musiqolog schreef:Oké, jullie hebben gelijk, je kunt intelligent zijn en toch heel erge fouten maken door dyslexie. Maar er blijven wel drie dingen staan.
Ten eerste zijn "trauwen" en "ooid" - woorden die je vaak tegenkomt en waarschijnlijk al in groep 4 leert - wel extreme voorbeelden. Ten tweede: bij een dyslecticus gaat het allemaal niet vanzelf, maar hij of zij kan wel nadenken. Als je een zinnetje van drie woorden typt, en je weet niet zeker of het "trouwen" of "trauwen" was, dan kijk je het even na. Zeker als je een tinderdate zó serieus neemt dat je die vraag stelt. Ten derde: iedereen kan weten dat je een tindermatch niet meteen ten huwelijk vraagt. Ik kan totaal niet daten maar dit zou ik zelfs niet doen. Dus nee, het komt allemaal niet zo intelligent op me over. Een instant afknapper van heb ik jou daar.
Ik heb wel eens een zwaar dyslectisch meisje leuk gevonden. Ze maakte in de chat inderdaad fouten waar ik nog niet dood mee gevonden wil worden. Uiteindelijk bleef het gewoon bij vriendschap - niet om die spelfouten, wel omdat we behoorlijk verschillende interesses hadden en we allebei snapten dat dat toch niet zou werken.
Jij denkt ook serieus dat die persoon de ander serieus vroeg om met hem te trouwen? Dat het een aanzoek was?
Op tinder is ook humor te vinden, sarcasme, geintjes, uit de tent lokken. Niet alles is serieus. Ga wat losser in het leven staan!
Om een voorbeeld te geven:
Mijn toennogtindermatch/nuvriend opende ons gesprek toen wij een match waren door te zeggen: "wow, jij klinkt echt als mijn droomvrouw!".
Waarop ik antwoorde: "Trouwen??".
Nee, dat was geen aanzoek. Dat was een grapje. Om een volgende reactie uit te lokken. Zo gaat dat in het leven. En zie, het schrok niemand af, we zijn nu anderhalf jaar samen 
Oh, en ik had het wel correct gespeld natuurlijk, dat wel