ElineS schreef:Oh, ik herken het heel erg! Daarom dat ik ook geen relatie heb, omdat de andere partner meer wilde en wel meer tijd wilde investeren en meer tijd eiste. Dat snap ik helemaal, zo werkt het vaak in relaties, maar ik ben echt wel meer op mezelf en daar het type niet voor - en dus vond ik het beter het af te breken.
Ik vind 1x in de week elkaar zien, in het weekend, meer dan voldoende. Ook elke dag goedemorgen schatje en slaap lekker schatje over de app werd ik chagrijnig van.. Sowieso de hele dag dat geapp hoeft voor mij niet.. Dat standaard zoenen als hij me thuis afzette en dat standaard "ik houd van je, ik mis je".. Het was zo.. Geforceerd en teveel.
Dat terwijl ik echt echt wel verliefd was, maar ik ben gewoon heel zelfstandig en onafhankelijk. Ik houd ook van alleen zijn en kan dus ook niet zo heel goed tegen de verwachtingen in een relatie. Al dat koetsjie-koe en constant samen moeten zijn overal, met elkaar in contact moeten zijn en de kritiek als je een beetje buiten de norm doet - vond ik heel irritant.
Ik had het hartstikke fijn met hem als we samen waren, maar soms was ik druk en dan wilde hij 's avonds om 8 uur nog even langs komen, samen gezellig een filmpje kijken, maar dan was ik al de hele dag in de weer, en wilde ik gewoon mijn eigen ding doen en om 10 uur alleen in bed knallen, met mijn eigen ruimte en plek. Dan had ik geen zin in hem. Dat begreep hij dan niet.
Dat bracht frustratie bij hem. Hij wilde zoveel mogelijk tijd door brengen samen. Ik niet. Dus het werd tijd voor eerlijkheid en daarna zijn we uit elkaar gegaan. Ik was dol op hem, maar hoe ik een relatie zie paste niet bij hoe hij een relatie zag.. En ik merkte dat ik me met de tijd steeds meer ging irriteren aan hem, omdat hij dingen wilde, omdat hij een intensiviteit zocht in de relatie, die ik niet wilde. Dus ook als hij belde of appte, dat ik met mijn ogen rolde en het soms urenlang negeerde tot ik zin had om te reageren. Niet omdat ik niet gek op hem was, maar omdat ik daar geen behoefte aan had; hij wel, en hij dat probeerde te blijven door drukken.
Dus ondanks dat het mij heel veel verdriet heeft gedaan - want verliefd was ik - leek het mij beter het af te breken.
Dat betekend niet dat jij dat hoeft, maar wel dat je eerlijk moet zijn aan hoe jij een relatie ziet en wat jouw verwachtingen zijn in een relatie. Liefde alleen is niet altijd genoeg..
En laat je niet gek maken door de mensen die zeggen dat je egoïstisch bent of dat het meer friends with benefits relaties zijn. Onzin.
Niet iedereen wil of heeft hetzelfde idee van een relatie. Mooi dat iemand anders elke dag belt/appt, zijn partner elke dag wil zien en zich een dag of nacht zonder niet kan voorstellen. Als jij iemand vind die ook datzelfde idee heeft over een relatie, mooi toch... Maar niet iedereen is hetzelfde. Niet iedereen heeft exact zulke behoeftes. Dat heeft niets te maken met hoeveel je van iemand houd of hoeveel je verliefd bent. Verliefd zijn betekend niet meteen dat je koste wat kost elke seconde met iemand wil door brengen. Voor veel wel, maar voor velen ook niet.
TS moet iemand vinden die met haar op 1 lijn staat en dit ook oké vind. Misschien dat haar partner met een goed gesprek meer tot die lijn kan komen, misschien ook niet.. En dan is het zaak om te kijken of het wel eerlijk is naar hem toe om verder te gaan of niet.
Mijn laatste relatie was ook zo, ook de tijd die ik met de paarden wou doorbrengen werd niet geapprecieerd door mijn laatste vriend. Vaak bleef dat erg onbegrepen, ook uren in de zetel liggen met hem kon ik gewoon niet. Ik wou dingen doen, nuttige dingen, dan studeerde ik liever of ging ik gaan trainen dan wat met hem te luieren. Ik was dan ook al amper thuis, dus bleef ik ook liever hier slapen dan bij hem en dat vond hij dan weer niet leuk. Dan heb ik ook besloten om er een punt achter te zetten, en gelukkig kon hij zich hier ook in vinden. Ik denk dat communicatie heel belangrijk is, ik heb ook twee relaties gehad met jongens die zich echt heel goed konden vinden in mij. De een al wat beter dan de ander, maar sta er eigenlijk weer van versteld dat veel mensen dat toch anders zien. Natuurlijk vinden mijn vrienden me ook onafhankelijker of minder klef dan andere, maar hier hebben ze wel begrip en respect voor. Ik zou mijn geluk ook nooit van een nader laten afhangen. Zo zijn mijn neef en zijn vriendin ondertussen al sinds hun 16de samen en nu gelukkig samenwonend met 2 kinderen. Hun tip aan mij ooit was: zorg dat je je eigen leven behoud en veel dingen apart gaat doen. Die gaan om de beurt elk weekend apart weg met vrienden, soms eens samen en dan kom ik babysitten. En die zijn dan 36, dus het is echt niet zo 'vreemd of raar' ik zie het eerder als iets dat werkt.