Bokt.nl

VuurVleugels schreef:

Avalanche schreef:

Voor dierenwelzijn staan vind ik prima, maar op het moment dat je dieren meer waard gaat vinden dan mensen gaan bij mij alarmbellen af.

En als je denkt dat dat mijn standpunt dan heb je mijn bericht niet goed gelezen.

Dieren zijn niet meer waard dan mensen. Maar mensen zijn ook niet meer waard dan dieren. Degene die op een bepaald moment het meeste hulpbehoevend is, die is op dat moment het belangrijkste. Dus het uitgemergelde kind krijgt de kip, maar zie ik een kind en een hond in het water liggen en het kind red zich door te watertrappelen (en is in staat dat naar mij te communiceren) terwijl de hond verzuipt omdat zijn riem onder water vast zit (ik zeg maar wat) ga ik echt eerst naar de hond.

rien10 schreef:

Als ik een kind zou doodrijden, zou mijn leven voorbij zijn. Ik denk dat ik daar nooit en te nimmer overheen kom.

VuurVleugels schreef:

fokfanaat schreef:

Maar ,geheel hypothetisch natuurlijk, denk je dat het voor jou hetzelfde voelen als je een voor jou vreemd kind dood zou rijden, of een vreemde kat

Dat voelt anders, maar níet omdat het ene wat ik heb doodgereden meer waard is dan het andere. Dat het anders voelt heeft niks met waarde te maken, bij een kat zou ik op exact dezelfde manier rouwen. Het verschil zit hem in bijvoorbeeld consequenties van de aanrijding, aandacht die de aanrijding krijgt, hoeveel andere mensen geraakt worden door die aanrijding etc etc.

Want bijvoorbeeld die aandacht is 't ook hè. Als er een kind wordt doodgereden is het hele land in rep en roer (begrijpelijk natuurlijk, er is een onschuldig iemand dood) via de media, maar als er een dier wordt doodgereden geeft vrijwel niemand erom behalve de eigenaar van het dier en misschien de bestuurder van de auto die zich schuldig voelt. En een aantal bokkers misschien als op de nieuwspagina staat dat een pony is doodgereden.

Ik snap dat verschil gewoon niet. Dat heb ik wel vaker tegen mensen gezegd en ik ben meer dan eens 'harteloos' genoemd daarom. Maar, heb ik niet juist een groot hart door het nét zo erg te vinden voor een dier dan voor een mens?

Dit is iets waar véél autistische mensen tegenaanlopen trouwens. Omdat veel autistische mensen met een meta-blik naar een situatie kijken waarin we ons verplaatsen in alle partijen ipv één 'standaard' zijn wij de aparte groep die het blijkbaar niet helemaal begrepen heeft. Terwijl we dingen juist voor iedereen naar vinden, niet alleen voor de groep waarvan het 'hoort' dat je het naar voor vind.

Generaliserend overigens, want als je één autistische persoon hebt ontmoet heb je één autistische persoon ontmoet. Maar de 'meta-empathie' is wel een trend die in de neurodiverse wereld te vinden is, inmiddels ook steeds meer onderzoek die dat onderschrijft. Maar dat is een beetje ver off topic misschien.

Citaat:

De hersenactiviteit van de knaagdieren was vergelijkbaar met die van mensen als ze aan plekken of ervaringen denken. Die activiteit speelt zich af in het gebied dat verantwoordelijk is voor het ruimtelijke geheugen, de hippocampus. De ratten waren in het experiment in staat om dat hersengebied vrijwillig te activeren, om zo te kunnen denken aan plekken waar ze op dat moment niet waren.

Dat vermogen is niet alleen van belang voor herinneringen, maar ook om je een beeld van de toekomst te kunnen vormen. Het is dus een vorm van verbeelding, zeggen de onderzoekers.

Citaat:

“[A]utistic people work to understand others through different processes—they may not empathize according to a specific notion of the idea structured to exclude them, but they can still find ways of comprehending others in a manner that suggests a capacity for empathy (McDonagh, 2013).

Avalanche schreef:

rien10 schreef:

Als ik een kind zou doodrijden, zou mijn leven voorbij zijn. Ik denk dat ik daar nooit en te nimmer overheen kom.

Ja 100%. Een kat zou ik ook superrot vinden, maar daar kom ik wel overheen. Een kind zou ik mezelf nooit kunnen vergeven.

VuurVleugels schreef:

fokfanaat schreef:

Maar ,geheel hypothetisch natuurlijk, denk je dat het voor jou hetzelfde voelen als je een voor jou vreemd kind dood zou rijden, of een vreemde kat

Dat voelt anders, maar níet omdat het ene wat ik heb doodgereden meer waard is dan het andere. Dat het anders voelt heeft niks met waarde te maken, bij een kat zou ik op exact dezelfde manier rouwen. Het verschil zit hem in bijvoorbeeld consequenties van de aanrijding, aandacht die de aanrijding krijgt, hoeveel andere mensen geraakt worden door die aanrijding etc etc.

Want bijvoorbeeld die aandacht is 't ook hè. Als er een kind wordt doodgereden is het hele land in rep en roer (begrijpelijk natuurlijk, er is een onschuldig iemand dood) via de media, maar als er een dier wordt doodgereden geeft vrijwel niemand erom behalve de eigenaar van het dier en misschien de bestuurder van de auto die zich schuldig voelt. En een aantal bokkers misschien als op de nieuwspagina staat dat een pony is doodgereden.

Ik snap dat verschil gewoon niet. Dat heb ik wel vaker tegen mensen gezegd en ik ben meer dan eens 'harteloos' genoemd daarom. Maar, heb ik niet juist een groot hart door het nét zo erg te vinden voor een dier dan voor een mens?

Dit is iets waar véél autistische mensen tegenaanlopen trouwens. Omdat veel autistische mensen met een meta-blik naar een situatie kijken waarin we ons verplaatsen in alle partijen ipv één 'standaard' zijn wij de aparte groep die het blijkbaar niet helemaal begrepen heeft. Terwijl we dingen juist voor iedereen naar vinden, niet alleen voor de groep waarvan het 'hoort' dat je het naar voor vind.

Generaliserend overigens, want als je één autitistische persoon hebt ontmoet heb je één autistische persoon ontmoet. Maar de 'meta-empathie' is wel een trend die in de neurodiverse wereld te vinden is, inmiddels ook steeds meer onderzoek die dat onderschrijft. Maar dat is een beetje ver off topic misschien.

VuurVleugels schreef:

Dat is waar verwachtingsmanagement de hoek om komt kijken!

En daarbij, niet elke dood weegt even zwaar. Elke dood weeg ik individueel af en ik hanteer daarbij geen standaard. Dat is eigenlijk mijn hele punt: mensen hier hebben standaarden die ze ophangen aan de dood van een bepaald wezen - waarbij de mens dus bovenaan staat - en ik heb die dus niet.

Veronica2 schreef:

Volgens mij werkt de dood voor dieren toch anders, ook bij dieren die wel een soort relatie met elkaar hebben, of in groepen leven. De wetenschap zegt ook (vrij breed, makkelijk vindbaar) dat dieren een andere cognitieve beleving hebben van de wereld en hun plek daarin, hun bewustzijn is anders dan dat van mensen. Daardoor beleven dieren hun relaties en verliezen ook anders. De meeste dieren vliegen, zwemmen of keutelen weer door en anderen hebben een rouwproces, maar hoe dan ook blijven ze er niet lang mee bezig omdat het leven hun aandacht op een andere manier opeist, namelijk om te overleven. Wij mensen hebben allemaal tijd voor dat soort dingen in het huidige tijdsgewricht, uit luxe.

Nikass schreef:

Veronica2 schreef:

Volgens mij werkt de dood voor dieren toch anders, ook bij dieren die wel een soort relatie met elkaar hebben, of in groepen leven. De wetenschap zegt ook (vrij breed, makkelijk vindbaar) dat dieren een andere cognitieve beleving hebben van de wereld en hun plek daarin, hun bewustzijn is anders dan dat van mensen. Daardoor beleven dieren hun relaties en verliezen ook anders. De meeste dieren vliegen, zwemmen of keutelen weer door en anderen hebben een rouwproces, maar hoe dan ook blijven ze er niet lang mee bezig omdat het leven hun aandacht op een andere manier opeist, namelijk om te overleven. Wij mensen hebben allemaal tijd voor dat soort dingen in het huidige tijdsgewricht, uit luxe.

Dat lijkt me totaal afhankelijk van de situatie en de wezens waarom het gaat?
Geen soort kan zo harteloos zijn als de mensheid.

Ik vraag me trouwens af hoe je kunt stellen dat ze er niet te lang mee bezig zijn. Hoe weet je dat? Omdat ze zich er niet door laten beheersen? Dat maakt niet per definitie dat het niet aanwezig is.

Niobe schreef:

Onderschat de potentiële gruwelijkheid van mensen ook niet

VuurVleugels schreef:

En tegelijkertijd brengen prooidieren zichzelf in gevaar door anderen te waarschuwen wanneer ze alarm slaan (en dus hun locatie weggeven), en steken bijen als niet zijzelf maar hun koningin bedreigd wordt (waarbij ze sterven). Dit gaat regelrecht tegen de 'selfish gene'-theorie in (de theorie dat organismen alles op alles zetten om zelf te overleven) maar komt toch echt voor.

Dus, misschien zijn zowel mensen als dieren (wat eigenlijk gewoon hetzelfde is) niet zwart wit en kunnen ze zowel egocentrisch als sociaal gericht zijn?

Cer schreef:

Wij hebben hele stelsel ingericht voor onze zwakken, zieken en ouderen..
niet veel (!) diersoorten (wel een paar, maar niet veel) doen dat..

Maar in basis denk ik dat het inderdaad elkaar niet erg ontloopt.