De begrafenis was een hel. 
Er was ontzettend veel volk, wat wel heel fijn was. Nooit geweten dat zo veel mensen papa graag zagen. De mis trok nergens op. Teksten die we hadden gemaakt, werden niet voorgelezen... Mijn brief is gewoon uit zijn context getrokken en het was pure verkrachting van mijn woorden. Sorry voor de uitdrukking... De brief ging gelezen worden door een kennis van mijn moeder en werd gelezen door een of andere *** die de tekst niet eens vast had gehad.
Stotteren, woorden fout lezen, hele andere zinnen maken. Verdriet maakte plaats voor woede, ik was rázend! Dat hoort toch niet??
Liedjes werden abrupt afgebroken voor een stom zangkoor dat deed alsof de hostie borrelnootjes waren.
Ze gaven het schaaltje gewoon door... Ik ben niet gelovig, maar dit vond ik gewoon beneden alles...
Maar mijn tekst..., ik schaam me dood voor iedereen die er was en bij het buitengaan stond mijn gezicht geloof ik op storm en dat hoort toch niet??
Gelukkig was het op het kerkhof anders. De tekst die niet aan bod kwam werd voorgelezen, daarna deed de pastoor zijn woord en las hij nog een gedicht voor. Toen werd papa uitgestrooid en gooiden we allemaal een handvol witte rozenblaadjes op hem.
Nee, niets ging zoals het moest gaan. En iemand moeten afgeven is al zo zwaar. De begrafenisondernemer deed gewoon zijn zin, de mis was niet volgens afspraak...
Gelukkig was het uitstrooien mooi, dat niet alles een fiasco was. En de koffietafel. We hebben er allemaal nog één gedronken op papa en nu is 't ie echt helemaal weg.