Bokt.nl

**Geplaatst**: 24-06-21 20:30

Re: Schoonmoeder in huis...

Geplaatst: 24-06-21 20:30

Volgens mij zou men juist lering moeten trekken uit een overlijden. Leef met de dag het kan ineens afgelopen zijn. Eindeloos blijven treuren heeft geen zin. Soms moeten mensen ook even een spreekwoordelijke schop onder de bibs krijgen.

De pijn blijft, het verlies blijft, maar het leven gaat door. Het wordt alleen beter als men niet in het proces blijft hangen en anderen erin mee sleurt.

Voor TS doe wat jou wat voor jou goed voelt. Het heeft geen zin jouw leven on hold te zetten omwille van anderen. Wat je wilt is normaal én je goed recht. Voel je niet schuldig. Sta ze bij indien nodig maar offer je niet op omdat anderen blijven zwelgen in verdriet. Succes met je beslissing

**Geplaatst**: 24-06-21 21:12

Re: Schoonmoeder in huis...

Geplaatst: 24-06-21 21:12

Was dat maar zo makkelijk voor iedereen...
Wij hebben dat zo vaak gezegd tegen mijn moeder. Maar die is nooit meer de oude geworden na de dood van mijn vader.

**Geplaatst**: 24-06-21 21:46

Geplaatst: 24-06-21 21:46

DuoPenotti schreef:
Was dat maar zo makkelijk voor iedereen...
Wij hebben dat zo vaak gezegd tegen mijn moeder. Maar die is nooit meer de oude geworden na de dood van mijn vader.

Ik denk dat het ook niet voor te stellen is om iemand te verliezen waar je tientallen jaren van gehouden hebt, elke dag bij je gehad hebt. En dan ineens is hij weg...

Dan kan je wel zeggen ‘leef want het kan snel voorbij zijn.’ Maar misschien is het leven op zo’n moment het gewoon niet meer waard..

**Geplaatst**: 24-06-21 21:54

Geplaatst: 24-06-21 21:54

Precies ayasha.
En ja de ene persoon is gewoon de ander niet.
En dan kun je wel schop onder de kont, dat werkt niet.

En hier is het verlies nog kort geleden.
De hele wereld gaat door, maar voor hun staat het nog stil.

Ik schrik echt van de harde berichten hier.
Dat is wat anders dan dat Ts niet mag proberen voor haarzelf op te komen.

**Geplaatst**: 24-06-21 22:31

Geplaatst: 24-06-21 22:31

DuoPenotti schreef:
Was dat maar zo makkelijk voor iedereen...
Wij hebben dat zo vaak gezegd tegen mijn moeder. Maar die is nooit meer de oude geworden na de dood van mijn vader.

Dat kan ik heel goed begrijpen maar je kunt je afvragen of bijv. de TS haar leven daarvoor on hold moet zetten of zelfs haar relatie eraan onder door moet laten gaan.
Je kunt iemand helpen/ ondersteunen tot een bepaald niveau. Het heeft geen zin jezelf ten gronde te richten omdat een ander blijft hangen in rouw.

**Geplaatst**: 25-06-21 00:36

Geplaatst: 25-06-21 00:36

anjali schreef:
Ik ben ook echt van de grootfamilie.Die samen leven en indien nodig voor elkaar zorgen.Het echte stamverband dus. Helaas zijn de meeste Nederlandse woningen daar helemaal niet geschikt voor.

Wij hebben juist heel weinig familie, maar ondanks dat mijn jeugd en leven echt niet over rozen is gegaan, zou ik mn ouders nooit hebben laten stikken en mn broer al helemaal niet.

Ik vind als ik dit topic zo lees, mensen ook echt vreselijk egoistisch geworden. Alleen maar negatief en oordelen.

Toen ik mijn man leerde kennen was net zijn vader 3 maanden daarvoor opeens overleden. Hij en zijn moeder zaten er echt nog midden in.
Ze hing enorm aan hem en later ook aan ons dus. Toen nog geen gsm tijdperk, maar belde ze gewoon naar de kroeg waar we even heen waren en moesten we weer terug.

Rouwen staat geen tijd voor, maar is niet zomaar weg of over.

Wij hebben daarna nog meer mensen heel dichtbij verloren en dat doet gewoon echt heel veel met je. Ook pak je niet altijd zomaar de draad weer op, ook al lijkt dat zo. Je kan weer werken, je verzorgd je dieren, of gaat naar sport. Maar echt were jezelf zijn, of de dingen die wel veranderen accepteren en normaal gaan vinden, kan gewoon duren.

Mijn broer overleed in 2017. Ik heb echt alles gedaan, gewoon geleefd. Maar als je nu achteraf iets vraag over 2017 en misschien ook 2018????????????? Ik ben echt veel kwijt en ben soms echt een hoopje ellende geweest.

En heel eerlijk? De ochtend dat mijn moeder mn broer vond, zijn we daar de hele dag geweest. Mijn man kwam gelijk terug van zijn werk. Ik heb toen mijn moeder mee naar huis genomen en dat niet eens overlegd met mijn man. Hij is daar geen moment over begonnen ook.
Maar wij zijn er van jongs af aan aan gewend geraakt om voor elkaar te zorgen en klaar te staan.

**Geplaatst**: 25-06-21 07:16

Geplaatst: 25-06-21 07:16

superpony schreef:
anjali schreef:
Ik ben ook echt van de grootfamilie.Die samen leven en indien nodig voor elkaar zorgen.Het echte stamverband dus. Helaas zijn de meeste Nederlandse woningen daar helemaal niet geschikt voor.

Wij hebben juist heel weinig familie, maar ondanks dat mijn jeugd en leven echt niet over rozen is gegaan, zou ik mn ouders nooit hebben laten stikken en mn broer al helemaal niet.

Ik vind als ik dit topic zo lees, mensen ook echt vreselijk egoistisch geworden. Alleen maar negatief en oordelen.

Toen ik mijn man leerde kennen was net zijn vader 3 maanden daarvoor opeens overleden. Hij en zijn moeder zaten er echt nog midden in.
Ze hing enorm aan hem en later ook aan ons dus. Toen nog geen gsm tijdperk, maar belde ze gewoon naar de kroeg waar we even heen waren en moesten we weer terug.

Rouwen staat geen tijd voor, maar is niet zomaar weg of over.

Wij hebben daarna nog meer mensen heel dichtbij verloren en dat doet gewoon echt heel veel met je. Ook pak je niet altijd zomaar de draad weer op, ook al lijkt dat zo. Je kan weer werken, je verzorgd je dieren, of gaat naar sport. Maar echt were jezelf zijn, of de dingen die wel veranderen accepteren en normaal gaan vinden, kan gewoon duren.

Mijn broer overleed in 2017. Ik heb echt alles gedaan, gewoon geleefd. Maar als je nu achteraf iets vraag over 2017 en misschien ook 2018????????????? Ik ben echt veel kwijt en ben soms echt een hoopje ellende geweest.

En heel eerlijk? De ochtend dat mijn moeder mn broer vond, zijn we daar de hele dag geweest. Mijn man kwam gelijk terug van zijn werk. Ik heb toen mijn moeder mee naar huis genomen en dat niet eens overlegd met mijn man. Hij is daar geen moment over begonnen ook.
Maar wij zijn er van jongs af aan aan gewend geraakt om voor elkaar te zorgen en klaar te staan.

Ts zit al een half jaar in deze situatie. Sorry maar omdat haar schoonmoeder intussen steeds meer “ eist” dat ts zeg maar onzichtbaar is en ze niet op een normale manier kan opstaan om naar haar werk te gaan vind ik dat ze het beste naar haar eigen huis kan gaan die welgeteld 5 deuren verderop is.
Zo’n rare gedachtegang is het ook niet en dat heeft niets te maken met verder geen steun meer geven etc, maar meer met zelf ook graag nog wel normaal kunnen leven zonder de hele tijd op je tenen te moeten lopen.

**Geplaatst**: 25-06-21 07:19

Re: Schoonmoeder in huis...

Geplaatst: 25-06-21 07:19

Er is een verschil tussen steunen en jezelf wegcijferen $:\$ .

**Geplaatst**: 25-06-21 07:27

Geplaatst: 25-06-21 07:27

DuoPenotti schreef:
Was dat maar zo makkelijk voor iedereen...
Wij hebben dat zo vaak gezegd tegen mijn moeder. Maar die is nooit meer de oude geworden na de dood van mijn vader.

Klopt helemaal, ik heb het gezien bij mijn moeder, die is niet meer de oude geworden na het overlijden van mijn zus. Zij blijft ook hangen in het verleden, is zelfs verhuisd om weg te lopen voor de herinneringen, heeft niet geholpen. Nu ze begint te dementeren is het verdriet wat ze heeft om zus wel anders aan het worden merk ik.

**Geplaatst**: 25-06-21 07:43

Geplaatst: 25-06-21 07:43

Als jij in jullie eigen huis gaat slapen, is het niet meteen over met jullie relatie hè?
Je kunt gewoon uitleggen dat je lekker thuis gaat slapen omdat je het niet meer trekt. Je kunt bv wel gewoon met hun mee eten en in de avond daar zijn. Maar slapen en smorgens je klaarmaken voor werk, lekker in je eigen huis .

**Geplaatst**: 25-06-21 08:40

Geplaatst: 25-06-21 08:40

Pareltjes schreef:
DuoPenotti schreef:
Was dat maar zo makkelijk voor iedereen...
Wij hebben dat zo vaak gezegd tegen mijn moeder. Maar die is nooit meer de oude geworden na de dood van mijn vader.

Dat kan ik heel goed begrijpen maar je kunt je afvragen of bijv. de TS haar leven daarvoor on hold moet zetten of zelfs haar relatie eraan onder door moet laten gaan.
Je kunt iemand helpen/ ondersteunen tot een bepaald niveau. Het heeft geen zin jezelf ten gronde te richten omdat een ander blijft hangen in rouw.

Nee ze hoeft haar leven niet on hold te zetten.
Maar dat is wat anders dan de reacties van wegwezen en wat een bal gehakt die kerel.

Ik heb het idee dat ts ook weinig aan heeft gegeven hoe hoog het haar zit.
Ja blijkbaar 1 keer en kreeg ze een onaangename reactie.
Maar dan weten wij ook niet hoe dat gesprek is gegaan, dat kan ook op een moment zijn dat je denkt, dat was echt niet handig nu.

Daarom zoals zoveel zeggen, ga eens echt op een niet verwijtende manier het gesprek aan.
Ik heb niet het idee dat de vriend dit een fijne situatie vind, maar weet even ook niet hoe nu anders.
Dan kan steun van zijn vriendin juist zijn wat hij nodig heeft.

**Geplaatst**: 25-06-21 09:17

Geplaatst: 25-06-21 09:17

Er bestaat ook nog zoiets als de dialoog aangaan hè, zie het bericht van Ibbel. Doe dat desnoods met een neutraal persoon erbij (lijkt mij best verstandig). Goed beschouwd zijn er alleen verliezers in dit verhaal.

Dingen als "een schop onder de kont" en "de dood hoort bij het leven" en etc., leuk bedacht, maar dat werkt niet en is niet helpend.

Mensen denken niet rationeel als ze in de rouw zijn, met alle daarbij komende problemen als oververmoeid, overbelast etc. Daarnaast kan ik me goed voorstellen dat dit "het nieuwe normaal" is geworden voor de vriend van de TS en zijn moeder. Begrijpelijk! Niet heel houdbaar als situatie en het is ook absoluut niet de bedoeling dat de TS daar aan onderdoor gaat. Maar de situatie is nu zoals ie is, en dus zaak om daar op een goede manier uit proberen te komen.

Ga de dialoog aan dus! Lees dat bericht van Ibbel heel goed door, zoek een neutraal persoon erbij en ga het gesprek aan.

**Geplaatst**: 25-06-21 09:58

Geplaatst: 25-06-21 09:58

Ik denk dat een groot deel ook afhankelijk is hoe je in het leven staat. Iemand verliezen, rouw, verdriet is iets waar ieder mens mee te maken heeft/ krijgt. Het is hoe je er mee omgaat en dan kan de spreekwoordelijke schop onder de bibs echt wel eens helpen. Vergeet niet dat in de situatie van TS alles ineens bij haar vriend is komen te komen te liggen en het daarmee háár leven ook sterk beïnvloed. Als haar schoonmoeder een probleem heeft met het verwerken van haar verdriet moet ZIJ hulp zoeken. Het kan een valkuil zijn dat zij alle aandacht van haar zoon stilaan gaat opeisen als compensatie voor haar verdriet. Tenkoste van diezelfde zoon en vriendin. Als TS al op kousenvoeten door het huis moet en geen geluiden mag maken gaan bij mij de alarmbellen af. Iemand wordt in een glazenhuisje gehouden. En iedereen erom heen moet zorgen dat het niet breekt...

En zo zijn 3 personen gegijzeld in een situatie. Dat is niet goed voor ieder van hen. Laat schoonmoeders prof hulp zoeken of doe beroep op haar vriendinnen overige familieleden etc.. Maar zoonlief en schoondochter krijgen dit niet voor haar opgelost. Ze zal zelf aan de bak moeten...

**Geplaatst**: 25-06-21 10:21

Geplaatst: 25-06-21 10:21

Het grootste probleem is gewoon dat TS niet eens gehoord wordt, haar gevoelens er niet toe doen, er ook niet over wordt gesproken. Haar vriend bepaalt dat zij bij zijn moeder wonen, hoe het daar loopt is hoe haar schoonmoeder het wil (klusjes doen, geen geluid bij het opstaan, ...). Als TS aangeeft dat het lastig is dan "is het haar probleem". Er is gewoon geen ruimte voor hoe zij zich voelt. Je mag in rouw zijn, je mag daar op je eigen manier mee omgaan, maar er moet ook ruimte zijn voor hoe TS zich voelt. Misschien heeft ze dat te weinig zelf aangegeven, is ze erin meegegaan, maar het is duidelijk dat het aan haar vreet. En dat is even legitiem als het rouwproces van haar vriend of schoonmoeder.

Hoe er ondersteund wordt naar schoonmoeder toe, hoe vaak er waar wordt geslapen, ... Dat zijn praktische zaken, dat is iets dat afhangt van de betrokken personen, de situatie, ... Op dit moment is dat niet wat het belangrijkste probleem is. Zolang TS geen stem heeft, haar gevoel niet meetelt en ze op geen enkele manier gehoor vindt bij haar vriend zal de situatie niet opklaren. Dan helpt ook boeltje pakken en thuis gaan slapen niet. Dat is een manier om het te escaleren, een soort van poging tot wakker schudden van haar vriend, een schreeuw om verbinding te maken. Alleen kan het wel tot nog meer issues leiden, vind ik het erg dat iemand zo moet reageren om een beetje gehoor te krijgen. Wat is er fout aan de gevoelens die TS heeft? Dat ze ook gewoon wil leven? Mee tellen in wat er gebeurt. Er wordt verwacht dat ze als een schaap meeloopt, doet wat van haar verwacht wordt en liefst zo onopvallend mogelijk aanwezig is.

Ik snap best dat het niet de bedoeling is om iedereen wakker te maken door in de douche te zingen, de trappen op en af te rennen, met deuren te gooien, ... op een moment dat niet iedereen in huis wakker hoeft te zijn. Maar er zijn wel grenzen en TS doet al heel veel moeite om mee te gaan in het ondersteunen, al 6 maanden.

Rouwen, zorgen voor een ouder, ... allemaal prima. Maar dat belet niet om ook gehoor te geven aan je partner, zeker niet gedurende zo'n lange periode. 6 maanden later is het duidelijk dat de vriend nog niet 1 moment heeft stilgestaan bij de gevoelens van zijn partner, laat staan er naar gevraagd heeft.

**Geplaatst**: 25-06-21 11:00

Re: Schoonmoeder in huis...

Geplaatst: 25-06-21 11:00

Als iedereen nou gewoon even Callisto haar stukje hierboven leest...
Mooi gezegd

**Geplaatst**: 25-06-21 11:15

Re: Schoonmoeder in huis...

Geplaatst: 25-06-21 11:15

Dat bericht vat mijn gevoel ook heel goed samen. Het is niet dat er geen plaats mag zijn voor rouw, het is dat er geen plaats meer over is voor het gevoel van TS.

**Geplaatst**: 25-06-21 11:19

Re: Schoonmoeder in huis...

Geplaatst: 25-06-21 11:19

TS zit ook nog met het probleem dat haar vriend zijn moeder mee wilt nemen op hun vakantie.

**Geplaatst**: 25-06-21 11:23

Geplaatst: 25-06-21 11:23

Ineke2 schreef:
Ts zit al een half jaar in deze situatie. Sorry maar omdat haar schoonmoeder intussen steeds meer “ eist” dat ts zeg maar onzichtbaar is en ze niet op een normale manier kan opstaan om naar haar werk te gaan vind ik dat ze het beste naar haar eigen huis kan gaan die welgeteld 5 deuren verderop is.
Zo’n rare gedachtegang is het ook niet en dat heeft niets te maken met verder geen steun meer geven etc, maar meer met zelf ook graag nog wel normaal kunnen leven zonder de hele tijd op je tenen te moeten lopen.

Al een half jaar...........

Wij hebben meer dan 3 jaar!! bij mijn moeder en broer gewoond om te helpen, bij te staan en samen de boel rond te krijgen.

Je kan ook in 1 huis prima een leven voor jezelf hebben. Maar een half jaar na het overlijden is nog helemaal niks. De moeder zal het echt nog wel moeilijk hebben, anders ga je ook niet over dingen vallen als lawaai maken etc.

**Geplaatst**: 25-06-21 11:25

Re: Schoonmoeder in huis...

Geplaatst: 25-06-21 11:25

Het is niet perse dat het gevoel van de moeder belangrijker is dan het gevoel van TS lijkt mij. Zo werkt dat niet in het leven. Maar het is duidelijk dat niemand weet hoe ermee om te gaan.

**Geplaatst**: 25-06-21 11:26

Geplaatst: 25-06-21 11:26

_San87_ schreef:
Er is een verschil tussen steunen en jezelf wegcijferen .

En soms doe je beiden.......Maar ook dat kan met liefde.

Wij hebben echt geen spijt achteraf of hadden we dingen maar anders gedaan gedachte. Je leven is ook niet opeens voorbij.

TS heeft er moeite en problemen mee. Maar ze maakt het probleem ook groter, dus gaat het steeds meer tegen staan. Dan hou je het niet meer vol.
Sta je er beide achter, is het al heel anders.

**Geplaatst**: 25-06-21 11:27

Geplaatst: 25-06-21 11:27

Ik heb het idee dat schoonmoeder het heel fijn vindt dat haar zoon bij haar is (en dat is wederzijds) maar dat ze dan TS er maar bij krijgt en dat ze daarom sneller aan haar ergert.

**Geplaatst**: 25-06-21 11:27

Geplaatst: 25-06-21 11:27

superpony schreef:
Ineke2 schreef:
Ts zit al een half jaar in deze situatie. Sorry maar omdat haar schoonmoeder intussen steeds meer “ eist” dat ts zeg maar onzichtbaar is en ze niet op een normale manier kan opstaan om naar haar werk te gaan vind ik dat ze het beste naar haar eigen huis kan gaan die welgeteld 5 deuren verderop is.
Zo’n rare gedachtegang is het ook niet en dat heeft niets te maken met verder geen steun meer geven etc, maar meer met zelf ook graag nog wel normaal kunnen leven zonder de hele tijd op je tenen te moeten lopen.

Al een half jaar...........

Wij hebben meer dan 3 jaar!! bij mijn moeder en broer gewoond om te helpen, bij te staan en samen de boel rond te krijgen.

Je kan ook in 1 huis prima een leven voor jezelf hebben. Maar een half jaar na het overlijden is nog helemaal niks. De moeder zal het echt nog wel moeilijk hebben, anders ga je ook niet over dingen vallen als lawaai maken etc.

Het lijkt mij voor een volwassen vrouw héél normaal dat ze een eigen leven wil, in een eigen huis en niet bij dr schoonmoeder wenst te wonen. Ongeacht hoe haar schoonmoeder er aan toe is. Heel vervelend dat schoonmoeder het moeilijk heeft maar dat kunnen haar kinderen niet voor haar oplossen. Ze kunnen goed tot steun zijn vanuit hun eigen huis en eigen leven. Dan vind ik 6 maanden al een hele lange tijd van steun, maar nu mogen de kids weer hun eigen gang gaan lijkt me.

**Geplaatst**: 25-06-21 11:29

Geplaatst: 25-06-21 11:29

Brainless schreef:
Ik heb het idee dat schoonmoeder het heel fijn vindt dat haar zoon bij haar is (en dat is wederzijds) maar dat ze dan TS er maar bij krijgt en dat ze daarom sneller aan haar ergert.

Mijn idee!

**Geplaatst**: 25-06-21 11:31

Geplaatst: 25-06-21 11:31

Brainless schreef:
TS zit ook nog met het probleem dat haar vriend zijn moeder mee wilt nemen op hun vakantie.

Pffffff.........ja dan heb je ook echt vakantie. Mamsie is aan het claimen, zoonlief vind het kennelijk heerlijk en schoondochter zit met de ellende. Ben je mooi klaar mee.

**Geplaatst**: 25-06-21 11:31

Geplaatst: 25-06-21 11:31

superpony schreef:
_San87_ schreef:
Er is een verschil tussen steunen en jezelf wegcijferen .

En soms doe je beiden.......Maar ook dat kan met liefde.

Wij hebben echt geen spijt achteraf of hadden we dingen maar anders gedaan gedachte. Je leven is ook niet opeens voorbij.

TS heeft er moeite en problemen mee. Maar ze maakt het probleem ook groter, dus gaat het steeds meer tegen staan. Dan hou je het niet meer vol.
Sta je er beide achter, is het al heel anders.

Maar als je slechts 5 deuren verderop woont en schoonmoeder ook aangeeft last te ervaren, dan vind ik toch dat de zaken wel een stukje anders liggen

En hier is het ook niet een schoonmoeder met nog een zorgtaak over een ander "kind" waar ze hulp bij nodig heeft. In het scenario van de TS vind ik het behoorlijk verstikkend overkomen wanneer je als zoon + vriendin op zolder komt wonen om moeder te pamperen.

Dat is voor niemand een gezonde situatie dat zij daar op zolder bivakkeren terwijl ze gewoon een eigen huis (notabene vlakbij, je kan het aan piesen....) hebben. Op deze manier geef je die moeder ook niet de kans om zelf haar nieuwe leven te herpakken.