Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-04-10 04:33

Geplaatst: 02-04-10 04:33

Heel toevallig kom ik dit topic tegen, en net zo toevallig heb ik vanavond een gesprek gehad met iemand die ook zo goed is in muren bouwen om diens persoontje heen.

Deze persoon weet voortaan heel goed dat er soms een poppenkast gespeeld wordt en ja dat bewust maar laat daarentegen ook al regelmatig het "doek" zakken. Echt het geeft deze persoon lucht, waarom zou een ieder jou ook niet kunnen/willen accepteren met alle plussen en minnen die je bezit????????????

Liegen, echt het biedt maar heel tijdelijk een zogenaamde vorm van veiigheid, eerlijkheid kom je veel verder mee, schaam je vooral niet...het is een gegeven dat mensen op zelfs hogere leeftijd nog steeds niet weten wat eerlijkheid betekend. Sterker nog...ik ken mensen die zo kunnen liegen en manipuleren dat ze er zelf in lijken te geloven en dan heb je het echt over zelfs 50-plussers.

Mag jij dan nog je fouten maken en struikelen over zaken? wat mij betreft wel hoor mits je er wat van op wilt blijven steken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-04-10 09:23

Geplaatst door de TopicStarter : 02-04-10 09:23

poes schreef:
Hm dan is de vraag eerst en vooral of het idd angst is, zoja waar ze precies voor staat en van waar ze komt.

Herinner je nog wanneer je bent beginnen liegen of heb je het altijd gedaan?
Hoe voel je je erbij dat je mensen manipuleert?

Ik heb het altijd al gedaan, zo lang ik me kan herinneren. Maar dat waren vaak kleine leugentjes en gewoon heel vaak leugentjes om bestwil. Niet heel bijzonder dus, gewoon leugentjes die iedereen wel eens verteld. Van zeggen dat je bij een vriendin huiswerk ging maken terwijl ik naar het zwembad ging, tot zeggen dat er een paard ontsnapt was op de manege en dat ik daarom te laat thuis was (terwijl ik gewoon de tijd vergeten was).
Maar het intensieve liegen en het ingewikkelde is ongeveer 10 maanden geleden begonnen. Eigenlijk toen ik op kamers ging

Het voelt niet goed, maar tegelijkertijd geeft het ook een soort 'kick'. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar het geeft zo'n gevoel van controle. Het voelt alsof ik de mensen om me heen onder controle heb. Niet in de zin van dat ik dominant ben en me 'hoger' of beter voel, maar het voelt alsof ik ze een klein beetje kan sturen of dat ik ze kan raken door de dingen die ik vertel.
Na dat korte euforische momentje voelt het echter heel slecht. Als ik echt een dag heb gehad waarin ik veel heb gelogen of veel leugens in stand heb gehouden, dan kan ik wel janken als ik alleen thuis zit. Onder het mom van: "waar ben ik mee bezig?".

Ik heb nog een nagedacht over dat muurtje om me heen, wat een Bokker zo mooi zei. Maar dat klopt eigenlijk wel. Een vriendinnetje die ik deze zomer heb leren kennen en die ik nu heeeeel erg mag zei dat laatst ook. We hadden het over toen we elkaar leerden kennen, en ze vertelde me dat ze ook bijna geen contact met me kreeg omdat ik echt een muur om me heen had waar ze doorheen moest dringen. Zo zei ze het letterlijk, dus ja, blijkbaar ervaren anderen dat ook zo....

Krackertje je hebt gelijk hoor

Eerlijkheid duurt het langst, en eerlijkheid is zo veel mooier dan liegen.
Ik accepteer mijn plussen en minnen ook, alleen misschien nog niet genoeg om ze aan de héle buitenwereld te laten zien. En omdat ik anderen niet teleur wil stellen in hun (soms hoge) verwachtingen. Zo ben ik door mijn scholen heengefietst tot nu toe en heb ik niet veel moeten doen. Voor mijn eindexamens heb ik ieder boek een keer doorgelezen en ben in één keer geslaagd. Nu moet ik studeren en dat vind ik heel moeilijk, omdat ik ineens moet werken (dat lukt me dus niet zo goed, want hoe moet dat?). Mijn ouders verwachten bijvoorbeeld wel dat ik even goede resultaten haal. Of dat ik in ieder geval ieder jaar door kom, maar dat lijkt nu niet te lukken. Ze zullen het vast snappen, maar ik besef dat niet en het voelt alsof ik me moet blijven bewijzen tegenover iedereen en op allerlei manieren...