Bokt.nl

**Geplaatst**: 22-07-22 10:14

Geplaatst: 22-07-22 10:14

Mijn vriend en ik hebben er bewust voor gekozen om kinderloos te blijven. Ik ben dan ook niet de persoon die je van tips kan voorzien.

Wel wil ik je heel veel sterkte wensen. Het is niet niks en een hele lastige situatie.

**Geplaatst**: 22-07-22 10:26

Re: Partner wil geen 2e kind

Geplaatst: 22-07-22 10:26

Even rust en loslaten is een prima zet in deze. Dat het qua communicatie even minder gaat is logisch, ieder gezin zal dit herkennen met de komst van een kleintje. Je leven/gevoel veranderd compleet, maar ook je eigen ik krijgt een andere 'invulling' en wellicht verander je ook daarin met bijv hoe je in het leven staat.

Beide het gevoel aan de kant zetten gaat haast niet, en ertussen gaan zitten ook niet.

Wij zijn nu dus zwanger van de derde mijn wens was er altijd van mijn man niet. Ik dacht dat ik het jaren los had gelaten maar nu ik zwanger ben merk ik dat ik me nu pas compleet voel.

Voor ons zat er totaal geen haast achter ook ivm leeftijd ik ben nu 33. Weet niet hoe dit bij jullie is ts?

**Geplaatst**: 22-07-22 10:32

Geplaatst: 22-07-22 10:32

Ik heb niet alles gelezen en misschien is het al genoemd maar over dit onderwerp is een podcast gemaakt door de Correspondent, de tweede op zoek naar het standaardgezin. Daarin worden meerdere standpunten bekeken en onderzocht. Het staat oa. Op Spotify met ook het audioboek de tweede van Lynn Berger.

**Geplaatst**: 22-07-22 10:42

Re: Partner wil geen 2e kind

Geplaatst: 22-07-22 10:42

Heel eerlijk in t hele verhaal lijkt het te draaien op ik wil ik wil ik wil, en luisteren naar je man doe je totaal niet.
Wees blij dat jullie al een gezond kindje hebben en mocht er een tweede komen dan is zo, maar ik vind je best wel drammerig in je verhaal naar je man toe.

Ik zou zeggen geniet van wat je heb en laat je verdere kinderwens voor wat het is

**Geplaatst**: 22-07-22 10:46

Geplaatst: 22-07-22 10:46

Ik heb niet alles gelezen, alleen de posts van TS.

TS, jij geeft aan dat je je "bedrogen" voelt omdat jullie vooraf wel al de mogelijkheid van 2 kinderen hebben besproken. Maar dat is niet eerlijk naar hem. Een grote levens verandering als het krijgen van een kind kan je als mens veranderen, kan je kijk op de wereld en je eigen situatie veranderen. Daar heeft hij gewoon recht op.

Ik kijk hier misschien even met een andere bril naar, omdat ik dit van dichtbij in mijn omgeving mee heb gemaakt.

Net zoals hij misschien veranderd is, ben jij waarschijnlijk ook veranderd. Je bent van partner, primair moeder geworden. Het kan best zijn dat in dat moederschap, alle eigenschappen aan jou die hij zo leuk vond, naar de achtergrond zijn verdwenen en alle eigenschappen die hij niet zo leuk aan jou vond nu extra naar voren komen. Dat hij daardoor misschien sowieso enorm twijfelt aan jullie relatie, of hij daarmee door wil en dat hij in die situatie gewoon geen 2e kind op de wereld wil zetten.

Daarnaast is de wereld om ons heen nogal veranderd sinds jullie aan kinderen zijn begonnen. Met alles wat er om ons heen momenteel gebeurt, de hele corona situatie, oorlog. Ik kan me heel erg goed voorstellen dat iemand denkt, ik ga wetende wat ik nu weet, geen nieuwe kinderen op deze wereld zetten.

Dan teruggrijpen op een toekomstbeeld dat jullie ooit samen hadden, voordat jullie wereld en de rest van de wereld veranderd is, is niet realistisch en niet fair.

Ik zou dus vooral eens een goed gesprek aangaan wat nou de daadwerkelijke reden is achter zijn keuze, misschien dat je er dan meer begrip voor kan hebben (want ik mis in jouw posts wel begrip voor zijn standpunt) en beter kan besluiten wat de toekomst van jullie relatie gaat zijn.

**Geplaatst**: 22-07-22 10:49

Geplaatst: 22-07-22 10:49

Vrienden van ons zaten in de omgekeerde situatie. Hij wilde absoluut een 2e, zij was een stuk minder enthousiast. Er is inderdaad een 2e gekomen en beide kinderen zijn makkelijke en gezonde kinderen die smorgens ook lekker uitslapen. Echter ging zij er toch bijna aan onderdoor. Gewoon puur de emotionele belasting van 2 wezentjes die je beide aandacht moet geven was haar echt te zwaar terwijl het voor haar met 1 perfect was. Iedere keer als ik haar zag had je het idee dat ze zo in tranen kon uitbarsten. Het is ook zeker niet zo dat zij voor de zorg opdraaft, haar partner is juist heel betrokken en daarnaast gaan de kinderen ook gewoon naar de opvang.
Onderschat dus zeker niet de emotionale belasting die je partner mogenlijk ervaart.

**Geplaatst**: 22-07-22 10:53

Geplaatst: 22-07-22 10:53

Ik vraag me af of jij je niet overdonderd voelde toen hij nee zei, en dat hij dat niet eerder heeft durven zeggen uit angst voor jouw emotionele reactie.

Of een beetje struisvogel tactiek 'misschien vergeet ze wel dat we er 2 zouden nemen'. En dat jij je onbewust heel strak aan jouw tijdschema hebt gehouden en hij daar helemaal niet mee bezig was omdat hij bezig was met het aanpassen aan zijn nieuwe leven. Ik kan me best voorstellen dat hij in paniek raakte omdat hij nog bezig was met nummer 1 en jij al met nummer 2.

Even rust en ruimte over dit onderwerp lijkt me heel verstandig. Er is nu iets in gang gezet, waar jullie bewust en onbewust mee bezig zijn ook al heb je het er niet over. Spreek inderdaad een periode af dat je het er niet over gaat hebben samen, en doe dat dan ook niet. Ik zou wel afspreken dat je allebei voor jezelf gaat nadenken waarom wel, waarom niet, en kan ik ermee leven als ik de ander zijn wens niet respecteer.

Ik zou als ik jou was zelf ook eens met iemand gaan praten die neutraal is, en niet per se iemand die jou alleen maar gaat bevestigen dat je vooral gelijk hebt, daar komen alleen verliezers van. Het zijn geen luchtige vragen.

En als praten niet gaat, misschien kunnen jullie dan eens een ouderwetse brief naar elkaar schrijven waarin je vertelt hoe je je voelt. Iets op papier zetten, zelfs als je de brief nooit verstuurt of geeft, maakt soms al veel duidelijk, ook voor jezelf.

Sterkte gewenst, aan allebei. Want niet alleen jij zult hiermee in de knoop zitten, ook je man zal zich nu waarschijnlijk niet zo lekker voelen.

**Geplaatst**: 22-07-22 10:55

Geplaatst: 22-07-22 10:55

Ik denk dat wat Oji zegt, wel eens de kern van de zaak raakt.
Jammer dat je man niet open staat voor relatietherapie. Niet in de zin van “hoe kan ik hem overtuigen van een 2e kind”, dan wel om elkaar als partner ipv als ouder terug te vinden.

En in mijn omgeving heb ik juist veel problemen zien ontstaan bij een 2e kindje. Dus er zo maar vanuit gaan dat de overgang van een 1 naar 2 kinderen niets voorstelt ?

In elk geval: veel sterkte in deze moeilijke periode. Probeer je niet enkel vast te pinnen op wat je als een gemis ervaart, maar ook blij te zijn met alles wat je hebt.

**Geplaatst**: 22-07-22 10:57

Geplaatst: 22-07-22 10:57

nikkel schreef:
Ik denk dat de kinderwens indien door gezet, het einde van de relatie inhoudt met alleen maar ongelukkigen.

Dat is ook wat ik denk en meerdere keren heb zien gebeuren.

En dat met zusje/broertje erbij is gezelliger voor eerste kind, daar geloof ik niet in. Ik ben enig kind en wat mij opviel bij vriendjes en vriendinnetjes thuis was dat die bijna altijd onaardig waren tegen hun zusjes en/of broertjes. Er zijn zelfs studies naar gedaan, als jezelf uit een gezinssituatie komt met een goede relatie met zusjes en/of broertjes kun je het statistisch gezien beter bij 1 kind houden...

**Geplaatst**: 22-07-22 11:00

Geplaatst: 22-07-22 11:00

Daarbij komt ook dat mannen over het algemeen meer "sudderaars" zijn: als iemand een idee oppert, moeten ze er vaak even over nadenken. Het idee van een pannetje soep of een runderlapje: je gooit de ingrediënten in de pan, steekt het gasfornuis aan en wacht tot het gaar is. Zo af en toe check je eens voorzichtig hoe het ervoor staat maar je moet het vooral zijn gang laten gaan.

Jullie hebben nog tijd, gun jezelf en je man die tijd ook.

**Geplaatst**: 22-07-22 11:02

Geplaatst: 22-07-22 11:02

NathalietjeB schreef:
Heel eerlijk in t hele verhaal lijkt het te draaien op ik wil ik wil ik wil, en luisteren naar je man doe je totaal niet.
Wees blij dat jullie al een gezond kindje hebben en mocht er een tweede komen dan is zo, maar ik vind je best wel drammerig in je verhaal naar je man toe.

Ik zou zeggen geniet van wat je heb en laat je verdere kinderwens voor wat het is

Heb je wel alles gelezen of alleen de openingspost?

**Geplaatst**: 22-07-22 11:03

Geplaatst: 22-07-22 11:03

Citaat:
Want niet alleen jij zult hiermee in de knoop zitten, ook je man zal zich nu waarschijnlijk niet zo lekker voelen.

Een (mogelijk) scenario vanuit de man: ik heb een geweldige vrouw waar ik van hou en een dochter die me zielsgelukkig maakt. Ik geniet van het leven samen en alleen. Mijn vrouw wil de huidige situatie nu veranderen terwijl ik nu perfect gelukkig ben en ik zie op tegen deze verandering. Er is nu zelfs sprake van uit elkaar gaan/ mogelijke eeuwige verwijten als ik niet voldoe aan de wens voor een nieuwe situatie. Wat is mijn plaats in dit geheel dan? En wat is de plaats van onze dochter hier dan? Zijn wij niet genoeg dan?

Ik beweer niet dat dit is hoe je man zich voelt overigens. Het zou zo kunnen zijn.

Ik denk dat een beetje rust inderdaad behulpzaam is. Als ook iets meer helderheid voor jezelf. En daarna een beter gesprek kunnen voeren samen. Dat zijn sowieso stappen die je vermoedelijk wil zetten als je waarde hecht aan wat je hebt. Al besluit je daarna dat het niet meer werkt zoals het nu gaat.

Ik snap heel goed dat dit zwaar voor je is TS. Veel sterkte gewenst. Maar ik wilde graag even belichten dat het mogelijk ook heel zwaar en emotioneel is voor je partner.

**Geplaatst**: 22-07-22 11:21

Geplaatst: 22-07-22 11:21

NathalietjeB schreef:
Heel eerlijk in t hele verhaal lijkt het te draaien op ik wil ik wil ik wil, en luisteren naar je man doe je totaal niet.
Wees blij dat jullie al een gezond kindje hebben en mocht er een tweede komen dan is zo, maar ik vind je best wel drammerig in je verhaal naar je man toe.

Ik zou zeggen geniet van wat je heb en laat je verdere kinderwens voor wat het is

Maar andersom is het toch net zo?
Haar man wil het niet en denkt alleen aan wat hij niet wil?

Ik snap de TS heel goed, als je kinderwens zo groot is dan is het enorm moeilijk om je overheen te zetten.

**Geplaatst**: 22-07-22 11:40

Geplaatst: 22-07-22 11:40

Hoi TS, ik heb je OP en je antwoorden op andere bokkers gelezen, de reacties van andere bokkers heb ik niet heel aandachtig gelezen want met 10 pagina's ben ik daar wel even mee bezig.

Wat ik van mijn mama geleerd heb: als je aan kinderen begint, is de relatie met je partner zoals die was voorbij. Punt.
Niet "de relatie is voorbij", wel "de relatie zoals die was is voorbij".

Kan het zijn dat je partner dàt heel erg ervaart, en hij net daarom geen 2de kind wilt?

Misschien had hij de impact van een kind op jullie, zijn en jouw leven niet zo zwaar ingeschat. Misschien blijkt het nu zwaarder te zijn, en wil hij daarom geen 2de kind.

Wat ik zie in mijn omgeving, bij vriendinnen die in het kort kinderen hebben gekregen (en daarmee zeg ik niet dat het er bij jullie ook zo aan toegaat) is dat papa er héél vaak voor spek en bonen bijloopt. Ik zie vooral dat "het kind" het énige is waar het nog om draait (en dat is wat mijn mama bedoelt met haar opmerking), en ik dénk zo maar even dat dat voor de mannen zwaarder te dragen is dan voor de vrouwen.

Kijk, jij bent 9 maanden zwanger. Jij bevalt van jullie kind. Jij geeft het de borst.
Natuurlijk ziet een papa zijn kind ook doodgraag, maar de band met de mama lijkt mij, toch zeker als we spreken over "een plat kind" iets diepgaander. Dat is geen verwijt naar de papa's toe, maar gewoon een gevolg van de realiteit - jij draagt het, levert het, voedt het. Wanneer de kinderen wat ouder worden en er ook gespeeld ed kan worden, wanneer er actiever met de kinderen kan worden omgegaan, wordt het voor de papa's ook leuker. Wij vrouwen zijn keien in "zorgen voor" en schrikken niet zo snel terug voor die hele kleine vingertjes en teentjes, papa's vinden die héle kleine hummels eng in de zin van "ik hoop dat ik hem/haar geen pijn doe". Maw: vooral de mama is belast met "zorgen voor" tijdens die "platte" periode. Gevolg: papa staat zo'n beetje aan de kant. Ik lees dat jouw man heel fijn mee zorgt voor jullie kind, en dat is natuurlijk super, maar als ik lees wat je verder ook nog schrijft, draait heel jouw wezen en jouw zijn duidelijk om jullie kind.
Kan het zijn dat papa zich door jou buitengesloten voelt? Niet wat jullie dochter betreft, maar wat jou en jullie betreft?

Ik verwijt je niks hoor TS. Je klinkt/leest als een geweldige mama.
Maar wat ik in mijn omgeving van dichtbij zie, is dat die geweldige mama's niet meer de geweldige partners zijn die ze voorheen waren.
En ik kan wel voorstellen dat dat iets is wat de vader in kwestie niet graag in de mond neemt - het klinkt alsof je je vrouw verwijt dat ze een te goede moeder is, en dat slaagt natuurlijk nergens op. Wie geeft nou toe dat hij zich achteruit gestoken voelt tegenover zijn kind? Kan me goed voorstellen dat, als het zo voelt voor een man, hij zich daar zelfs over zou schamen, en ook wel beseft dat hij dit niet hardop kan gaan verkondigen - maar het neemt niet weg dat wat ik zeg in essentie wel klopt: nu er een kind is, gaat de aandacht daar 110% naartoe, en komt de relatie op een lager pitje te staan.
Want de 4 nachtjes weg op een jaar met jullie tweetjes, heeft er 361 tegenover staan waarin jullie niet met zijn tweetjes zijn.

Ik lees dat jij heel veel regelt, zoals jullie roosters ed. Oké, dat doe jij, dat hoeft hij dus niet te doen - maar het neemt niet weg dat het wel moet gebeuren, en dat was voorheen niet (of veel minder) het geval. Ook al neem jij die "last" op je - het maakt ook een deel van zijn leven uit. Er komt heel wat bij kijken, bij kinderen. En het legt zeker heel wat druk op de schouders.

Ik ben ook zo iemand van de firma "tel je zegeningen". Je hebt een man waar je van houdt, je hebt een dochter. Je hebt een huis, je zit financieel goed, je moet niet eens fulltime werken om dat te behalen.
Denk daaraan, in plaats van aan datgene wat volgens jou nog ontbreekt. Wees blij met wat je hebt, in plaats van te zitten huilen op de bank om wat je niet hebt. Ik zeg niet dat je geen tweede kind mag willen, maar ik lees ook heel veel "ik wil" in jouw verhaal, en weinig begrip naar je partner toe.

Je wilt liever niet scheiden want je wilt je kind geen gescheiden ouders aandoen.
Ja, dat is mooi - maar lees je zelf niet dat je daarmee je partner tekort doet? Je moet niet willen scheiden omdat je te veel van je partner houdt. Ik snap wel dat je als ouder je kind over het algemeen op de eerste plaats zet, maar als partner zou ik me wel l*llig voelen - het komt over alsof je bij hem blijft voor je kind, en niet voor hem. Ik zou me héél erg op de tweede plaats gesteld voelen. Natuurlijk deel je die eerste plaats graag met je kind, maar er moet wel dat evenwicht zijn.

Het evenwicht is voor hem in het dagelijkse leven duidelijk niet meer aanwezig, want hij wilt geen tweede kind. In plaats van je te concentreren op "ik voel me bedrogen want nu wilt hij geen tweede kind meer" lijkt het mij eerlijker bezig te zijn met "waarom wilt hij geen tweede kind meer?" Het doet niks af aan zijn liefde voor jullie dochter, maar het is duidelijk toch zwaarder/ingrijpender dan hij verwacht had.

Het feit dat hij geen prater is zal het zeker niet makkelijker maken, maar dat is misschien deels ook om jou te sparen. Want je levert als moeder geweldig werk voor jullie dochter, dat zal hij zeker ook wel zien/beseffen.

Het maakt niet uit dat hij nog tijd heeft voor zijn hobby's ed - ik denk dat het meer te maken zal hebben met dat jij minder tijd voor hem en voor jullie hebt. Dat zal er met een tweede kind zeker niet op beteren. Misschien wringt daar het schoentje.

Ik en mijn jongere broer schelen nog geen 2 jaar. Hij is het beste cadeautje dat ik ooit gekregen heb. Ik had altijd en overal mijn beste vriendje bij mij om mee te spelen en dingen mee te bekokstoven, ik was nooit alleen. Dus ik snap die insteek van jou zéker wel - maar toen ik 5 was en mijn broertje 3 zijn onze ouders uit elkaar gegaan, omdat er van de relatie tussen hen niets meer overbleef. Ze waren toen 13 jaar samen.
Mijn vader wilde graag kinderen, en was het eens met "we willen er twee", maar in de praktijk bleken de verwachtingen toch anders te liggen, en was het toch heel zwaar. Er bleef geen tijd meer over voor "de relatie" en dat leidde uiteindelijk tot uit elkaar gaan. Ik ben er niet kwaad om hoor, ik heb er bij mijn weten geen last van gehad en heb met beide een heel goede band, idem mijn broer. Maar kinderen krijgen/hebben legt echt héél veel druk op de relatie, het maakt van mensen ouders en dan vergeet men wel eens dat men ook man/vrouw van elkaar is.

Het is maar een gok hoor, afgaande op wat ik in mijn omgeving zie.
Een kind krijgen gooit heel je leven overhoop. Je moet er dingen voor laten en dingen voor doen, en misschien had je partner dat niet in die mate verwacht. Of misschien wel, maar had hij niet verwacht dat hij het zo zou ervaren dat hij daardoor nu liever past voor een tweede.

Praat over jullie als partners, in plaats van als ouders. Probeer dat gesprek eens te voeren. Laat het niet over kinderen gaan, maar over jullie relatie.

Wat jullie ook doen, ik hoop dat jullie er samen uit komen!

**Geplaatst**: 22-07-22 11:54

Geplaatst: 22-07-22 11:54

Ik heb alleen de openingspost gelezen:

Wij hebben 2 gezonde kinderen waar wij heel erg blij mee zijn. Ik heb het gevoel dat ons gezin nog niet kompleet is, mijn grote wens is om er een 3e kindje bij te krijgen mocht dat lukken. Alleen zo groot dat die wens bij mij is, deze is helemaal niet aanwezig bij mijn man.
Mijn man vindt zich namelijk te oud om nog aan kinderen te beginnen. Onze kinderen zijn op dit moment 4 en 6 en zijn redelijk zelfstandig, het idee om weer van voren af aan te beginnen met luiers en gebroken nachten, houd mijn man ook erg tegen.

Ik heb geaccepteerd dat er geen 3e komt, ondanks dat ik dat echt graag zou willen. Het is dan ook erg moeilijk als ik hoor dat zussen, collega's en vrienden zwanger zijn/worden. En als ik dit soort nieuws hoor dan kan ik ook wel verdrietig worden, niet dat ik dit uit, maar het gevoel is er wel.

Ik heb geaccepteerd dat ik 2 hele gezonde en blije kinderen heb en hou mij ook vast aan die gedachte. Wanneer de gevoelens weer opspelen dat ik toch graag een 3e wil, dan denk ik bij mezelf van wat als.... Wat als we besluiten om een 3e kindje te nemen en dit kindje is een zorgenkindje, het kindje is niet gezond. Dan hou je natuurlijk wel alsnog van het kindje, maar het zou wel een flinke belasting zijn voor het gezin. Als het gezin dit al trekt, want ook hier zouden dan verwijten kunnen ontstaan vanuit mijn man naar mij toe. Dan zou mijn man mij kunnen gaan verwijten dat ik teveel heb doorgedramd en dat hij toch niet 100% achter deze keuze staat maar zou doen om mij te plezieren.
Welke gevolgen zouden dit dat voor mij kunnen hebben, zou het het einde voor onze relatie kunnen betekenen? En dan, dan zou ik alleen komen te staan met 3 kinderen waaronder een baby. Hoe blij zou ik dan zijn, zou ik dan niet achteraf spijt hebben gehad.

Ik heb er ook wel eens aan gedacht om het stiekem te doen, mijn man weet dat als ik zwanger wordt ik het kindje niet weg zou halen. Maar ik weet ook dat dit het einde van onze relatie zou betekenen. En hoe groot mijn wens voor een 3e ook is, het feit dat ik 2 gezonde kinderen heb en een hele lieve man is mij ontzettend dierbaar en zou ik niet kwijt willen hierbij tel ik mijn zegeningen!

Laatst bijgewerkt door Mias op 22-07-22 12:04, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-07-22 11:56

Geplaatst: 22-07-22 11:56

Sinds de zwangerschap voor kind 1 en nu is er ook veel gebeurd wat mee kan spelen. De coronatijd waarbij kinderen langdurig thuis kwamen te zitten en ouders belemmerd werden. Zoiets hebben we nooit eerder meegemaakt maar kan in onze nabije toekomst weer voorkomen. Dan de hele crisis waardoor het leven dubbel zo duur wordt. Misschien zijn jullie grootverdieners en speelt het financiële plaatje voor jou niet zo mee, maar je kunt altijd arbeidsongeschikt raken en daardoor toch moeizamer rond kunnen komen.

Laatst bijgewerkt door elnienjo op 22-07-22 11:59, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-07-22 11:58

Geplaatst: 22-07-22 11:58

Mias schreef:
Ik heb alleen de openingspost gelezen:

Wij hebben 2 gezonde kinderen waar wij heel erg blij mee zijn. Ik heb het gevoel dat ons gezin nog niet kompleet is, mijn grote wens is om er een 3e kindje bij te krijgen mocht dat lukken. Alleen zo groot dat die wens bij mij is, deze is helemaal niet aanwezig bij mijn man.
Mijn man vindt zich namelijk te oud om nog aan kinderen te beginnen. Onze kinderen zijn op dit moment 4 en 6 en zijn redelijk zelfstandig, het idee om weer van voren af aan te beginnen met luiers en gebroken nachten, houd mijn man ook erg tegen.

Ik heb geaccepteerd dat er geen 3e komt, ondanks dat ik dat echt graag zou willen. Het is dan ook erg moeilijk als ik hoor dat zussen, collega's en vrienden zwanger zijn/worden. En als ik dit soort nieuws hoor dan kan ik ook wel verdrietig worden, niet dat ik dit uit, maar het gevoel is er wel.

Ik heb geaccepteerd dat ik 2 hele gezonde en blije kinderen heb en hou mij ook vast aan die gedachte. Wanneer de gevoelens weer opspelen dat ik toch graag een 3e wil, dan denk ik bij mezelf van wat als.... Wat als we besluiten om een 3e kindje te nemen en dit kindje is een zorgenkindje, het kindje is niet gezond. Dan hou je natuurlijk wel alsnog van het kindje, maar het zou wel een flinke belasting zijn voor het gezin. Als het gezin dit al trekt, want ook hier zouden dan verwijten kunnen ontstaan vanuit mijn man naar mij toe. Dan zou mijn man mij kunnen gaan verwijten dat ik teveel heb doorgedramd en dat hij toch niet 100% achter deze keuze staat maar zou doen om mij te plezieren.
Welke gevolgen zouden dit dat voor mij kunnen hebben, zou het het einde voor onze relatie kunnen betekenen? En dan, dan zou ik alleen komen te staan met 3 kinderen waaronder een baby. Hoe blij zou ik dan zijn, zou ik dan niet achteraf spijt hebben gehad.

Ik heb er ook wel eens aan gedacht om het stiekem te doen, mijn man weet dat als ik zwanger wordt ik het kindje niet weg zou halen. Maar ik weet ook dat dit het einde van onze relatie zou betekenen. En hoe groot mijn wens voor een 3e ook is, het feit dat ik 2 gezonde kinderen heb en een hele lieve man is mij ontzettend dierbaar en zou ik niet kwijt willen!

Wat is de reden dat jouw man zich nog niet heeft laten steriliseren?

**Geplaatst**: 22-07-22 12:07

Geplaatst: 22-07-22 12:07

elnienjo schreef:
Wat is de reden dat jouw man zich nog niet heeft laten steriliseren?

Even off topic:

Dat durft hij niet :')

is wel ter sprake gekomen.
Daarom hebben wij voor nu besloten om een hormoon spiraal te nemen en dit bevalt prima vwb anticonceptie.

Ik heb wel naar hem genoemd dat als de spiraal eruit moet (hij mag nog een jaar blijven zitten) ik niet meer aan de hormonen wil (dit omdat ik het idee heb dat de hormonen toch een aanslag hebben op mijn lichaam). Hij zou dan zelf zijn verantwoordelijkheid moeten nemen.

**Geplaatst**: 22-07-22 12:16

Re: Partner wil geen 2e kind

Geplaatst: 22-07-22 12:16

Ben beetje aan het terug lezen maar toch vind ik het bijzonder om te lezen dat de TS zo word ‘aangevallen’ op het doordrammen.
Want Nee is Nee. Waarom is de Nee sterker dan de Ja?
Je moet samen tot een oplossing komen. Ik vind het dan ook gemeen van je man om het bij jou neer te leggen.
Je moet er samen over praten om samen tot een goed besluit te komen, wat dit dan ook mag zijn.
Het niet praten van je man en star nee roepen is ook geen oplossing.

**Geplaatst**: 22-07-22 12:32

Re: Partner wil geen 2e kind

Geplaatst: 22-07-22 12:32

Ik heb geen kinderwens, dus ik kan mij niet inleven in een diepgewortelde wens.

Maar wat ik mij afvraag, de man in kwestie wil niet in relatie therapie, TS wil die therapie perse wel. Wat is de toegevoegde waarde in deze voor therapie?

Ik vind het zelf best heftig om vraagtekens bij een relatie te zetten die voor het gesprek over een 2e schijnbaar goed in elkaar stak. Is die wens zo sterk dat je als vrouw je relatie op het spel zet?

**Geplaatst**: 22-07-22 12:42

Geplaatst: 22-07-22 12:42

Hey TS, als je wil mag je mij een privebericht hierover doen. Ik zit eigenlijk in de soort van zelfde situatie, alleen dan omgekeert. Ik wil niet, mijn man wel ( heel graag zelfs. ). Wij hebben er een balans in gevonden en onze relatie lijd er zeer zeker niet onder. Als je wil weten van hoe en wat mag je mij berichten.

**Geplaatst**: 22-07-22 13:01

Geplaatst: 22-07-22 13:01

Balko schreef:
Want Nee is Nee. Waarom is de Nee sterker dan de Ja?

Is dit echt een vraag? Lijkt me toch logisch dat niemand ongewenst een kind opgedrongen krijgt? En het kind daarmee een onwillige ouder. Mijn inziens heb je 2 ja's en maar 1 nee nodig.

Het is een beladen onderwerp en ik snap beide kanten heel goed. Maar het is toch iets waar je ten eerste samen uit moet zien komen. En als dat niet lukt je moet kijken wat zwaarder weegt voor je eigen geluk. En dat is zo persoonlijk, die knoop moet TS voor zichzelf dan doorhakken.

**Geplaatst**: 22-07-22 13:05

Geplaatst: 22-07-22 13:05

Ceffyl schreef:
Balko schreef:
Want Nee is Nee. Waarom is de Nee sterker dan de Ja?

Is dit echt een vraag? Lijkt me toch logisch dat niemand ongewenst een kind opgedrongen krijgt? En het kind daarmee een onwillige ouder. Mijn inziens heb je 2 ja's en maar 1 nee nodig.

Het is een beladen onderwerp en ik snap beide kanten heel goed. Maar het is toch iets waar je ten eerste samen uit moet zien komen. En als dat niet lukt je moet kijken wat zwaarder weegt voor je eigen geluk. En dat is zo persoonlijk, die knoop moet TS voor zichzelf dan doorhakken.

Maar dat zeg ik ook er moet altijd over gepraat worden, maar ik vind de nee niet belangrijker dan de ja.

**Geplaatst**: 22-07-22 13:17

Geplaatst: 22-07-22 13:17

Wees blij met het kind dat je nu hebt.

Je kan 2 dingen doen.
1) je erbij neerleggen dat je man niet nog een kind wil.
2) bij je man weggaan omdat je je er niet bij neer kan leggen.

Ik vind ik ieder geval wel dat je er over moet kappen tegenover je man, want het is begrijpelijk dat die er helemaal flauw van wordt.

Je hebt er 1 toch? Waarom perse 2? Geniet van wat je hebt!

**Geplaatst**: 22-07-22 13:20

Geplaatst: 22-07-22 13:20

Balko schreef:
Ben beetje aan het terug lezen maar toch vind ik het bijzonder om te lezen dat de TS zo word ‘aangevallen’ op het doordrammen.
Want Nee is Nee. Waarom is de Nee sterker dan de Ja?
Je moet samen tot een oplossing komen. Ik vind het dan ook gemeen van je man om het bij jou neer te leggen.
Je moet er samen over praten om samen tot een goed besluit te komen, wat dit dan ook mag zijn.
Het niet praten van je man en star nee roepen is ook geen oplossing.

Ik vind de nee in deze situatie inderdaad een stuk sterker wegen dan de ja van een ander.

Als TS de nee niet accepteert, heeft ze nog tal mogelijkheden. Het uiteindelijk toch aanvaarden, besluiten niet verder te gaan met de relatie, wellicht met een ander alsnog een 2e kindje.

Wat voor keus heeft de man van TS als er toch een tweede komt? Ja hij kan besluiten niet verder te gaan met de relatie, maar met de kinderen zal hij toch wat moeten, al is het alleen maar in de vorm van allimentatie.

Als je het omkeert, we hebben veel ophef gehad de laatste tijd over het recht op abortus. Daar vind ik ook de NEE (ik wil geen baby dragen) van de moeder prevaleren boven de eventuele kinderwens van de man.