Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-10-08 15:08

Re: Leven is zooooo oneerlijk......

Geplaatst: 02-10-08 15:08

Wow, dat is inderdaad wel echt heel zwaar. En inderdaad heel oneerlijk, life is a bitch!! Helemaal met zulke jonge kinderen

Ik moet wel zeggen dat er tegenwoordig veel materialen zijn om de kinderen er goed op voor te bereiden en om alles te verwerken. Misschien is de site van Stichting achter de regenboog iets om jezelf even in te lezen?
Tevens begin ik eerdaags aan een project van een half jaar over verdriet en rouw bij kinderen. Mocht je iets willen weten, stuur me even een PB'tje en ik zal kijken wat ik voor je kan doen Lachen

**Geplaatst**: 02-10-08 15:11

Re: Leven is zooooo oneerlijk......

Geplaatst: 02-10-08 15:11

Redrumfox: Je hoeft het niet voor je te houden, alleen liever anders formuleren. Want een relativerend antwoord als de jouwe is best een positieve bijdrage hoor. Tis alleen net hoe je 't brengt. Knipoog

**Geplaatst**: 02-10-08 15:23

Re: Leven is zooooo oneerlijk......

Geplaatst: 02-10-08 15:23

Jeetje, wat Kl*te nieuws.
Mijn moeder was 34 toen ze alvleesklierkanker kreeg, ook ontzettend jong!
Mijn moeder heeft gelukkig een kort ziektebed gehad.
Meid heel veel sterkte, en wil je ff praten.?! Kun je me altijd een pb'tje sturen.
Sterkte iig,

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-10-08 16:28

Re: Leven is zooooo oneerlijk......

Geplaatst door de TopicStarter : 02-10-08 16:28

Liesjuhh_ schreef:
Jeetje, wat Kl*te nieuws.
Mijn moeder was 34 toen ze alvleesklierkanker kreeg, ook ontzettend jong!
Mijn moeder heeft gelukkig een kort ziektebed gehad.
Meid heel veel sterkte, en wil je ff praten.?! Kun je me altijd een pb'tje sturen.
Sterkte iig,

34! Oh jeetje..... En hebben ze niks meer voor haar kunnen doen? Ik schrik er wel van dat het zo vaak voorkomt en bij hele jonge mensen.

Ik voel me ook zo machteloos.... ik heb het gevoel dat ik "iets" doen moet, maar behalve je medeleven tonen is er op dit moment niets wat ik kan doen ben ik bang...... Verdrietig

**Geplaatst**: 02-10-08 17:18

Re: Leven is zooooo oneerlijk......

Geplaatst: 02-10-08 17:18

Ja idd je kunt zo weinig he, dat had ik ook.
Hoewel ik 9 jaar was heb ik er genoeg van mee gekregen.
Maar geloof me met de kleinste gebaren zijn ze al "blij"
Een keer op de kids passen, keer helpen in huis..
Iig zo was het bij ons wel.
Mijn moeder moest elke dag gewassen worden en verband verschonen, en dat deden ze bij de thuiszorg niet.
Dus toen kwam mijn oma elke dag over de vloer.
Daar heeft mijn moeder wel zoveel aan gehad.

Er kon helaas niks meer voor mijn moeder gedaan worden, Ze waren er trouwens ook te laat bij.
Mijn moeder had pijn klachten in de buik, vandaar dat ze zijn gaan onderzoeken.
Maar een paar week laten werden de klachten minder, dus zagen ze in het ziekenhuis ook geen reden om veder te zoeken.
En ja, na 2 maand kwamen de klachten weer en toen wat het te laat voor mijn moeder.
Was best een moeilijke tijd, omdat mijn moeder thuis in een ziekenhuis bed lag.

**Geplaatst**: 02-10-08 17:48

Re: Leven is zooooo oneerlijk......

Geplaatst: 02-10-08 17:48

Dat is het genadeloze van alvleesklierkanker. In de meeste gevallen wordt het te laat ontdekt. Het kan lang woekeren voordat de eerste klachten komen. En die klachten zijn dan vaak zelfs nog van een 'bijzaak'. In het geval van mijn vader werd hij geel, omdat de lever niet meer goed zijn werk kon doen (de tumor bij de alvleesklier drukte daar). Echt kl*te gewoon... Verdrietig

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-10-08 20:53

Re: Leven is zooooo oneerlijk......

Geplaatst door de TopicStarter : 02-10-08 20:53

Ik heb vanavond mijn tante gesproken en ik heb mijn tante nog nooit zo triest aan de telefoon gehad. Morgen komt er een maatschappelijk werkster om mijn neef en nicht advies te geven hoe ze het beste de kinderen het kunnen vertellen. Volgens mijn tante had mijn neefje van 9 al vermoedens en ging hij steeds meer vragen stellen.

Bij mijn nicht is het ook een kwestie van veels te laat ontdekken, ze is vorige week pas in het ziekenhuis opgenomen met "maagklachten". Het kan zo snel gaan.....

**Geplaatst**: 03-10-08 06:54

Re: Leven is zooooo oneerlijk......

Geplaatst: 03-10-08 06:54

@ de TS Het is mijn schoonmoeder ook overkomen dat ze er te laat achter kwam. Want in augustus 2006 toen we beiden onze verjaardag samen vierden voelde ze zich al niet helemaal lekker etc.
Ze zei toen zelf van ''Ach het zal wel een opkomende griepje zijn''. Maar in november/december 2006 was ze nog niet helemaal goed, en besloot toen toch maar na lang aandringen naar de HA te gaan.

Deze die haar na 5 min meteen weer buiten op de stoep had gestuurd met als opmerking; Dat ie niks had kunnen vinden en het over een week wel over zou moeten zijn, naja toen mijn schoonmoeder van dat bezoekje weer thuis kwam was ze maar een lekker bad gaan nemen. Alleen toen ze daarna weer beneden kwam was ze flauw gevallen, en met bloed leegloop ''Zomaar ineens, terwijl mijn schoonmoeder nooit dat soort acties had etc''!

Naja toen kwam mijn schoonvader thuis en zag haar liggen (godszijdank heeft ze niet lang gelegen ivm mn schoonvader th kwam eerder dan verwacht).
En zijn ze meteen naar het ziekenhuis toe gereden en hebben ze foto's lopen maken en bloed lopen prikken en ze hebben wel 2 zakjes bloed gegeven. Naja stom verbaasd toen de arts weer terug kwam met de uitslagen van het lab etc vertelde meneer de arts dat er niks bijzonders erop aan te merken was en dus mijn schoonmoeder weer naar huis toe mocht.

Toen weer thuis terug aangekomen lag mijn schoonmoeder op de bank ze had het maar zo koud enzo alleen de volgende dag was het weer raak, het bloed liep weer weg, dus hop weer naar het ziekenhuis terug en het verteld wat er gebeurd was. De arts kon het maar amper weten en de vraag werd zo groot waar het bloed nou telkens vandaan kwam zo ineens.
Nou ze hadden mijn schoonmoeder dit keer weer 2 bloed zakjes toegediend, maar de volgende dag liep het spontaan er weer uit en moesten ze weer voor de 3e keer nieuw bloed toe dienen.

Naja toen besloten ze maar om scan enzo te maken en mijn schoonmoeder van top tot teen binnenste buiten te keren om te achterhalen wat mijn schoonmoeder had.

Dat antwoord kwam voor ons allen in januari 2007 mijn schoonmoeder heeft/had alvleesklierkanker Huilen

Het was niet te vatten en we waren/zijn er allemaal erg kapot van!

Nog maar 45 jaar een geweldige vrouw die op het punt had gestaan haar eigen bedrijfje op te richten ''bedrijfje wat met autistische kinderen te maken heeft, ze werkte ook voorheen ermee en had er jaren plezier van''.

En ik ik heb haar maar 3 jaar mogen kennen en zij was echt de vrouw met wie ik kon praten waar ik mijn verleden en alles aan heb kunnen verwoorden, zij vangde mij enorm goed op en steunde me door dik en dun. En nu kan ik niet meer met haar zo goed praten, ja in gedachten en dat doe ik ook nog steeds. Ook vriendlief is er nog altijd enorm kapot van dat ie zijn moeder kwijt is, zijn zusje heeft wat minder moeite met het missen van haar moeder maar dat is ander verhaal.

Wij allemaal zijn nog zo kapot van, tis gewoon echt niet eerlijk het leven is id heel erg oneerlijk!

Nogmaals heel erg veel sterkte TS en je familie, neem alle tijd die jullie nog met haar kunnen hebben.