Bokt.nl

**Geplaatst**: 24-10-08 12:57

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 12:57

Bij mijn oma werd begin 2000 kanker geconstateerd. In november heeft ze euthenasie laten plegen. Ik geloof dat dat de mooiste dood is die er bestaat. Mijn oma was er ook helemaal klaar voor.
Ik ben er zelf bij geweest en heb haar tot haar dood verzorgd, ze woonde namelijk bij ons op de boerderij, mijn 2de moeder...

Ik heb nu ook geen angst meer voor de dood, kan ook rustig bij mensen in de kist kijken....Heel vreemd, maar ergens weet ik dat het goed is...

Je gedicht vind ik geweldig, heel herkenbaar voor wat iemand zou kunnen voelen op zo'n moment...Gelukkig heeft mijn oma besloten het niet zover te laten komen...

**Geplaatst**: 24-10-08 13:06

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 13:06

Sinds ik gereageerd heb ik in dit topic "spoken" weer allemaal beelden door mijn hoofd, ik heb zoveel mensen zien sterven. Ik kan ze niet meer allemaal voor mijn geest halen.

Ik heb jonge mensen zien gaan, ouderen en dierbare familie.

Allemaal op een andere manier, soms wanhoop, soms berusting en mensen met spijt.

Sommige klampte zich aan me vast, andere gaven een knipoog, sommige gleden rustig weg en doofde als een kaarsje.

Ook al is het nu 15 jaar geleden, een cliënt zal ik nooit vergeten, een jonge vader, net getrouwd met een kindje van 7 maanden oud. Kanker in het laatste stadium. zijn vrouw kon het niet aan en bleef weg na een poosje. Al zijn wanhop en verdriet staan nog steeds op mijn netvlies. Uren hebben we gepraat, gehuild en gelachen ( raar maar waar, humor is vaak het beste "medicijn" bij stervende) Op een avond, ik had geen dienst werd ik opgebeld door een collega, "X vraagt naar je, hij moet je zeer dringend spreken"(normaal is dit niet de bedoeling, maar x bleef naar me vragen) Ik ben gegaan, liep zijn kamer in pakte zijn hand. We hoefde niet te praten, blikken zijden genoeg, zachtjes is hij ingeslapen......

Ook ben ik een tijd erg boos geweest, ik was achteraf gezien veels te jong om zoveel mensen dood te zien gaan. Ik was net 17 toen ik mijn eerste cliënt dood in bed vond, 3 dagen later kwam de 2e en binnen een jaar tijd had ik al 15 mensen zien sterven.

Wist dit alles geen plaats te geven en "vluchtte" weg wilde er niet aan denken en probeerde er luchtig mee om te gaan.

Maar dit hoort bij mijn leven, ik heb het meegemaakt en maak het mee, het is niet altijd even makkelijk om dit een plaats te geven in mijn eigen leven, het heeft me medegevormd hoe ik over het leven denk en over mensen ben gaan denken.

**Geplaatst**: 24-10-08 13:39

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 13:39

O mijn hemel, dit maakt wel veel los zeg. Ik zit hier met tranen in mijn ogen. Ik herken hier zoveel van.
Mijn moeder stierf aan kanker toen ik 21 was, op 49-jarige leeftijd.
Ik verzorgde haar met andere familieleden.
Ze was op het laatst letterlijk vel over been, ze heeft veel geleden, het was verschrikkelijk. Ik weet nog dat ik ook dacht " ga nou maar dood,
dit kan ik niet meer verdragen"; hier heb ik me heel lang schuldig over gevoeld. Ze wilde de laatste weken zelf ook sterven, ze was er klaar voor.
De grond werd onder mijn voeten weggeslagen, ik was nog maar een kind.
Het is moeilijk om dit zo te delen, maar misschien is het goed.
Toe ik zelf kinderen kreeg en hen waste en zo, had ik altijd mijn moeder op het netvlies, toen ik haar waste.

Vorig jaar kreeg mijn vader te horen dat hij longkanker had. Dit kwam vreselijk hard aan, ook hij heeft vreselijk geleden.
Ik kan het niet allemaal hier neerzetten, het is zo'n geschiedenis geweest. Ik herken het deel van het ademhalen, dit was bij mijn vader ook zo,
in- en uitademen en dan 20 tellen weer niet. Mijn lieve vader stierf in mei van dit jaar.
Na zijn laatste ademhaling liep er nog een traan over zijn wang. Oh, vreselijk, ik moet er nog van huilen.
Iedereen sterkte met zijn/haar verwerking van al dit vreselijks wat zoveel mensen overkomt/is overkomen.

**Geplaatst**: 24-10-08 13:51

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 13:51

eerlijjk...
ik zit hier met een brok in de keel, ik weet niets om te zeggen.
wat een verhalen, ben blij dat het goed gaat met mijn opa, die had longkanker en heeft chemo en bestraling gehad. hij kon er goed tegen en is er nooit ziek van geweest...

**Geplaatst**: 24-10-08 15:07

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 15:07

Wat heb je dat allemaal mooi verwoord...
Het leven is zo normaal voor ons, maar op zulke momenten word je geconfronteerd met de vluchtigheid ervan...

En aan alle mensen hier, je hoeft je nergens schuldig om te voelen, jullie hebben allemaal gedaan wat jullie konden...
Een pluim voor iedereen, echt waar...

**Geplaatst**: 24-10-08 17:55

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 17:55

Jeetje wat een verhalen hier allemaal... Ik kon het niet aan bij mn stervende opa te zitten, evenals bij mn oma. Ik was bang dat ik ze als leeg lichaam in mn herinnering zou zien en dat wilde ik niet... Of dat gebeurd zou zijn, geen idee...ik zie mn opa en oma nu iig zoals ze altijd waren...

**Geplaatst**: 24-10-08 18:16

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 18:16

Jeetje zeg.. Verdrietig

Het is zo een rot ziekte gewoon.. Het lijkt alsof het steeds vaker voor komt! Je kan het ook van de gekste dingen krijgen!! (wat hier van waar is, achjaa..)

Mijn moeder heeft het gehad en is nu herstellende gelukkig, heel het procces is zo ingrijpend.. Het blijft je altijd bij!!
ook mijn oma heeft het gehad, en de moeder van een vriendin is er aan overleden een paar jaar geleden.. Zoo verschikkelijk!!

Heel veel sterkte voor iedereen die er mee te maken heeft, heeft gehad.. het is niet makkelijk!

**Geplaatst**: 24-10-08 18:33

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 18:33

Jeetje, dit topic maakt inderdaad flink wat los Scheve mond

Heel aangrijpend en ook op een rare manier "mooi" om jouw verhaal te lezen Xyris...ook de rest van het topic. Ik heb echt respect voor hoe mensen hier overal mee omgegaan zijn.
Ik heb mijn vader gesteund bij zijn overlijden (overmorgen precies een half jaar geleden, geen kanker maar chronisch langdurig hartfalen), ik weet dat het goed is zoals het gegaan is en dat ik er niet beter mee om had kunnen gaan dan ik gedaan heb. Maar het schuldgevoel dat ik heb gehad in de jaren van aanloop daarnaartoe en zeker toen hij overleed herken ik zó in jullie berichten...ook nu nog is het er, ondanks dat ik wel weet dat het niet terecht is en ik er goed aan gedaan heb hem uiteindelijk rustig te laten gaan en ik heel sterk het gevoel heb dat ik hem heb geholpen dit op zíjn manier te kunnen doen. Zo enorm dubbel allemaal. Het is heel fijn om te lezen dat je daar niet alleen in bent Lachen

Op het moment ben ik druk bezig het allemaal een plekje te geven, maar dat is verdomde moeilijk. Maar als ik jullie verhalen lees ben ik weer enorm dankbaar over hoe alles in mijn geval verlopen is, die laatste week was heel dubbel en vreselijk moeilijk maar ergens denk ik er toch met vrede aan terug en dat maakt het wel makkelijker. Het is fijn dat dit topic er is, het heeft mij in ieder geval op het juiste moment even een hart onder de riem weten te steken Lachen

**Geplaatst**: 24-10-08 19:30

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 19:30

Dit topic blijft maar door mijn hoofd spoken, ik leef mee met al jullie verhalen, het is alsof ik de pijn en verdriet tot hier kan voelen.

Ik stond zojuist te janken om mijn vader, en dacht terug aan het jaar voordat hij stierf. We zaten in frankrijk, ik mijn man en onze twee kids. Mijn zus belde dat hij weer was opgenomen in het ZH, neen we hoefde niet terug te komen, het was maar voor extra onderzoek.

Mijn man zei de dag erna, kom we gaan naar Rocamadour ( = een bedevaartsplaats in de Lot) ff alles laten bezinken
We zijn niet gelovig en gaan nooit naar de kerk, maar toen we na een rit van ruim 2 uur in de bloedhete zon daar aan kwamen werden we stil. Mijn jongste was toen 2 jaar en de oudste 5. Samen beklommen we alle treden en bij elk beeld bleven we stil staan. Bij elk beeld vertelde we over opa en over zijn ziekte, steeds een ander stukje van zijn ziek zijn. De kinderen waren zo rustig en wilde graag alles weten. In kindertaal hebben we ze verteld wat er aan de hand was.

Boven bij de kapel was het rustig, er was geen mens meer te zien, we liepen de kapel in en weer was er niemand. We stonden daar met zijn vieren en branden kaarsen. Ik heb in het boek geschreven met de wens dat het hem goed zou gaan en we er altijd voor hem zouden zijn. Ik keek mijn man aan en zag dikke tranen over zijn wangen lopen. Het was de eerste keer dat ik mijn man zag huilen.

Op 29 december is mijn vader overleden.

De zomer erna zaten we weer in frankrijk en reden we 3 uur naar Rocamadour, we moesten er gewoon naar toe. Mijn man en ik hadden allebei die rare drang. Weer beklommen we de berg en weer stonden we alleen in de kapel. Ik zocht mijn woorden in het boek van het jaar daarvoor en vond ze. Ik heb geschreeuwd en gehuild al mijn pijn en verdriet kwam er uit. Mijn wens was uitgekomen, ik weet zeker dat het hem goed gaat daarboven, en ben blij dat ik hem al die tijd heb bijgestaan....

Ik weet zeker, soms komt hij naar onderen en waakt hij over ons gezin en van mijn zussen. sos lijkt het wel alsof ik hem voel en mij beschermt. Hier uit haal ik rust, maar de pijn blijft, soms vervaagd hij op de achtergrond door alle dagelijkse beslomeringen. maar altijd is mijn vader weer in beeld. Mijn kinderen vragen veel over hem, en bij elk kerkje waar we in kunnen als we aan het wandelen zijn willen ze nog steeds een kaarsje voor hem opsteken...

**Geplaatst**: 24-10-08 19:33

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 19:33

Hier nog een toeschouwer bij het wachten op de dood van een goede vriend...

Hij gaat naar een verzorgingstehuis met stervensbegeleiding, nou dan weet je het wel No Cheer

Naar wat ik vernomen heb zit hij vol met ontstekingen, longen, ingewanden etc, als gevolg van chemotherapie.

Echt vreselijk om zo'n sterke man, te zien verworden tot een hulpeloos pakketje mens.

**Geplaatst**: 24-10-08 20:22

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 20:22

Bij m'n moeder is op 31 Aug/1 September 2007 kanker gevonden en is een halfjaartje later 11 Maart 2008 overleden.

Wij hadden liever niet dat ze overleed..maarja, kanker is gewoon een poedersuiker..
En m'n moeder kon alleen nog maar water drinken.. want eten vond ze niet meer lekker en drinken met een smaakje was ranzig!
Ze dronk ook alles met een rietje..

**Geplaatst**: 24-10-08 20:28

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 20:28

Arabesk schreef:
Hier nog een toeschouwer bij het wachten op de dood van een goede vriend...

Hij gaat naar een verzorgingstehuis met stervensbegeleiding, nou dan weet je het wel

Naar wat ik vernomen heb zit hij vol met ontstekingen, longen, ingewanden etc, als gevolg van chemotherapie.

Echt vreselijk om zo'n sterke man, te zien verworden tot een hulpeloos pakketje mens.

Dat is nog het ergste.....
De dood zelf niet, maar het aftakelen, dat vind ik verschrikkelijk.....

Sterkte mais Ach gut

**Geplaatst**: 24-10-08 20:51

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 20:51

Mooi een emotioneel verhaal!

Ik herken een klein stukje van toen mijn vader overleed.....al weer 14 jaar geleden. Weliswaar geen kanker maar een nierziekte. Hij was getransplanteerd en het ging jaren super met hem maar de nier begon toch weer achteruit te gaan en toen ging het van de een op de andere dag ineens heel slecht. Mijn mams kwam me wakker maken om te zeggen dat ze naar het ziekenhuis gingen....met loeiende sirenes is hij overgebracht maar in de ambulance was hij eigenlijk al te ver heen.

Zal het nooit vergeten want het was de dag van mijn diploma uitreiking Verdrietig

Nou ja wij ook naar het ziekenhuis en daar de hele dag gezeten te wachten tot ze zouden komen vertellen dat hij was overleden Verdrietig

. Mijn pa zijn kamer in, kamer weer uit, met de hele familie in een wachtkamer. Dan weer de kamer in waar mijn pa lag......

Hij was echt hersendood maar hij ging weer zelfstandig ademhalen en gaf niet op op een of andere manier. Zo hebben we een dag of 2 in het ziekenhuis doorgebracht. We zijn na de 2e dag moe en emotioneel naar huis gegaan en de volgende dag zijn we door het ziekenhuis gebeld dat hij was overleden....

Pfff dit verhaal heb ik lang niet "verteld"....maar nu ik er weer over na denk weet ik het nog als de dag van gisteren....

**Geplaatst**: 24-10-08 21:03

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 21:03

Wat een heftige verhalen hier... Ben zelf ook 3 weken geleden m'n opa verloren aan longkanker. Hij heeft hier 2 jaar lang tegen moeten vechten... En inderdaad het skelet met het grijze vel eromheen herken ik heel goed. Wat Arabesk zei, je ziet iemand die altijd alles nog zelf kon, sterk in z'n schoenen stond, zie je stukje bij beetje aftakelen, dat is echt heel erg rot.

**Geplaatst**: 24-10-08 21:08

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 21:08

ik heb in mijn omgeving al heel wat mensen verloren aan kanker,
5 jaar geleden is mijn eigen moeder dood gegaan aan kanker.
op 16 maart kreeg ze het te horen en 3 maanden later op 17 juni was ze dood.
ik was toen 26 weken zwanger van mijn eerst kindje.
mijn moeder is 51 jaar geworden.
de kanker was zo aggressief dat er geen beginnen meer aan was.de meeste mensen met kanker worden heel erg mager,
maar mijn moeder zat vol met vocht ook vanwege de pretnison die zij kreeg.
heb een foto langs mijn bed staan toen ze al erg ziek was,een kaal koppie en helemaal bol van het vocht,maar die glimlach die ze daar op haar gezicht heeft staan,die is voor mij heel erg belangrijk,ze was altijd een vrolijke opgewekte mooie vrouw,en mis haar verschrikkelijk.
en ik hoop echt dat mocht het mijn tijd zijn om te gaan,dat ze mij zal opwachten en mij in haar armen zal houden.

**Geplaatst**: 24-10-08 21:11

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 21:11

Dat aftakelen is inderdaad verschrikkelijk....een vriendin van mij zo'n 6 jaar geleden ook. Van een vrolijke gezonde hollandse meid naar een gratenpakhuis dat niet eens meer 2 zinnen kon spreken zonder buiten adem te raken.

Ik kreeg te horen dat ze longonsteking had, die longontsteking bleek kanker en binnen 3 weken stond ik op haar begrafenis....ik mis haar nog heel vaak zo'n top vriendin Verdrietig

. Gelukkig voor haar eigenlijk dat het zo snel is gegaan en dat haar een langere lijdensweg bespaard is gebleven.....

Heftige verhalen hier verder hoor!! Fijn dat mensen er toch over kunnen "praten"....ik vind dat zo nu en dan best moeilijk Bloos

**Geplaatst**: 24-10-08 21:14

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 21:14

toen ik 11 was verloor ik mijn vader aan kanker
begin dit jaar verloor ik een tante aan kanker
en alsof het nog niet genoeg was verloor ik in maart ook nog eens mijn schoonvader aan kanker..

ik herken veel in je verhaal
ik werk ook in de gehandicaptenzorg en heb ook de laatste paar maanden van een bewoner mee mogen maken.. heel moeilijk je staat machtenloos je kunt er niks aan doen het is de ziekte (spierziekte in dit geval) je wil alles zo makkelijk mogelijk maken! en dan net 35 geworden blaast die zijn laatste adem uit! veel dingen komen dan naar boven en ook vooral de dingen die ik zelf heb mee gemaakt! het is lastig maar gelukkig op het werk hebben wij hier goede begeleiding in gekregen aangezien er binnen nu en 2 jaar nog een aantal bewoners aan de spierziekte duchenne zullen overlijden!
je hebt gemengde gevoelens... afstand werk prive maar dat is makkelijk gezegd dan gedaan! je zorgt voor iemand je maakt hem een jaar mee goede en slechte dagen je gaat bij hem op bezoek je zorgt dat alles zo goed mogelijk is voor zolang hij nog heeft. je voelt met hem mee als hij pijn heeft je lacht met hem als hij weer eens gekke dingen ligt te vertellen... en dan op eens weg!
ik hoop dat je mede door alles van je af te schrijven het lukt om het een plekje te geven!
en de PB box staat altijd open

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-10-08 22:19

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst door de TopicStarter : 24-10-08 22:19

Ik kan zeggen dat ik blij ben dat ik zo'nlieve kat heb.. Ze is niet zo'n schootkat maar na al deze berichten kon ik het toch even niet droog houden.. Gelukkig kwam mijn kleine schat als antwoord daarop even bij me zitten..

Ik wil op iedereen wel reageren, maar dat gaat helaas niet...
Ik wil jullie als eerste even bedanken voor jullie steunbetuiging! En het feit dat jullie dit topic inderdaad ook gebruiken voor jullie zelf! Doet me erg goed!
Ik wil dan ook iedereen die hiermee te maken heeft heel veel sterkte wensen!
Als ik kon had ik ook iedereen een persoonlijk pm'metje gestuurd maar ik kan me zo voorstellen dat niet iedereen dat kan waarderen dus ik hou me een beetje op de achtergrond, maar, houd in gedachte dat mijn PB-box open staat! Sommigen hebben er al gebruikt van gemaakt en ik wil het ook alleen maar aanmoedigen.

Voor de stille lezers onder ons, iedereen zal dit wel doen, maar ik wil degenen die dit herkennen, of misschien een soortgelijke situatie, of iets anders dat jullie zwaar valt, aanmoedigen om erover te praten! Doe het desnoods even in een PM of wat dan ook, ik kan jullie niet uitleggen hoe belangrijk praten is...

Nogmaals heel erg bedankt iedereen!
Knuffel

**Geplaatst**: 24-10-08 22:25

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 22:25

Wat een verhalen, veel dingen zijn herkenbaar helaas. Zit echt met tranen dit te lezen. Steeds type ik een zin maar dan weet ik het niet goed te verwoorden wat ik wil zeggen, dus wis ik het maar weer... Dit onderwerp brengt veel emoties en herinneringen naar boven, 't is moeilijk hier een verhaaltje van te maken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-10-08 22:31

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst door de TopicStarter : 24-10-08 22:31

joepie, wat ik meestal deed, an wat ik eigenlijk ook met dit topic heb gedaan is, verstand op nul, alles lekker laten lopen, en schrijven tot je vingers er vanaf vallen, het maakt niet uit of een bericht hierover duidelijk is of niet, het gaat erom dat jij van je af kan schrijven en dat anderen je kunnen steunen met eventuele reacties

**Geplaatst**: 24-10-08 22:37

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 22:37

Daar heb je gelijk in, misschien doe ik het nog wel. Lachen

**Geplaatst**: 24-10-08 22:54

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 22:54

Poeh wat een emoties en wat maakt dit veel los!
Ik zit met tranen dit allemaal te lezen en wat een mooie beschrijving, van meerderen trouwens..
Ik ben mijn vader ruim een jaar geleden verloren aan die ***ziekte, en hij is van diagnose tot zijn overlijden nog ruim 3 jaar bezig geweest.
Wat ik zo vreemd aan mezelf vind is dat ik in dit hele proces me maar 2 keer kan herinneren dat ik een vloedgolf van emoties en paniek door mijn lichaam heb gevoeld, echt dat ongelofelijk intense verdriet wat letterlijk pijn doet...op het moment dat mijn broertje me belde met de uiteindelijke diagnose darmkanker en niet meer te genezen...ik was er niet bij omdat ik ziek was en de rest van de familie zat bij elkaar toen de diagnose gesteld werd en heeft met elkaar gehuild..ik was daar niet bij en toen mijn broertje me belde zakte ik bijna door de grond, ik voelde me zo klein en eenzaam en ik heb uren gehuild.
En het moment, we hadden er naartoe geleefd (nouja wat heet ernaartoe geleefd) dat bepaald werd wanneer zijn euthanasie zou plaatsvinden. Tuurlijk, we hebben ons 3 jaar kunnen "voorbereiden" maar toch.
Dat moment vergeet ik nooit, nooit meer.
Ik was aan het werk en mijn moeder belde met het nieuws dat het nu dan zou gaan gebeuren, over een paar dagen dan, en ik wilde mijn vader even spreken..hij kwam aan de telefoon en toen brak ik..ik kon niet meer stoppen met huilen (nu ik dit typ zit ik ook te janken, het verdriet zit dus toch nog ergens) en mijn vader zei alleen maar: "kindje, kindje toch"..
Ik vond het vreselijk want ja, je zit toch op je werk, maar tegen deze emoties viel niets te beginnen.

En toen dat vreselijke, verschrikkelijke, afgrijselijke moment dat we zaten te wachten tot de huisarts kwam...mijn vader was zo blij dat ie mocht gaan, en wij zaten daar allemaal met lood in onze schoenen. Het was echt heel raar; hij had passieve euthanasie gekozen en dat betekent dat je in slaap wordt gebracht en dan na kortere of wat langere tijd overlijdt.
Toen de huisarts de eerste injectie gaf richtte hij zich op, keek ons lachend aan, zwaaide en zei "dag allemaal"! (hij was ook dizzy van de morfine maar toch..) Zo blij was hij.
Echt, mijn hart klapte van ellende op de grond, maar iedereen moest lachen.

Uiteindelijk is hij na 3 dagen wachten overleden..mijn moeder wist zijn ademhaling precies...20 keer niet, dan een diepe inhalatie en weer verder..brrr

De enige troost is dat hij zo blij was dat ie weg mocht maar ik mis hem zo ontzettend.

Sterkte voor iedereen die nu middenin zo'n proces zit of het net heeft meegemaakt. Helaas hoor je het zoveel, zieke mensen.

**Geplaatst**: 24-10-08 22:57

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 22:57

Bij ons in de familie is het ook goed mis,
mam heeft het best zwaar, haar enige zus (mijn peettante) heeft een ernstige hersentumor en haar vader (mijn opa) heeft ook een snel uitzaaiende vorm van blaaskanker. Haar moeder (mijn oma) is een paar jaar geleden overleden aan kanker. Van mijn andere oma weten we het nog niet,ze is opgenomen in het ziekenhuis voor galstenen maar blijkt last van haar lever te hebben, ze doen nog onderzoek.

Bij mijn opa zou ik het 'goed' vinden als hij nu mag gaan, natuurlijk zal ik hem super missen, maar hij is niet meer dezelfde. Hij is erg dement en zit in een verzorgingstehuis, hij is nog steeds super lief maar vergeet iedereen, behalve mij en mijn moeder. Hij weet niet dat hij ziek is. Toen hij werd onderzocht onder de scan, kreeg hij slaappillen. Hij kwam eruit, en keek ineens heel helder op en zei; 'Truus, waar moet ik heen?' Dat was écht schrikken, truus is mijn oma (die overleden is) , waar hij het al 3 jaar niet meer over heeft (door de dementie) en nu vroeg hij waar hij heen moest, alsof hij gehaald werd. Toen had ik zoiets van; 'nou mag hij weg, dan is hij bij oma'. Maar natuurlijk ging hij nog niet weg, doorzetter dat het is, en is nog hartstikke vrolijk over alles. Hij vind mijn paarden geweldig, en daar heeft hij het áltijd over, dat is soms super, maar soms ook wel even lastig, omdat dat het enige is wat hij nog echt van me weet.

Mijn peettante is dus zodanig ziek dat ze een operatie eigenlijk al uitsluiten, omdat ze dan voor de 2e keer geopereerd moet worden. Ze gaan het toch proberen hebben ze besloten, maar er is 'een risico' dat haar linker arm en been, en haar zicht uitvallen. Waarschijnlijk krijgt ze ook de nieuwste gemo-pillen (iets nieuws, zelfde als een chemo kuur alleen je moet het slikken, een jaar lang maar je wordt er niet ziek van) en misschien wordt ze bestraald. Voor mijn mam is het wel heel moeilijk, haar moeder is eraan overleden, haar vader heeft het nu, en haar enige zus (ze heeft ook geen broers..dus is ze straks misschien de 'enige')

Over het algemeen ben ik niet gelovig, maar toen mijn hartstikke demente opa na zijn slaappillen ineens over zijn vrouw begon te praten (waarvan hij haar op foto's of naam niet eens meer herkende) , had ik wel zoiets van; er is wel iets daar, dat kan haast niet anders.

Toen we bij mijn oma afscheid gingen nemen, besefte ik het niet goed. Ik was 5/6 jaar (2 weken voor mijn verjaardag) en ze was heel erg ziek (maag,lever en darmkanker) Ik heb haar hand mogen vasthouden,en ze zeiden allemaal dat oma ging slapen. De dagen voor de begravenis ben ik elke dag naar haar toegegaan, en heb ik nog een paar knuffels gegeven, nu zou ik dat nooit meer 'durven' , maar toen snapte ik dat niet, ben toch blij dat ik het wel gedaan heb.

Ik wens iedereen héél erg veel sterkte, ik hoop dat het 'afscheid' nemen nog lang mag duren, ben ik erg slecht in. Gelukkig heb ik troots bij mijn paarden, en ik hoop dat jullie dat allemaal bij familie vrienden of huisdieren ook hebben (Dan hebben we 'tenminste' nog iets leuks..denk ik zo aventoe)
Héél veel sterkte iedereen!

**Geplaatst**: 24-10-08 22:59

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst: 24-10-08 22:59

Xyris ik vindt dit een heel goed topic.

Ik ben de dochter van Jaantsje en ben mijn opa vorige week verloren. Hij was dementerend en heeft een hele zware hartaanval gehad.

Ik wou hem zo graag onze jonge hond laten zien, maar dat mocht niet zo zijn.

Op de dag van zijn sterven kreeg ik een droom over een zwaan die een andere zwaan begroet als in een paringsritueel.
Mijn oma kwam namelijk al in mijn dromen voor als zwaan, toen ben ik wakker geschrokken en wist ik dat er iets mis was.
Mijn moeder bleek al naar het ziekenhuis te zijn gegaan, mijn opa was namelijk al weggeweest zonder pols en hartslag, maar is op eigen kracht weer teruggekomen. Even later is hij wel gegaan naar mijn oma.

Op de dag van de begravenis zagen we 2 zwanen, toen we naar de begravenis gingen.

Wat ik nu ook merk is hoe ouder je wordt hoe meer het besef van het overlijden van vrienden en familie tot je doordringt.

Ik wil iedereen ook veel sterkte wensen en ik snap dat men schuldgevoel kan hebben, maar het is nergens voor nodig.
Op de dag van overlijden heeft mijn broertje de spreuk "Carpe Diem - Pluk de dag" uitgeprint en we hopen dat dat gaat helpen Lachen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-10-08 23:06

Re: Daar zit je dan... Te wachten tot iemand dood gaat...

Geplaatst door de TopicStarter : 24-10-08 23:06

Zwanen.. mooier kan ik het me haast niet bedenken, ik zit te denken he.. toch vreemd, als je bedenkt met alles wat er in deze wereld gebeurt.. Alles wat mensen elkaar aan doen, enz. Op het eind zijn we toch allemaal hetzelfde, hier in dit topic ook, jong, oud, verschillende soorten werk, rijk, arm, en hier, in dit topic, op "ground zero" hebben deze verschillen totaal geen betekenis...

Ik heb de volgende tekst al bij iemand in een onderschift gezien maar ik kende hem al langer, heb het toendertijd ook op een zelfgemaakte kaart voor X gezet, zie het als een klein hart onder de riem:

"Achter elke traan die blinkt, schuilt een glimlach van herinnering"

En niets is minder waar...