Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-02-08 00:10

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 00:10

Even een vraagje: ligt het aan mij of zijn juist de mensen in dit topic die daadwerkelijk een zelfdoding in hun omgeving hebben mee gemaakt, mild gestemd over de keuze van de betreffende persoon en hebben zij juist veel begrip zonder oordeel te vellen? Of verbeeld ik me nu iets?

**Geplaatst**: 21-02-08 01:02

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 01:02

Nou Trennie, ik denk dat dat best wel zo kan zijn. Ik ben zelf drie mensen in zeer directe omgeving verloren op deze manier - en -al is het allemaal heel dubbel - ik kan toch alleen maar respect hebben voor hun keuze. Begrijpen is moeilijk, maar respecteren en accepteren heb ik wel moeten doen.

**Geplaatst**: 21-02-08 01:10

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 01:10

ik heb het nog nooit meegemaakt in mijn omgeving,maar ik kan mij wel voorstellen dat mensen het doen omdat ze het niet meer zien zitten...ik vraag me dan wel af,is het dan zo erg het leven?
Is er dan helemaal niets de moeite waard om te blijven?
Vooral voor de nabestaanden vind ik het vreselijk,de persoon in kwestie heeft wel een weloverwogen (hoop ik..)keuze gemaakt om eruit te stappen,dat moet je inderdaad accepteren.
Ik zou het toch eerder begrijpen van een terminaal kankerpatient dan van een jonge meid....zonde...

**Geplaatst**: 21-02-08 01:38

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 01:38

Ik kan goed begrijpen dat iemand vrijwillig uit het leven stapt.
Ik heb het gevoel zelf 2 keer meegemaakt.
Het enige dat mij op die momenten tegen hield was de angst dat het pijn zou doen, dat het niet zou lukken en ik levenslang gehandicapt zou zijn, en het feit dat het onomkeerbaar is; dood is dood.
Ik was zo diep weggezakt in een depressie dat de rest me helemaal niets meer kon schelen.
Aan mijn familie en vrienden heb ik niet eens gedacht, geen moment.
Ik heb zelf nooit iemand verloren aan zelfdoding.

Iemand zegt: er is hulp genoeg in nederland.
Maar er is geen hulp genoeg.
Wachtlijsten zijn enorm, als je hulp vraagt moet je na je intake soms 2 maanden of nog langer wachten op hulp.
Daarnaast helpt hulp niet altijd.
Bij een depressie is een tekort aan (goede) neurotransmitters vaak een oorzaak, maar antidepressiva helpen niet altijd (genoeg), of iemand valt tijdens of na het afbouwen van de medicijnen weer terug in zijn depressie.
Er zijn mensen genoeg die niet reageren op medicatie, therapie, etc.

**Geplaatst**: 21-02-08 05:35

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 05:35

Ik vind dit een heel heftig topic.

Vrijwillige levensbeëindiging wordt heel vaak op één grote hoop geveegd maar kent in feite vele categoriën.
Ik ben zelf jarenlang in de psychiatrie werkzaam geweest en voor mij was er op een gegeven moment een punt bereikt om eruit te stappen toen een cliënt, waarmee ik een goed contact mee opgebouwd dacht te hebben, zichzelf van het leven had beroofd ondanks dat wij een non-suïcidecontract hadden afgesloten.

Ik lees in dit topic vaak de term "psychische ziekte". Maar is een psychisch lijden al bij voorbaat gedoemd om tot een 'ziekte' te worden benoemd?
Tuurlijk zijn er 'ziektes' die tot zo'n daad kunnen leiden. Depressiviteit wordt er één van genoemd. Maar er zijn zovele soorten van depressies. Actieve, reactieve, endogene, exogene etc.
Tuurlijk zijn er medicaties die kunnen verlichten maar zijn die er vaak niet 'slechts' op gericht om de toppen en dalen van de emoties af te toppen opdat men zichzelf staande kan houden in het 'grijze middengebied'?
Ook vragen bepaalde medicaties juist een verhoogde waakzaamheid omdat deze, in een bepaalde periode, juist meer kunnen bijdragen aan een verhoogd risico van zelfdoding. Deze werken zodanig op de functies in dat men op een gegeven moment kan spreken van een 'actieve depressieveling' of een 'actief persoon (lichamelijk en geestelijk) met suïcidale bedoelingen'.
Dit zijn vaak de medicijnen die de veelal voorkomende lichamelijke inactiviteit van een depressief persoon moeten doorbreken. Deze inactiviteit wordt vaak niet begrepen. Depressie wordt gezien als een uiting van boosheid maar dan naar binnen gericht. Dit is zo energieverslindend dat men daarvan echt uitgeput kan raken wat weer een lichamelijke inactiviteit ten gevolge heeft wat weer bijkomende somatische verschijnselen ten gevolge heeft (verminderde stofwisseling, obstipatie etc.). Om die inactiviteit te doorbreken worden vaak medicijnen voorgeschreven die het lichaam weer actief maken maar wat de psyche niet beïnvloedt. Die blijven dus net zo somber met als gevolg, een actief somber gevoel.

Terugkomend op een zgn. 'Psychische ziekte'.
Ik vind dit teveel omvattend. Immers er is ook een zeer groot psychisch lijden mogelijk zonder dat deze een 'ziekte' genoemd kan worden.
Het kan een gevolg zijn van een gebeurtenis of gebeurtenissen die zo pijnlijk zijn dat het welhaast 'ondragelijk' is. Deze worden vaak verdrongen waardoor het voor de 'buitenwereld' lijkt alsof er niets aan de hand is.
Als deze dan worden 'geopenbaard', dan valt het hele persoonlijkheidsbeeld wat het persoon in kwestie naar de buitenwereld heeft getoond totaal weg.
En dan begint het grote onbegrijpen.
Door deze 'openbaring' wordt het persoon kwetsbaar, onzeker, bang.
De 'buitenwereld' weet daar vaak niet goed op te reageren (en met buitenwereld bedoel ik de directe omgeving aan wie het vertrouwen is geschonken). Die zijn dat doortastende persoontje kwijt. Voor hun is het 'gebeurde' ook vaak een schok omdat ze er nooit iets van afgeweten hebben. Die zijn vaak geneigd om de situatie weer naar het 'oude' te trekken. Immers... dat was bestuurbaar. Nu 'herkent' men haar niet meer.
Vaak uit dat zich in reacties waar de betrokkene niets aan heeft. Door het te vertellen zendt dat persoontje een blijk van vertrouwen uit, in ieder geval de moeite waard om de pijn deelbaar te maken maar wat is het resultaat?
Een 'onbegrip' dat zo'n persoon op dat moment alle opgebouwde maskers laat vallen. Haar onzekerheid, haar kwetsbaarheid, haar pijn laat zien.
En wat is het gevolg?
De steun en het begrip dat men zo hard nodig heeft wordt niet gevonden. Immers.. hoe moet men daarmee omgaan? Men probeert haar te steunen door haar weer 'sterk' te maken er aan voorbijgaand dat dat nu juist hetgene is wat ze heeft laten vallen. Men ziet weer graag dat doortastende zelfverzekerde persoontje wat ze in feite niet meer is.
Men denkt vaak dat het te 'verhelpen' is met maatschappelijke en materiële zaken.Met alle goede bedoelingen vandien.
Succes met paardrijden, een goede maatschappelijke ondersteuning, zekerheid etc.
Maar dat is niet hetgeen wat nu juist zo nodig is.
Waar is dat oor dat wil luisteren naar de ware gevoelens die in het persoontje huist zonder daar gelijk een 'verstandelijk of corrigerend' oordeel over te geven? Waar is het begrip? Waar is de invoelendheid? Waar is de deelbaarheid?
En als er dan al een deelbaarheid is bij een vertrouweling dan moet die daar zo voorzichtig mee omgaan. Geloof me.. door 'het te vertellen' is het emmertje wat er meegezeuld wordt direct volgelopen. Iedere gebeurtenis gooit daar weer een paar druppels bij en als je even niet oplet....... dan is ie overgelopen.
Professionele hulp! En wat dan als dat moment nog niet haalbaar is voor dat persoontje? Als de 'confrontatie' wat zo'n behandeling met zich meebrengt nog niet gedragen kan worden? Helemaal als het eerste gevolg van het 'bekend' maken van wat er al jaren en jaren in je speelt een reactie tengevolge heeft die je alleen maar nog meer 'onbegrepen gevoeld' maken?
Dat het persoontje in kwestie er spijt als haren op haar hoofd van heeft dat ze het ooit verteld heeft omdat ze zich met dat 'masker' heel goed staande kon houden en niemand ook maar iets in de gaten had? En dat ze in haar vraag naar begrip juist onbegrip heeft ontvangen?
Kan je dan nog spreken van een psychische ziekte?
Kan je dan nog spreken van een daad uit egoïsme?
Kan je dan nog zeggen dat je alleen maar aan jezelf denkt? Terwijl je juist jezelf al die jaren hebt weggecijferd om je omgeving te sparen?

Zeer recentelijk heb ik mijn vriendin verloren door een niet natuurlijke dood.
http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=12&t=891011
En geloof mij, het doet zo vreselijk veel pijn.
Zij heeft mij het vertrouwen en die liefde geschonken en ik dacht dat ik met mijn ervaring haar kon bijstaan. En we hebben geweldige tijden gekend. We hebben vreselijk kunnen lachen, genieten, lief kunnen hebben, kunnen delen en ga zo maar voort. We hebben samen ook heel veel kunnen praten, kunnen luisteren naar elkaar, elkaar kunnen helpen en steunen en troosten. En toch.... een moment van onachtzaamheid en bijkomende externe factoren kunnen zo'n moment van pijn en verdriet naar boven brengen dat dit allesverdringend is.
En dan loopt het emmertje over.

Oordeel nooit te snel.
Veroordeel al helemaal niet!
Niemand kent de pijn die in je huist!

**Geplaatst**: 21-02-08 08:00

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 08:00

dat verhaal van Nathalie v/d Broek greep mij best aan,er stond ook zo'n bijzondere foto in het topic(die met zwarte achtergrond)
ik vraag me dan heel hard af wat haar pijn zo veroorzaakt heeft(gebeurtenis in het verleden?)

ik moet best zeggen dat ik wel een beetje bijgedraaid ben.
niemand kan de pijn in andermans hoofd lezen.

waar ik wel bij blijf,is dat ik voor de trein springen of jezelf ophangen wel egoistisch blijf vinden(denkend aan de mensen die er helemaal niets mee te maken hebben)

**Geplaatst**: 21-02-08 09:01

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 09:01

Eyes: ik geloof dat ik verantwoordelijk was voor het invoeren van deze term. Het punt dat ik hiermee duidelijk wilde maken is dat het bij een lichamelijk ziek (hoeft niet eens terminaal) persoon vaak vooral wordt geaccepteerd wanneer diegene er helemaal geen zin meer in heeft, "want leven met ... is zo zwaar", terwijl bij (laat ik het anders omschrijven) geestelijk mindere gesteldheid voornamelijk wordt geroepen dat je "eens niet zo negatief moet denken", "gewoon het positieve van de situatie in moet zien" of meer van dat soort dingen. Wanneer zo iemand zelfmoord pleegt is het egoïstisch "want denk eens aan je nabestaanden en de machinist" en "had dan hulp gezocht", terwijl euthanasie zo'n groot goed is en dat het zo goed is dat het in ons land mogelijk is om.

Hiermee heb ik nooit een vrijbrief willen geven aan "alle psychisch zieken" om zelfmoord te mogen plegen of mensen zonder diagnose die wel ontzettend met zichzelf in de knup zitten willen uitsluiten van het recht om zelfmoord te mogen plegen. Hiermee heb ik puur willen aangeven dat er een wezenlijk verschil is tussen acceptatie en het erkennen van lijden bij lichamelijke troubles en bij "hoofdzaken".

**Geplaatst**: 21-02-08 09:22

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 09:22

Eyes: heel mooi en goed verwoord. Heel herkenbaar ook.

**Geplaatst**: 21-02-08 09:27

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 09:27

eyes: ik vind dat je het heel erg mooi verwoord hebt. wil je graag heel veel sterkte toe wensen in deze moeilijke tijd.

helaas lees je het de laatste tijd steeds vaker. ik denk dat je toch begrip moet hebben voorde keus die deze mensen maken, hoe moeilijk dat ook is. ik heb het zelf nog nooit van heel dicht bij mee gemaakt.misschien denk ik er ook wel anders over mochtik het een keer van dicht bij mee maken. maar op dit moment denk ik, dat die mensen die zichzelf het leven ontnemen heel bewust deze keus maken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-02-08 09:31

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst door de TopicStarter : 21-02-08 09:31

Ik vind het ontzettend moeilijk, zij het niet onmogelijk me in mensen te verplaatsen die met de gedachten om zelfmoord te plegen spelen. Zo iemand als Natalie, die zo ineens uit het leven stapt,in de bloei van haar leven, een leuke partner, een leuke carriëre in de paardensport. Daar sta je niet bij stil dat iemand zo met zichzelf in de knoop zit.... Ik heb wel respect voor de keuze, deze mensen doen dit niet van de ene op de andere dag....
En eyes: ik vond dat gedicht zo mooi...hoef er maar aan te denken en de tranen lopen mij over mijn wangen...

**Geplaatst**: 21-02-08 09:50

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 09:50

Eyes, wat een heldere en correcte uitleg. Zo is het helemaal. Heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 21-02-08 10:08

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 10:08

eyes: zeer goed omschreven. Ergens in het begin van je stukje had je het over een non-suicidecontract. Wat houdt dit precies in?

Had het gisteren met een collega over dit onderwerp. Zij vertelde me over een familielid die een zelfmoordpoging had gedaan, in een opwelling. "gelukkig" was dit mislukt, want diegene had er spijt van, veel spijt. Het is in een vlaag van extreem verdriet bij haar opgekomen. Dit is een onderdeel van zelfdoding wat ik erg moeilijk vind, de opwelling. Helaas gebeurt ook dit. Daarbij bedenk ik dan altijd dat diegene misschien nog een mooi leven voor zich had, samen met de mensen waarvan diegene houdt. Had diegene het ook gedaan als hij/zij een uurtje na had kunnen denken over de gevolgen, en de oorzaak? Toch maakt iemand juist díe keuze, en ik kan niet anders dan die respecteren, al is het natuurlijk erg moeilijk en verdrietig.

**Geplaatst**: 21-02-08 13:26

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 13:26

Trennie schreef:
Even een vraagje: ligt het aan mij of zijn juist de mensen in dit topic die daadwerkelijk een zelfdoding in hun omgeving hebben mee gemaakt, mild gestemd over de keuze van de betreffende persoon en hebben zij juist veel begrip zonder oordeel te vellen? Of verbeeld ik me nu iets?

Dat verbeeld je je niet Lachen

Ik denk dat de meeste nabestaanden het lijden hebben meegemaakt en nu ook eigenlijk een beetje 'opgelucht' zijn dat hij/zij nu eindelijk rust heeft! Neemt niet weg dat je er vreselijk veel verdriet om hebt omdat je die persoon (in mijn geval mijn broer) moet missen en iig in dit leven nooit meer zult zien..... maar ik begrijp de keuze van mijn broer. Het is een heel dubbel gevoel... Ik heb wel vaak iets van waarom... waarom nou jij, waarom had jij nou borderline, waarom was je nou zo ongelukkig.. had ik maar iets kunnen doen....?? Maar ja dat is helaas het leven en het leven is hard.

Ik kan me wel heel goed voorstellen dat het nog veel moeilijker is voor nabestaanden die niets wisten van het psychisch lijden, van de strijd die hun geliefde had... Dat maak je ook heel veel mee, dat degene die suicide heeft gepleegd nooit wat gezegd heeft over hoe ongelukkig hij/zij was.... dat was in ons geval niet zo. Mijn broer sprak er wel eens over, maar onder het mom van een grapje, maar dit was wel mijn grootste angtst, dat hij het ooit echt zou doen.

**Geplaatst**: 21-02-08 13:35

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 13:35

Nouks schreef:
Eyes: ik geloof dat ik verantwoordelijk was voor het invoeren van deze term. Het punt dat ik hiermee duidelijk wilde maken is dat het bij een lichamelijk ziek (hoeft niet eens terminaal) persoon vaak vooral wordt geaccepteerd wanneer diegene er helemaal geen zin meer in heeft, "want leven met ... is zo zwaar", terwijl bij (laat ik het anders omschrijven) geestelijk mindere gesteldheid voornamelijk wordt geroepen dat je "eens niet zo negatief moet denken", "gewoon het positieve van de situatie in moet zien" of meer van dat soort dingen. Wanneer zo iemand zelfmoord pleegt is het egoïstisch "want denk eens aan je nabestaanden en de machinist" en "had dan hulp gezocht", terwijl euthanasie zo'n groot goed is en dat het zo goed is dat het in ons land mogelijk is om.

Hiermee heb ik nooit een vrijbrief willen geven aan "alle psychisch zieken" om zelfmoord te mogen plegen of mensen zonder diagnose die wel ontzettend met zichzelf in de knup zitten willen uitsluiten van het recht om zelfmoord te mogen plegen. Hiermee heb ik puur willen aangeven dat er een wezenlijk verschil is tussen acceptatie en het erkennen van lijden bij lichamelijke troubles en bij "hoofdzaken".

@ Eyes, ik heb dit idd ook gezegd en ook het psychische ziekte gebruikt. Ook even omdat ik uit alle emoties, omdat het mij na 2,5 jaar nog steeds vreselijk aangrijpt, mezelf even niet goed wist uit te drukken en zocht naar woorden om ook niemand te kwetsen. Het is idd ook een psychisch lijden. En ook zeer zeker van mij geen vrijbrief aan iedereen die psychisch lijdt om zelfmoord te plegen... maar ik neem aan dat dat wel duidelijk moge zijn... Als het voorkomen kan worden dan moet het voorkomen worden. Er zullen ook ongetwijfeld mensen zijn die bijvoorbeeld een poging hebben gedaan en gered zijn, die daar heel dankbaar voor zijn en blij zijn dat ze gered zijn. Helaas zijn er ook een heleboel die daarna nog verschillende pogingen doen.... Als iemand echt niet meer wil dan is er helaas niemand en niets wat hem/haar kan tegenhouden.

**Geplaatst**: 21-02-08 13:43

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 13:43

Eyes, ik kan me helemaal vinden in je verhaal. Ik wil jou allereerst heel veel sterkte wensen, voor jou is het allemaal ook nog zo ontzettend vers...

Wat de term 'psychisch ziek' betreft: die term heb ik ook gebruikt. Op de manier zoals Nouks het ook bedoelde. Ik kan me ook goed vinden in de term 'psychisch lijden' maar ook voor mij was het even om het verschil duidelijk te maken tussen lichamelijk lijden en psychisch lijden: het eerste wordt in onze samenleving over het algemeen gemakkelijker geaccepteerd dan het tweede.

**Geplaatst**: 21-02-08 13:44

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 13:44

Eyes schreef:
Oordeel nooit te snel.
Veroordeel al helemaal niet!
Niemand kent de pijn die in je huist!

Heel mooi gezegd!

Nogmaals heel erg veel sterte en kracht toegewenst met het verlies van Nathalie. Het is voor jou nog maar zo kort geleden.... ik kan de juiste woorden van troost niet vinden, en die zullen er ongetwijfeld ook niet zijn want niets kan dit intense verdriet en gemis minder maken.... echt vreselijk.

**Geplaatst**: 21-02-08 13:45

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 13:45

Karin schreef:
Eyes, ik kan me helemaal vinden in je verhaal. Ik wil jou allereerst heel veel sterkte wensen, voor jou is het allemaal ook nog zo ontzettend vers...

Wat de term 'psychisch ziek' betreft: die term heb ik ook gebruikt. Op de manier zoals Nouks het ook bedoelde. Ik kan me ook goed vinden in de term 'psychisch lijden' maar ook voor mij was het even om het verschil duidelijk te maken tussen lichamelijk lijden en psychisch lijden: het eerste wordt in onze samenleving over het algemeen gemakkelijker geaccepteerd dan het tweede.

Dat is dus ook precies wat ik bedoelde Karin!

**Geplaatst**: 21-02-08 14:33

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 14:33

ik word er zo verdrietig van...ik respecteer de keus,maar blijf me afvragen ,is er dan helemaal niets de moeite waard om te blijven leven???het is heel moeilijk om je te verplaatsen in iemand die het gewoon niet meer ziet zitten,als je jezelf nog nooit zo hebt gevoeld(heb mijn zusje verloren door een auto ongeluk,en ben regelmatig in mekaar geramd door mijn ex,dus helemaal over rozen ging het bij mij ook niet...)
ik blijf het zo in en in triest vinden..zeker voor de persoon in kwestie,gewoon nooit gelukkig zijn en je lekker voelen,vreselijk....

**Geplaatst**: 21-02-08 14:39

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 14:39

Soms zijn er best mensen/dieren/dingen om voor te blijven leven, maar weegt de pijn/verdriet etc. zwaarder... Te zwaar om te dragen.

**Geplaatst**: 21-02-08 14:43

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 14:43

eyes... mooie post. heb er even niet de goede woorden voor Bloos

wil je wel nog sterkte wensen Ach gut

**Geplaatst**: 21-02-08 14:44

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 14:44

Ik word er ook verdrietig van, eerst Nathalie, nu Maaike en er zijn nog zoveel mensen die we niet kennen waar het ook in hun gedachten rondspookt.
Ik respecteer de keus van degene maar ik blijf het ook erg moeilijk vinden om zo iets te willen accepteren, maar je moet wel. Altijd die vraag waarom, had ik kunnen helpen, waarom zien ze de zon niet meer schijnen?
@eyes, ik kreeg een brok in mijn keel toen ik jouw verhaal las, ik wil je nog steeds veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd

**Geplaatst**: 21-02-08 15:24

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 15:24

geerke schreef:
ik word er zo verdrietig van...ik respecteer de keus,maar blijf me afvragen ,is er dan helemaal niets de moeite waard om te blijven leven???het is heel moeilijk om je te verplaatsen in iemand die het gewoon niet meer ziet zitten,als je jezelf nog nooit zo hebt gevoeld(heb mijn zusje verloren door een auto ongeluk,en ben regelmatig in mekaar geramd door mijn ex,dus helemaal over rozen ging het bij mij ook niet...)
ik blijf het zo in en in triest vinden..zeker voor de persoon in kwestie,gewoon nooit gelukkig zijn en je lekker voelen,vreselijk....

Misschien dat het ook voor veel mensen zo is (in ieder geval wel voor mijn broer) dat ze niet van zichzelf houden!! Mijn broer hield niet van zichzelf... heel veel mensen hielden van hem want hij was een supergevoelig en vriendelijk, interessant, intelligent en aardig mens, maar hij kon gewoon niet van zichzelf houden....

**Geplaatst**: 21-02-08 15:54

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 15:54

Lieve, lieve, lieve mensen.

Ik val niemand erop aan hoor als de term 'psychisch ziek' wordt gebruikt.
Ik probeer alleen maar het verschil tussen 'ziek' en 'pijn' aan te geven.

'Ziek' bestaat. "Pijn' ook! Vaak gaat dit samen maar staat even zo vaak los van elkaar.

Ik zie hier zoveel berichten van mensen die het leed en de pijn met zich meedragen van een vrijwillige levensbeëindiging en ik leef met een ieder die dit heeft meegemaakt enorm mee.
Soms zijn er gewoonweg geen woorden te vinden om dat innerlijke gevoel uit te kunnen drukken.

Wat betreft mijn onderschrift (ik heb daar al enkele vragen over gekregen wat ik hiermee bedoel):
Ik heb de overtuiging dat het leven uit één groot leven bestaat en dat het sterven slechts een fase is in het 'grote bestaan'.

**Geplaatst**: 21-02-08 15:56

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 15:56

Ik heb dit zelf ook van heel dichtbij meegemaakt, namelijk met mijn vader. Ik was 6, mijn broer 8. Inmiddels zijn we 25 jaar verder en vind ik het nog steeds heel moeilijk om over te praten.

Ik las in dit topic ook heel herkenbare dingen. Ik begreep het allemaal niet toen ik 6 was en later nog steeds niet. Ook mijn moeder wou er eigenlijk niet echt op ingaan en het heeft ook jaren geduurd voordat ik helemaal duidelijk te horen hoe het gegaan is. Namelijk zonder directe aanleiding, waarschuwing, niks. Volkomen uit het niks, zonder enige uitleg.

Ik heb het hier erg moeilijk mee gehad en nog. Ik lees hier ook veel mensen die begrip hebben voor de keuze. Daar kan ik me aan de ene kant wel in vinden, aan de andere kant helemaal niet. Sterker nog, soms ben ik gewoon echt heel erg boos. Boos, omdat mijn vader niet eens de moeite heeft genomen om zijn kinderen te zien opgroeien. Boos, omdat hij niet de moeite heeft genomen om antwoord te geven op het "waarom", al was het maar een briefje, een gesprek, iets. Maar nee, voor ons volgde jaren van twijfel, verdriet en zelfs periodes waar mijn moeder echt moeite had om haar hoofd boven water te houden.

Gelukkig was ik jong genoeg om het niet helemaal te begrijpen. Gelukkig heeft mijn moeder al jaren een hele lieve vriend, die meer vader voor me is dan mijn eigen vader ooit is geweest. En gelukkig heb ik nu een heel fijn leven wat mischien wel weer heel anders was gelopen als mijn vader wel was blijven leven.

25 Jaar later, is het eindelijk mogelijk om het te relativeren en er over te praten. Maar nog steeds ondervind ik dagelijks hinder van de (emotionele) gevolgen en dat is best rot.

**Geplaatst**: 21-02-08 15:57

Re: Vrijwillig uit het leven stappen.....

Geplaatst: 21-02-08 15:57

Ik heb het niet bewust meegemaakt, maar jaren geleden(1988) was er hier op het dorp een buren ruzie die gigantisch uit de hand is gelopen.
Mijn vriendins vader en oom zijn diezelfde avond door de buurman om het leven gebracht door een mes. De overbuurman overleefde het ternauwe nood. Helaas had de goede man waarschijnlijk zoveel schuldgevoelens dat hij zich na zijn herstelperiode in de vliet heeft gereden met de auto en is verdronken. Hij had een afscheidsbrief achtergelaten aan zijn vrouw en zoon van 13. Ik denk dat als je zo'n drama van dichtbij meemaakt het heel moeilijk is om als "overlevende", verder te moeten.
De buren kwestie was al zovaak aan de orde geweest, het mooie d'r van is,(dankzij het nederlands rechtsysteem) is dat de dader 4 jaar later weer vrolijk rondliep. Hij heeft niet lang op het dorp gewoond, logisch denk ik!