Op dit moment holt m'n man psychisch achteruit, dagscore van 1,5.
Het hele weekend is hij bezig geweest met wilsbeschikkingen en een euthanasieverklaring.
Het komt ineens weer erg dichtbij allemaal. Het hoeft voor hem niet meer, hij is er zo klaar mee.
De tranen zitten me hoog deze dagen.
Het is zo dubbel, aan de ene kant snap ik hem heel goed en gun ik hem zijn rust.
Maar aan de andere kant als ik dan denk aan de tijd er na, verder zonder m'n maatje,
m'n zoon zonder zijn vader, wat een verdriet.
Straks weer een afspraak met de psych, hopen dat die wat voor hem kan doen.