Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-04-15 13:38

Geplaatst: 01-04-15 13:38

Soms is het inderdaad beter om het te laten, dan is er al te veel gezegd..

**Geplaatst**: 01-04-15 13:46

Geplaatst: 01-04-15 13:46

Ailil... wat een prachtige brief... Wat heeft jouw lief geluk, met zo iemand als jij naast hem/haar.

SplashIsLief, wat fijn dat het de deur heeft geopend !

**Geplaatst**: 01-04-15 16:50

Geplaatst: 01-04-15 16:50

Ik wil je zeggen dat ik nog steeds om je geef. Ik wil je zeggen hoe blij ik word van je woorden en dat je de stap hebt genomen. Maar ik kan het niet, het voelt te onwerkelijk. Alsof je elk moment weer terugkomt als de gemene persoon die ik ook heb gezien, die persoon die er alleen op uit was mij te kwetsen.

Ik blijf nog maar even in mijn schelp want 1 april is nog iets te dichtbij..

**Geplaatst**: 01-04-15 17:05

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 01-04-15 17:05

I am sick and tired of living in the past, sick and tired being afraid of the future. I did what I had to do, it's time for a change. I'm scared, scared as hell but I know I can fix myself.
Ik heb eindelijk hulp gezocht, maar ben doodsbang. Niemand weet dat ik doodsbang ben, daarom maar even in dit topic plaatsen.

**Geplaatst**: 01-04-15 18:04

Geplaatst: 01-04-15 18:04

coldsummers schreef:
I am sick and tired of living in the past, sick and tired being afraid of the future. I did what I had to do, it's time for a change. I'm scared, scared as hell but I know I can fix myself.
Ik heb eindelijk hulp gezocht, maar ben doodsbang. Niemand weet dat ik doodsbang ben, daarom maar even in dit topic plaatsen.

Fantastisch dat je de stap eindelijk hebt durven zetten !
Het is ok om bang te zijn, iedereen is op zijn tijd wel eens bang in het leven.
En doodsbang zijn om datgene wat gaat komen is maar normaal.
Daarom zoek je uiteindelijk ook hulp, omdat je ziet dat het uiteindelijk niet helemaal alleen lukt.
Ik wens je superveel kracht om door te zetten !

**Geplaatst**: 01-04-15 18:07

Geplaatst: 01-04-15 18:07

coldsummers schreef:
I am sick and tired of living in the past, sick and tired being afraid of the future. I did what I had to do, it's time for a change. I'm scared, scared as hell but I know I can fix myself.
Ik heb eindelijk hulp gezocht, maar ben doodsbang. Niemand weet dat ik doodsbang ben, daarom maar even in dit topic plaatsen.

Je hebt een goede stap gezet! Vanaf nu kan het alleen maar beter worden. Heel erg veel succes komende periode!

**Geplaatst**: 02-04-15 21:24

Geplaatst: 02-04-15 21:24

Ik zie je wel kijken naar mij elke keer weer. Zo opervlakkig, niet verder dan de buitenkant. Blijkbaar bevalt die buitenkant je ook al niet. Is dat de reden dat het voelt alsof je me haat? Jij niet alleen, andere personen doen ook mee. Ik hoor jullie soms wel praten over mij, in de woonkamer. Misschien beseffen jullie niet dat ik daaraan kapot gaan en al wisten jullie het wel, het boeit jullie toch niks.
Toen ik jullie nodig had lieten jullie me vallen. Jullie weten niet hoe het steekt als je over iemands anders dochter praat alsof het je eigen kind is. Zo bezorgd dat jullie om haar zijn. Waarom? Waarom verdien ik die bezorgdheid niet? Zijn mijn problemen niet erg genoeg? WAAROM word ik niet geloofd, waarom? Jullie willen het niet zien, al word je met je neus op de feiten gedrukt. Wat er niet is zie je niet zeker, zo werkt het in jullie wereld. Elke keer zo negatief, waaraan heb ik dat verdient? Wat heb ik fout gedaan? Bezorg ik jullie teveel problemen, ben ik te moeilijk of gewoon niet goed genoeg? Zeg dit dan, dan kan ik verder.

Ik kan dingen niet vergeten, ik kan niet verder met mijn leven zo. Ik durf niks meer, want het is toch zinloos. Niemand die mij serieus neemt of ook maar gelooft. Ze doen allemaal alsof in het begin ben ik interessant, daarna vertrekt iedereen. Medeleven? Nee dat kennen jullie niet. Ik probeer me wel eens in jullie te verplaatsen, ik probeer mezelf te zien zoals jullie me zien. Ik probeer te bedenken wat ik zou doen als ik mijn dochter was. Allerlei gedachtes komen boven, maar in tegenstelling tot jullie, zou ik WEL om mijn dochter geven. Als ze ooit bij me zou komen of ik er achter zou komen dat ze problemen had. Zou ik er voor haar zijn, al moet ik mijn eigen leven er voor geven. Ik zal haar proberen te begrijpen, proberen te helpen. Ik zal samen met haar staan, samen met haar vechten.

Ik mis warmte, ik mis liefde. Het voelt niet echt voor mij. Het lijkt alsof jullie het doen, omdat het moet, omdat ik anders weer moeilijk ga doen. Jullie vragen je wel eens af waarom ik zo veel boven zit, nou ik zou het niet weten. Misschien omdat ik beneden toch niet gewild ben? Met oud en nieuw, jullie gezellig met oom beneden. Ik die op mijn kamer zat, alleen. Na een aantal uur bedacht je je dat je nog een dochter had en ging maar eens naar boven om te vragen of ik nog naar beneden kwam. Even voor 12u. Ik kan me nog herinneren hoe boos ik was, maar eigenlijk meer verdrietig. Ik was niet een belangrijk genoeg om aan gedacht te worden. Ik had gewild dat je me had gevraagd mee te doen aan het spelletje. Maar nee, ik heb me vermaakt met mijn laptop op mijn kamer, alleen.

Ik wil het snappen, leg het me uit. Beantwoord mijn vragen en loop er niet voor weg. Want voor jullie het weten, ben ik oud genoeg en wil ik niks meer met jullie te maken hebben.

**Geplaatst**: 02-04-15 21:41

Geplaatst: 02-04-15 21:41

Mam,
Op al de belangrijkste, mooiste en moeilijkste momenten dit jaar was jij er niet bij.
Enig idee hoeveel pijn dat doet?
Al meerdere malen heb ik je uitgenodigd, om te praten of om gewoon verder te gaan. Zand erover.
Dit wil je niet..
Ik zal er mee moeten leren leven dat ik geen moeder meer heb. Je leeft wel, maar bestaat niet meer in mijn leven. Heel lastig.
Iedereen zegt dat ik het los moet laten, dat jij al de moeite die ik doe voor jou niet verdien. Dat probeer ik ook echt, maar het lukt niet.

Binnenkort is het weer moederdag, dan is het de allerlaatste keer dat ik iets liefs voor jou ga doen om de situatie te redden. (Ookal hoorde ik van jou niet eens iets op mijn verjaardag..)
Alsjeblieft, besef dat.

Je dochter..

**Geplaatst**: 02-04-15 23:16

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 02-04-15 23:16

Dikke knuffel aan love_mandy en Sincere :(:)

**Geplaatst**: 03-04-15 01:51

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 03-04-15 01:51

Bedankt @Tereno ! Wat kan zo'n virtuele bokt-knuff van een vreemde toch goed voelen

**Geplaatst**: 03-04-15 02:38

Geplaatst: 03-04-15 02:38

Waarom durf je niet?
eigenlijk moet ik je opgeven want jij durft het niet terwijl je het wel wilt?
waarom slaat mijn hoofd op hol sinds ik het je vertelt heb een paar maanden geleden.
oke dit klinkt heel ego van mij maar ik kan zoveel beter krijgen als jou, genoeg mannen maar jij het onzekere en sukkelige jongetje alleen jou wil ik.
en eindelijk ben ik mezelf aan het overtuigen dat ik beter de hoop op kan geven en toch R een kans kan geven maar dan doe je weer zo jaloers.
maak een keuze en wees duidelijk als het echt aan het werk ligt jammer dan ik ga ervoor dus nu jij nog.
Ik kan het niet meer het is misschien beter voor ons beide als ik wegga en echt afstand van je neem.
sinds ik fanatiek afval en sport merk jij ook dat er meer mannen flirten en ja mijn make up helpt natuurlijk ook mee.
en stiekem vind je dit niet leuk dat weet ik maar zolang jij niks doet na onze zoen is het voor mij duidelijk en moet ik het afkappen!!

**Geplaatst**: 03-04-15 18:39

Geplaatst: 03-04-15 18:39

Ik moet echt accepteren wat 'is', want wat 'was' komt nooit meer terug.

**Geplaatst**: 03-04-15 23:46

Geplaatst: 03-04-15 23:46

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Of ik moet beginnen bij de tijd dat ik nog gelukkig met jou was, of bij nu, nu ik ook 'gelukkig' ben met jou.

We zijn veranderd, allebei. Ik in een meisje van 19, in plaats van een meisje van 10 jaar jonger. Jij in iemand waarvan ik op de 1 of andere manier al wist dat je het was.

Eerder kwetste jij me niet. We waren een beetje een. Nu zijn we een, ieder individueel.
Ieder voor zich. En we moeten ons maar zien te redden.

Ik kan het niet langer aan. Ik houd teveel van je om je los te laten. En houd te weinig van mezelf om je te laten gaan.

Ik zou het wel kunnen, echt waar. Maar beloof me dan dat er iemand is, net zoals jou, zoals je eerder was, niet zoals je bent.
Maar die is er niet.

Het is oneerlijk. Ik zou veel meer van je kunnen houden. Maar dat gaat niet gebeuren.
Jij houdt te veel van haar om haar los te laten. En je houdt te weinig van jezelf om haar te laten gaan.

The more you love, the more they hurt.

**Geplaatst**: 04-04-15 13:09

Geplaatst: 04-04-15 13:09

Wauw wat een ontroerend topic zeg. Wat een super mooie brieven en teksten komen er voorbij. Echt respect voor iedereen die schrijft

Tranen in mn ogen soms.

Ik durf zelf nog niet zo goed te schrijven. Maar ga het wel proberen. Dit topic geeft me steun.

**Geplaatst**: 04-04-15 20:32

Geplaatst: 04-04-15 20:32

Lieve K.

het spijt me. Het spijt me echt. Ik weet dat jij er zelf ook bij was, dat jij de stap hebt gezet, maar ik heb je het idee gegeven dat wij echt samen konden zijn. Dat spijt me, ik had duidelijk moeten zijn, maar wist op dat moment zelf niet eens wat ik wilde (dat had ik je ook kunnen zeggen).

Het voelde zo goed om jou te zien. Je blijft altijd een speciaal plekje in m'n hart houden, maar meer niet. Jij hebt mij zo verraden toen ik je net kende. Het is 10 jaar later, vergeven heb ik het je wel, maar vergeten lukt me niet. Ik zal je nooit kunnen vertrouwen.

What goes around comes around. Karma is a bitch... Noem het hoe je het noemen wilt. Degene waarvan ik echt wilde dat hij voor mij zou kiezen heeft dit niet gedaan. Jij ging bij je vrouw weg voor mij, hij heeft voor haar gekozen en is nu getrouwd.

Daardoor moest ik weer aan jou denken. Dit heb ik in mijn ogen verdiend, om wat ik jou en je gezin heb aangedaan.

Ik hoop dat zij het je heeft vergeven en wel met je verder kan en anders dat je in elk geval je lieve kindjes nog ziet. Ik hoop dat je gelukkig bent en dat je het mij kunt vergeven. Het spijt me echt.

**Geplaatst**: 04-04-15 20:49

Geplaatst: 04-04-15 20:49

Waarom? Hoe kon Je?Ik was er altijd voor je. Mijn beste vriendin. Wekenlang, ontliep je me. Waarom?
Je had het zwaar. En dat wist ik maar al te goed. Ik probeerde je te helpen waar ik dat kon.
Maar toch.. Altijd voelde ik iets. Waarom kon je nooit iets afspreken? Waarom had je het altijd druk?
Ondertussen werd ik gepest. Maar ik zocht naar de tijd en kracht. Voor jou! Maar je bleef me ontlopen. Toen ik een keer mijn verhaal wilde doen kon ik het niet. Wat Jij had het altijd druk. Dus ik liep rond met mijn verhaal, maar ook het jouwe! En toch kon ik het je nooit vertellen.

En toen. Toen trok ik het gewoon niet meer. Echt niet! Ik heb gevraagd of je alsjeblieft tijd voor me had, maar nee. Ik wil niet meer. Ik heb het contact met jou verbroken, maar toch.... Ondanks dat ik het zo vaak vroeg, heb je het nooit verteld.

Waarom in godsnaam?

**Geplaatst**: 04-04-15 21:00

Geplaatst: 04-04-15 21:00

Prachtig en 'touching' topic.

Ik zou graag zeggen:
Jij was de enige bij wie ik mij zó gevoeld heb, zo veilig en geborgen maar tegelijkertijd so alive en zo bijzonder. Het zal nog lang duren voor ik mezelf weer zo kan openstellen, maar door jou weet ik nu dat ik het KAN. I am capable of having these feelings and that is good enough for me at the moment... Ik heb geen spijt.

Mijn schrijfcapaciteiten zijn waardeloos als er emotie bij komt kijken dus sorry voor de vervuiling door Engelse woorden

**Geplaatst**: 04-04-15 21:12

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 04-04-15 21:12

Mijn 2de(of 3de??) post op dit topic alweer. Het is zo fijn dat ik dit ergens kwijt kan zonder dat anderen weten waar ik het over heb!

Lieve jij,

Je bent veranderd. En niet zo'n beetje ook. Nu je hem hebt laat je mij zo'n beetje links liggen.
Vanmiddag hadden we nog knallende ruzie, en dan kom je hierheen en praten we het uit, maar in tegenstelling tot jou blijft het bij mij wel op m'n maag liggen. Ik kan het niet aanzien hoe erg verliefd je bent, en hoe erg dat over een paar jaar uit elkaar zal barsten. Want, je bent nog jong, en je bent nog vrij, en dat wil je graag behouden. Ik ken je nu al 5 jaar, ik weet echt wel wat jij wel en niet aankan. Ik heb lange tijd nagedacht of ik er voor je zal zijn als het over is, en ik ben eigenlijk nog steeds aan het twijfelen. Je bent zo'n lieverd, maar je hebt echt ontzettend ruwe kanten die eruit komen als ik me niet op m'n best voel. En daar zit ik eigenlijk niet op te wachten, gewoon omdat mijn eigen leven niet altijd een pretje is en ik voor mijn leeftijd al grote beslissingen moet nemen, en dingen moet accepteren zoals ze nu al misgaan. Liefste jij, zie het nu toch is in, wees er voor mij. Ik kan het niet alleen.

Ik hou van je.

Liefs.

**Geplaatst**: 04-04-15 21:18

Geplaatst: 04-04-15 21:18

Mijn tekst is dit keer maar kort..

There's always another way

**Geplaatst**: 04-04-15 21:19

Geplaatst: 04-04-15 21:19

SplashIsLief schreef:
Ik heb vandaag mijn brief verstuurd. En.... ik heb lang getwijfeld maar ik wil het iedereen aanraden, dat als je de mogelijkheid hebt om jouw woorden te uiten, om dat ook te doen. Ik ben blij dat ik de ontvanger heb laten weten hoe het voelt. En de reactie was anders dan verwacht. Ik had een complete dichte deur verwacht, maar de deur ging juist verder open dan gedacht.

$*\o/*$
Beetje vreemd om te zeggen als complete vreemde, maar ben super trots op je
Wat enorm goed van je

Sunneva schreef:
Prachtig en 'touching' topic.

Ik zou graag zeggen:
Jij was de enige bij wie ik mij zó gevoeld heb, zo veilig en geborgen maar tegelijkertijd so alive en zo bijzonder. Het zal nog lang duren voor ik mezelf weer zo kan openstellen, maar door jou weet ik nu dat ik het KAN. I am capable of having these feelings and that is good enough for me at the moment... Ik heb geen spijt.

Mijn schrijfcapaciteiten zijn waardeloos als er emotie bij komt kijken dus sorry voor de vervuiling door Engelse woorden

Dat is het mooiste wat iemand je kan geven!
Wat je had mag tijdelijk zijn, maar dat vertrouwen of die hoop is blijvend

**Geplaatst**: 04-04-15 21:26

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 04-04-15 21:26

Elke dag neemt het verdriet toe. Het verdriet van niet te voldoen, van niet goed genoeg te zijn, van afwijzing en eenzaamheid. Elke dag groei ik als persoon. Elke dag ben ik een beetje sterker in de strijd die ik lever. Ik ben er moe van, uitgeput. Maar toch heb ik nog nooit zo veel bereikt in mijn leven.

Een verschrikkelijke relatiebreuk gaf mij enkele dierbare vriendinnen. Mensen die er voor mij staan. Ook oude vriendinnen die weer dichterbij kwamen. Maanden verdronk ik net niet in een put vol verdriet. Zonder bodem. Tot het verdriet zo hoog kwam dat ik de rand weer kon bereiken en ik dat verdriet kon omzetten levenslessen.

Ik heb altijd graag gezien en gehouden. Maar het maakte mij kapot. Loslaten is soms het beste om niet te verdrinken. Af en toe voel ik dat er weer aan mijn voet wordt getrokken. En het is verleidelijk om die weg naar beneden weer te volgen. Gewoon zo moegestreden en verdrietig zijn dat je een reden hebt om niet op te staan.

Maar ik sta op, elke dag opnieuw. Er zijn dagen dat alles op een opgave is. Dat alle verdriet naar boven komt en ik niet verder geraak dan mijn paarden eten te geven en een halster te kuisen. Vandaag was zo een dag, waarbij ik heel veel heb geweend. Waarbij ik weer even dat trekken aan mijn voet voelde.

Een reden te meer om mijn schouders onder de dag van morgen te zetten. Om met een glimlach voor de klanten te staan. Om maandag een oude, dierbare (ik denk dat ik ze zo wel mag noemen) vriendin weer te zien. Om dinsdag te gaan dansen. En ook al lig ik daarvoor soms een hele dag in de zetel met een hoop zakdoeken en gedachten die blijven malen, ik kom van dieper. Ik mag trots zijn op wat ik nu al heb bereikt.

**Geplaatst**: 04-04-15 21:38

Geplaatst: 04-04-15 21:38

DeMolenhoek schreef:
Elke dag neemt het verdriet toe. Het verdriet van niet te voldoen, van niet goed genoeg te zijn, van afwijzing en eenzaamheid. Elke dag groei ik als persoon. Elke dag ben ik een beetje sterker in de strijd die ik lever. Ik ben er moe van, uitgeput. Maar toch heb ik nog nooit zo veel bereikt in mijn leven.

Een verschrikkelijke relatiebreuk gaf mij enkele dierbare vriendinnen. Mensen die er voor mij staan. Ook oude vriendinnen die weer dichterbij kwamen. Maanden verdronk ik net niet in een put vol verdriet. Zonder bodem. Tot het verdriet zo hoog kwam dat ik de rand weer kon bereiken en ik dat verdriet kon omzetten levenslessen.

Ik heb altijd graag gezien en gehouden. Maar het maakte mij kapot. Loslaten is soms het beste om niet te verdrinken. Af en toe voel ik dat er weer aan mijn voet wordt getrokken. En het is verleidelijk om die weg naar beneden weer te volgen. Gewoon zo moegestreden en verdrietig zijn dat je een reden hebt om niet op te staan.

Maar ik sta op, elke dag opnieuw. Er zijn dagen dat alles op een opgave is. Dat alle verdriet naar boven komt en ik niet verder geraak dan mijn paarden eten te geven en een halster te kuisen. Vandaag was zo een dag, waarbij ik heel veel heb geweend. Waarbij ik weer even dat trekken aan mijn voet voelde.

Een reden te meer om mijn schouders onder de dag van morgen te zetten. Om met een glimlach voor de klanten te staan. Om maandag een oude, dierbare (ik denk dat ik ze zo wel mag noemen) vriendin weer te zien. Om dinsdag te gaan dansen. En ook al lig ik daarvoor soms een hele dag in de zetel met een hoop zakdoeken en gedachten die blijven malen, ik kom van dieper. Ik mag trots zijn op wat ik nu al heb bereikt.

**Geplaatst**: 04-04-15 22:03

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 04-04-15 22:03

Dank Sidera, je hebt helemaal gelijk

**Geplaatst**: 04-04-15 22:30

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 04-04-15 22:30

Tja, wie had dat ooit gedacht. Jij en ik?
Nou ik absoluut niet. Ik vind het fijn maar het is een strijd.
Een strijd tussen verstand en gevoel, mijn gevoel wil wel, maar mijn verstand schreeuwt stop.
Als je naast me ligt verlangt elke cel in mij naar jou. Jij hebt geen rem zeg je. Maar ik wel. Mijn hersenen maken overuren. Ik weet niet wat ik er mee moet.
Ik hou van je en ik wil je naast me hebben, ook al weet ik dat we veel mensen zullen kwetsen en kwijt raken. Onze liefde is echt en puur. Als je weg gaat doet dat elke keer weer pijn. Als ik naar bed ga voel ik elke keer weer die leegte. Ik wil je knuffelen en bij je weg kruipen. Kom bij me, blijf bij me.
Ik ben dat stiekeme goede zat. Ik wil mijn moeder kunnen vertellen wie je bent. Ik wil je meenemen naar mijn favoriete plekjes. Samen wandelen, samen ontbijten, samen op de bank maar vooral samen genieten. En dan niet die paar uurtjes per week. Nee dat wil ik een uren per dag. Waarom is het zo verdomde moeilijk en ingewikkeld. De ene keer denk ik: Dit kan niet, waar ben ik mee bezig. Het volgende moment denk ik: Waarom niet? ik leef maar een keer en ik ben de enige die dit leven moet leiden. Niet mijn moeder of iemand die er iets van denkt. Nee alleen ik.
Ik vind het moeilijk je te pijlen hier in. wat wil jij? Denk jij er ook zo over? Maar ik durf het je niet te vragen. Ik heb makkelijk praten, geen kinderen en zo. Jij hebt het hele pakketje. Ook al ben je niet blij met je pakketje. Met je kinderen natuurlijk wel. Ze zijn alles voor je, en je weet dat ze dat ook voor mij zijn. Niet dat zij zullen snappen wat wij hebben, maar dat zal niemand ooit snappen want ik snap het ook niet. Jij snapt het ook niet.
Wat ik je wil zeggen: Ik hou van je, dat weet je. Laat me niet alleen en maak een keuze, wees eerlijk en vertrouw me.

**Geplaatst**: 05-04-15 00:51

Geplaatst: 05-04-15 00:51

Oke, ik durf het:

Deze brief is voor mijn buurvrouw van vroeger.

Lieve Buurvrouw,

Vijf meter zat er slechts tussen de buitenmuren van onze grote vrijstaande woningen, in dat kleine Twentse dorp. De woning van mijn ouders, en de woning van u. Ik herinner me u als oude, rijke en hele vriendelijke buurvrouw. Met kat. En uw man net zo.

Ik was dat buurmeisje wat zo gek op dieren is en mocht oppassen op uw kat wanneer u weer eens een paar daagjes weg ging met uw man.
Eerst moest ik weten hoe ik bij u in huis kwam en waar het voer van de kat opgeborgen was. U nodigde me uit.

Toen keek u heel lang naar mij. Onderzoekend bijna. Ik voelde me niet op m'n gemak. Was bang dat u zou weten van de situatie bij mij thuis.
Ik had blauwe plekken op mijn beide polsen. U vroeg hoe dat kwam. Ik zei dat ik weer eens van het paard gevallen was, heel raar, voorover in het zand.

Maar dat was niet waar. En dat wist u.

Steeds vaker nodigde u mij uit. Ik dronk thee bij u wanneer mijn konijnen per ongeluk (of was het expres?) weer eens door het hegje naar uw tuin waren gehuppeld.

En elke keer keek u mij heel lang aan.

Een goede band met mijn ouders had u niet. Misschien omdat u wist wat er gaande was in ons huis. Al die ruzie en dat geschreeuw, dat heeft u misschien wel kunnen horen. En u wist dat ik niet vaak thuis kwam. Dat was ook expres.

Toch wil ik u vragen, lieve buurvrouw, waarom u nooit iets heeft gedaan. Waarom u niet bijvoorbeeld de kinderbescherming heeft gebeld. U heeft mij zo vaak uitgenodigd bij u thuis. Toen ik ouder werd wist ik het zeker; U wist wat er speelde bij ons thuis.

Graag zou ik u nog eens willen ontmoeten. Laten zien dat het beter met me gaat. En vragen of u het al die tijd al wist wat er met mij gebeurde thuis. Helaas heb ik vernomen dat u al bent overleden.

Ik ben u dankbaar voor de momenten dat ik bij u op bezoek mocht. En u mij, ondanks dat we het nooit hardop hebben gezegd, toch heeft gesteund.