Bokt.nl

**Geplaatst**: 04-02-24 16:03

Geplaatst: 04-02-24 16:03

Ik ben op mijn mijn 21e op kamers gaan wonen (5 minuten van mijn vader/ouderlijk huis en tevens 5 min verder vanaf studie

). 2,5 jaar ongeveer op kamers gewoond vervolgens, en daarna 2 jaar in een studio. Inmiddels (27) woon ik weer bij mijn vader. Ik ging nog een master doen en kon dat niet bekostigen/wilde mijn studieschuld niet verder laten oplopen. Werk inmiddels wel fulltime in mijn vakgebied en hoef enkel nog mijn scriptie. Zodra die afgerond is willen mijn vriend en ik kijken naar een koopwoning. Helaas wel pas sinds een paar maanden echt aan het sparen en een studieschuld.

Soms schaam ik me wel een beetje dat ik nog thuis woon. Maar aan de andere kant ben ik tevreden over hoe het gelopen is. Ik heb van mijn 15e tot mijn 21e bij mijn vader gewoond maar dat liep niet bepaald soepel. Inmiddels hebben we het eigenlijk wel gezellig met zijn tweeën.

Wel leven we redelijk langs elkaar heen en heb ik boven een ruimte groter dan mijn studio. Ik doe dus mijn eigen boodschappen, kook zelf etc. Ik denk dat ik het anders ook niet meer had gekund na 4,5 jaar zelfstandig wonen.

**Geplaatst**: 04-02-24 16:07

Re: Op welke leeftijd ging je uit huis?

Geplaatst: 04-02-24 16:07

Er is IMO geen enkele reden om je te schamen voor lang thuis te wonen. Waarom schaam je je daar voor?

**Geplaatst**: 04-02-24 16:10

Geplaatst: 04-02-24 16:10

17, ik ging samenwonen met mijn vriend, nu echtgenoot

Dat was 18 jaar geleden en we huurden een appartement.
Nu alweer 13 jaar eigenaar van een huis.

**Geplaatst**: 04-02-24 16:16

Geplaatst: 04-02-24 16:16

Ik kocht in 2008 mijn eerste huis, ging samenwonen. Ik was toen 21 jaar.

Ik vind het een trieste ontwikkeling dat jonge mensen noodgedwongen zolang thuis blijven wonen. Het moet de norm zijn om tussen je 20 en 25 jaar uit huis te gaan.

Het is voor zowel ouders als kind geen gezonde situatie als dat langer duurt.

Ik heb zelf drie kinderen waarvan de oudste 14 is.

Laatst bijgewerkt door Ro0sje op 04-02-24 16:17, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 04-02-24 16:17

Geplaatst: 04-02-24 16:17

Als je genoeg spaart, kun je wel een huis kopen…
Zo werkt het allang niet meer helaas.

Een eigen huis is voor mensen met een middeninkomen relatief twee keer zo duur geworden vergeleken met de jaren 90. Kostte een gemiddelde koopwoning in de jaren 90 nog evenveel als 4 tot 5 keer het modale jaarsalaris, nu is dat acht à negen keer

https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederla ... eninkomens

Het zal nooit de norm zijn geweest, feit is dat meer dan 90% van de huizen op de markt nu buiten de mogelijkheid ligt voor Jan modaal.

**Geplaatst**: 04-02-24 16:27

Geplaatst: 04-02-24 16:27

Ayasha schreef:
Er is IMO geen enkele reden om je te schamen voor lang thuis te wonen. Waarom schaam je je daar voor?

Ik denk toch het idee dat het niet 'normaal' is volgens het gemiddelde? Heb toch het idee dat het voor sommige mensen heel onvolwassen overkomt

**Geplaatst**: 04-02-24 16:29

Geplaatst: 04-02-24 16:29

nicole_floor schreef:
Mijn vriend komt uit een gezin die in de schuldsanering zat. Hun bedrijf is failliet gegaan. Al het spaargeld van mijn vriend is daar dus ook aan op gegaan. Hij heeft daardoor nooit geleerd om te sparen en moest al vroeg alles zelf betalen. Dusja hij begon pas met sparen toen wij een relatie kregen.

Ik snap 'm even niet?.

Zat je vriend dan in dat bedrijf?
En hij had wel gespaard, dus kon dat eerder dus wel, maar is afgenomen?
En alles wat hij later spaarde moest nog die schuldsanering in?

Want dat nooit geleerd om te sparen begrijp ik even niet als hem zijn spaargeld is afgenomen.

Van mijn moeder heb ik ook niet leren sparen. Die draait alles er door in de slachtoffer rol; ik mag toch ook nog wel iets?
Ja iets wel, maar dat is geen iets...
Als ik zou leven zoals zij woonde wij niet hier

Betaalde ook vanaf mijn 16 alles zelf plus kostgeld.
Want ja wij moesten haar gat in de hand vullen.

En het gaat niet om wie het slechtste heeft gehad.
Het gaat wel om keuzes die men maakt.
En natuurlijk nooit voor iedereen zo.
Maar het sparen kan nu niet...
Nee niet als je studeert, een paard hebt, op vakantie wilt of en en.

En ik begrijp heel goed dat er een huizen crisis is met dito prijzen.
Dus dat het voor minder mensen toereikend is dan onze tijd.
Maar toen had je ook flink spaargeld nodig om een hypotheek te krijgen. Met een vele hogere rente.

Dus een groep zal het met sparen nu nog niet kunnen. Maar een groep zet ook zichzelf buitenspel door gemaakte keuzes.

Zelf bijvoorbeeld verhuisd naar goedkope provincie. Ook dat is weer een keuze.

Mijn neef en nicht beide midden 20 ook vanaf de 18 gewerkt hebben ook beide een tweekapper sinds 2 jaar. Dus het kan nog steeds wel.

**Geplaatst**: 04-02-24 16:30

Geplaatst: 04-02-24 16:30

Ayasha schreef:
Er is IMO geen enkele reden om je te schamen voor lang thuis te wonen. Waarom schaam je je daar voor?

Ik kan niet voor Vera antwoorden maar wel voor mezelf (bijna 27, hele andere situatie).
De enorme vooroordelen. Alsof ik in 'hotel mama' woon en te lui ben om m'n eigen boontjes te doppen.

**Geplaatst**: 04-02-24 16:34

Geplaatst: 04-02-24 16:34

Vera96 schreef:
Ayasha schreef:
Er is IMO geen enkele reden om je te schamen voor lang thuis te wonen. Waarom schaam je je daar voor?

Ik denk toch het idee dat het niet 'normaal' is volgens het gemiddelde? Heb toch het idee dat het voor sommige mensen heel onvolwassen overkomt

Welnee joh.
Dat denkt toch niemand met de weinig huizen nu.
Als je er niet tussenkomst heb je gewoon pech.

**Geplaatst**: 04-02-24 16:36

Geplaatst: 04-02-24 16:36

Dat vind ik jammer.

thuis wonen heeft IMO weinig met lui zijn te maken. Als je op die manier je eigen start beter kan maken zou ik het alleen maar aanmoedigen. Ik denk persoonlijk dat mensen die die vooroordelen koesteren nog veel te leren hebben.

Volwassenheid wordt ook niet bepaalt door hoe of waar je woont.

genoeg broers en zussen die ondanks gelijkaardige omstandigheden bewijzen dat maturiteit niet bepaalt wordt door waar of hoe je woont.

Dat ‘men’ vroegah op 20 jaar getrouwd was met twee kinderen maakt niet dat ‘men’ de frustratie over die traditie op de nieuwe generatie moet uit werken. Want dat gevoel krijg ik een beetje van die oordelen.

**Geplaatst**: 04-02-24 16:44

Geplaatst: 04-02-24 16:44

DuoPenotti schreef:
nicole_floor schreef:
Mijn vriend komt uit een gezin die in de schuldsanering zat. Hun bedrijf is failliet gegaan. Al het spaargeld van mijn vriend is daar dus ook aan op gegaan. Hij heeft daardoor nooit geleerd om te sparen en moest al vroeg alles zelf betalen. Dusja hij begon pas met sparen toen wij een relatie kregen.

Ik snap 'm even niet?.

Zat je vriend dan in dat bedrijf?
En hij had wel gespaard, dus kon dat eerder dus wel, maar is afgenomen?
En alles wat hij later spaarde moest nog die schuldsanering in?

Want dat nooit geleerd om te sparen begrijp ik even niet als hem zijn spaargeld is afgenomen.

Nee mijn vriend was op dat moment minderjarig, waardoor die rekeningen ook onder zijn ouders vielen. Dusja zij hebben die rekeningen (van hem en zijn broetjes en zusje) gebruikt om alles nog een beetje te redden.

En zijn gezin is echt niet het enige gezin waar van nooit geleerd is om te sparen.

**Geplaatst**: 04-02-24 16:45

Geplaatst: 04-02-24 16:45

Oh dat is heel sneu

Ja sparen moeten veel mensen zelf leren.
Maar ook dat is een keuze dat te leren en te doen.

Maar goed best offtopic ondertussen.

**Geplaatst**: 04-02-24 16:47

Geplaatst: 04-02-24 16:47

Sababber schreef:
29 jaar en nog thuiswonend. 4,5 jaar een relatie, dus hadden prima samen kunnen wonen ondertussen. Wij weigeren om te gaan huren. Er zijn in onze woonplaats geen huizen te koop in onze prijsklasse. Het zijn huizen boven de €650.000 of onder de €300.000 in woonwijken waar we absoluut geen koopwoning zouden willen. Veel commentaar uit onze omgeving waarom we niet eens huizen gaan kijken, of ik niet eens wat meer druk op mijn partner moet zetten. Tja dat is allemaal leuk, maar als wat je zoekt er niet is haalt het allemaal weinig uit.

Er is zo ontzettend veel wat ik wil zeggen over bovenstaande maar ik krijg dat niet netjes m'n toetsenbord uit.

Ik was 18 toen ik op kamers ging. In de tussentijd een jaar of wat bij m'n vader gaan wonen omdat ik een blessure had en niet kon lopen, en hij woonde gelijkvloers.
Daarna samen gaan wonen in een particuliere huurwoning, relatie uiteindelijk verbroken en een jaar of 3 later in m'n uppie een koopwoning gekocht.

Ik besef echt dat het tegenwoordig allemaal niet makkelijk is. Wel denk ik dat het allemaal met keuzes te maken heeft. Een eigen paard, een eigen auto, ditjes, datjes, maar uit huis gaan.. neeee dat kan niet hoor, want we zitten in zoooo een slechte tijd.

Persoonlijk ben ik ook van mening dat het bij het stadium van volwassen worden hoort. Voor jezelf leren zorgen.
En als ik voor mezelf spreek: de jaren dat ik alleen woonde hebben mij heel erg veel geleerd.

Ik erken dat het een moeilijke tijd is om uit huis te gaan. Maar ik denk ook dat tegenwoordig veel te veel eisen zijn. "Huren is geld weggooien" en " ik wil wel minstens x aantal vierkante meters". Persoonlijk zou ik liever op een mini appartementje zitten dan dat ik op m'n dertigste nog thuis zou wonen bij mn ouders. En daarnaast vind ik het ook wel de taak van de ouders om op een bepaald moment een bepaalde vorm van zelfredzaamheid mee te geven en dan doel ik specifiek het op eigen benen gaan staan.

**Geplaatst**: 04-02-24 16:48

Geplaatst: 04-02-24 16:48

DuoPenotti schreef:
Oh dat is heel sneu

Ja sparen moeten veel mensen zelf leren.

En soms komt het wel goed en soms komt het niet goed.

Ik had het geluk dat mijn ouders veel voor ons gespaard hebben.

**Geplaatst**: 04-02-24 16:55

Geplaatst: 04-02-24 16:55

nicole_floor schreef:
DuoPenotti schreef:
Oh dat is heel sneu

Ja sparen moeten veel mensen zelf leren.

En soms komt het wel goed en soms komt het niet goed.

Ik had het geluk dat mijn ouders veel voor ons gespaard hebben.

Hier dus ook niks.
Kreeg niet eens zakgeld dus viel niks te sparen.

Paardrijden betaalde ik bijvoorbeeld door klusjes te doen op stal.

Daar stond ik op zaterdag ook wel eens achter de bar. En als ik fooi kreeg mocht ik dat houden.
En zo heb ik mijn eerste halster met touw gespaard. Zo trots. Liet ik daar ook echt niet liggen. Te bang om kwijt te raken. Was ik 12 of 13.

En toen was ik het thuis kwijt. Snapte er niks van.
Vriend van mijn moeder toen nog lelijk sneren dag ik maar zuinig op mijn spullen moest zijn.
Weken of maanden later keek ik zo maar eens in zijn kofferbak van de auto. En wat lag daar...

Zo ging dat hier dus...

**Geplaatst**: 04-02-24 16:56

Geplaatst: 04-02-24 16:56

Op mijn 20e ging ik op kamers wonen, een pand in Den Haag waar we met 4 personen woonden, ik had 2 kamers voor dacht ik 350 gulden per maand incl. Keuken en badkamer werden gedeeld. Op mijn 21e trok ik in bij mijn vriend, die een huur appartement had en op mijn 23e kochten we samen ons eerste nieuwbouw koophuis. Hypotheek rente in die tijd erg hoog, maar toch was het toen veel makkelijker om een huis te kunnen kopen dan nu.

**Geplaatst**: 04-02-24 16:58

Geplaatst: 04-02-24 16:58

Ik was 19 toen ik door mijn stiefmoeder het huis uit werd gezet, na het overlijden van mijn vader, gelukkig hadden mijn vriend en ik net een huis gekocht.

Ik zat nog op school en had weining tot geen spaargeld omdat ik zelf heel veel moest betalen of meebetalen, zoals paard, school ed. Toen was een huis kopen nog een stuk makkelijker als starter.

Heb toen net geen half jaar bij mijn schoonouders gewoond, toen ik net 20 toen we ons huis in konden, daar wonen we nu nog ruim 20 jaar later.

**Geplaatst**: 04-02-24 16:59

Geplaatst: 04-02-24 16:59

Ik was net 25 toen ik op mezelf ging wonen. Alleen. In een bovenwoning van 65 m3. Op het eerste huis waar ik op reageerde. (Dit is 10 jaar geleden) En binnen hetzelfde dorp als waar ik opgegroeid ben en al 10 jaar ingeschreven stond. Het hielp ook wel mee dat het gewoon z’n eigen woningbouwvereniging had/heeft. Want de mensen rond mij die bijvoorbeeld ook een huis zochten in de plaatsen die bij een overkoepelde coöperatie zaten stonden soms wel op plaats 800-zoveel (Amsterdam en omstreken).
Na 4 jaar alleen te hebben gewoond gaan samen wonen, ingetrokken bij vriend met huurhuis, wel eengezinswoning.
En na 3 jaar samen een huis gekocht in een minder hectisch gedeelte van het land.

**Geplaatst**: 04-02-24 17:13

Geplaatst: 04-02-24 17:13

Roosch schreef:
Persoonlijk ben ik ook van mening dat het bij het stadium van volwassen worden hoort. Voor jezelf leren zorgen.
En als ik voor mezelf spreek: de jaren dat ik alleen woonde hebben mij heel erg veel geleerd.

Ik erken dat het een moeilijke tijd is om uit huis te gaan. Maar ik denk ook dat tegenwoordig veel te veel eisen zijn. "Huren is geld weggooien" en " ik wil wel minstens x aantal vierkante meters". Persoonlijk zou ik liever op een mini appartementje zitten dan dat ik op m'n dertigste nog thuis zou wonen bij mn ouders. En daarnaast vind ik het ook wel de taak van de ouders om op een bepaald moment een bepaalde vorm van zelfredzaamheid mee te geven en dan doel ik specifiek het op eigen benen gaan staan.

Onder jouw posts staat "Je leven is van jou. Je bent de baas over jezelf."

Onderwijl schrijf jij mensen voor wanneer ze uit huis moeten gaan.

**Geplaatst**: 04-02-24 17:15

Geplaatst: 04-02-24 17:15

Ik begrijp niet helemaal hoe jij de conclusie trekt dat ik mensen wat voorschrijf.

Ik geef slechts mijn visie.

**Geplaatst**: 04-02-24 19:05

Re: Op welke leeftijd ging je uit huis?

Geplaatst: 04-02-24 19:05

Jouw feestje Roosch, ik ga mijn geld niet in een bodemloze huurput gooien (als deze huizen al beschikbaar zouden zijn, maar dat is ook niet het geval.) dan spaar ik wel door tot we wél het geld hebben om in een eigen woning te zitten. Over zelfredzaamheid: Inspraak zonder inzicht is uitspraak zonder uitzicht. Je hebt geen idee hoe of wat qua zelfredzaamheid.

**Geplaatst**: 04-02-24 19:11

Re: Op welke leeftijd ging je uit huis?

Geplaatst: 04-02-24 19:11

Ik was 17 toen ik op kamers ging, 26 toennik ging samenwonen in een kleine woning (64m2) en 32 toen we in ons koophuis gingen wonen. Blij hoe het allemaal is gegaan, wel ook geluk gehad met het krijgen van een huurwoning en met het moment dat we konden kopen

**Geplaatst**: 04-02-24 19:53

Geplaatst: 04-02-24 19:53

Sababber schreef:
Jouw feestje Roosch, ik ga mijn geld niet in een bodemloze huurput gooien (als deze huizen al beschikbaar zouden zijn, maar dat is ook niet het geval.) dan spaar ik wel door tot we wél het geld hebben om in een eigen woning te zitten. Over zelfredzaamheid: Inspraak zonder inzicht is uitspraak zonder uitzicht. Je hebt geen idee hoe of wat qua zelfredzaamheid.

Dit is duidelijk een reactie van iemand die nog nooit een eigen huis heeft gehad _O-

Een huurhuis is zeker geen bodemloze huurput. Tuurlijk wordt het nooit van jezelf en bouw je in dat opzicht niets op, maar je hebt ook weinig risico op onwijze onderhoudskosten. CV ketel kapot? Kosten voor de verhuurder. Woning moet geschilderd worden aan de buitenzijde of lekkage aan het dak? Kosten voor de verhuurder. Allemaal dingen die je bij een koopwoning zelf moet betalen en echt in de papieren kunnen lopen.

Daarnaast ben je met een huurhuis veel flexibeler. De woningmarkt is nu helemaal gek, maar er zijn ook andere tijden geweest dat je een woning niet aan de straatstenen kwijtraakte.

Huren en kopen is gewoon heel anders, maar het een is echt niet slechter of minder dan het ander. Het is gewoon een voorkeur of mogelijkheid dat iemand heeft.

Laatst bijgewerkt door mavantos op 04-02-24 19:59, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 04-02-24 19:57

Re: Op welke leeftijd ging je uit huis?

Geplaatst: 04-02-24 19:57

Tenzij je kinderen hebt of wil is huren wellicht zelfs voordeliger.

**Geplaatst**: 04-02-24 19:58

Geplaatst: 04-02-24 19:58

Ik vind het een nogal denigrerende opmerking

Ongeveer 40 procent van de Nederlanders huurt een huis. Daar zitten zoals hierboven genoemd worden ook veel voordelen aan. Geloof het of niet Sababber er zijn zat mensen die helemaal geen koophuis willen, of van koop naar huur gaan

Ik snap ook niet waarom het een soort flex is om te zeggen dat je een koophuis hebt en mensen in een huurhuis te zien als minderwaardig.

Koop of huur maakt niet uit zolang de bewoner maar gelukkig is