Hutcherson schreef:Wauw Canon, klinkt wel alsof hij heel wat meemaakt! Pittig voor jou ook denk ik. Mijn leven voelt op een of andere manier ook minder groots ofzo. Door zijn afwezigheid doe ik wat ik moet doen, ik bespaar zo zeker weten geld! Maar echt het leven leven zoals ik dat doe met hem erbij is het niet.
Ik zal ook wel een stuk opleven als hij weer terug is. Ik ben blij dat het me in mn eentje prima afgaat, maar liever samen!
Is het ook echt wel. Hij denkt ook zo anders over bijvoorbeeld Marokkanen e.d. door die reis. Niet dat hij daarvoor vooroordelen over hen had ofzo, helemaal niet, maar je gaat dingen in ander perspectief zien betreft leefstijlen enzo. En dat is wel erg merkbaar. En de beelden die hij mee terugneemt als fotograaf stralen wel echt zijn passie uit. Dat maakt het wel heel mooi dat hij dat kan doen.
Heel eerlijk: huil ik de eerste twee dagen alles bij elkaar, beginnende bij de avond dat de wekker gaat en hij de auto in moet. (Ik haat afscheid nemen, dat is het hem vaak..) 
Ik voel me die periodes precies zoals jij het omschrijft en wij noemen het altijd "de overlevingsstand" je bent er wel, maar doet niet exact al die spontane dingen die je samen wel doet.. Het gaat heel erg op en af, als ik bezig ben gaat alles lekker en voel ik me die sterke onafhankelijke vrouw, maar als ik moe ben en het is avond. Dan is het weer lastig.. We bellen dan vaak even. Elkaar horen doet heel veel, al is het alleen een "Ikhouvanjou, slaaplekker" het stelt gerust.
Eulogy schreef:Mijn huidige vriend zie ik dus meestal 2 of 3 weken niet en dan 2 of 3 dagen wel (af en toe langer). Natuurlijk mis ik hem wel, maar ik onderneem ook als hij niet hier is of ik niet daar nog steeds wel dezelfde dingen. Maar dan gewoon met mijn vriendengroep.
Dat zet de momenten met mijn vriend een beetje in perspectief. Respect, serieus! Ik denk dat op een gegeven moment het wegzijn en terugzijn ook een soort gewoonte wordt. En ik hoop voor mijzelf dat het bij deze lengtes en frequentie blijft, omdat het bij mij best veel energie eist. Maar ik kijk naar je op met hoe jullie het doen. Goede vrienden doen ook veel op dat soort momenten. Dat kan echt veel verschil maken! 
Varekaj schreef:Wauw lijkt me inderdaad een gave maar intense job!
We mogen allemaal best trots zijn. Niet alleen omdat we het wel redden. Ook omdat wij die spreekwoordelijke sterke vrouw achter die man zijn. Wij maken mee hun dromen waar door er voor hen te zijn en de kansen te laten grijpen die ze krijgen.
Ik denk oprecht dat we dat zijn! Nog niet eerder zo bij stil gestaan en ik zag mijn "ik-wacht-wel-op-je" altijd als een soort zwakte.. Heel gek eigenlijk. Ik zag het altijd als iets met de vrouw die thuisblijft en datsoort cliché's. Eigenlijk zijn wij juist de sterke vrouwen met compassie en kracht hen hun dromen te laten volgen inderdaad. Dat vind ik serieus mooi! En die blik als het ze gelukt is en jij staat daar om het met ze te vieren, dat is echt onbetaalbaar.
Waar ik wel altijd in geloofd heb, is dat je voor een sterke relatie keihard moet werken, en ik geloof wel dat wij dat met deze momenten wel echt doen. Het is in deze tijd zo makkelijk weer een nieuwe relatie te beginnen als iets te moeilijk lijkt.. Ik kan dat niet. Ik wil die keiharde maar intens pure liefde die mijn opa en oma hadden. Ik geloof er echt in dat met de eerlijkheid van het op reis laten gaan, de kwetsbaarheid van het durven zeggen "ik mis je" en de kracht van het "ik maak er wat van terwijl ik op je wacht, maak je droom waar" voor die oude écht diepgaande relaties kan zorgen.. Die van mij is er zo eentje, en ik hoop daarmee elk van jullie ook.
Wat ben ik blij nu toch een berichtje te hebben gedaan. Jullie vrolijken echt op! 
Haha
Geplaatst: 05-05-19 19:33 
.
Ik merk ook echt duidelijk dat ik m'n eigen regelmaat steeds belangrijker begin te vinden. Toen lief in Koeweit zat heb ik een woedeuitbarsting gehad over zijn laksheid m.b.t. het huishouden. Volgensmij is de boodschap wel aangekomen 
