
Een jaartje of tig terug...Ik en mijn toenmalige vriendin hadden het huis voor ons alleen, we waren bij haar thuis. Affijn beetje liggen vozen op de bank in de woonkamer, de spanning liep op. Ze stond op en nam mij aan mijn hand mee naar haar kamer op de zolder. Onderweg richting de zolder gingen er wat kledingstukken uit...we kwamen aan op zolder. Daar ontdeed ze zich van haar kleding en ging gebukt staan, leunend op de trillende en werkende wasmachine. Ze keek me aan en zei "Ga er maar achter staan...dit trilt extra lekker".
Nou goed, ik ben de moeilijkste niet...mijn broek en onderbroek gingen richting mijn enkels, pakte haar heupen beet...en plop. We waren lekker bezig en de wasmachine was lekker aan het zoemen en trillen. Mijn vriendin werd wilder en wilder...ik pakte haar haren beet..en begon steeds harder te stoten. Diep kreunend stond ze tegen de wasmachine aangeplakt en ik erachter. We waren in ons eigen wereldje op dat moment...geen rekening houdend met de omgeving.
Na een minuut of 10 hoorde ik wat gekraak..maar dacht dat het van de wasmachine kwam, dus verder geen aandacht aan gegeven. Tot op een gegeven moment..hoorde ik gekuch achter mij...ik stop..en kijk om..Daar staat haar vader met haar topje en sokken in zijn handen Ik stond perplex...mijn mannelijkheid krimpte gelijk in elkaar. Mijn vriendin kwam bijna klaar...en riep toen "He, schiet eens op, niet ophouden, doorstoten....ik ben er bijna!!!" Ik kon mezelf niet meer bewegen...kon ook geen kant op...
Toen zei haar vader "Jij bent er bijna, maar ik ben er al...." Binnen luttele seconden was ze naar haar kamer gevlucht...en liet mij daar staan...De beste man gaf mij haar kleding en zei niks..maar die kop van hem zei genoeg...
Ik ben maar niet blijven eten die avond...