie is dus voor iedereen anders. Dat er hier mensen zijn die bepaalde dingen gemakkelijk naast zich neer leggen, prima, maar spiegel jezelf niet aan een ander! Iedereen is uniek, gelukkig. De TS wil gewoon haar hart luchten en als je daar niet mee om kunt gaan, reageer dan niet. Een beetje menselijkheid en empathie is wel op z'n plaats en dat heeft niets te maken met medelijden.

TS: ik kan me voorstellen dat het een optelsom wordt van alles bijelkaar. Zelf heb ik gelukkig geen ervaring met gescheiden ouders of ouders die plotseling bewust uit je leven verdwijnen. Ik heb wel genoeg andere dingen meegemaakt in mijn leven waardoor ik me diep ongelukkig heb gevoeld. Je neerleggen bij zo'n situatie gaat niet zomaar en zeker niet wanneer er in de 'dagelijkse sleur' ook nog van alles tegenzit. Het enige wat ik je kan adviseren en wat mij altijd goed geholpen heeft is erover blijven praten met mensen die je dierbaar zijn, ook al is dat er misschien maar eentje (bijvoorbeeld je vriend). Uiteindelijk zal je het een plekje kunnen geven en zal het beetje bij beetje slijten, helemaal slijten zal het nooit.
Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen!

**Geplaatst**: 12-11-08 23:01

Re: Mijn verdomde stinkmodder leven

Geplaatst: 12-11-08 23:01

_Lotjuh_ schreef:
Jij bent inderdaad behoorlijk hard en verbitterd Redrumfox, net als vele andere van jullie. Mijn gezondheid is iets waar ik blij mag zijn inderdaad. Athans ik heb geen enge dodelijke ziektes enzo (voor zo ver ik weet). En je doet alsof op het VWO zitten een zegen is. Was ik maar wat minder slim, dan zou ik daar niet mee gepest zijn vroeger en ook nog eens eerder klaar zijn (= eerder het huis uit kunnen). "Enkel dat haar vader niet zoveel van zich laat horen" MIJN VADER WEIGERT CONTACT MET ONS TE HEBBEN, DIT IS NIET MIJN EIGEN KEUS. Lees jij wel goed? "in elkaar stort van zelfmedelijden" Nog zo iets.. Heeft iemand mij dat zien doen? Nee!

Waarom wordt het niet gewoon geaccepteerd dat ik mijn verhaal even kwijt wil, net als al die mensen met hun liefdesverdriet verhalen. Waarom wordt daar wel normaal op gereageerd? Niemand die daar zegt dat ze zich aanstellen. Zal ik even m'n liefdesverdriet verhalen op gaan schrijven? Als jullie dat wel 'leuk' vinden.

Het is WEL een fout geweest, want ik ga me er voornamelijk rotter door voelen.

Waarom is het een fout geweest? Je hebt je verhaal kunnen doen, dat is toch waar het om ging? Of is het nu een fout omdat je niet te horen krijgt wat je wil?

Weet je wat het is, jij vind het leven zwaar klote en weetikveelwat maar dat ís het niet! Jij kijkt alleen maar naar de slechte dingen in het leven. Je mag godganzeblij zijn dat je VWO kan doen: een kind op het vmbo kan daar alleen maar van dromen. Daar heb je later heel veel profijt van. Uberhaupt dat je naar school kan, want het gros van de kinderen op deze aarde heeft daar geen mogelijkheid toe.

Ipv bij de pakken neer te gaan zitten en jezelf sneu te vinden kan je er ook positief naar kijken: OVERAL leer je van. Ik ken zat kinderen van mijn leeftijd die altijd maar in een beschermde omgeving geleefd hebben en nooit rotzooi meegemaakt hebben: deze lopen al te janken als een leraar pissig op ze is. Je wordt er sterk van. Je moet alleen uitkijken dat je niet verbitterd raakt, want daar kom je moeilijk vanaf, maar als je dat in je achterhoofd houdt dan kom je er alleen maar beter uit. Het ligt allemaal aan jezelf hoe kl.ote jouw leven is, je hebt het zelf in de hand. Want het gaat erom hoe je ermee om gaat. Ga me aub niet vertellen dat je het zo zwaar hebt: je hebt te eten, je hebt een machtig mooie opleiding, je bent gezond en toevallig een puberaal zusje, nou dat laatste had mijn broer ook last van die kon me wel schieten van tijd tot tijd maar hij is nu als 23-jarige stapelgek op me, dus ook dat gaat wel over als ze uit de puberteit komt.

Zet je er overheen joh, het leven is niet alleen maar k.ut. Probeer de mooie dingen eens te waarderen. Mij zal je nooit zien janken om wat er allemaal gebeurd is, terwijl er mensen zijn die om de helft minder zelfmoord plegen of in een depressie raken, want ik geniet er alleen maar van: het heeft mij gemaakt tot wie ik ben en ik ben trots op mezelf. Ik besef dat een negatieve instelling me niet gelukkiger maakt. En dat moet je ook doen: wees trots op wie je bent want iedereen mag er zijn, iedereen heeft z'n kwaliteiten, en jij bent gevormd door wat je hebt meegemaakt. En kijk eens naar de mooie dingen in het leven: 's zomers sta ik met regelmaat eerder op om de zon op te zien komen en lekker in het zonnetje te zitten, en ik word er vrolijk van om te zien hoe een bijtje rondsnuffeld in het hart van een kleurig bloemetje. Probeer dat eens. Want een negatieve instelling brengt je nergens.

Ik wil je niet afbekken, maar ik heb er gewoon zo'n schurfthekel aan als mensen zichzelf zielig vinden terwijl er niets tot nauwelijks iets aan de hand is. Die mensen doen zichzelf alleen maar te kort en gooien kostbare dagen weg. Prima dat je een keer huilt, prima dat je even tegen jezelf zegt 'damn het is niet altijd even makkelijk' maar recht daarna je rug en ga weer verder. Roep niet dat het leven poedersuiker is, want dat is het niet: de vervelende dingen zijn poedersuiker maar houd die in je achterhoofd en focus je op de mooie dingen in het leven. Want die maken het leven de moeite waard. Dat je vader pleite is is natuurlijk vervelend, maar het is nou eenmaal zo en daar zal je mee moeten leven. Laat daardoor je leven niet verzieken, dat is zonde.