Bokt.nl

bromfiets schreef:

En dat het geen excuus is maar realiteit maakt het goed? Of zelfs dat het geaccepteerd zou moeten worden?

Ongeveer 60% van de verhalen die ik je kan vertellen eindigen in de dood, is dat realiteit? Aanvaardbaar? Als deze mensen echt waren geholpen, waren ze er nu nog geweest, aan de andere kant kosten ze nu een stuk minder, scheelt weer manschappen en extra inspanning...

LovingTweety schreef:

Nee dat klopt, clienten kunnen dat ook niet ruiken en een goede instelling regelt dat, ik weet in ieder geval dat wij het wel regelen voor clienten. Om dat in het geval van TS te weten moeten we het verhaal van de andere kant weten en die zullen we nooit horen.

Verder ben ik het met Electra eens.

bromfiets schreef:

Die zijn weer van een ander slag en TS hoort daar niet bij, anders had ze dit topic niet geopend.

En wilsbekwaamheid is een begrip waar je ook over kan discussieren, want waar begint dat?

Electra63 schreef:

bromfiets schreef:

En dat het geen excuus is maar realiteit maakt het goed? Of zelfs dat het geaccepteerd zou moeten worden?

Ongeveer 60% van de verhalen die ik je kan vertellen eindigen in de dood, is dat realiteit? Aanvaardbaar? Als deze mensen echt waren geholpen, waren ze er nu nog geweest, aan de andere kant kosten ze nu een stuk minder, scheelt weer manschappen en extra inspanning...

Waar zeg ik dat het goed is? Maar door de bezuinigingen in de GGZ worden hele afdelingen gesloten. Moeten cliënten meer/langer thuis blijven wonen en is er geen of minder geld voor activiteiten en/of begeleiding. Dat is niet goed, dat is geen excuus, maar de werkelijkheid.

Wat betreft jouw cijfer van 60%, dat is zeker geen realiteit en natuurlijk niet aanvaardbaar. Misschien binnen jouw wereld, al vraag ik mij dan serieus af, waar jij woont? Maar dat is niet representatief voor de gehele GGZ. Bij duizenden cliënten slaat therapie wel aan, duizenden kunnen weer (redelijk) functioneren.
Het is nu een éénzijdig verhaal.

vuurneon schreef:

Er zijn ook patiënten/cliënten die niet geholpen willen worden, die zich chronisch verzetten tegen hulp. Dat moet je ook niet vergeten, men moet hulp wel accepteren. Het kan pas verbeteren als men het ook echt zelf wil.

bromfiets schreef:

De 60% gaat ook niet over alle mensen in therapie, die slaan op de mensen die ik heb gekend en die tussen wal en schip vielen. Het afschilderen als "mijn wereld" vind ik een beetje zwak en waar ik woon is al helemaal niet van belang, ik kan je vertellen dat ik wel genoeg ervaring heb met de hulpverlening. Dat betekent echter niet dat je me moet neerzetten als patient die vast niet weet hoe het werkt, ik vertel dingen die officieel volgens de cijfers niet gebeuren, maar onofficieel wel gebeuren, ook bij de GGZ.

Aprils_joke schreef:

vuurneon schreef:

Er zijn ook patiënten/cliënten die niet geholpen willen worden, die zich chronisch verzetten tegen hulp. Dat moet je ook niet vergeten, men moet hulp wel accepteren. Het kan pas verbeteren als men het ook echt zelf wil.

weet je wat het is vuurneon. veel (probleem )clienten worden van de ene naar de andere instelling geplaatst , zo is het record van mijn vriendin 8 instellingen in 1 jaar tijd!!!
dan wil je nog niet weten hoeveel instellingen het dan zijn geweest in de 5 jaar dat ze begeleid heeft gewoont.
ook zij werdt steeds tegendraadser tegen de hulp van begeleiding , simelweg omdat ze gewoon niemand meer vertrouwde en geen vastigheid meer kon vinden op een groep. (ze kreeg gewoon de instelling ik ben hier toch zo weer weg )

dit is natuurlijk niet om jou de bekritiseren maar ik hoop dat je snapt dat als mensnen heel vaak van huis veranderen en van omgeving , daarbij bijna geen contact hebben met familie ect , (denk aan 1 keer per week bellen ) dat zo iemand op een gegeven moment gewoon geen hulp meer wil , ook al hebben de begeleiders nog zo,n goede bedoelingen , want ik neem aan dat die mensnen voor dat vak hebben gekozen omdat ze graag mensen helpen.

bromfiets schreef:

Het referentiekader staat er gewoon bij, namelijk 60% van de verhalen die ik je kan vertellen en de strekking van die verhalen kun je afleiden uit het gesprek. En ik heb het ook niet over mensen die nooit met hulpverlening in aanraking zijn gekomen, ik heb het over mensen die hulp hebben gevraagd en niet gehoord werden. Het heeft ook niet te maken met therapieën die niet aanslaan, het gaat om therapieën die niet uitgevoerd werden.

Dat je mijn mening een belediging vindt is prima, het is alleen niet alleen mijn mening. Er zijn genoeg mensen die aan den lijve hebben ondervonden dat de hulpverlening niet altijd werkt zoals het zou moeten werken, maar die het niet uit kunnen of durven spreken. En het gaat hier niet eens om ervaringen van mezelf, het gaat om ervaringen van andere mensen en ik heb met die mensen gepraat en meegeleefd. Lees je hier iets over mijzelf?