Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
) En doet de klusjes die ik niet zelf voor elkaar krijg. mirka1994 schreef:Ik vind dat je man hartstikke gelijk heeft TS. Het is jouw hobby, en als hij er niks mee heeft vind ik het al sociaal dat hij standaard 1 keer in de maand mee hobbelt.
Dat hij er verder niks mee te maken wil hebben en je niet wil helpen als je ziek bent snap ik ook. Daar heb je stalgenoten voor inderdaad. Niet iedereen vind paarden leuk helaas..
. En dat respect is wederzijds!
en maak quality time vrij als het gaat om zijn liefhebberijen en ga mee of gun hem alle vrijheid wanneer nodig.
) online gamesessies en zijn muziek (wat gewoon echt niet mijn smaak is). Hij op zijn beurt ging met mij mee naar de paarden én ging er zelfs in mee om de paarden aan huis te houden, omdat dat mijn grote droom was. Intussen is hij meegegroeid met mijn jonge paardje, waar hij echt bijna alles mee durft te doen (behalve rijden
) en nu de paarden aan huis staan zegt hij, ik zou er zelf niet voor kiezen maar nu ze er zijn vind ik het toch wel leuk. Hij helpt me dan ook met de zware klussen, hij voert en zet binnen en buiten als ik het hem vraag, houdt paarden vast bij de hoefsmid als ik te laat ben van mijn werk en ik betrap hem 's avonds soms als hij stiekem met de paarden staat te tutten
) oudere paard wil klimmen, maar voegt er dan ook meteen aan toe dat het nooit echt zijn hobby zal worden. Dat hoeft ook niet, maar ik waardeer het door jouw verhaal des te meer dat hij wel al die dingen doet die hij doet. Ik op mijn beurt probeer hem zoveel mogelijk tegemoet te komen voor wat betreft zijn hobbies (ik ga niet zeuren als hij een paar avonden achter elkaar zit te gamen of als hij lekker een weekend weg gaat om te vissen) en dat zou imo ook gewoon de basis moeten zijn. Je moet het samen willen doen, en dan hoeft het echt niet zijn hobby te zijn, als er een noodsituatie is dan is het toch fijn dat hij je daarin steunt. Een klein beetje ridderlijkheid is toch ook niet weg als het aankomt op de echt zware klussen, dat is toch wel iets dat ik persoonlijk erggg waardeer in een man. Ik begrijp dus goed dat je je hier niet prettig bij voelt. Ik heb niet echt tips voor je maar denk idd wel dat een goed gesprek op zijn plaats is..Citaat:Tinkerlady schreef:
.maar geluk samen, zit hem ook in de bereidheid je te verdiepen in wat de ander blij, gelukkig maakt of maakt tot wat hij/zij is. En dat mis ik in jouw versie....
Ik wens je veel wijsheid, kracht en sterkte!
Tinkerlady schreef:Tuurlijk ben je altijd zelf verantwoordelijk voor je hobby/hobbies, dat is iets individueels. En dat je je verantwoordelijkheid moet nemen tot hoever je gaat qua omvang en impact van deze hobby/hobbies op je leven (samen). Als ik jou verhaal lees TS dan krimpt mijn maag ineen, ik zie je letterlijk sjouwen en slepen...in je uppie. En dat een man of vriend je passie niet deelt ok, en je misschien wijst op het feit dat 1 of 2 paarden misschien wel genoeg is, maar geen poot uitsteken en zich zo uitlaten in gezelschap raakt ook iets heel anders, en dat is voor mij het gebrek aan respect.
Wat voel ik me dan gezegend met een man, die ja er een heel eigen hobby op na houdt (wielrennen, sporten, mountainbiken) en niet heel veel met paarden heeft, maar open staat voor mijn ervaring met deze dieren, het bijzondere ziet in wat ik met deze dieren heb en daar positief over kan spreken naar derden. En ja, voor dag en dauw, voor hij in zijn maatpak naar kantoor rijdt...helpt hij mee om onze 4 paarden te verzorgen, hun stallen te doen...in de winter te bikkelen...waterbakken ijsvrij maakt, hooi uitpakt, mestschept en in de zomer helpt met weides, maaien, afrasteren en noem maar op. En zelfs als ik een keer druk, ziek ben of echt niet kan, alles voor me waarneemt op stal. Wat bewonderenswaardig vind ik dat....iedere keer opnieuw. En dat respect is wederzijds!
Zo zorg ik tuurlijk ook voor hemen maak quality time vrij als het gaat om zijn liefhebberijen en ga mee of gun hem alle vrijheid wanneer nodig.
Ik zou niet moeten denken aan zo'n solo aanpak als in jouw geval. Het feit dat wij de offers (dagelijks) samen dragen, maakt ook dat we er beide onwijs van kunnen genieten en deze mooie plek, die we maar mooi hebben en waar de dieren wonen, ook samen koesteren. Ik realiseer me ook dat het het andere uiterste is, er zal ook best veel ergens in het midden liggen. Voor mij zou het plezier, genieten, gepassioneerd met paarden zijn al snel afnemen als ik dat niet zou kunnen delen (in alle opzichten).
Moet er niet aan denken, zo'n man die staat erbij en kijkt ernaar terwijl jij buffelt....maar geluk samen, zit hem ook in de bereidheid je te verdiepen in wat de ander blij, gelukkig maakt of maakt tot wat hij/zij is. En dat mis ik in jouw versie....
Ik wens je veel wijsheid, kracht en sterkte!
