Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-09-11 12:02

Geplaatst: 14-09-11 12:02

Ik krijg kippenvel over mijn hele lijf als ik je beginpost lees, pfoe...
Mijn moeder bleek in 2005 een hersentumor te hebben en toen dacht ik ook: 'ik kan niet zonder mijn moeder'. Gelukkig bleek het bij mijn moeder 'goedaardig' (voor zover je over goedaardig kunt spreken over iets dat niet goed is) en ik wéét dat het moment ooit komt dat ze er niet meer is, of het nou is door de hersentumor of door ouderdom en het blijft áltijd te vroeg om je moeder te verliezen.

Ik wens je heel veel kracht en wijsheid toe, ik hoop dat je moeder er bovenop komt en dat je inderdaad weer lekker met haar kunt shoppen. Probeer je tijd met haar optimaal te benutten.

Sterkte meiske!

**Geplaatst**: 14-09-11 12:03

Geplaatst: 14-09-11 12:03

Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 14-09-11 12:10

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 14-09-11 12:10

Heel erg veel sterkte gewenst, ik weet niet wat ik moet zeggen. Je bent een super dochter voor je moeder en ook voor je vader want die heeft je ook hard nodig nu.

**Geplaatst**: 14-09-11 12:10

Geplaatst: 14-09-11 12:10

Charica schreef:
Nou, wat een zware nacht. Ik heb regelmatig gecheckt bij mijn moeder. Maar ze moest wel 4 keer naar de wc om te poepen. (Maar dan komt er niets uit)
Heb nu het gevoel alsof ik ben overreden door een trein. Zucht.

Een euthanasie verklaring hebben we niet. Die fase zijn we al gepasseerd volgens de HA...

Mijn moeder wil graag naar het Hospice. Maar die fase zijn we ook al gepasseerd. Ze is te zwak om te reizen.

Ik ben blij dat ze er nog is vandaag. Gisteren zag het er echt niet goed uit. Afscheid nemen, koud hebben, drang om te poepen, en een helder moment.

Klopt dat het hiervoor te laat is, maar terminale sedatie kan nog altijd wel. Hierbij wordt je moeder in slaap gebracht gedurende de laatste ( soms erg zware) fase.

**Geplaatst**: 14-09-11 14:29

Geplaatst: 14-09-11 14:29

Jee meid,wat gaat het snel.

Ik vind het ook zo sneu om te lezen,dat je het boek waarschijnlijk nooit ingevuld krijgt...
Dat boek staat ook al een poos leeg bij mij in de kast,voor mijn dochtertjes.
Ik ben nu door jouw verhaal begonnen met het invullen,omdat ik best weet dat het zo ineens slechter kan gaan.(ik krijg nu al een jaar levensverlengende chemo)
Ik wil voor alledrie de meiden eentje invullen.
Heeft ze nog wel heldere momenten waarin je haar nog dingen kunt vragen?
Dan zou ik de dingen die je echt wil weten wel vragen.Nogmaals sterkte! :(:)

**Geplaatst**: 14-09-11 21:40

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 14-09-11 21:40

Heel veel sterkte nog!

**Geplaatst**: 14-09-11 21:48

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 14-09-11 21:48

Ik lees net je openingspost en het is zeker geen vaag verhaal hoor, ieder woord en iedere zin die je hebt neergezet is duidelijk.
Duidelijk wat een schok dit voor je is...
Duidelijk wat een verdriet je hebt...
Duidelijk wat zwaar dit voor je moet zijn...
En oh zo duidelijk hoeveel je van je moeder houdt...

Ik wens je heel veel kracht, sterkte en vooral heel veel liefde toe om te delen met je moeder

Liefs Linda

**Geplaatst**: 14-09-11 21:53

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 14-09-11 21:53

Ook voor vandaag een dikke knuffel van mij
Denk ook aan jezelf

**Geplaatst**: 14-09-11 21:55

Geplaatst: 14-09-11 21:55

Jemig.. ik wil je echt heel veel sterkte toewensen in deze zware tijd.
Ik heb vorig jaar augustus mijn oma verloren aan (maag)kanker. Haar soort kanker word ook niet snel ontdekt en als het ontdekt word dat is het inderdaad zo snel voorbij.
Heel banketstaaf om te zeggen maar mijn oma heeft euthenasie gepleegd en hoe zwaar het is dat ik dit zeg was het een hele verademing dat ze dat gedaan heeft. Mijn oma kon helemaal niks meer en was door de morfine zo de weg kwijt dat ze niet meer helder kon denken en dat was absoluut niet wat ze zelf zou willen.
Ze was 70 en een jaar daarvoor nog fanatiek elke ochtend aan het zwemmen.
Ik was zo blij toen ze uit haar verleiding verlost was.

Nu is jou moeder nog stommer en omdat mijn oma van mijn moeders kant is. En iedereen aan die kant vroeg gestorven is aan kanker maakt mijn moeder wel eens de grap : 'ik ben de volgende'
Nu heb ik daar natuurlijk wel eens over nagedacht.. en het maakt met heel verdrietig.
Wat een banketstaaf verhaal typ ik hier weer.. daar heb je helemaal niks aan.. wat ik wil zeggen is geniet van de momenten die je hebt gehad en zorg ervoor dat je moeder ook weet dat je haar niet vergeet.
Maar vergeet ook niet aan jezelf te denken..
Bij deze wil ik je echt een gigantische knuffel geven en ook aan je moeder..

**Geplaatst**: 14-09-11 22:04

Geplaatst: 14-09-11 22:04

ik wil je even sterkte wensen voor de aankomende tijd
fijn dat je boek er is , en hulp in deze situatie is echt niet gek hoor gewoon doen

**Geplaatst**: 15-09-11 11:42

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 15-09-11 11:42

Ik heb helaas hetzelfde mee gemaakt.
Mijn moeder was niet lekker, beetje misselijk, buikpijn en is toch mee gegaan op wedstrijd om mij voor te lezen. Eenmaal thuis begon ze met overgeven en ook aan de diarree.
Er heerste op dat moment buikgriep dus niemand keek er vanop.
Na een paar dagen hebben we de huisarts gebeld. Die constateerde buikgriep en scheef medicijnen voor.
Op zaterdag 8 dagen nadat ze ziek werd, vonden we haar geel worden. De huisartsenpost werdt gebeld en omdat ze inmiddels uitdrogingsverschijnselen had van de buikgriep moest ze naar het ziekenhuis voor een infuus.
Daar aangekomen bleek het bloed niet goed en moest ze door een CTScan. Alles wees inmiddels op buikvliesontsteking en dat in combinatie met de symptomen van buikgriep deed de artsen bang zijn voor een geperforeerde darmtumor.
Helaas hadden ze gelijk en was het foute boel.
Mijn moeder is die middag geopereerd aan de geperforeerde darm maar het was veel erger dan iedereen had kunnen bedenken. Uitzaaiingen naar maag,darmwand, buikholte en buikvlies, Ook haar lever was al aangetast.
Wij werden opgeroepen om afscheid te nemen want inmiddels was ze heel hard achteruit gegaan. Dat in enkel een paar uur tijd je hele leven zo op de kop kan staan kon ik maar niet geloven. Die ochtend was ik nog gewoon iemand waarbij het overlijden van een opa/ huisdier het ergste was wat je ooit was overkomen.

Tegen alle verwachtingen in haalde ze die nacht, nog meer was het een wonder toen ze de volgende dag bij kwam!Ze bleef opknappen. Zo goed dat de artsen over chemo spraken.
Uiteindelijk heeft ze nog 15 maanden geleefd, gerekt door de chemo.

15 maanden die prachtig waren omdat we zolang extra tijd hebben gekregen om afscheid te nemen en dingen uit te spreken die ik anders niet snel had gedaan.15 maanden waarin ze ook het boek "mamma vertel eens"heeft volgeschreven.
15 maanden die de ergste uit mijn leven waren. De angst elke dag opnieuw of het de laatste is. Ik herinner mij die tijd vooral vol van stress en verdriet.
De dag dat ze overleed verging er een stukje van mijn wereld.
Haar uitvaart was precies zoals ze het zelf geregeld heeft, zelfs nu hoor ik nog van mensen dat het enorm veel indruk heeft gemaakt op hen.

De eerste weken naar haar dood was ik vooral opgelucht. Ze had geen pijn meer en er was niet meer die constante stress.Daarna begon het gemis. De eerste moeder dag zonder, haar verjaardag, mijn verjaardag en kerst.
Mijn moeder was dol op kerst en versierde het huis van top tot teen.
Alleen het eerste jaar hebben we nog een kerstboom gehad daarna nooit meer.
Haar eerste sterfdag. Toch is het waar wat ze zeggen, als je al die dagen 1 keer gehad hebt wordt het zoveel makkelijker. Op alle bijzondere dagen denk ik nu met een glimlach aan haar terug.
Ook het eerste jaar was het moeilijk om dingen die we altijd samen deden alleen of met iemand anders te doen.

Inmiddels ben ik 3.5 jaar half wees

Ik merk dat ik vooral een leven heb met mam en een leven na mam en dat op de 1 of andere manier mijn herinneringen zo zijn ingedeeld.
Ik mis haar nog steeds tijdens bijzondere dingen die ik graag met haar zou willen delen.
In het dagelijkse leven is het gemis er eigenlijk niet meer.
In het begin kon ik al bijna in tranen uitbarsten omdat we niet samen meer boodschappen gingen doen. Nou voelt het alsof het nooit anders is geweest en ik het altijd alleen heb gedaan.

Ik wens je heel veel sterkte toe, mocht je willen kletsen dan mag je altijd een pb sturen

**Geplaatst**: 15-09-11 15:39

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 15-09-11 15:39

Heel veel sterkte. Veel meer weet ik op dit moment niet te zeggen.

**Geplaatst**: 15-09-11 15:45

Geplaatst: 15-09-11 15:45

Heeeeeeeeeeel veel sterkte!!!!!

Het zou ook mijn grootste nachtmerrie zijn!

**Geplaatst**: 15-09-11 15:49

Geplaatst: 15-09-11 15:49

Ik wil jou heel, heel veel sterkte wensen :(:)

En ook alle anderen hier in dit topic die hun moeder moeten missen :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-11 15:58

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-11 15:58

Hallo Nimber, dat lijkt mij ook zwaar zeg! Zoveel uitzaaiingen!

Voor iedereen wil ik aanraden om het boek "Mam, vertel 's" te kopen. Doe het nu het nog kan!!!
(Voor mijn moeder is dit niet mogelijk)

Laat het je moeder invullen, en koest het met je hart!

Gisteravond hebben wij een nachtzuster gekregen. Dit was een speciaal geval; het was namelijk een man. En mijn moeder raakte helemaal in paniek erdoor.

Om 11 uur begon ze te schreeuwen : Sjoerd!! Charis!! Help!! Ik als een gek naar beneden. Heb haar weten te kalmeren.
Daarna is ze volgens mij om de kwartier naar de wc geweest. Ze is ontzettend onrustig.

Vanochtend is ze van de wc gevallen, en raakte ze weer in paniek. Weer schreeuwen. "Deze man rand mij aan" etc

en nog meer dingen.
We hebben toen de spoed thuiszorg gebeld. En die weer de spoed huisarts.

Ze hebben haar een injectie gegeven om te slapen. Ze slaapt tot nu toe redelijk rustig. Gelukkig maar

Ik trek het niet meer, en mijn vader ook niet.

De huisarts is nu aan het kijken of er ook een andere hospice beschikbaar is. Misschien in Leeuwarden.

Mama heeft altijd gezegd dat ze naar een hospice wil. Het lijkt mij maar eng. Ik wil niet dat ze het gevoel heeft dat wij haar opgeven.
We hebben het wel heel zwaar... Maar ze is zo onrustig en verward. En paniekerig...

Zo meteen komt de huisarts nogmaals... en vannacht een nachtzuster. Geen man dus

**Geplaatst**: 15-09-11 16:00

Geplaatst: 15-09-11 16:00

Oh, meisje, wat vreselijk zwaar :(:)

**Geplaatst**: 15-09-11 16:00

Geplaatst: 15-09-11 16:00

Wat verschrikkelijk, lieve meid.

Heel veel sterkte en kracht toegewenst, ook voor je vader!

Wat is een hospice eigenlijk precies?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-11 16:04

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-11 16:04

Steentje schreef:
Wat verschrikkelijk, lieve meid.
Heel veel sterkte en kracht toegewenst, ook voor je vader!

Wat is een hospice eigenlijk precies?

Mijn vader zit aan het einde van zijn latijn... Of wacht... volgens mij nog verder.

Hij huilt nu zelfs!

Een hospice is een soort en met opvang waar mensen die terminaal zijn te kunnen sterven in een huiselijke kring.
Het is gewoon een huis, met woonkamer, en keuken. Er is dan wel 24 uur per dag vrijwilligers aanwezig.
Die ook eventueel de medische zorg kunnen geven. Zoals pijnverlichting en dergelijk.

Voor ons is de situatie bijna niet meer te trekken. En dat terwijl thuiszorg 3 keer per dag komt. + nu een nachtzuster.

Ik ben highly gestressed. Bij iedere geluid dat mijn moeder maakt, spring ik op. En ren eventueel achter haar aan, zorgen dat ze niet valt.
Of dat alles goed met haar gaat.

Ik wens dit aan niemand toe. Wees blij met de moeder die je hebt, die gezond is. Koester de momenten dat je vrolijk met haar aan het shoppen bent!

**Geplaatst**: 15-09-11 16:08

Geplaatst: 15-09-11 16:08

Jeetje wat een ellende!
Jammer dat er geen euthanasieverklaring is en ze niet meer vervoerd kan worden.
Dit is voor jou echt heel, eigenlijk te zwaar!
Ontneem jezelf straks geen psychische hulp straks hoor, dit is niet niks!

Deze fase van verwarring heeft bij ons een dag geduurd en toen was mijn opa weg.
Godzijdank, want dit verdient niemand. 6 maanden na de diagnose was hij weg.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-11 16:10

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-11 16:10

Nee, ik maak me ook zorgen om mijn vader!

Woensdag kan ik naar een maatschappelijk werker. Op een christelijke tijd : 9 uur 's ochtends!

**Geplaatst**: 15-09-11 16:12

Geplaatst: 15-09-11 16:12

Wat zwaar zeg! Jeetje... Vreselijk dat het op deze manier moet...

Ik heb zelf met mensen gesproken die hun moeder in het hospice hadden en het gaf hun echt wat ademruimte en ook wat rust omdat er inderdaad 24/7 zorg was, hun moeder was dan ook heel vredig daar gestorven (omdat de medicatie telkens ter plekke nog aangepast kon worden). Terwijl je er zelf ook bij kunt zijn. Nadeel is wel dat het niet thuis is... want het liefst wil je je moeder geen moment uit het oog verliezen en in je eigen omgeving houden. Eigenlijk had ze gewoon gezond moeten zijn nu en lekker voor jullie moeten zorgen :(:)

Maar helaas... ik hoop dat voor haar deze nare fase snel voorbij gaat...

sterkte....

**Geplaatst**: 15-09-11 16:13

Geplaatst: 15-09-11 16:13

Heel veel sterkte meid !
Met respect en bewondering lees ik hoe je alles regelt, ondersteunt en doet wat maar mogelijk is.
Petje af

**Geplaatst**: 15-09-11 16:14

Geplaatst: 15-09-11 16:14

ik wens je heel veel sterkte toe in deze enorm moeilijke en zware tijd, geniet van je moeder nu het nog kan! :(:)

**Geplaatst**: 15-09-11 16:16

Geplaatst: 15-09-11 16:16

meid wat een vervelende ellende voor je moeder en de stress voor jullie. Wat een pieeeeeeeeeeeeeep ziekte is het toch he

Ik wil je heel veel sterkte toewensen probeer toch ondanks alles nog te genieten van je moeder.

sterkte....

**Geplaatst**: 15-09-11 16:21

Re: Mijn grootste angst word realiteit

Geplaatst: 15-09-11 16:21

Ts, ik heb alleen jouw berichten gelezen en wil graag mijn verhaal met je delen.

Op 7 september 2010 kregen wij te horen dat mijn vader een darmtumor had en in de week erna bleek al dat het uitgezaaid was naar zijn lever en dat ook de lymfen in de buikholte er niet goed uitzagen. Chemo's sloegen niet aan. Op 10 april 2011 is hij met uitdrogingsverschijnselen een nacht opgenomen geweest in het ziekenhuis en 11 april kregen wij te horen "het spijt ons meneer, wij kunnen niets meer voor u doen. U komt op korte termijn te overlijden". En daar zit je dan. Ik heb de auto voorgereden, mijn vader heeft (lopend!) het ziekenhuis verlaten en een week later was hij weg. Het ging zo snel. Niet te geloven. We zijn nu bijna 5 maanden verder, ik zie de laatste momenten elke dag weer voor me en ik mis hem verschrikkelijk. Het enige wat je nu voor je moeder kunt doen, is hopen dat ze geen pijn lijdt en naar haar luisteren.

Ik wil je heel veel sterkte wensen, wat gaat het ontzettend snel.