Bokt.nl

Niwla schreef:

Bedankt voor je edit Solistar, ik wilde al zeggen: wat een aannames.

Ik vind dat lastig uit te leggen DMH. Omdat je graag ziet dat je kinderen zich op een bepaalde manier ontwikkelen? Omdat je hoopt dat zij net zoveel hoop en vertrouwen mogen putten uit het geloof als wij dat doen? Iedere ouder, gelovig of ongelovig heeft toch een bepaalde ideale toekomstvisie voor ogen voor hun kind, of dat nou een universitaire studie, het voortzetten van het familiebedrijf of hetzelfde geloof is.

Ik denk dat het met geloof nog een stapje verder gaat dan een studie- of beroepskeuze omdat het voor veel gelovigen het fundament van hun leven is.

Niwla schreef:

Interessant topic. Wat wel altijd zo is: de meest 'extreme' verhalen blijven natuurlijk hangen en worden smakelijk doorverteld. Ik vind het jammer dat het geloof door zulke verhalen zo'n negatieve bijsmaak krijgt.

Onze kinderen worden wel gelovig opgevoed, ze zijn ook gedoopt. Ze gaan naar een christelijke basisschool straks, maar wij wonen hartje biblebelt dus de meeste scholen hebben wel iets met het geloof. Ik hoop dat ze straks zelf ook de keuze maken om te geloven, zo niet dan zal dat vast pijn doen maar dan is het niet anders.

Stef Bos zei dat laatst zo mooi tijdens Beste Zangers:
Soms moet je kiezen tussen je eigen idealen en de liefde voor je kind.

In sommige kringen wegen de eigen idealen helaas dan zwaarder, ik weet wel dat ik dan áltijd voor mijn kind zou kiezen.

pmarena schreef:

Ik denk dat je prima open kan staan voor een ander levenspad voor je kind èn toch de pijn kan voelen van ojee nu loopt mijn kind iets mis dat ik hem / haar wel gegund had.

elnienjo schreef:

Het bestaan van Adam en Eva is wel redelijk ontkracht door de wetenschap.

HopeMyDay schreef:

pmarena schreef:

Ik denk dat je prima open kan staan voor een ander levenspad voor je kind èn toch de pijn kan voelen van ojee nu loopt mijn kind iets mis dat ik hem / haar wel gegund had.

Ik denk zeker dat dit kan maar vind gunnen in deze situatie niet erg toepasselijk. Het doet zeer omdat je iets voor ogen had voor je kind en je kind kiest ervoor om dat pad niet te willen nemen. Een pad wat, in weze, niet beter of slechter is dan wat je voor ogen had.

Even een voorbeeld van mijzelf, mijn ouders hadden graag gezien dat ik in Nederland zou blijven omdat ze me graag wilden blijven zien en omdat mijn moeder geen verre vluchten kan maken. Tóch ben ik voor mijn eigen geluk gegaan en heb ik het grootste deel van mijn volwassen leven in China gezeten. Momenteel ben ik in Nederland en dat vinden mijn ouders heel erg fijn maar zodra het weer kan wil ik graag weer terug naar mijn leven daar. Het doet ze echt wel zeer dat ik hier niet blijf maar ze weten heel goed dat ik daar gelukkiger ben en daarom accepteren ze het.

Kinderen (Ik bedoel hier ook mijzelf mee) zijn net zo goed een individu en moeten keuzes kunnen maken die zij ook echt willen maken.

Babootje schreef:

elnienjo schreef:

Het bestaan van Adam en Eva is wel redelijk ontkracht door de wetenschap.

Dat is niet juist IMO

elnienjo schreef:

Het bestaan van Adam en Eva is wel redelijk ontkracht door de wetenschap.

Janneke2 schreef:

elnienjo schreef:

Het bestaan van Adam en Eva is wel redelijk ontkracht door de wetenschap.

?

De theologische wetenschap stelt dat er vele scheppingsverhalen zijn, ook in de bijbel.
Bijvoorbeeld genesis 1 (het lied van de 6/7 dagen) en genesis 2 en 3, met Adama (het aardeschepsel) en Eva (de moeder der levenden).

En na een heel gesprek met de Tegenspreker eten ze van de boom van goed en kwaad - en vanaf dat moment ziet de wereld er opeens anders uit.
... nou: daar kan de wetenschap van meepraten.

En vanaf dat moment worden wij mensen geacht een benul van goed en kwaad te hebben - maar daar is nog veel werk aan de winkel. (Lijkt mij ook een waarheid als een koe.)

Asciugamano schreef:

Babootje schreef:

Dat is niet juist IMO

Er is bewijs dat alle mensen nakomelingen van deze twee zijn?

Niwla schreef:

Bedankt voor je edit Solistar, ik wilde al zeggen: wat een aannames.

Ik vind dat lastig uit te leggen DMH. Omdat je graag ziet dat je kinderen zich op een bepaalde manier ontwikkelen? Omdat je hoopt dat zij net zoveel hoop en vertrouwen mogen putten uit het geloof als wij dat doen? Iedere ouder, gelovig of ongelovig heeft toch een bepaalde ideale toekomstvisie voor ogen voor hun kind, of dat nou een universitaire studie, het voortzetten van het familiebedrijf of hetzelfde geloof is.

Ik denk dat het met geloof nog een stapje verder gaat dan een studie- of beroepskeuze omdat het voor veel gelovigen het fundament van hun leven is.

pmarena schreef:

HopeMyDay: Ben ik helemaal met je eens dat kinderen hun eigen keuzes moeten kunnen maken

Maar ik kan me dus OOK goed voorstellen dat je als ouders het daar OOK helemaal mee eens bent...maar wel de pijn voelt van ojee hoe moet het nu verder met (de ziel van) mijn kind als het overlijdt terwijl het zich van God afgekeerd heeft....

Het is blijkbaar lastig om die 2 zaken (kind alle ruimte geven en toch angst voelen) los van elkaar te zien?

Ik denk trouwens sowieso dat het vrij veelvoorkomend is dat je je kind zijn eigen keuzes gunt (ik zie niet wat er mis zou zijn met dat woord) en daar ook achter staat, je kind daarin steunt. Maar dat je tegelijkertijd wel zo gevoelens er over kan hebben van twijfel en angst of het wel een goede keuze is.

Bvb. wanneer je kind smoorverliefd is op iemand waarvan je al aanvoelt dat diegene misschien helemaal niet zo goed voor je kind zal zijn.

Of dat je kind zich op een hobby stort waarvan je aanvoelt dat dat wel eens heel fout af kan lopen.

Of dat je kind welke keuze dan ook maakt, waarvan je als ouder de kriebels krijgt omdat je denkt dat je kind daar uiteindelijk helemaal niet gelukkig van zal worden. Want zulke dingen gebeuren natuurlijk ook vaak, dat je als kind na jaren toe moet geven dat je eigenlijk de verkeerde keuze hebt gemaakt. Als ouders zou je dan gewild hebben dat je je kind er tegen had kunnen beschermen, maar je wilt je kind ook gewoon zijn eigen keuzes (en soms fouten....) laten maken.

Alleen zal het bij zoiets diepgaands als geloof dan wellicht zo zijn dat je als ouder denkt van wat komt er van de ziel van mijn kind terecht als het kind zich van God afkeert.... ik kan me best voorstellen dat je dat een angstige gedachte vindt als je daadwerkelijk denkt dat je kind dan een soort van verdoemd is door die keuze. Lijkt me een lastige situatie

Dat je je kind nog steeds gewoon steunt in het maken van zijn eigen keuzes.
Maar wel angstig bent wat de consequenties daarvan zullen zijn.

Ik denk eigenlijk dat dat gewoon een heel herkenbaar stukje van normaal ouderschap is: je kinderen loslaten en je zorgen om ze maken.

Niwla schreef:

Bedankt voor je edit Solistar, ik wilde al zeggen: wat een aannames.

Ik vind dat lastig uit te leggen DMH. Omdat je graag ziet dat je kinderen zich op een bepaalde manier ontwikkelen? Omdat je hoopt dat zij net zoveel hoop en vertrouwen mogen putten uit het geloof als wij dat doen? Iedere ouder, gelovig of ongelovig heeft toch een bepaalde ideale toekomstvisie voor ogen voor hun kind, of dat nou een universitaire studie, het voortzetten van het familiebedrijf of hetzelfde geloof is.

Ik denk dat het met geloof nog een stapje verder gaat dan een studie- of beroepskeuze omdat het voor veel gelovigen het fundament van hun leven is.

Niwla schreef:

Goede vraag sp, ik merk wel dat mijn geloof wat gemoderniseerd wordt door opvattingen van anderen. Én ik vind dat ik niet altijd overal (meer) een mening over hoef te hebben. Ook zullen er dingen zijn waar ik zelf niet achter sta, maar dat ik bij anderen begrijp dat zij een andere keuze maken.
De bijbel is in sommige dingen gewoon op meerdere manieren te interpreteren.

Ik wil mijn kinderen wel meegeven dat ze mogen zijn wie ze zijn, ongeacht geaardheid o.i.d.

MarliesV schreef:

Allemachtig Solistar wat een aannames zeg, ben ik toch blij dat het weer de extreme kant van het geloof is wat je denkt te belichten.

Mijn ouders heeft het denk ik ook wel pijn gedaan dat wij niet (meer) naar de kerk gaan, niet omdat ze geloven dat wij in de hel komen, wat een onzin en kul zeg!
Omdat ze zelf het een toevoeging vinden aan het leven en ons die toevoeging ook gunnen, dat is liefde voor je kind, die je het beste gunt en het idee dus hebt dat geloven en dit belijden het beste is.

DeMolenhoek schreef:

pmarena schreef:

HopeMyDay: Ben ik helemaal met je eens dat kinderen hun eigen keuzes moeten kunnen maken

Maar ik kan me dus OOK goed voorstellen dat je als ouders het daar OOK helemaal mee eens bent...maar wel de pijn voelt van ojee hoe moet het nu verder met (de ziel van) mijn kind als het overlijdt terwijl het zich van God afgekeerd heeft....

Het is blijkbaar lastig om die 2 zaken (kind alle ruimte geven en toch angst voelen) los van elkaar te zien?

Ik denk trouwens sowieso dat het vrij veelvoorkomend is dat je je kind zijn eigen keuzes gunt (ik zie niet wat er mis zou zijn met dat woord) en daar ook achter staat, je kind daarin steunt. Maar dat je tegelijkertijd wel zo gevoelens er over kan hebben van twijfel en angst of het wel een goede keuze is.

Bvb. wanneer je kind smoorverliefd is op iemand waarvan je al aanvoelt dat diegene misschien helemaal niet zo goed voor je kind zal zijn.

Of dat je kind zich op een hobby stort waarvan je aanvoelt dat dat wel eens heel fout af kan lopen.

Of dat je kind welke keuze dan ook maakt, waarvan je als ouder de kriebels krijgt omdat je denkt dat je kind daar uiteindelijk helemaal niet gelukkig van zal worden. Want zulke dingen gebeuren natuurlijk ook vaak, dat je als kind na jaren toe moet geven dat je eigenlijk de verkeerde keuze hebt gemaakt. Als ouders zou je dan gewild hebben dat je je kind er tegen had kunnen beschermen, maar je wilt je kind ook gewoon zijn eigen keuzes (en soms fouten....) laten maken.

Alleen zal het bij zoiets diepgaands als geloof dan wellicht zo zijn dat je als ouder denkt van wat komt er van de ziel van mijn kind terecht als het kind zich van God afkeert.... ik kan me best voorstellen dat je dat een angstige gedachte vindt als je daadwerkelijk denkt dat je kind dan een soort van verdoemd is door die keuze. Lijkt me een lastige situatie

Dat je je kind nog steeds gewoon steunt in het maken van zijn eigen keuzes.
Maar wel angstig bent wat de consequenties daarvan zullen zijn.

Ik denk eigenlijk dat dat gewoon een heel herkenbaar stukje van normaal ouderschap is: je kinderen loslaten en je zorgen om ze maken.

Maar nu heb je het over zorgen maken. De post waar ik het over had ging over pijn. Dat zijn 2 verschillende dingen, zorgen maken en pijn hebben. Pijn krijg je omdat je ben gekwetst. Het doet jou pijn dat jou kind die keuze maakt. Dat je jou zorgen maakt of het goed komt dat is iets anders. Maar pijn hebben? Dat is niet ok, dan sta je er gewoon niet voor open want anders deed het jou ook geen pijn/kwetste het jou niet.