Financieel gaat het voorlopig niet beter. De ene uitkering gaat voorlopig niet door en met de andere schiet het niet op. Ik heb inmiddels een mailadres gekregen, maar ik krijg geen letter op papier, zonder in slaap te vallen of heel speciale zinnen te krijgen.
Verder veel pijn, nog geen duidelijkheid over de pijnpomp en tot die die tijd heb ik onbeperkt recht op morfine spuiten. Dit maakt dan weer dat ik heel veel slaap. Als de pijnpomp er komt is het wel aan de voorkant, subcutaan, ik weiger namelijk een nieuwe opname in het ziekenhuis en subcutaan kunnen ze hem hier ook gewoon steken. Anders is het via de ruggenmerg en dan is het wel met korte opname en observatie en dat zie ik echt niet zitten.
Ik zit nu in de fase dat ik echt honk vast ben. Zo eens een paar uurtjes dat gaat nog (als vriendin meegaat want die mag morfine spuiten als verpleegster en ziekenhuisassistente), maar gewoon daarna in mijn eigen bed, mijn eigen spulletjes en als het helemaal mis gaat wil ik de euthanasie in mijn eigen kamer, met door mij gekozen personeel, mijn eigen oncoloog en de personen die mij het dierbaarste zijn rond mijn bed.
Morgen krijg ik eindelijk nog eens bezoek van mijn moeder. Zo blij mee. Ondanks alles heb ik haar onwijs hard nodig momenteel. Het verleden kan ik haar niet vergeven en vergeten, maar toekomst gewijs heb ik haar wel nodig en zij mij ook voor de tijd die ons nog rest. Zelfs mijn stiefgriezel doet zijn best om de tijd dat ze hier zijn ons zo aangenaam mogelijk te maken en te zorgen dat ik zo min mogelijk last heb van zijn aanwezigheid. Dus dat is wel zo fijn.
Zaterdag ga ik samen met mijn metekind opzoek naar een galajurk. Hier heb ik wel zin, al ben ik wel wat bang voor de autorit. Gelukkig gaat mijn vriendin ook mee (zij zijn moeder en dochter) dus er is medisch toezicht. Ook om te voorkomen dat ik over mijn grenzen ga, zowel qua pijn als qua vermoeidheid.