Bokt.nl

Nikass schreef:

Kaikarine nogmaals uiteraard maakt een mens fouten en uiteraard rij je een keer naar je werk ipv kdv of wat dan ook. Dat is iets anders dan de auto uitstappen en afsluiten en je kind niet opmerken achterin terwijl het dertig graden is. Dan ben je er dus inderdaad op zijn minst niet bij met je gedachten. Iedereen overkomt wel een keer iets, maar er zijn nogal gradaties in dat "iets" hè?
Kun je wel denigrerend gaan doen over gebrek aan levenservaring, maar daar overtuig je mij niet mee
Het lijkt mij inherent aan de drukke programma's van tegenwoordig dat mensen meer vergeten. Niet dat de hersenen opeens anders werken dan vroeger. Zou geen optie geweest zijn voor mijn moeder om één van haar kleine hummels te vergeten hoor
En dan ondanks alle waarschuwingen geen kind in auto achter te laten met warm weer zijn jouw hersens blijkbaar op het cruciale moment uitgeschakeld? Nou de mijne niet hoor, dacht t ff niet. Als je niet voor jezelf kunt instaan moet je misschien op zulke dagen een tandje terug doen, dat is alles wat ik zeg. Maar nee werk, kinderen, hond, paard, sportschool het moet allemaal, en het moet altijd , keuzes maken is er niet meer bij.
Jullie vergeten serieus ook je paard water te geven als het dertig graden is? Je zet de hond voor de supermarkt in de volle zon en haalt hem niet meer op? En als de dierenpolitie dan langskomt zeg je "ja kan ik niks aan doen, is een neurologisch verschijnsel"? Echt daar kom je mee weg hoor, met dat excuus

Indestal schreef:

Nikass, ik weet niet hoe oud je bent...maar jouw moeder is vast nog van de generatie dat alles nog zomder smartphone, ipad etc was....wat dus inhoudt dat men tegenwoordig overspeodl wordt met mailtjes, altijd bereikbaar moeten zijn, overal drukte is wat heel veel extra tijd kost, kinderen overal naar toe moeten en moeten worden opgehaald, sociaal er enorm veel gebeurd waar men aan mee moet doen om mee te kunnenblijven doen.

Kortom men wordt over beladen met heel de dag regelen, zorgen rekening houden met, etc....heb je ook nog een baan er bij al,is het maar part time, huppa heel de dag baas in je nek, deadlines hoge werkdruk, gezeik als werkende moeder want zij zal wel weer eerder weg moeten, dus zorgen dat je je werk in ee sneller tempo doet...

Indestal schreef:

Nikass, ik weet niet hoe oud je bent...maar jouw moeder is vast nog van de generatie dat alles nog zomder smartphone, ipad etc was....wat dus inhoudt dat men tegenwoordig overspeodl wordt met mailtjes, altijd bereikbaar moeten zijn, overal drukte is wat heel veel extra tijd kost, kinderen overal naar toe moeten en moeten worden opgehaald, sociaal er enorm veel gebeurd waar men aan mee moet doen om mee te kunnenblijven doen.

Kortom men wordt over beladen met heel de dag regelen, zorgen rekening houden met, etc....heb je ook nog een baan er bij al,is het maar part time, huppa heel de dag baas in je nek, deadlines hoge werkdruk, gezeik als werkende moeder want zij zal wel weer eerder weg moeten, dus zorgen dat je je werk in ee sneller tempo doet...

Deze wereld is zo anders dan 20-25 jaar geleden, laat staan toen ik kind was....in die tijd zouden we ons met zijn allen KAPOT vervelen omdat dat tempo en wat er zich aanbied gedurende de dag voor ons te langzaam, te leeg en te saai zou zijn..

Ondertussen is iedereen volkomen over belast!! En de geest neemt daarin helaas op totaal verkeerde momenten zijn tussenpauze!

Voor diegenen die een simpel geregeld en geordend leven hebben zonder pieken er in, zullen dit zeker niet begrijpen!

Indestal schreef:

Cowboy, jij bent geen moeder, ik ook niet!

Indestal schreef:

Maar ik hoor wel van de jonge moeders hoe ze geestelijk uitgepoept zijn. En die belasting gaat bij de ene wel eens fout, gelukkig is dit een hele kleine groep, anders hadden wel elke dag geroosterde kids in de auto

Shadow0 schreef:

Nikass - het komt een beetje op me over alsof je opzettelijk verkeerd leest?

Citaat:

"Dood door hyperthermie" is de officiële benaming. Wanneer het jonge kinderen overkomt, zijn de feiten vaak hetzelfde: een anders liefhebbende en oplettende ouder wordt op een dag druk of afgeleid, of overstuur, of verward door een verandering in zijn of haar dagelijkse routine, en ... vergeet gewoon dat er een kind zit in de auto. Het gebeurt zo ergens in de Verenigde Staten 15 tot 25 keer per jaar, verspreid door de lente, zomer en vroege herfst. Het seizoen is bijna aangebroken.

Twee decennia geleden was dit relatief zeldzaam fenomeen. Maar begin jaren negentig verklaarden autoveiligheidsexperts dat frontairbags aan passagierszijde kinderen kunnen doden, en werd geadviseerd kinderzitjes achter in de auto te plaatsen; dan, voor nog meer veiligheid voor de zeer jonge kinderen, dat de babyzitjes worden gedraaid om naar de achterkant te kijken. Als weinigen voorzagen de tragische gevolgen van de verminderde zichtbaarheid van het kind. . . Nou, wie kan hen de schuld geven? Wat voor soort persoon vergeet een baby?

De rijken doen het, zo blijkt. En de armen en de middenklasse. Ouders van alle leeftijden en etniciteiten doen het. Moeders doen dit net zo goed als vaders. Het gebeurt met de chronisch verstrooide en fanatiek georganiseerde, naar de universiteit opgeleide en naar de marginaal geletterden. In de afgelopen 10 jaar is het bij een tandarts gebeurd. Een postbode. Een maatschappelijk werker. Een politie agent. Een accountant. Een soldaat. Een juridisch medewerker. Een elektricien. Een protestantse predikant. Een rabbijnse student. Een verpleegster. Een bouwvakker. Een assistent-directeur. Het overkwam een ​​psycholoog, een professor aan de universiteit en een pizzabakker. Het is gebeurd met een kinderarts. Het gebeurde met een raketwetenschapper.

Citaat:

"Geheugen is een machine", zegt hij, "en het is niet onberispelijk. Onze bewuste geest geeft prioriteit aan dingen op belangrijkheid, maar op een cellulair niveau doet ons geheugen dat niet. Als je je mobiel kunt vergeten, ben je potentieel in staat om je kind te vergeten. "

Diamond is hoogleraar moleculaire fysiologie aan de universiteit van Zuid-Florida en adviseur van het veteranenziekenhuis in Tampa. Hij is hier voor een nationale wetenschapsconferentie om een ​​toespraak te geven over zijn onderzoek, dat de kruising van emotie, stress en herinnering met zich meebrengt. Wat hij heeft ontdekt, is dat in sommige omstandigheden het meest geavanceerde deel van ons verwerkingscentrum kan worden gegijzeld door een concurrerend geheugensysteem, een primitief deel van de hersenen dat - door een ontwerp dat zo oud is als dat van de dinosauriër - onoplettend is , koppig, niet-analytisch, stom.

Diamond is de geheugenspecialist met een waardeloze herinnering, die zich onlangs, toen hij naar het winkelcentrum reed, realiseerde dat zijn kleindochter achter in de auto lag te slapen. Hij herinnerde zich alleen omdat zijn vrouw naast hem de baby noemde. Hij begrijpt wat er gebeurd zou zijn als hij alleen met het kind was geweest. Bijna erger, hij begrijpt precies waarom.

Het menselijk brein, zegt hij, is een prachtig, maar door de jury getuigd apparaat waarin nieuwere en meer verfijnde structuren bovenop een troephoop van prototype-hersenen zitten die nog steeds door lagere soorten worden gebruikt. Aan de bovenkant van het apparaat bevinden zich de slimste en meest behendige delen: de prefrontale cortex, die denkt en analyseert, en de hippocampus, die maakt en vasthoudt aan onze onmiddellijke herinneringen. Aan de onderkant bevinden zich de basale ganglia, bijna identiek aan de hersenen van hagedissen, die vrijwillige maar nauwelijks bewuste acties controleren.

Diamond zegt dat het menselijke dier in situaties met vertrouwde, routinematige motoriek de basale ganglia in dienst stelt als een soort extra stuurautomaat. Wanneer onze prefrontale cortex en hippocampus onze dag op weg naar het werk plannen, opereert de onwetende maar efficiënte basale ganglia; dat is waarom je soms merkt dat je van punt A naar punt B hebt gereden zonder een duidelijke herinnering aan de route die je hebt afgelegd, de beurten die je hebt gemaakt of het landschap dat je hebt gezien.

Normaal gesproken, zegt Diamond, werkt deze delegatie van plicht "prachtig, zoals een symfonie. Maar soms wordt het de 'Ouverture uit 1812'. De kanonnen nemen het over en overweldigen het. '

Door experimenten ratten bloot te stellen aan de aanwezigheid van katten en vervolgens elektrochemische veranderingen in de hersenen van de knaagdieren op te nemen, heeft Diamond geconstateerd dat stress - hetzij plotseling of chronisch - de hoger functionerende centra van de hersenen kan verzwakken, waardoor ze vatbaarder worden voor pesten de basale ganglia. Hij heeft dezelfde dingen gezien die zich voordoen in gevallen waarin hij gevolgd werd met kindersterfte in auto's.

"De kwaliteit van eerdere ouderlijke zorg lijkt irrelevant," zei hij. "De belangrijke factoren die steeds weer verschijnen, zijn een combinatie van stress, emotie, gebrek aan slaap en verandering in de routine, waarbij de basale ganglia proberen te doen wat het zou moeten doen, en de bewuste geest is te verzwakt om weerstand te bieden. Wat gebeurt, is dat de geheugencircuits in een kwetsbare hippocampus letterlijk worden overschreven, zoals met een computerprogramma. Tenzij het geheugencircuit opnieuw wordt opgestart - bijvoorbeeld als het kind huilt, of, weet u, als de vrouw het kind achterin vermeldt - kan het helemaal verdwijnen. "

Citaat:

Er is een verbijsterende cartoonachtige uitdrukking voor wat er gebeurde met Lyn Balfour op 30 maart 2007. De Britse psycholoog James Reason bedacht in 1990 de term het "Zwitserse kaasmodel" om uit te leggen waarom katastrofisch falen kan optreden in organisaties ondanks meerdere verdedigingslagen. Reason vergelijkt de lagen met plakjes Zwitserse kaas, opgestapeld op elkaar, vijf of zes diep. De gaten vertegenwoordigen kleine, mogelijk onbeduidende zwakke punten. Dingen zullen slechts zelden in elkaar storten, zegt hij, maar als ze dat doen, is dat toevallig - wanneer alle gaten toevallig op één lijn liggen, zodat er een breuk is door het hele systeem.

Op de dag dat Balfour Bryce in de auto vergat, was ze de hele nacht wakker geweest, eerst babysitterend voor een vriendin die haar hond naar een dierenarts moest brengen, en zorgde toen voor Bryce, die humeurig was van verkoudheid. Omdat de baby ook moe was, dutte hij ongewoon in de auto, dus maakte hij geen geluid. Omdat Balfour van plan was Bryce's gebruikelijke autostoeltje naar de brandweerkazerne te brengen om professioneel te worden geïnstalleerd, was Bryce die dag in een ander autostoeltje gepositioneerd, niet achter de passagier maar achter de bestuurder, en was dus niet zichtbaar in de achteruitkijkspiegel . Omdat de tweede auto van het gezin in bruikleen aan een familielid was, reed Balfour haar man die dag naar het werk, wat betekent dat de luiertas achterin zat, niet op de passagiersstoel, zoals gewoonlijk, waar ze het kon zien. Vanwege een telefoongesprek met een jong familielid in moeilijkheden, en een ander met haar baas over een crisis op het werk, bracht Balfour het grootste deel van de reis bellend door, bezig met het oplossen van de problemen van anderen. Omdat de babysitter een nieuwe telefoon had, bevatte deze nog niet het telefoonnummer van Balfour, alleen haar mobiele nummer, wat betekende dat toen de oppas belde om zich af te vragen waarom Balfour Bryce die ochtend niet had gebracht, haar telefoon ongehoord in de zak van Balfour klonk.

De gaten, allemaal, uitgelijnd.

Citaat:

Wat Zwerling [de advocaat van Balfour] deed, was twee audiotapes voor de jury spelen. Een daarvan was het verhoor van Balfour door de politie in het ziekenhuis ongeveer een uur na de dood van Bryce; haar antwoorden zijn onmetelijk droevig, bijna onbegrijpelijk, half snik, half gefluister: "Ik heb mijn baby vermoord", zegt ze trillerig. "Oh god, het spijt me zo."

De tweede band was een oproep van een voorbijganger aan 911, in die eerste paar seconden nadat Balfour het lijk ontdekte en een vreemde smeekte om hulp te roepen.

Zwerling draait naar zijn computer, klikt een audiobestand aan.

"Wilt u het horen?"

***

Balfour speelt haar bewegingen opnieuw vanaf die dag na het werk. Ze loopt van haar hok in kamer 153A van de JAG-school, naar de voorkant van het gebouw. Tegen het midden van de middag had ze eindelijk haar telefoon gecontroleerd en ontdekt dat ze een vroege ochtendoproep van haar oppas had gemist. Ze belde terug, maar kreeg alleen voicemail. Het maakte haar geen zorgen. Zij en de babysitter waren vrienden, en ze praatten vaak over allerlei dingen. Balfour liet een bericht achter met de vraag om terug te bellen.

Het kwam toen ze stond waar ze nu was, op een ruime stenen patio voor de JAG-school, op weg naar de parkeerplaats. Er is namelijk een kanon uit de burgeroorlog dat gericht is, met verontrustende ironie, precies waar ze staat.

De oppas vroeg Balfour waar Bryce was. Balfour zei: "Wat bedoel je? Hij is bij je. '

Het is 60 voet naar het einde van de patio, dan een trappenhuis met 11 treden naar beneden, dan twee treden over, dan een tweede trappenhuis, 12 treden naar beneden, nog een trap af en dan een 30-voetensprint naar de auto. Balfour schat dat het hele proces een halve minuut of minder duurde. Ze wist dat het te laat was toen ze door het raam Bryce's slappe hand zag en vervolgens zijn gezicht, ongemarkeerd maar levenloos en glanzend, zegt Balfour, 'als een porseleinen poppetje'.

Het was seconden later dat de voorbijganger 911 belde.

***

De tape is niet te verdragen. Meestal hoor je de stem van een vrouw, gespannen maar precies, en leg je aan een politiedienst uit wat ze ziet. In eerste instantie is er niets op de achtergrond. Dan huilt Balfour boven aan haar longen, "OH, MY GOD, NOOOO!"

Dan, voor een paar seconden, niets.

Toen een oorverdovende kreet: "NEE, NEE, ALSTUBLIEFT, NEEN !!!"

Nog drie seconden, dan:

"ALSTUBLIEFT, GOD, NEE, ALSTUBLIEFT !!!"

Wat er gebeurt, is dat Balfour reanimatie toedient. Op dat moment herinnert ze zich dat ze het gevoel had dat twee mensen één lichaam bezetten: Lyn, de scherp gecertificeerde levensreddende gevechtsgenerator, en Lyn, de incompetente moeder die nooit meer geluk zou kennen. Ademen, comprimeren, ademen, comprimeren. Elke keer dat ze voor lucht kwam, verloor ze het. Daarna terug naar de patiënt.

Na het horen van deze tape, heeft de jury 90 minuten gediscussieerd, inclusief de tijd voor de lunch. Het niet-schuldige vonnis was unaniem.

Citaat:

Juryvoorman James Schlothauer, inspecteur van het districtsbestuur, heeft geen schuld aan de vervolging; De zaak van Balfour was complex, zegt hij, en de feiten moesten worden uitgezonden. Maar de feiten, zegt hij, maakten het vonnis ook tot een slam dunk. Het was "een groot hondongeval", zegt hij, dat kan iedereen zijn overkomen.

Voor wie dan ook?

Schlothauer aarzelt.

"Nou, het is mij overkomen."

De resultaten waren niet catastrofaal, zegt Schlothauer, maar de onderliggende storing was vergelijkbaar: druk en gestresst, hij en zijn vrouw kregen hun verantwoordelijkheden eenmaal in de war en geen van beiden stopte op de dag van opvang voor hun dochter aan het eind van de dag.

'We zijn allebei thuisgekomen en het was:' Wacht even, waar is Lily? '' Ik dacht dat jij haar had gehaald! '' Ik dacht dat jij haar had gehaald! '"

Wat als die verwarring aan het begin van de dag was gebeurd?

"Iedereen", zegt Schlothauer.

Citaat:

Fennell heeft in de gevallen met hyperthermie veel van de ouders ontmoet of gesproken en sommigen werken nu met haar organisatie. Ze zoekt ze niet op. Ze vinden haar naam, vaak 's avonds laat, slapeloze zoeken op het web naar een teken dat er anderen zijn die in dezelfde hel hebben geleefd en het hebben overleefd. Er is een algemene misvatting, zegt Fennell, over wie deze mensen zijn: "Ze zijn vaak de liefhebbende ouders, de soort die babyluizen en veiligheidshekken kopen." Deze gevallen zijn, zegt ze, fouten van het geheugen, niet van liefde.

Fennell heeft een uitdrukking die half glimlacht, half huiveringwekkend. Ze gebruikt het vaak.

"Sommige mensen denken," Oké, ik kan zien dat ik een kind twee minuten lang vergeet, maar geen acht uur. "Wat ze niet begrijpen is dat de ouder in zijn of haar geest de baby tijdens de kinderopvang heeft afgezet en denkt dat de baby is gelukkig en goed verzorgd. Als dat eenmaal in je brein zit, is er geen reden om je zorgen te maken of de baby de rest van de dag te controleren. '

Fennell is van mening dat het vervolgen van ouders in dit soort gevallen zowel wreed als zinloos is: het is niet zo dat de angst voor een gevangenisstraf een ouder ervan weerhoudt dit te doen.

Het antwoord op het probleem ligt volgens Fennell in verbeterde autoveiligheidskenmerken en in een groter publiek bewustzijn dat dit kan gebeuren, dat de resultaten van een kortstondig geheugenverlies angstaanjagend kunnen zijn.

Citaat:

In 2000 begonnen Chris Edwards, Terry Mack en Edward Modlin aan zo'n product te werken nadat een van hun collega's, Kevin Shelton, per ongeluk zijn 9 maanden oude zoon had achtergelaten om te sterven op de parkeerplaats van NASA Langley Research Centre in Hampton , Va. De uitvinders hebben een apparaat gepatenteerd met gewichtssensoren en een sleutelhangeralarm. Op basis van ruimtevaarttechnologie was het gemakkelijk in gebruik; het was relatief goedkoop en het werkte.

Janette Fennell had hoge verwachtingen van dit product: het dramatische verhaal erachter, vond ze, en het feit dat het van de NASA afkomstig was, creëerde een grote kans op wijdverspreide publiciteit en publieke acceptatie.

Dat was vijf jaar geleden. Het apparaat staat nog steeds niet in de schappen. De uitvinders konden geen commerciële partner vinden die bereid was om het te vervaardigen. Een groot probleem was aansprakelijkheid. Als je het hebt gehaald, kun je met enorme rechtszaken worden geconfronteerd als het niet goed werkt en een kind is overleden. Maar een ander groot probleem was psychologisch: marketingstudies suggereerden dat het niet goed zou verkopen.

Het probleem is eenvoudig: mensen denken dat dit nooit met hen kan gebeuren.

Citaat:

"Dit is een geval van pure kwade nalatigheid van de ergste soort. . . Hij verdient de doodstraf. '

'Ik vraag me af of dit zijn manier was om tegen zijn vrouw te zeggen dat hij niet echt een kind wilde.'

"Hij was te druk bezig met het najagen van vastgoedcommissies. Dit laat zien hoe moreel corrupte mensen in onroerend goed gerelateerde beroepen zijn. "

Dit waren de online reacties van lezers op het nieuwsartikel van The Washington Post van 10 juli 2008, waarin de omstandigheden van de dood van de zoon van Miles Harrison werden vermeld. Deze opmerkingen waren typerend voor vele anderen, en ze zijn typerend voor wat er keer op keer gebeurt, jaar na jaar in gemeenschap na gemeenschap, wanneer deze gevallen zich voordoen. Een aanzienlijk deel van het publiek reageert niet alleen met woede, maar ook met het opschuimen van vitriool.

Ed Hickling gelooft dat hij weet waarom. Hickling is een klinisch psycholoog uit Albany, N.Y., die de gevolgen van dodelijke auto-ongelukken heeft bestudeerd voor de bestuurders die ze overleefd hebben. Hij zegt dat deze mensen vaak door het publiek met onevenredige hardheid worden beoordeeld, zelfs wanneer het duidelijk een ongeluk was, en zelfs wanneer het onmiskenbaar niet hun fout was.

Mensen, zei Hickling, hebben een fundamentele behoefte aan het creëren en onderhouden van een verhaal voor hun leven waarin het universum niet onverbiddelijk en harteloos is, dat vreselijke dingen niet willekeurig gebeuren, en die catastrofe kan worden voorkomen als je waakzaam en verantwoordelijk bent.

In hyperthermie gevallen, gelooft hij, worden de ouders om dezelfde redenen gedemoniseerd. "We zijn kwetsbaar, maar daar willen we niet aan worden herinnerd. We willen geloven dat de wereld begrijpelijk en beheersbaar en niet bedreigend is, dat als we de regels volgen, het goed komt. Dus wanneer dit soort dingen gebeurt met andere mensen, moeten we ze in een andere categorie dan wij plaatsen. We willen niet op hen lijken en het feit dat we misschien te angstaanjagend zijn om ermee om te gaan. Dus het moeten monsters zijn. "

Cowboy55 schreef:

Indestal schreef:

Cowboy, jij bent geen moeder, ik ook niet!

Klopt, maar ik neem niet aan dat het een genetisch ding is, iets dat alleen vrouwen overkomt?!

En zelfs als dat zo zou zijn dat lijkt met me zeer aan te raden voor de vaders die aan hun kroost gehecht zijn om wat taken over te nemen van mams.

KaiKarine schreef:

Wat een geweldig topic en vooral de mensen die zich NIET kunnen voorstellen dat je je kind kunt vergeten en je dan zeker te druk bent. Dit is een neurologisch verschijnsel wat IEDEREEN kan overkomen, op allerlei fronten. Gelukkig maar, want je hersenen kunnen gewoonweg niet alle prikkels verwerken of opnemen. Daarom rijd je auto op de automatische piloot en doe je dat met nog heel wat meer dingen in je leven. Ikzelf ben ook wel eens bij het werk aangekomen, met kindlief (baby, sliep stilletjes) nog achterin de auto, in plaats van bij het KDV. Was in gedachten verzonken, gelukkig zag ik hem bij uitstappen, maar dat beeld heeft me nog regelmatig achtervolgt, wat er had kunnen gebeuren.
Dat is helaas inherent aan het ouderschap (en autorijden, deelnemen aan het verkeer en nog honderden activiteiten in je leven) dat er gevaren zijn, en dat er dingen kunnen gebeuren die je niet kunt voorkomen. Je moet natuurlijk wel je best doen, zoals aandacht hebben voor je kinderen, en niet bijvoorbeeld op je mobieltje loeren op het strand. Maar fouten maken is menselijk, geen ouder staat in de ochtend op en denkt; nu zal ik eens even lekker een knoeperd van een fout maken.
Voor de mensen die vinden dat dit je niet zou mogen overkomen zeg ik; doe nog lekker een beetje levenservaring op, vraag maar aan de gemiddelde ouder; iedereen overkomt een keer iets, wat je niet zou willen (geldt overigens ook voor dieren, op je werk). That's life!

Goof schreef:

KaiKarine schreef:

Wat een geweldig topic en vooral de mensen die zich NIET kunnen voorstellen dat je je kind kunt vergeten en je dan zeker te druk bent. Dit is een neurologisch verschijnsel wat IEDEREEN kan overkomen, op allerlei fronten. Gelukkig maar, want je hersenen kunnen gewoonweg niet alle prikkels verwerken of opnemen. Daarom rijd je auto op de automatische piloot en doe je dat met nog heel wat meer dingen in je leven. Ikzelf ben ook wel eens bij het werk aangekomen, met kindlief (baby, sliep stilletjes) nog achterin de auto, in plaats van bij het KDV. Was in gedachten verzonken, gelukkig zag ik hem bij uitstappen, maar dat beeld heeft me nog regelmatig achtervolgt, wat er had kunnen gebeuren.
Dat is helaas inherent aan het ouderschap (en autorijden, deelnemen aan het verkeer en nog honderden activiteiten in je leven) dat er gevaren zijn, en dat er dingen kunnen gebeuren die je niet kunt voorkomen. Je moet natuurlijk wel je best doen, zoals aandacht hebben voor je kinderen, en niet bijvoorbeeld op je mobieltje loeren op het strand. Maar fouten maken is menselijk, geen ouder staat in de ochtend op en denkt; nu zal ik eens even lekker een knoeperd van een fout maken.
Voor de mensen die vinden dat dit je niet zou mogen overkomen zeg ik; doe nog lekker een beetje levenservaring op, vraag maar aan de gemiddelde ouder; iedereen overkomt een keer iets, wat je niet zou willen (geldt overigens ook voor dieren, op je werk). That's life!

Autorijden op de automatische piloot? Ik hoop van niet en zo wel hoop ik dat ik jou niet tegenkom op de weg.

Goof schreef:

Autorijden op de automatische piloot? Ik hoop van niet en zo wel hoop ik dat ik jou niet tegenkom op de weg.

monnikenburg schreef:

Is dit echt serieus.
Ik bedoel, ik heb zelf geen kinderen maar ik kan me niet voorstellen dat je als ouder je kind kan vergeten wat slechts een halve meter achter je in de auto zit?????
Kijk je dan nooit in je achteruitkijkspiegel???
Dan neem ik aan dat je het toch echt wel ziet zitten.

OMG echt te zot voor woorden dat hier tips voor nodig zijn.

Huertecilla schreef:

Goof schreef:

Autorijden op de automatische piloot? Ik hoop van niet en zo wel hoop ik dat ik jou niet tegenkom op de weg.

Inderdaad zeg.

Nogmaals, al die excusen zijn niet meer/minder dan een illustratie van de idioterie van onze samenleving waarin écht belangrijke zaken bedolven worden door druk, druk, druk en luxe-problemen.
<KNIP>

watchthesky schreef:

monnikenburg schreef:

Is dit echt serieus.
Ik bedoel, ik heb zelf geen kinderen maar ik kan me niet voorstellen dat je als ouder je kind kan vergeten wat slechts een halve meter achter je in de auto zit?????
Kijk je dan nooit in je achteruitkijkspiegel???
Dan neem ik aan dat je het toch echt wel ziet zitten.

OMG echt te zot voor woorden dat hier tips voor nodig zijn.

Als het goed is zie je je raam in die spiegel. Zie je de achterbank of je eigen hoofd dan staat ‘ie niet goed
En een kind van de leeftijd die nog niet opvallend aanwezig is, is te klein om zo hoog te komen, dus die zie je inderdaad niet.