Joolien schreef:
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Ik ben 31 jaar en altijd al geroepen dat ik geen kinderen wil. Er werd altijd gezegd, wacht maar tot dat de biologische klok gaat tikken, nou ik denk dat ik geen biologische klok heb en daar ben ik blij mee. Ik kan totaal niet met kinderen omgaan en het is ook absoluut de levensstijl die ik niet wil.
m'n vriendinnen van mijn leeftijd hebben allemaal kinderen en hebben dus een andere levensstijl dan ik. Ik mag nog graag op stap en los gaan, dat doen zij allemaal niet meer. Misschien ben ik de eeuwige puber, maar vind dat gewoon nog steeds heel erg leuk en mijn vriend gelukkig ook. littleroosie schreef:Ik heb niet alle 79 pagina's gelezen,
We zijn verdorie een maand bezig, het vorige topic heeft anderhalf jaar gelopen, met dit tempo hebben we binnen een halfjaar al een nieuw topic nodig 
Ik kan me wel voorstellen dat je zo denkt, dat is nu eenmaal hoe jij in het leven staat. Wel vervelend voor je vriend dat het zo loopt. Weet hij dat jij sowieso (zelf) geen kinderen wil? En hoe zou je erin staan als zijn dochter af en toe langskomt? Dat zijn wel belangrijke dingen om te bespreken. littleroosie schreef:Ik heb niet alle 79 pagina's gelezen, maar wil mij hier graag meldenIk ben 31 jaar en altijd al geroepen dat ik geen kinderen wil. Er werd altijd gezegd, wacht maar tot dat de biologische klok gaat tikken, nou ik denk dat ik geen biologische klok heb en daar ben ik blij mee. Ik kan totaal niet met kinderen omgaan en het is ook absoluut de levensstijl die ik niet wil.
Mijn vriend heeft een dochter van 5 jaar die om het weekend bij ons hoort te zijn (ligt momenteel bij de rechter en is dus al een tijd niet bij ons geweest). Ik vind dit zelf helemaal niet erg, ik vind het wel sneu voor mijn vriend want die mist haar heel erg. Soms vind het best wel moeilijk dat hij een dochter heeft, aan de andere kant ben ik blij dat hij een kindje heeft omdat ik hem die niet ga geven en hij een fantastische vader is. Zijn er meer mensen die zich hier in herkennen? Ik durf dit nooit zo goed hardop te zeggen.
Dan nog iets wat ik jammer vindm'n vriendinnen van mijn leeftijd hebben allemaal kinderen en hebben dus een andere levensstijl dan ik. Ik mag nog graag op stap en los gaan, dat doen zij allemaal niet meer. Misschien ben ik de eeuwige puber, maar vind dat gewoon nog steeds heel erg leuk en mijn vriend gelukkig ook.
littleroosie schreef:Ik heb niet alle 79 pagina's gelezen, maar wil mij hier graag meldenIk ben 31 jaar en altijd al geroepen dat ik geen kinderen wil. Er werd altijd gezegd, wacht maar tot dat de biologische klok gaat tikken, nou ik denk dat ik geen biologische klok heb en daar ben ik blij mee. Ik kan totaal niet met kinderen omgaan en het is ook absoluut de levensstijl die ik niet wil.
Mijn vriend heeft een dochter van 5 jaar die om het weekend bij ons hoort te zijn (ligt momenteel bij de rechter en is dus al een tijd niet bij ons geweest). Ik vind dit zelf helemaal niet erg, ik vind het wel sneu voor mijn vriend want die mist haar heel erg. Soms vind het best wel moeilijk dat hij een dochter heeft, aan de andere kant ben ik blij dat hij een kindje heeft omdat ik hem die niet ga geven en hij een fantastische vader is. Zijn er meer mensen die zich hier in herkennen? Ik durf dit nooit zo goed hardop te zeggen.
Dan nog iets wat ik jammer vindm'n vriendinnen van mijn leeftijd hebben allemaal kinderen en hebben dus een andere levensstijl dan ik. Ik mag nog graag op stap en los gaan, dat doen zij allemaal niet meer. Misschien ben ik de eeuwige puber, maar vind dat gewoon nog steeds heel erg leuk en mijn vriend gelukkig ook.
maaikemuis schreef:Het probleem wat je wel gaat krijgen in mijn ogen is dat omdat je eigenlijk het kind liever ziet komen dan gaan, dat je dit (ookal doe je nog zo je best) overdraagt op zo'n kind. Dat is iets wat ik zelf niet wil. Niet voor mijzelf, niet voor een kind en ook niet voor een toekomstige partner.
) en de namen van tegenwoordig zijn echt gillers inderdaad. Ik had soms gewoon last van schaamte als ik dat kind wilde roepen
Ook super uniek want ik ken er inmiddels 4 uit dezelfde plaats.
Wat SoA al niet kan doen haha Hilli schreef:Vriendschappen veranderen wel door kinderen, alhoewel het ook wel bijtrekt als de kinderen uit de anti-peristaltische fase zijn. En ja, daar vallen de mensen die alleen over kinderen kunnen praten wel buiten, maar goed alleen honden/paarden/speelgoedtreintjes is net zo irritant.
Maar nee, dat was vast een tof kind. Uhu. Totdat hij een middag bij zijn nichtjes was, toen wilde hij alleen nog maar katten opvoeden. Ook weer opgelost

is het feit dat je er zó lang aan vast zit, die kinderen. Ik heb een vriendin die ik net leerde kennen toen ze ca 6 maanden zwanger was van haar jongste kind. Die is nu dus 7, wordt in maart 8. Toen ik haar leerde kennen zat ik nog in het eerste jaar van mijn studie!! Intussen ben ik een hele taaie bachelortijd, bestuursjaar bij vereniging, en bijna de helft van mijn master door. Daar is zoveel tijd overheen gegaan! En dan moet je nóg eens 8 jaar voordat je kind een beetje zelfstandig is. En voordat ie (financieel) onafhankelijk is ben je al gauw nog 8 jaar verder als je pech (of geluk?) hebt. Dat zijn echt surrealistische getallen voor mij, zoveel tijd als dat daar overheen gaat
En voor mijn broer het huis uit ging was vaak bonje.
Dit bevestigd voor mij dan weer dat het echt maar bij 1 kind blijft. Ik ben niet gemaakt voor 2
Meestal ook een hoop lachjes maar zelfs die zijn onbestaande vandaag.
Ik snap niet dat mensen meerdere koters willen en die dan ook tegelijkertijd in leven kunnen houden.