Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-02-12 20:36

Geplaatst: 10-02-12 20:36

Joolien schreef:
Dank je wel Binky, ja dat is dezelfde Jolien. Heel dubbel eigenlijk he, ook weer een masker, zoveel humor en grappen. Maar die humor behoudt ik wel hoor
Ik laten gaan vind ik ontzettend moeilijk, zelfs als ik alleen ben, ik prop het net zo lang op totdat ik er echt niet onderuit kom, dan barst de bom.

Maar bedankt voor je woorden

**Geplaatst**: 10-02-12 20:40

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 10-02-12 20:40

Ik vind dat een heel fijn bericht Jolien! :(:)

Ik ben op het moment zelf ook mezelf aan het voorbijrennen, en jij neemt zo in één keer gas terug waar ik al weken een poging aan het wagen ben. (Het lukt hier niet echt haha.)

Mijn complimenten, ik vind het allemaal heel bewonderenswaardig.

**Geplaatst**: 10-02-12 21:20

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 10-02-12 21:20

Dank je Nemurin. Moet zeggen dat het nu alweer minder is hoor. Heb wat stress om iets wat ik heb afgezegd, supriseparty voor mn nichtje die paar maanden naar t buitenland gaat. Maar goed, nu moet ik gewoon voor mezelf kiezen.
Geen idee hoe ik het heb gedaan, maar goh wat was het fijn. Kreeg wel hoofdpijn erdoor, maar dat komt denk ik omdat je je gevoeelsn meer toelaat ofzo. Heel apart, maar nu ben ik het dus weer kwijt.

Denk dat je gewoon heel bewust moet blijven van je rust pakken en ontspanning.

**Geplaatst**: 10-02-12 21:28

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 10-02-12 21:28

Ja, precies. Alleen daarbij wel uitkijken voor je ingesleten gewoontes etc.

**Geplaatst**: 10-02-12 21:29

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 10-02-12 21:29

JA klopt, ohhh die gewoontes zijn echt naar. Het is ook raar, want je dacht altijd dat je het goed voor elkaar had, dat je denkwijze en je manier van doen goed waren. En nu moet je daar ineens aan werken, dat is zo vreemd...

**Geplaatst**: 15-02-12 09:37

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 15-02-12 09:37

Je moet sowieso gewoon even totaal aan je zelf denken omdat je snel vermoeid bent en je alles snel snel snel wilt. Even helemaal relaxt en het komt dan vanzelf goed.

**Geplaatst**: 15-02-12 09:40

Geplaatst: 15-02-12 09:40

Jeetje, zie mezelf wel een beetje in je verhaal.. alleen is het bij mji stukgelopen met mijn vriend hierdoor..

**Geplaatst**: 15-02-12 09:42

Geplaatst: 15-02-12 09:42

Dat doe ik al ja.

Ik onderneem maar weinig en doe alleen dingen als ik me goed voel. Even heel 'egoistisch' maar ik moet nu echt even aan mezelf denken. Het is best pittig om een stap terug te doen en verval om de haverklap weer in mn oude patroon, zeker als ik bij anderen ben. Eigenlijk wil ik heel stil en rustig zijn, maar mensen kennen mij zo niet en dat zou dan opvallen. Niet dat ik daarmee moet zitten maar als je leidinggevende bent op het werk dan is dat lastig imo. Er wordt van mij verwacht dat ik stevig in mijn schoenen sta en zelfverzekerd over kom...

Balen Loiz. Had hij er geen begrip voor, vond hij het moeilijk om je te steunen of hoe zat dat?

**Geplaatst**: 15-02-12 09:54

Geplaatst: 15-02-12 09:54

Hij begreep niet waarom ik zo deed, ik trouwens ook niet, dat was nou juist t probleem.
Ik heb nooit de stap durven zetten naar een psycholoog, tot hij ermee stopte, nu 1,5 maand geleden.
Hij heeft heel veel steun gegeven, maar ik kwam er alleen niet uit, dat begreep hij niet. En hij heeft mij helaas nooit
echt gepushed om die stap te zetten die ik nu gezet heb omdat ik er nu helemaal doorheen zat.
Nu gaat het steeds beter, zit sinds 1,5 week op stagebedrijf waar ik helemaal mn draai heb gevonden en zie hem nu
niet meer (zit bij m in de klas..) maar toch mis ik m, want ik weet hoe ie ondanks dat ie nu best wel klote heeft gereageerd
wel kán zijn. Hij vind niet dat hij een fout heeft gemaakt door mij een paar maanden aan te laten kloten en meerdere
malen nog één x te proberen en geen 1x heeft gezegt nu moet je echt wel wat gaan doen, samen.
Nou moet ik zeggen dat wij ook ruzie kregen om niks, doordat ik niet mezelf meer was en hij daar geirriteerd door werd.
Nu ben ik weer een beetje t spoor in mn leven aan het opzoeken en volgen, wat nu goed gaat gelukkig.
Alleen jammer dat ik hem kwijt ben geraakt voor ik dit spoor weer terug heb kunnen vinden. Ik hoop nogsteeds dat hij
over 9 weken, na stage, spijt gaat krijgen doordat hij ziet dat ik weer mezelf ben en weer plezier in t leven heb gevonden

Niet zozeer om m terug te krijgen, want ik weet niet of dat verstandig is, maar gewoon om hem eens te overtuigen
dat ik het écht wel kan. Want daar is hij het vertrouwen in verloren.

Dat doe je toch goed dan! Gewoon aan jezelf denken, doen zoveel mensen, alleen doen die t áltijd :')

Oke even serieus, tja je functie is niet echt handig dan, maar weten ze daar niks van dit?

**Geplaatst**: 20-02-12 21:00

Geplaatst: 20-02-12 21:00

Zo weer even een update.
Vanaf morgen begin ik met werken op een andere locatie, een andere functie ivm bezuinigingen, moet hiervoor ook heel vroeg mijn bed uit, een 'normaal' mens zou hier geen problemen mee hebben, maar ik ben bang dat ik dat niet vol ga houden. Natuurlijk weer super veel stress, hoe lang hou ik dit nog vol..

Net heb ik echt heel intens gehuild en hierbij hardop gepraat waarom ik huilde. Dat was de eerste keer dat ik weet waarom ik huilde, het vechten wordt me steeds zwaarder. Ik wil gewoon normaal kunnen leven, ik wil gewoon normaal zijn. Iets kunnen doen zonder te hoeven nadenken, niet altijd maar te hoeven inhouden, terughouden, vaak leg ik me erbij neer, maar ik merk dat dat wegschuiven van frustratie zich ook opstapelt en dat wordt me gewoon teveel. Na 8 jaar wil ik gewoon 'mezelf' kunnen zijn. Ik blijf verdomme altijd positief, probeer er het beste van te maken, maar nu ben ik het gewoon even zat. Dat vechten altijd...

Op dit moment weet ik niet eens meer welke gedachtes van mij zijn en wat ik wil en wat ik voel, ik ben in de war over van alles, over mijn werk, over mijn relatie.

Donderdag gelukkig weer naar de psych, ik heb het echt zo nodig...

**Geplaatst**: 20-02-12 21:04

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 20-02-12 21:04

**Geplaatst**: 20-02-12 21:05

Geplaatst: 20-02-12 21:05

Bedenk dat jij bepaald wat normaal is, sommige mensen zullen nooit kunnen wat de maatschappij van ze verwacht.
Ik was ook zo aan het vechten tegen mezelf, dat werkte totaal niet daar werd het alleen maar erger van.
Ik heb me er nu bij neergelegt dat ik nooit meer als 24 uur per week zal kunnen werken, dat het niet altijd zo netjes is als ik zou willen, maar ik heb wel de rust in mijn hoofd en lijf om happy te kunnen zijn.

**Geplaatst**: 20-02-12 21:10

Geplaatst: 20-02-12 21:10

zonnebloem18 schreef:
Bedenk dat jij bepaald wat normaal is, sommige mensen zullen nooit kunnen wat de maatschappij van ze verwacht.
Ik was ook zo aan het vechten tegen mezelf, dat werkte totaal niet daar werd het alleen maar erger van.
Ik heb me er nu bij neergelegt dat ik nooit meer als 24 uur per week zal kunnen werken, dat het niet altijd zo netjes is als ik zou willen, maar ik heb wel de rust in mijn hoofd en lijf om happy te kunnen zijn.

Klopt, ik verwacht niet veel, maar momenteel is het echt niet normaal

Ik werk nu 20 uur maar dat red ik al nauwelijks.

**Geplaatst**: 20-02-12 21:19

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 20-02-12 21:19

In het begin was voor mij zelfs 5 uur te veel, maar wat je ook doet wees niet je eigen vijand, blijf lief voor jezelf, besef dat het nu moeilijk is door de omstandigheden.
Zodra jij weer beter in je vel zit wordt het vanzelf allemaal wat makkelijker.

**Geplaatst**: 20-02-12 21:19

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 20-02-12 21:19

Klopt, en er tegen vechten maakt het alleen maar zwaarder...

**Geplaatst**: 21-02-12 09:40

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 21-02-12 09:40

Heel veel sterkte meid!

Ik herken heel veel van mezelf in jou, maar dan de situatie van een jaar of 10 geleden. Bedenk wel: wie bepaalt wat 'normaal' is? En wie is er eigenlijk helemaal normaal?
Vechten maakt het inderdaad zwaarder, de kunst wordt om het los te laten en jezelf geheel te accepteren zoals je bent. Klinkt makkelijk, maar is verdomd moeilijk soms. Want het kan heel goed zijn dat jij eigenlijk niet past in het beeld wat jij (en anderen) altijd van jezelf had.

Voor mij is het uiteindelijk allemaal heel goed uitgepakt. Ik heb een fijn leven, een leuk paard, ben gelukkig getrouwd en heb een leuke (maar ook heel intensieve) baan. En ik red het allemaal ook nog en voel me er goed bij.

Als je het niet erg vindt, blijf ik graag met je meelezen. In ieder geval nog even een knuffel van deze kant.

**Geplaatst**: 21-02-12 18:31

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 21-02-12 18:31

Dank je wel Wendy, meelezen mag altijd. Ik heb niet veel 'eisen' wat normaal betreft, maar alles beter dan dit

**Geplaatst**: 21-02-12 18:49

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 21-02-12 18:49

Beetje laat in je topic, maar wil toch even reageren.
Ik herken me hier ook heel erg in. Gaat ook wel erg in golven. Soms volledig verliezen in eigenlijk niets, of in een situatie die er een week er voor beklimbaar leek. En idd van dat huilen, dat doet mezelf ook heel veel pijn. Kan mezelf gewoon opeten soms. Het vreemde is dat ik dat innerlijke verdriet al zo lang heb als ik mij kan herinneren, al sinds ik een klein kind ben. Misschien herken e dat?

Nuja, het is natuurlijk jou topic

die bachbloesems heb ik ook al veel positieve dingen over gehoord. Daarnaast ben ik HSP, ik hou niet van labels, maar dit voelt niet echt zo. Het helpt om idd tijd voor jezelf te maken, eens na te denken over wat je echt zelf wil in plaats dat je vanalles voor iemand anders doet. Al is het maar eens een wandeling maken of een cake in de oven zetten.

Ik hoop dat het je lukt om er uit te komen, om te vinden wat het is, veel sterkte en vooral: veel plezier :))

**Geplaatst**: 21-02-12 19:25

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 21-02-12 19:25

Dank je wel Arie, ik voel me nu echt redelijk rustig, ik neem aan door de bach. Vanmiddag was ik nog een en al stress.
Ik herken idd het huilen, voor zo lang als ik weet. Ik ben ook gepest vroeger en dat heeft wel zijn nasleep gehad.
Ik deed idd vaak van alles voor anderen, maar ook deed ik dingen omdat ik dat zelf niet eens misschien heel leuk vond, maar omdat ik dan interessant leek naar anderen toe. Heel erg de neiging van 'kijk mij', en als ik dan wat deed dan had ik wat om over te praten naar anderen toe. En dan moest ik dat ook meteen heel goed doen.

Ik merk ook dat stress mijn hele gevoel overhoop haalt. Ik ga aan alles twijfelen, ook aan mijn relatie. Dan raak ik helemaal in paniek, wat uiteraard meer stress oplevert. Mijn hoofd zegt dan dat ik bij hem weg moet, drukt al mijn gevoel voor hem weg. Ik ben al 2 keer eerder bij hem weggegaan, maar merkte dat dat niet de oplossing was, gister had ik het weer heel 'benauwd', ik viel zowat flauw. Maar dan weet ik dat ik door moet zetten en erop moet vertrouwen dat het gevoel weer goed komt en goed is.
Vandaag gaat dat dus alweer veel beter

Maar het is knap frustrerend.

**Geplaatst**: 21-02-12 19:26

Geplaatst: 21-02-12 19:26

Joolien, "cut yourself some slack". Je bent iets heel zwaars aan het oprakelen en verwerken, neem daar ook de tijd voor. Hoe meer je daar nu de tijd voor neemt, hoe sneller je weer "normaal" kunt functioneren.
(Al ben ik in een discussie tot de conclusie gekomen dat je normaal bent als je niet normaal bent, want dát maakt je normaal

)

Al snap ik wel dat je wilt dat het nu eens opschiet en over en klaar is. Maar je kunt niet met stap 10 beginnen als je stap 5 nog niet afgerond hebt

Maar toch ben je elke keer als ik lees goed bezig, dus volgens mij weet je het zelf allemaal prima. Still going strong Joolien! $_/-\o_$ (ook al voelt dat nu misschien niet zo)

Edit: ziet nu vorige post: bedenk op die momenten ook maar dat ondanks dat je al 2 keer weggegaan bent, hij er nog steeds voor je is. Als dat geen bewijs is

**Geplaatst**: 22-02-12 22:36

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 22-02-12 22:36

En mijn krachten zijn op. De stress en spanning kwam van het werk. Dat was het enige wat ik niet op wilde geven. Ik heb gevochten, maar ik voelde het wegslippen, het was mijn enige houvast maar ik moet loslaten, ik kan het niet meer. Ondanks het besef wil ik het niet, morgen ga ik naar de psych om te bespreken of ik nog kan werken, of er een mogelijkheid is. Er aan toegeven is zwaarder dan doorgaan. Maar ik ben bang dat ze zegt dat ik nu eens echt om mezelf moet gaan denken.
Ik ben bang voor de consquenties... Maar daar moet ik me niet te druk om maken geloof ik.

Ik gooi de handdoek in de ring...

**Geplaatst**: 22-02-12 22:46

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 22-02-12 22:46

Hopelijk alleen wat betreft het werken? :(:)

Je moet hier even doorheen, en als je klaar bent kun je nieuw werk vinden. Dat gaat je echt wel lukken!

Je kunt natuurlijk kiezen te blijven werken, maar dan ben ik wel bang dat je eraan onderdoor gaat.

**Geplaatst**: 23-02-12 08:53

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 23-02-12 08:53

Ik merk dat werk het knelpunt is. Ik ben net geweest maar alweer terug, ik stond te trillen op mijn benen... Ik ga nu de ziektewet in, en volgende week met een bedrijfsarts praten, kijken hoe en wat. En straks naar de psych, hoe eerder hoe beter.
Ik vraag me af of ik niet zover was gezonken als ik eerder was geholpen...

**Geplaatst**: 23-02-12 08:58

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 23-02-12 08:58

Dat achteraf redeneren heb je niet zo veel aan... sterkte meid!

**Geplaatst**: 23-02-12 08:59

Re: Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar

Geplaatst: 23-02-12 08:59

Nee daar dacht ik net ook al aan, dank je wel.