Storytime voor mensen die niks beters te doen hebben of even mee willen cringen:
In m'n optiekzaak stond ik een leuke vrouw te adviseren over zonnebrillen en we raakten aan de praat over muziekfeesten en festivalletjes en muziek waar we graag op dansten we hadden zo'n gezellige vibe samen dat ik de steeds langer wordende rij van andere klanten totaal vergat. Al pratende maakte ze een keuze en liepen we naar de kassa en tijdens het afrekenen zei ze iets in de trant van "we moeten maar nummers uitwisselen en daar verder praten" terwijl ze achterom keek naar de rij achter haar. Stom als ik ben interpreteerde ik dat als een grapje en zei ik tegen de klant achter haar "Sorry, ik kom u helpen" en draaide weer naar haar toe en zei "Hey ik zie je vast op Psy-Fi, voor nu een heel fijn weekend en veel plezier met je zonnebril!" waarna ze omdraaide en wegliep.
Even later kwam een vrouwelijke collega die lang met een andere klant bezig was maar het kennelijk allemaal wel had gevolgd naar me toe en zei "Het lag er wel héél erg dik bovenop dat die je leuk vond hé?" en toen pas kwam de realisatie. De keren dat ze even m'n arm of schouder aanraakte en lachte om iets dat ik zei, de manier waarop ze steeds met haar haar bezig was, de blikken die ze af en toe gaf, dat ze tussendoor nog liet doorschemeren dat ze single was... en dan dat ze letterlijk om m'n telefoonnummer vroeg. Ik wil niet eens nadenken over hoe ze mijn reactie daar op heeft geïnterpreteerd maar het is vast niet heel positief.
Ik wil m'n hoofd door m'n tafel rammen. Waarom ben ik zo. Ik ben echt fiets retarded.
