Bokt.nl

Sjapaz schreef:

Ik zie mijn kind niet zozeer als een volwassene, maar wél als een mens, met gevoelens en meningen. En ik respecteer haar ook als zodanig, en loopt niet volledig over haar emoties, gevoelens en meningen heen enkel omdat ik ouder, groter en sterker ben. Ze is een mens dat nog veel moet leren voordat het groot is en op eigen benen kan staan. En dat is dus juist precies waarom ik niet straf. Ik wil dat ze leert waarom je iets beter niet kan doen, niet iets alleen maar niet doen omdat je dan straf krijgt. Daar heeft ze imo als ze volwassen is niks aan. Alleen maar een korte termijn oplossing.

horseyfries schreef:

Dat kan ook het verschil verklaren tussen de mensen die hier zeggen dat het ze totaal niets deed, en mensen die er heel erg van onder de indruk waren.

Saskia9 schreef:

Sjapaz schreef:

Ik zie mijn kind niet zozeer als een volwassene, maar wél als een mens, met gevoelens en meningen. En ik respecteer haar ook als zodanig, en loopt niet volledig over haar emoties, gevoelens en meningen heen enkel omdat ik ouder, groter en sterker ben. Ze is een mens dat nog veel moet leren voordat het groot is en op eigen benen kan staan. En dat is dus juist precies waarom ik niet straf. Ik wil dat ze leert waarom je iets beter niet kan doen, niet iets alleen maar niet doen omdat je dan straf krijgt. Daar heeft ze imo als ze volwassen is niks aan. Alleen maar een korte termijn oplossing.

cruesli schreef:

Chubby schreef:

En er is geen generatie kinderen die zo strikt wordt opgevoed als de huidige. Met supernanny's, Triple P, strafstoeltjes en time outs. Je krijgt er gewoon geen leukere kinderen van. Dat bewijst zichzelf. Je leert kinderen niet hoe het sociale leven werkt en hoe emoties constructief geleid kunnen worden door ze buiten te sluiten of je liefde te ontzeggen.

Aarrgghhh daar krijg ik dus écht jeuk van! Dus je beweert dat als je je kind 'straft' dmv een strafstoel/time out dat je je kind je liefde ontzegt? Wát een onzin, sorry hoor. Zoals eerder beschreven gebruik ik deze 'straffen' niet, omdat mijn zoontje pas 2 is en zoiets echt niet begrijpt, dus daar gaat het niet om. Maar geloof je echt dat je je kind je liefde ontzegt bij het geven van een straf? Ik durf te wedden dat niemand ook maar een druppeltje minder van zijn/haar kind houdt, ook al zet die ze af en toe in een time out.

Sjapaz schreef:

Ja maar dat doe ik dus ook niet! Meestal kan ik wel raden waarom ze boos is of verdrietig. Ik ga haar niet vragen dat helemaal uit te leggen. Wat ik wel doe is érkennen dat dat gevoel er is. "Ik zie dat je boos bent. En dat snap ik ook wel. Maar nu kan ..... eventjes niet. Zullen we dit of dat gaan doen?" En als ze dat niet wil dan laat ik haar gewoon even boos zijn en ga ik wat leuks doen. Meestal voegt ze zich dan al snel bij me.

Tat_jana schreef:

Saskia9 schreef:

Cruesli,wat als je de situatie eens naar jezelf toe trekt?

stel je doet iets fout op je werk,en je baas zet je in een hoek neer. Wat vind je daarvan?

Goeie actie.. Had je maar moeten luisteren,, al denk ik dat wij volwassen mensen prima in staat zijn instructies van de baas op te volgen.. Mocht dat niet zo zijn zou schorsing ( in de hoek lijkt me nogal mild ) een prima oplossing zijn..

Saskia9 schreef:

[
Maar kinderen zijn toch ook mensen?
Kinderen zijn kleine mensen,die worden opgevoed om als volwassene het volwassen leven aan te kunnen.

Goed voorbeeld doet goed volgen zeg je,maar als je als kind in de hoek gezet wordt,doe je dat als ouder dat dan ook? En waarom doe je dat alleen bij kinderen dan,en niet ook bij volwassenen?
Waarom praten volwassenen wel problemen uit,en moet je kinderen terecht wijzen door middel van straf?

Sjapaz schreef:

Maar als je het niet erkent en gewoon negeert, doe je dus net of hij niet boos is en het je niks kan schelen. Als mijn man dat bij mij doet wordt ik persoonlijk alleen maar nog bozer. Maar als hij zegt, ik snap dat je het vervelend vond hoe/wat ik deed bedaar ik vaak accuut al een heel eind

troi schreef:

Uit dit topic komt heel sterk naar voren dat het woord 'straf' erg taboe is eigenlijk. Mensen stellen wel grenzen maar straffen niet.. Ik denk dat wat vroeger mensen straf noemden datgene is wat mensen nu grenzen stellen noemen. Heel interessant dit!

Chubby schreef:

Tat_jana schreef:

Goeie actie.. Had je maar moeten luisteren,, al denk ik dat wij volwassen mensen prima in staat zijn instructies van de baas op te volgen.. Mocht dat niet zo zijn zou schorsing ( in de hoek lijkt me nogal mild ) een prima oplossing zijn..

En wat doet dat met jouw motivatie? Op de lange termijn?

cruesli schreef:

Sjapaz schreef:

Maar als je het niet erkent en gewoon negeert, doe je dus net of hij niet boos is en het je niks kan schelen. Als mijn man dat bij mij doet wordt ik persoonlijk alleen maar nog bozer. Maar als hij zegt, ik snap dat je het vervelend vond hoe/wat ik deed bedaar ik vaak accuut al een heel eind

Ja maar jij en je man zijn volwassenen.

horseyfries schreef:

Saskia9 schreef:

[
Maar kinderen zijn toch ook mensen?
Kinderen zijn kleine mensen,die worden opgevoed om als volwassene het volwassen leven aan te kunnen.

Goed voorbeeld doet goed volgen zeg je,maar als je als kind in de hoek gezet wordt,doe je dat als ouder dat dan ook? En waarom doe je dat alleen bij kinderen dan,en niet ook bij volwassenen?
Waarom praten volwassenen wel problemen uit,en moet je kinderen terecht wijzen door middel van straf?

Kinderen zijn kinderen, en geen volwassen mensen, en hoeven daarom nog niet van alles. Lekker toch?
Dat betekent ook dat ze niet persé alles zelf moeten beslissen omdat je ze als mens wilt behandelen, ik voel me niet minder mens omdat mijn ouders vroeger beslissingen voor mij namen.
Ik begrijp je totaal niet als je het hebt over "goed voorbeeld doet goed volgen" en wat dat dan te maken heeft met in de hoek gezet te worden. Ik dacht dat ik al gezegd had dat bij volwassenen de consequenties er ook zijn, zoals bijv. ontslag?

Ook haal je wat mij betreft twee dingen door elkaar: grenzen aangeven is iets anders dan problemen oplossen. Dat vind ik ook het nadeel van alles willen bepraten, soms valt er gewoon niks als probleem te bepraten en is het kind gewoon vervelend en dien je gewoon een grens aan te geven. Een kind wat je zit uit te dagen op dat moment nog proberen tot een diepzinnig gesprek te krijgen is wat mij betreft een brug te ver, die vertel je gewoon dat dat nu moet stoppen en zo niet, wat dan de consequenties zijn, met na de straf de feedback waarom.

Urielle schreef:

Ik vind 3 uur eten wel een rare tijd op de creche! Hier wordt in het algemeen toch de gemiddelde dagindeling aan gehouden van tienuurtje, middageten rond 12 a 13 uur (afhankelijk van slaapje), vieruurtje. Ook om aan te sluiten op de schooltijden.

Ik ben thuis dus da's makkelijk 16 uur thuis en dan met een vieruurtje en een drankje even rustig bijkomen van school, daarna huiswerk maken (oudste, de kleuters hebben nog geen huiswerk) en dan is het alweer etenstijd. Enya probeer ik om 18 uur in bed te hebben, Gioya mag dan nog een uurtje met mij en gaat om 19 uur naar bed.
Dingen als eten en slapen zijn eigenlijk geen dingen die hier grote problemen opleveren gelukkig.
Zit even te bedenken wat wel:
- delen van speelgoed/samen spelen zonder elkaar te irriteren of in eerste instantie per ongeluk en daarna expres pijn te doen.
- kind wil op doodgewone doordeweekse dag een uitstap maken ( a la maandag om 16 uur naar de Efteling willen) en krijgt vervolgens een driftbui omdat het niet kan. Ik blijf het verbazingwekkend vinden dat ze het blijven proberen.
- kleren (nee, ze mag van mij niet bij -5 in een kort rokje met blote benen naar school, gemene moeder he? )
- mijn stress aanvoelen als we laat zijn en dan kont tegen de krib. Dus niet in bad willen, niet willen afdrogen, niet willen aankleden, niet willen ontbijten, niet haren willen doen, niet tanden willen poetsen, geen jas aanwillen, geen schoenen aan willen, niet in de auto willen, geen gordel aan willen doen en erna weer niet uit willen stappen om naar school/.... te gaan. Ergens bij het niet willen aankleden of niet willen ontbijten ben ik mijn geduld kwijt.

En ook ik ben maar een mens, als ik met mijn ene hand sta te koken, met de andere de baby eten geef en ondertussen met een voet de kat wegduw bij de maxi cosy terwijl de telefoon rinkelt, mijn ene dochter mept een beker appelsap over de net gedweilde vloer en net op dat moment besluit mijn andere dochter te komen zeuren om een appel voor etenstijd dan heb ik daar niet altijd evenveel geduld mee

Sjapaz schreef:

Maar volgens mij hebben we het hier ook steeds over verschillende dingen? Jullie beginnen steeds over diepzinnige gesprekken met twee-jarigen. Waar haal je dat dan vandaan? Niemand van ons doet dat. Wat 'wij' wel doen is uitleggen waarom iets niet kan, aangeven dat hij/zij daar best boos over mag zijn maar dat dat de zaak niet veranderd en dan verder gaan met wat anders. Niks geen diepzinnig gesprek hoor, meestal ben ik met twee zinnen klaar en zijn we alweer met heel wat anders bezig.

Cruesli, de situaties die jij omschrijft kom ik dus ook gewoon niet tegen. Ik denk dat zulke situaties gewoon niet in de kaart gespeeld worden hier. Mijn dochter doet soms ook gewoon dwars om het dwars doen. Maar als ze merkt dat ik er verder niet op in ga en gewoon wat anders ga doen maar wel duidelijk heb gezien dart ze boos doet zie je haar nadenken. En dan houd ze er vanzelf weer mee op en gaat met mij mee doen, kiest eieren voor haar geld. En in weze doen we hetzelfde toch? Je laat hem gewoon boos zijn, doe ik ook bij mijn dochter. Dat mag ook gewoon, als zij dat graag wilt. Volgens mij hebben we het gewoon redelijk over hetzelfde, maar lijkt het net of we langs elkaar heen praten.

Sjapaz schreef:

Ja maar dat doe ik dus ook niet! Meestal kan ik wel raden waarom ze boos is of verdrietig. Ik ga haar niet vragen dat helemaal uit te leggen. Wat ik wel doe is érkennen dat dat gevoel er is. "Ik zie dat je boos bent. En dat snap ik ook wel. Maar nu kan ..... eventjes niet. Zullen we dit of dat gaan doen?" En als ze dat niet wil dan laat ik haar gewoon even boos zijn en ga ik wat leuks doen. Meestal voegt ze zich dan al snel bij me.