Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-01-16 14:25

Re: BABO: Bokt´s advies bij opvoeden

Geplaatst: 12-01-16 14:25

@Nassie
Mijn dochter werd niet afgeleid met een snoepje oid, maar wel door aandacht van mij (of een ander).
Als ik haar liet uitrazen raakte ze compleet in paniek door alle emoties die vrij kwamen en ging ze zichzelf pijn doen.
Ik hielp haar juist en daardoor leerde ze op den duur ook zelf sneller rustiger te worden .
Nu hoor ik haar ook nog wel eens neuriën als ze echt boos is (ze is nu 12...) om zichzelf rustig te houden/krijgen.

edit:
Ik ging altijd bij haar zitten neuriën/zacht zingen als ze zo over de rooie was.

**Geplaatst**: 12-01-16 14:25

Geplaatst: 12-01-16 14:25

Ik ben wel heel erg van het childcentered opvoeden. Dat wil zeggen dat ik goed kijk naar de behoeftes van mn kind en daar mezelf op afstem. Derhalve ben ik ook niet zo van de schema's, wel van de routines omdat ik merk dat m dat rust geeft.

Ik denk ook niet dat het allemaal zo zwart-wit is als dat hier gesteld wordt. Natuurlijk kijkt iedere ouder wel naar de behoeftes van het kind, omdat ze anders allang allemaal tussen vier plankjes lagen, maar de een is daar wat bewuster mee bezig dan de ander.

Mijn zoontje heeft ook lang bij me op de kamer geslapen. In eerste instantie in een campingbedje, toen deels in bed, toen weer in een campingbedje en nu op zn eigen kamer in een gewoon bed. Hij komt halverwege de nacht vaak naar me toe. Geen partner, en geen puf om er energie en tijd in te stoppen om m terug te leggen. Ik merk het meestal niet eens als ie aanschuift.

**Geplaatst**: 12-01-16 14:31

Re: BABO: Bokt´s advies bij opvoeden

Geplaatst: 12-01-16 14:31

Ja precies Brainless, dat doe ik ook bij de baby's die ik nu verzorg. Soms worden ze zo boos, dan neem ik ze op schoot, houd ik ze goed vast en ga ik altijd het zelfde liedje neuriën.
Leuk dat het bij de dochter je liedje terug hoort

**Geplaatst**: 12-01-16 14:32

Geplaatst: 12-01-16 14:32

Als mijn zoontje boos is dan is het meestal omdat er iets niet mag. Ik laat hem daar nooit alleen in, ik geef wel aan dat ik zie dat hij boos is en dat ik dat begrijp is, maar dat 'x' niet kan of mag. En laat m maar even boos zijn. Alleen als hij heel hard gaat gillen (echt een hoge meisjesgil) dan ga ik even weg omdat ik overgevoelig voor hoge tonen ben. Dat weet hij ook en dat doet ie ook puur om een reactie te krijgen. Die krijgt ie overigens niet dan (boos worden zou het enkel versterken). Of ik vraag m of hij als ie wil gillen even op de gang wil staan en weer terug mag komen als ie klaar is.

Al met al duren zn woedeaanvallen zelden langer dan een paar minuten en komt ie uit zichzelf heel berouwvol knuffelen en zeggen dat het m spijt. Mijn ervaring is dat zodra ik boos word omdat hij boos wordt, het allemaal veel langer en heftiger wordt. Dus dat probeer ik ten allertijde te voorkomen.

Ik kan wel streng zijn

maar dat is iets anders dan boos. Mijn kleine man kan voor zn 3 razend goed argumenteren. Maar daar kan ik dus niet altijd open voor staan. Sommige dingen moeten gewoon. Gewoon omdat ze moeten. Omdat hij de gevolgen op termijn nog niet kan of wil inzien. Daar ben je ouder voor.

**Geplaatst**: 12-01-16 14:55

Geplaatst: 12-01-16 14:55

Nassie schreef:
Ja precies Brainless, dat doe ik ook bij de baby's die ik nu verzorg. Soms worden ze zo boos, dan neem ik ze op schoot, houd ik ze goed vast en ga ik altijd het zelfde liedje neuriën.
Leuk dat het bij de dochter je liedje terug hoort

Die van mij gaat dan dus kotsen.....

Ik voelde me een totaal slechte moeder dat ik mijn boze kind niet kon oppakken. Maar inmiddels heb ik het geaccepteerd.

Mijn moeder zei dat mijn broer ook zo was. Als hij heel boos was ging hij zelf op de gang staan en wilde niet dat iemand naar hem kwam kijken.

Dat afleiden vind ik tot zekere hoogte ok.
Maar als ik zeg dat ze niet op het hek van de begraafplaats mag klimmen en ze gooit zichzelf als een dramaqueen op de grond midden op straat al gillend en krijsend (ja ze is soms een beetje driftig

). Dan ga ik echt niet met lieverkoekjes aan komen. Dan gaat ze gewoon spartellend onder de arm mee naar huis.

**Geplaatst**: 12-01-16 15:00

Re: BABO: Bokt´s advies bij opvoeden

Geplaatst: 12-01-16 15:00

Ik kon mijn dochter ook niet vastpakken hoor, die kon daar niet tegen.
Maar werd wel sneller rustiger als ik in de buurt was.

Mijn jongste had ook meer leefruimte nodig dan bv mijn middelste.
Die zat bv in de buggy terwijl de jongste meeliep.

Natuurlijk als ze een driftbui kreeg dan pakte ik haar ook gewoon op, omdat niet alle plaatsen geschikt zijn om een rustig praatje te maken.
Helemaal als ze nog geen 2 zijn (dan begrijpen ze veel minder), dan is gelijk handelen beter.

**Geplaatst**: 12-01-16 15:07

Re: BABO: Bokt´s advies bij opvoeden

Geplaatst: 12-01-16 15:07

Ik ben zelf van het vastpakken en zingen/neurien tijdens een drifbui, maar ik merk bij mijn driftkikkers dat soms even uitrazen nodig is. En dat mogen ze van mij op de gang doen. Vooral de oudste rent dan weg (“jij bent niet mijn mama” en hard gillen….). En als ze wat rustiger zijn dan praten we erover. Maar de driftbuien hebben meestal vermoeidheid als onderliggende oorzaak. Vooral DL kan dan niks meer hebben.

**Geplaatst**: 12-01-16 15:08

Geplaatst: 12-01-16 15:08

Ik kan m beter ook niet direct afleiden hoor. Ik vind dat hij best boos mág zijn. Hij wordt nog bozer als ik m probeer af te leiden overigens.

Hij moet juist kunnen ervaren hoe het voelt om heel boos te zijn, zodat hij ook leert hoe hij dat op kan lossen en hoe hij er zelf (onder begeleiding) weer uit kan stappen. Ik mocht dat vroeger nooit, kreeg vreselijk op mijn falie als ik boos was en dat heeft me echt jaren achtervolgt.

De enige keer wanneer ik m wel afleid is als ie vlak voor het slapen gaan ergens boos om wordt omdat ie doodmoe is en dan totaal niet meer logisch na kan denken. Dat zijn van die vermoeidheidshuiltjes die meestal met een knuffel of een grapje wel weer weg gaan.

**Geplaatst**: 12-01-16 17:21

Geplaatst: 12-01-16 17:21

Afleiden kan ook met iets wat geen beloning is als snoep/tv oid. Ik leidde vaak af met zoiets als "kijk, daar komt de trein!" peuter blij want er is iets leuks om naar te kijken, en de boze bui is weer vergeten. Zeker als je buiten bent is er altijd wel iets te vinden dat de aandacht afleidt waardoor de boze bui zo over is en moeder ook haar geduld kan bewaren. Soms heb je nu eenmaal geen tijd of zin om een boze peuterpuber bui helemaal uit te zitten, of is de plek (midden in het winkelcentrum) gewoon niet handig.

**Geplaatst**: 12-01-16 18:33

Re: BABO: Bokt´s advies bij opvoeden

Geplaatst: 12-01-16 18:33

Dat werkt hier echt niet

Als ze wat in haar hoofd heeft dan zit dat erin. Ze kijkt je dan ook heel brutaal aan en gaat nog 1 stapje verder.
Maar het consequent zijn heeft duidelijk zin. Nu duren die buien nog maar heel kort.
Verder is het een schatje hoor

En ze heeft het ook niet van een vreemde, mijn man was als kind ook driftig en ik deed (doe) het niet al te best met autoriteiten zeg maar.

**Geplaatst**: 13-01-16 09:40

Geplaatst: 13-01-16 09:40

Vjestagirl schreef:
Siesjuh schreef:
Dan had je misschien geen kinderen moeten krijgen, want dan weet je dat die altijd voor gaan . En ik denk dat de meeste mensen hun kids in bed hebben voor hun eigen nachtrust, dus die zullen ook vast te moe zijn

Zo, dat vind ik nogal wat, om te stellen dat iemand maar geen kinderen moet krijgen omdat ze haar kind liever niet spontaan in haar bed wil hebben... Dat iemand haar kinderen op n eigen kamertje laat slapen maakt niet dat ze ze niet voor laat gaan als dat nodig is...

Ten eerste is de 'je' algemeen bedoeld, als zijnde antwoord op een andere stelling en niet je als poster. Ik bedoel het niet als aanval, maar wel iets om over na te denken. Ook gaat het er niet om dat je de kinderen op een eigen kamer laat slapen, ieder zijn ding. Maar als je zoveel problemen hebt met dat je leven veranderd en je aan moet passen, dan is het misschien verstandiger niet over kinderen na te denken. Maar ook dat laat ik in het midden

**Geplaatst**: 13-01-16 10:07

Geplaatst: 13-01-16 10:07

Blabla1980 schreef:
Ik laat snachts ook niemand huilen, maar ik troost altijd op hun eigen kamertje. Haal ze in principe niet uit bed, maar knuffel ze in bed en blijf er desnoods bijzitten tot ze weer slapen.

Bij ons in bed mag alleen als ze ziek zijn

Dit lijkt mij veruit de beste oplossing!
Vergeet niet wat het regelmatig bij je in bed nemen voor gevolgen kan hebben hoor. Ik ken iemand bij wie haar zoon tot ver in zijn pubertijd bij haar in bed sliep..
Probeer ervoor te zorgen dat je zoon zich veilig voelt in zijn kamer en bed. Wat al eerder is gezegd, volg een vast ritme. Bvb in bad, dag doornemen, pyjama aan, tanden poetsen en een boekje lezen in bed.
Als hij dan wakker wordt kun je gerust naar hem toe om te troosten, maar geef gewoon aan dat het nu tijd is om te slapen en niet om wakker te zijn. Maar laat hem in zijn bedje.
Het kost je misschien wat gebroken nachten maar het is uiteindelijk ook veel waard als je kind gewoon in zijn eigen bed wil slapen.

**Geplaatst**: 13-01-16 10:16

Geplaatst: 13-01-16 10:16

Aranel schreef:
Blabla1980 schreef:
Ik laat snachts ook niemand huilen, maar ik troost altijd op hun eigen kamertje. Haal ze in principe niet uit bed, maar knuffel ze in bed en blijf er desnoods bijzitten tot ze weer slapen.

Bij ons in bed mag alleen als ze ziek zijn

Dit lijkt mij veruit de beste oplossing!
Vergeet niet wat het regelmatig bij je in bed nemen voor gevolgen kan hebben hoor. Ik ken iemand bij wie haar zoon tot ver in zijn pubertijd bij haar in bed sliep..
Probeer ervoor te zorgen dat je zoon zich veilig voelt in zijn kamer en bed. Wat al eerder is gezegd, volg een vast ritme. Bvb in bad, dag doornemen, pyjama aan, tanden poetsen en een boekje lezen in bed.
Als hij dan wakker wordt kun je gerust naar hem toe om te troosten, maar geef gewoon aan dat het nu tijd is om te slapen en niet om wakker te zijn. Maar laat hem in zijn bedje.
Het kost je misschien wat gebroken nachten maar het is uiteindelijk ook veel waard als je kind gewoon in zijn eigen bed wil slapen.

Even één zin eruit gepikt wat volgens mij het belangrijkste is van het hele slaapritueel. Mijn kinderen voelen zich goed en veilig in hun kamer, wij hebben nooit problemen met hun gehad omtrent slapen. Mijn zoon heeft rond zijn vierde jaar onrustig geslapen, ik denk door veel indrukken, maar die lag toch het liefst in zijn eigen bed, daar voelt hij zich lekker zei hij destijds.

**Geplaatst**: 13-01-16 10:29

Geplaatst: 13-01-16 10:29

Sammie schreef:
Sowieso is het een eng idee dat kinderen voor alles moeten gaan. Het zijn mensen, kinderen, gewoon de volgende generatie geen heilige objecten! Ze zijn noch worden ooit perfect en dat ben je als ouder ook niet.. En dat hoeft ook niet..

Sterker nog, kinderen moeten ook hun beurt leren afwachten en leren dat niet altijd iedereen op commando voor ze klaar hoeft te staan. Voor je gevoel moet het welzijn van je kind uiteraard voorop staan. Maar ik denk dat je ze niet altijd zo moet behandelen.

Maar ik zie moedermaffia achtige uitspraken voorbij komen.
`dan had je niet aan kinderen moeten beginnen` impliceert dat de kinderen van degene die aangesproken wordt dus te kort zouden komen.
Moeders moeten elkaar wat meer laten en elkaar niet zo streng veroordelen. Ook die fles versus borst discussie die nogal eens opduikt is vreselijk.
Dat moeders een moeder veroordelen omdat ze de fles gebruikt ipv de borst.

Ik heb zelfs van een moeder gehoord dat zij te horen had gekregen niet zo´n goede band te hebben met haar baby omdat zij niet een natuurlijke bevallig had gedaan maar een keizersnede. :roll:

Echt, moeders onderling kunnen monsterlijk zijn!

Nassie schreef:
Ik heb in de praktijk meegemaakt bij twee (ernstig gedragsproblemen) kinderen dat deze zodra ze boos/gefrustreerd werden ze onmiddellijk werden afgeleid om erger te voorkomen. Maar wat ik nooit heb gesnapt, waar leerde deze kinderen om te gaan met deze emoties en zichzelf te kalmeren. Ipv een snoepje en tv kijken.
Is natuurlijk wel een uiterste wat ik beschrijf, maar ik maak dit zo vaak mee. Ouders vinden het moeilijk om hun kinderen gefrustreerd/boos te zien. Maar waarom leren ze ze niet even uitrazen. Boos zijn mag, gefrustreerd zijn mag, zijn allemaal emoties die herkend moeten worden.

Hahah fijn Vicky_Belle dat de omgekeerde luier heeft geholpen!

Boos zijn en gefrustreerd zijn hoort ook bij heb leven maar kinderen worden soms zodanig gepamperd dat ze niet meer hoeven te incasseren. En dat moeten ze wél leren. Omdat het leven niet anders in elkaar zit. Volwassen mensen kunnen nu al vaak niet meer accepteren dat het leven niet maakbaar is. Hoe moeten kinderen dat ooit leren?

Maar kinderen met ernstige gedragsproblemen zijn mogelijk nooit in staat om iets dergelijks te leren.

**Geplaatst**: 13-01-16 10:56

Geplaatst: 13-01-16 10:56

Siesjuh schreef:
Siesjuh schreef:
Dan had je misschien geen kinderen moeten krijgen, want dan weet je dat die altijd voor gaan . En ik denk dat de meeste mensen hun kids in bed hebben voor hun eigen nachtrust, dus die zullen ook vast te moe zijn

Zo, dat vind ik nogal wat, om te stellen dat iemand maar geen kinderen moet krijgen omdat ze haar kind liever niet spontaan in haar bed wil hebben... Dat iemand haar kinderen op n eigen kamertje laat slapen maakt niet dat ze ze niet voor laat gaan als dat nodig is...

Ten eerste is de 'je' algemeen bedoeld, als zijnde antwoord op een andere stelling en niet je als poster. Ik bedoel het niet als aanval, maar wel iets om over na te denken. Ook gaat het er niet om dat je de kinderen op een eigen kamer laat slapen, ieder zijn ding. Maar als je zoveel problemen hebt met dat je leven veranderd en je aan moet passen, dan is het misschien verstandiger niet over kinderen na te denken. Maar ook dat laat ik in het midden

[/quote]

Een andere aanpak in opvoeding, beschouw jij als het niet kunnen aanpassen aan kinderen en je nieuwe leven en daar problemen mee hebben.
Dat is jouw interpretatie van het verhaal, jou ( heel tunnelvisie) mening.

Men kan ook zeggen van ouders die zich compleet over aanpassen aan het kind, dat zij beter geen kinderen hadden genomen, want zo'n opvoeding, daar komen problemen van.

Maar dat zijn uitspraken die ik niet doe, en waar je heel erg mee moet oppassen. Ieder doet zijn eigen ding, iedere aanpak heeft zijn voor en nadelen. Het is aan de persoon zelf om te beslissen hoe ze het gaan doen.
Waarom zo'n uitspraken doen? Moeder zijn ( of vader) is al moeilijk genoeg, onzekerheid, doe ik het wel goed,....
Als je dan zo'n reactie leest, dan kan men nog onzekerder worden, en gaat men misschien van aanpak veranderen terwijl dat dan juist een averechts effect heeft.

**Geplaatst**: 13-01-16 10:59

Re: BABO: Bokt´s advies bij opvoeden

Geplaatst: 13-01-16 10:59

Desiree: Dat bedoel ik, jou voorbeelden ondermeer van die keizersnede. Hoe kan je zo'n uitspraak doen. Ik denk dan doet die persoon dat dan gewoon om haar eigen goed te voelen of vind die het gewoon leuk om een ander zich slecht te laten voelen?

**Geplaatst**: 13-01-16 11:00

Geplaatst: 13-01-16 11:00

Ik ken het gevoel wel. Ik ben ook zo'n moeder die zichzelf wegcijfert voor haar kinderen. Mijn kinderen staan altijd op nummer 1, maar ik weet ook dat ik dingen voor mijzelf en met mijn partner moet doen om een goede moeder te kunnen zijn. Dus ja soms moet ik voor mijzelf kiezen. Voel me er ook wel eens schuldig over maar ik weet ook dat ik daarna goed opgeladen ben.

Het ouderschap is gewoon een lange weg met veel obstakels. Die obstakels worden door alle ouders op een andere manier genomen. Iedereen die niet ziek of verslaafd is zal altijd dat doen wat in hun ogen het beste is. (daar geloof ik heilig in) Dat iemand iets doet wat in de ogen van de ander verschrikkelijk is geloof ik ook, maar er zal nagedacht zijn over de keus.

Mijn ouders hadden vroeger ook een haakje op mijn slaapkamerdeur. Ik was hooguit 2 jaar. Ik klom met mijn slaapzak uit mijn ledikant en waggelde zo de overloop op. Ik liet mij gerust vallen en stond op en hobbelde verder. Mijn moeder was als de dood dat ik van de trap zou vallen en voor haar gemoedsrust en mijn veiligheid had ik een haakje op de deur. Als ze mij dat niet verteld had, had ik het niet geweten. Nu hebben ze traphekjes enz.

**Geplaatst**: 13-01-16 11:04

Geplaatst: 13-01-16 11:04

Sizzle: mijn dochter heeft ook een geheel eigen programma hoor (vooral toen ze nog peuter was), maar hier werkt het vaak wel om even iets anders in te brengen/af te leiden. Als ze toch blijft hangen in haar driftbui (kan ze soms nog hebben, nu bijna 6, vooral als ze moe is) werkt het het beste om haar pedagogisch verantwoord te negeren. Ik benoem wat ik zie, en wat ik graag van haar wil. Verder wacht ik dan tot de bui over is. Het heeft dan geen zin om verder te praten oid, omdat ze zo in de emotie zit dat ik toch niet binnen kom. Als het over is praten we het samen uit, en kan ze vaak zelf ook al bedenken wat ze de volgende keer beter anders kan doen.

**Geplaatst**: 13-01-16 11:07

Geplaatst: 13-01-16 11:07

@Egnie
Vroeger waren er al zeker traphekjes hoor.
Mijn ouders hadden er 1, ook al bij mijn zus (nu 50 jaar).
Was eigenlijk niet voor ons, maar om te voorkomen dat de hond omhoog kwam lopen.

Het is ook die generatie die "ineens" alleen op een kamer moesten slapen.
Mijn moeder (en ook vader) sliepen met een hele meute op zolder.
Mijn moeder moest haar bed delen met haar zus.
De baby's sliepen bij pa en ma beneden, totdat de volgende baby er was en dan ging de peuter hup bij een zus/broer in bed.

Tegenwoordig is het bijna een schande als je meer kinderen hebt dan vrije slaapkamers.
Want elk kind "hoort" alleen in zijn eigen kamer te slapen.
Ik heb ook nog bij mijn zus op de kamer geslapen (wel in een eigen bed..).

**Geplaatst**: 13-01-16 11:09

Geplaatst: 13-01-16 11:09

Britta31 schreef:
Bij de moeder dan.Die elke nacht 3 keer het bed uit moet om te troosten.En daardoor niet goed slaapt.

Inderdaad... ik ken er dus eentje die zó bang was voor psychische schade bij het kind, dat ze zelf hallucinaties van uitputting kreeg, door dat vele uit bed gaan/wakker blijven liggen om geen huiltje te missen.
En dan bereik je dus precies het tegenovergestelde: je richt zelf psychische schade aan bij je kind doordat je een gestresste, uitgeputte moeder bent en dus niet goed meer op je kind kan reageren.

Het andere uiterste is urenlang laten huilen natuurlijk. Maar zelfs dat is waarschijnlijk beter dan uiteindelijk je kind doodschudden doordat je er ècht volkomen doorheen zit na wekenlang slapeloze nachten. (Daarom kan het zelfs zo ver komen dat een huilbaby in een ziekenhuis wordt opgenomen, ook ter observatie, maar ook omdat de beste, liefste en leukste ouder er aan onderdoor gaat als een kind ècht constant huilt.)

**Geplaatst**: 13-01-16 11:15

Re: BABO: Bokt´s advies bij opvoeden

Geplaatst: 13-01-16 11:15

Daarom lag mijn dochter gewoon bij ons in bed, dat scheelde veel.
Op een gegeven moment doe je veel automatisch (wiegen/troosten/speentje erin) in je slaap.
Zij huilde ook echt heel veel en nee wegleggen had helemaal geen zin.

**Geplaatst**: 13-01-16 11:33

Re: BABO: Bokt´s advies bij opvoeden

Geplaatst: 13-01-16 11:33

Mijn dochter heeft de eerste 8 weken van haar leven héél véél gehuild, gek werd ik ervan op een gegeven moment. Ik heb haar vanaf week 5 één nacht per week bij mijn ouders laten slapen zodat ik een nacht kon doorslapen en de rest van het gezin ook (totdat ze 9 weken was).
Daar heb ik zoveel (negatief)commentaar op gekregen, dat ik even aan mezelf als moeder ging twijfelen. Want je "moet" je als moeder compleet geven voor je kinderen, je brengt je baby toch niet naar opa en oma om "ervan af te zijn"!
Totdat ik de knop om heb gezet, dit werkte voor ons gezin en al het commentaar kon me gestolen worden. Mijn ouders hebben mij en mijn broer ook groot gebracht en onze dochter werd daar liefdevol behandeld en wij konden even op adem komen.
Vanaf dat moment doe ik de dingen op mijn manier, ik voed samen met mijn man onze kinderen op en we zijn een gezin waar dingen goed gaan en waar dingen soms minder goed gaan.
Van alle goedbedoelde opvoedadviezen die de wereld over gaan, pikken wij de dingen eruit die bij ons passen en dat werkt voor ons gezin!

**Geplaatst**: 13-01-16 11:36

Re: BABO: Bokt´s advies bij opvoeden

Geplaatst: 13-01-16 11:36

Akishino: wat mij in elk geval positief treft uit het verhaal is dat je duidelijk gekozen hebt voor een oplossing die aan beide biedt wat nodig was: voor jullie rust, maar voor je dochter toch de liefdevolle aandacht waar ze behoefte aan had.

Dat lijkt me altijd goed. En is ook voor mijn gevoel een heel ander uitgangspunt dan 'het kind heeft zich maar aan te passen.'

**Geplaatst**: 13-01-16 11:41

Geplaatst: 13-01-16 11:41

omgaan met woede en frustratie is ook bij ieder kind anders. onze dochter heeft tussen haar 2e en 4e een enorm driftige periode gekend. over alles in discussie en woest als het anders ging dan zij in haar hoofd had, wij juist meeveerden of afleiden. Ze zocht gewoon de confrontatie.
haar alleen laten, bij me nemen, beetpakken etc, alles heeft de revue gepasseerd. Uiteindelijk kwamen we er achter dat ze het meest baat heeft bij fysieke nabijheid, zonder daadwerkelijk aangeraakt te worden of oogcontact te hebben. zij is boos, ik ga in dezelfde ruimte op de grond zitten met mijn rug naar haar toe. zeg niet, doe niets. uiteindelijk komt ze zelf naar me toe, knuffelen we, benoem ik de emoties en kunnen we weer door.

mijn zoon daarentegen is niet zo snel boos te krijgen. en als hij dat wel is, gaat hij zelf naar de keuken om daar achter de kast te gaan staan (voelt blijkbaar veilig ofzo?) en komt er na enkele minuten brullen zelf weer uit.
ook is hij goed af te leiden met een grapje oid, waardoor zijn boosheid snel weg is.

**Geplaatst**: 13-01-16 11:45

Geplaatst: 13-01-16 11:45

Aranel schreef:
Blabla1980 schreef:
Ik laat snachts ook niemand huilen, maar ik troost altijd op hun eigen kamertje. Haal ze in principe niet uit bed, maar knuffel ze in bed en blijf er desnoods bijzitten tot ze weer slapen.

Bij ons in bed mag alleen als ze ziek zijn

Dit lijkt mij veruit de beste oplossing!
Vergeet niet wat het regelmatig bij je in bed nemen voor gevolgen kan hebben hoor. Ik ken iemand bij wie haar zoon tot ver in zijn pubertijd bij haar in bed sliep..

Het is inderdaad belangrijk dat een kind zich veilig voelt op zijn eigen kamer, maar ik vind het een nogal extreme uitspraak wat betreft de gevolgen… Want dat hangt van meer af dan alleen het wel of niet in bed slapen. Geef je je kinderen volledig de vrijheid dan wel. Zet je grenzen dan is die kans vrij klein. Hier weten ze best dat ze bij ons in bed mogen als ze echt ziek zijn, maar het is aan jezelf om de grenzen te stellen en deze te bewaken (soms willen ze naderhand nog wel eens ziekte faken om het voor elkaar te krijgen). Dus niet ziek is weer terug in eigen bed bijv. En omdat je een keer een nare droom hebt of zo, kom ik best even langs om te troosten, maar daarvoor hoef je niet bij ons in bed. Maar daar ben je helemaal zelf bij. In het geval dat bijv een kind zijn eigen lijn trekt waar hij slaapt zal wel meer krom lopen dan alleen het bed waar hij in slaapt, want dat is dus een gevolg aan (al dan niet bedoeld) gebrek van grenzen.

’s Ochtends mogen ze wel bij ons in bed kruipen, maar pas na bepaalde tijd (daarvoor heb ik een slaaptrainer). Maar dezelfde tijd geldt voor het überhaupt van je kamer afkomen. Overigens hebben we ook hier een kamer met haakje. Maar dat komt omdat ZL nogal graag snachts ging spelen en ook zijn zus wakker maakt. Of als hij niet wil slapen zijn zus gaat wakker maken. En om haar te beschermen gaat zijn deur in ieder geval ’s avonds op de haak. Tegenwoordig hoeft het gelukkig nauwelijks nog.

Ik denk ook niet dat er eerder over zaken gevallen wordt als je het zo doet “omdat het hoort” ipv dat je het met een kind/ouder specifieke reden doet.

Bijv: ik neem mijn kind niet op mijn kamer, want kom op zeg, dat moet hij maar leren
vs: ik neem mijn kind niet op mijn kamer want dan slaap ik niet/slaapt hij niet/hebben we geen ruimte voor/ect.

En ik kan me helemaal goed voorstellen dat je ook je eigen welgesteldheid ergens voor laat gaan. Bij mij doe ik alles veel voor de kinderen, maar ze hebben niks aan mij als ik van slaapgebrek me niet kan concentreren en op mijn benen sta te wankelen bijvoorbeeld. Of als ik een burn-out heb omdat ik geen tijd voor mezelf heb.

Ergens moeten de ouders ook werken, ontspannen, slapen, socializen ect. En natuurlijk ben je daarin wat beperkter met kinderen dan zonder kinderen, maar simpelweg moet er ook aan jouw behoeftes voldaan worden, anders ben je geen ontspannen ouder meer. Alleen legt iedereen de grens anders, en ja, daarover kan men vallen. Maar daarvoor 1000 mensen en 1000 meningen.