Geplaatst: 15-01-09 13:54 
Het is echt verschrikkelijk als je vader zo ineens, zo plots, zo onverwachts komt te overlijden. Ik kan er helaas over mee praten, ik heb mijn vader vorig jaar verloren op 2 januari. Het is allemaal zo onwerkelijk en idd, je denkt dat hij zo gaat binnenwandelen. Hoe kan het ook anders? Je vader was gezond, net als die van mij, en ineens worden ze abrupt uit je leven weg gerukt. De ene dag zit je samen te praten, te lachen en een dag later op hetzelfde tijdstip is ie er gewoon niet meer... En dat kan niet, dat mág niet! Je had nog zoveel samen te beleven, hij moest nog zoveel van het leven genieten!! Het is verdomme niet eerlijk...
Woede, verdriet, ... al die emoties die nu door je heen razen... Laat ze er van tijd tot tijd. Huil, praat, denk terug aan de mooie dingen. Dat zijn de dingen die je niet mag vergeten! Ook de mindere dingen, dat bekvechten dat je zegt. Mijn vader moest 's morgens nooit wat tegen mij zeggen, ik was altijd chaggie.
En toch bleef hij elke ochtend naar mijn plannen vragen, of ik nu naar school moest, ging werken, een vrije dag had. En ik chaggode maar verder. Wat mis ik die momenten nu ontzettend hard! En ja, ook ik zou het liefst niet naar mijn vriend gegaan zijn om te gaan studeren, maar hem willen omhelsen en knuffelen en zeggen dat ik van hem hou toen ie thuis kwam. Maar dat weten ze hoor. Jouw vader weet dat je zielsveel van hem houdt!
Ik hoop dat de begrafenis een mooi afscheid word en hoop dat het je lukt om je tekst voor te lezen. Mij is het toen niet gelukt (en één of andere idooit heeft mijn tekst toen helemaal ontkracht... ) en de begrafenis was hier helaas een soep, dat kwam er dan nog eens extra bovenop... Dus ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat je een mooi afscheid kan maken van de begrafenis, want ook dat draag je mee!
Ik heb mijn vader mee gewassen en aangekleed en daar ben ik heel blij om. Ik trok zijn mooie, witte hemd aan en z'n zwarte broek. Die had ie altijd aan als ie ging feesten. Eigenlijk wilde ik nadien niet gaan kijken, maar uiteindelijk toch gedaan. Het leek net of hij lag te slapen en zo zou opstaan om te gaan kaarten, dat deed ie zaterdag's altijd.
Heb jij je vader nog gezien of ge je er nog naar kijken?
Ik wil je nogmaals heel veel sterkte wensen! Er zullen ongetwijfeld veel mensen zijn waar je bij terecht kunt, of Bokkers wiens PB box open staat. Maak er gebruik van! Erover praten helpt, het maakt de pijn niet minder, het verdriet niet zachter, maar het lucht op.
Ook mijn PB box staat voor je open, als je ergens vragen, frustraties, ... om het even wat hebt, mag je altijd een berichtje sturen. Niemand voelt wat jij voelt, maar ik weet wel hoe het voor mij voelde om die lieve paps te verliezen dus kan me heel goed voorstellen wat er allemaal door je heen gaat! Het verdriet gaat niet weg, maar de scherpe randjes slijten zeggen ze altijd. Ik moet zeggen dat ik nog steeds ineens tot het besef kom dat papa er niet meer is en dan in een enorme huilbui verzuip. Maar ik kan ook al veel beter praten over de mooie momenten met een glimlach i.p.v. tranen met tuiten. Ik hoop dat dat jou ook lukt over een tijdje. Denk eraan dat iedereen op zijn manier verwerkt en al doe je er járen over, dat is aan JOU!
Een dikke knuffel en veel sterkte de komende tijd...
