Wat een reacties!! Ow jee toch... krijg er kippenvel van... Ik lees zoveel hartverwarmende en troostende berichten, ook via pb. Jullie zijn echt bijzonder. Het doet me erg goed, deze steun. Deze avond ben ik bij papa geweest. We waren met een kleine, hechte groep mensen. Degenen die het dichtste bij papa staan. Hij ligt er zó mooi bij. Mijn moeder en tante hebben hem maandag aangekleed. Ik ben zo trots op ze! Het is 'm helemaal. Hij heeft zijn petje op, had papa nadrukkelijk om gevraagd. En de uitdrukkig op z'n gezicht... wauw...wat een rust... Dit had hij al vlak nadat het was gebeurd, maar het is alleen maar sterker geworden. De beelden van de laatste dagen en zeker zijn laatste uren, staan in mijn geheugen gegrift. Het was bijzonder en ik had het nooit willen missen, maar het was ook heel heftig en niet fijn om te zien. Daar zitten we allemaal een beetje mee. Maar nu ik 'm weer gezien heb, in zijn vertrouwde kleding en met een blik van zoveel voldoening, is het vervelende beeld gelukkig een stuk minder aanwezig. Hij lijkt nu te glimlachen, met zijn wenkbrauwen een beetje opgetrokken. Een heel open en tevreden blik.
Dinsdag hebben we zo'n honderd kaarten opgestuurd. Woensdag (vandaag) komt er een grote rouwadvertentie in het Eindhovens Dagblad. Zaterdag wordt papa gecremeerd. Van tevoren kan iedereen afscheid van hem nemen, in zijn werkplaats. Daarna de dienst en daarna mag iedereen die wil terug naar de werkplaats om zijn leven te vieren. Een Griekse vriend zorgt voor allerlei Griekse hapjes en natuurlijk wijn en ouzo. Dit alles is de wens van papa.
We hebben vanavond na ons bezoek aan papa nog wat foto's bekeken, van een vakantie in Griekenland vorig jaar april. Er zitten werkelijk prachtige foto's tussen die nu een speciale betekenis hebben. Deze twee wil ik graag met jullie delen...
Papa die nog één keertje omkijkt, voordat hij de brug definitief oversteekt.

"Ja", zegt papa, "zo is het goed..."